บทที่ 43 หน้าที่ NCเวลาหกโมงเช้าที่อีริคนั่งเงียบอยู่ที่ระเบียงห้องของแพกซ์ ขณะเดียวกันแพกซ์ก็กำลังพาซินซินเข้าไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นในห้องน้ำ เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นครู่หนึ่งก็เงียบไป“ดูแลเธอด้วย”“อืม”“เดี๋ยวเด้~” ซินซินดึงรั้งแขนน้องชายจนอีริคหันกลับมามองเธออีกครั้ง “นายมาหาฉันเพราะเหงาเหรอ หรือว่าเพราะคนโปรด”“จุ้น!”“นี่! นี่!!”“เอาตัวเองให้รอดก่อนไหมฮะ” แพกซ์พาซินซินไปนอนบนเตียง จากนั้นก็เดินออกมาที่หน้าห้องหมายจะมาส่งอีริค ทว่าเขากลับเดินหายเข้าไปในลิฟต์พอดี จึงไม่ทันได้ร่ำลากันคนโปรดเดินลงมาจากห้องพักเพื่อมากินอาหารเช้าตามคำสั่งของอีริคที่บอกให้เธอลงมากินข้าวให้ตรงเวลา พอลงมาก็เห็นลูกน้องเขาเดินตรวจตราสวนกันไปมาอยู่บริเวณหน้าบ้านและข้างบ้าน ซึ่งบริเวณข้างบ้านนั้นเธอเห็นลูกน้องเขาคุมเข้มมาก และห้ามคนนอกเข้าไปพื้นที่ตรงนั้นด้วยด้วยความใจลอยเอาแต่มองไปทางข้างบ้าน เธอเลยเดินไปเรื่อย ๆ จนชนเข้ากับอีริคที่เพิ่งเดินเข้ามาเมื่อครู่นี้“ขะ ขอโทษค่ะ โปรดไม่ทันได้มอง”“ก็เห็นอยู่ว่ากำลังใจลอย”“...”!“สายป่านนี้แล้วยังไม่ไปกินข้าวอีก จำที่ฉันบอกไม่ได้หรือไง”“ได้ค่ะ โปรดกำลังจะไ
บทที่ 44 ระยะห่างหลายชั่วโมงต่อมาควันสีขาวถูกพ่นออกจากริมฝีปากอุ่นชื้นของอีริค หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจกามแล้วเขาก็ออกมาสูบบุหรี่อย่างสบายใจอยู่ที่ระเบียงห้อง ร่างกำยำที่ยังมีเม็ดเหงื่อเกาะแพรวพราวมีเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำตัวเดียวปกปิดความใหญ่โตไว้“เฮ้อ...” อีริคพ่นควันบุหรี่ออกจากปากอีกครั้ง คราวนี้เขาหันหลังให้ราวระเบียงแล้วทิ้งตัวพิง สายตาจับจ้องร่างบางซึ่งยังไม่ยอมลุกไปล้างเนื้อล้างตัว “ลุกไปอาบน้ำเอง หรือให้ฉันอุ้มไปอาบ?” ชายหนุ่มเอ่ยถาม พร้อมกับเดินเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง“...” คนโปรดเงยมองใบหน้าคมเข้มของคนตัวโตด้วยแววตาออดอ้อนขั้นสุด ที่ยังไม่ยอมลุกไปอาบน้ำเพราะกำลังขบคิดอยู่ว่าจะเตรียมชุดไปขึ้นดอยกับอีริคกี่ชุดดี “ไปกี่วันคะ” เธอถามเขาพร้อมชันศอกลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง จ้องริมฝีปากหนาที่เริ่มเผยอตอบ“ห้าวัน”“ค่ะ” เมื่อได้คำตอบที่แน่ชัดแล้วจึงก้าวลงจากเตียงนอน เธอเดินผ่านหน้าอีริคเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระล้างคราบกามบนตัวให้สะอาด ระหว่างที่คนโปรดกำลังอาบน้ำ จู่ ๆ อีริคก็เปิดประเดินมาหยุดอยู่ด้านหลัง เขายกมือขึ้นไปค้ำผนังห้องน้ำแล้วก้มมองคนตรงหน้า“โกนหนวดเป็นไหม”“มะ ไม่เคยทำให้ใ
บทที่ 45 อุกอาจวันเดินทางคนโปรดก้าวเข้ามานั่งเบาะหลังกับอีริค ด้วยต้องขนของเอาไปบริจาคหลายอย่าง อีริคจึงเดินทางด้วยรถยนต์ส่วนตัวกับลูกน้องที่ไปคอยคุ้มกันเขาระหว่างเดินทางด้วย ส่วนพาเวลานำไปก่อนตั้งแต่เมื่อคืนที่ผ่านมาแล้ว“เคยไปเที่ยวดอยไหม” อีริคกระชับเสื้อโปโลสีเทาที่มีโลโก้บริษัทปักอยู่ตรงแขนเสื้อ เขาหันมามองใบหน้าจิ้มลิ้มที่วันนี้แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบาง ๆ อย่างรอคำตอบ ริมฝีปากจิ้มลิ้มทาลิปสติกสีชมพูบาง ๆ ยิ่งทำให้น่ามอง“ไม่เคยเลยค่ะ” เธอส่ายหน้าตอบ“อืม” รถยนต์หรูเคลื่อนตัวออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่โดยมีขบวนรถขนของขับตามหลังมาติด ๆภายในรถถูกปกคลุมด้วยความเย็นฉ่ำ หลังจากบทสนทนาที่จบลงไปเมื่อหลายนาทีก่อน ในรถก็เงียบกริบ ไม่มีใครปริปากพูดอะไร กระทั่งลูกน้องอีริคเงยหน้ามองกระจกมองหลัง“นายรับกาแฟไหมครับ” ลูกน้องหนุ่มเอ่ยถามเจ้านายเพื่อทำลายความเงียบในรถ อีริคหันมามองคนโปรดแล้วถามเธอต่อ“กินอะไรไหม”“เอ่อ...อยากกินชาเย็นค่ะ”“งั้นแวะซื้อหน่อย”“ครับนาย”คนโปรดเปิดประตูลงจากรถพร้อมกับอีริค เขายืนรอเธออยู่ท้ายรถแล้วจับมือจูงเดินเข้าไปในร้านกาแฟ อีริคสั่งกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล ส่วนคนโปรด
บทที่ 46 คืนให้กลุ่มควันพวยพุ่งออกมาจากรถที่ถูกชนอย่างแรงจนเสียหลักลงข้างถนนมาชนต้นไม้อีกทีหนึ่ง อีริคกับคนโปรดกระเด็นออกมานอกรถ บาดเจ็บทั้งคู่ แต่อีริคเจ็บหนักเพราะแรงเหวี่ยงของรถอัดเข้ากับต้นไม้ฝั่งเขา ส่งผลให้ตัวกระเด็นไปกระแทกกับต้นไม้อย่างจัง“คะ คุณริค” คนโปรดรู้สึกตัวก็รีบคลานไปหาอีริค ตอนนี้อีริคนอนคว่ำหน้าอยู่ข้างต้นไม้ใหญ่ คาดว่าเขากระเด็นออกมาพาดกับต้นไม้และสีข้างมีเศษกระจกรถปักอยู่ “อึก...คุณริค” คนโปรดประคองศีรษะอีริคไว้ และเขย่าตัวเขาเพื่อให้ได้สติ บาดแผลตรงสีข้างกำลังมีเลือดไหลออกมามากมายและแผลที่ศีรษะเขาอีก“อึก...” อีริคได้สติก็รีบเงยหน้ามองคนโปรด ตอนนี้เขาขยับร่างกายไม่ไหว มันเหมือนท่อนล่างชาไปหมด “หนีไป...นะ หนีไปซะ”“ไม่ไป ถ้าจะไปก็ไปด้วยกัน” คนโปรดไม่ได้ห่วงร่างกายตัวเอง เธอเองก็บาดเจ็บที่ศีรษะมีแผลเลือดไหล แต่พยายามพยุงตัวอีริคลุกขึ้นมา “อดทนหน่อยนะคะ นะคะขอร้อง” น้ำตาไหลอาบสองแก้ม“อ๊า!!” อีริคร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาพยายามดันตัวเองลุกขึ้นแต่ก็เปล่าประโยชน์ ร่างกายบาดเจ็บสาหัสเกินจะขยับกายลุกไปไหนได้ “หนีไป ขอร้องล่ะ..”ปัง ปังเสียงปืนดังระรัวขึ้นอีกหลายนั
บทที่ 47 หายไปพาเวลนั่งก้มหน้ารอหมออยู่หน้าห้องผ่าตัดร่วมสี่ชั่วโมงเข้าแล้ว ไม่มีวี่แววของการเปิดประตูออกมารายงานอาการของคนข้างในเลยครืด~ ครืด~โทรศัพท์เครื่องหรูสั่นสะเทือนอยู่ในกระเป๋ากางเกงเขา เป็นซินซินที่โทรเข้ามา พาเวลจึงรีบกดรับสายเธอ(น้องชายฉันเป็นยังไงบ้าง) น้ำเสียงของคนปลายสายตื่นตระหนกกรอกเข้ามาในสายทันที“ตอนนี้ยังไม่ออกมาจากห้องผ่าตัดเลยครับคุณซิน หมอบอกว่า...ให้ทำใจเพราะนายอาการสาหัสมาก ๆ”(...) ปลายสายเงียบไปนับนาทีก่อนเสียงสะอื้นไห้จะเล็ดลอดเข้ามาในสาย(ทำไมมันต้องเจออะไรแย่ ๆ แบบนี้วะ แล้วไอ้เลวนั่นมันยังมีชีวิตอยู่ไหม)“ไม่ครับ”(คนโปรดไปไหน คนโปรดปลอดภัยไหม)“ตอนนี้ยังหาคนโปรดไม่เจอเลยครับ ไม่รู้เธอหายไปไหน”(ให้ตายสิ แล้วยายกระต่ายน้อยของฉันจะเป็นยังไงบ้าง โอ๊ยกลุ้มใจ)“งั้นผมขอวางสายก่อนนะครับ”(เป็นยังไงแล้วอย่าลืมโทรมารายงานด้วยนะพาเวล)“ครับคุณซิน” หลังจากวางสายกับซินซิน พาเวลก็ลุกไปหาลูกน้องที่รออยู่หน้าโรงพยาบาล“พี่พาเวล นายเป็นยังไงบ้างครับพี่” ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยถามพาเวล“ตอนนี้ยังไม่ออกมาจากห้องผ่าตัด น่าจะใช้เวลานานอยู่”“ครับ”“เรื่องที่ให้ไปทำเป็นยัง
บทที่ 48 สาหัสซินซินนั่งรอหมออยู่หน้าห้องไอซียู เธอได้บอกให้พาเวลไปพักผ่อนเพราะเขาอดหลับอดนอนมาหลายวันแล้ว แพกซ์เองก็นั่งกอดอกอยู่บนเก้าอี้ ดวงตาคมจ้องไปที่ร่างบางของเพื่อนสาวเดินสวนไปมาจนปวดเบ้าตาไปหมด“มานั่ง”“ไม่เอา”“มานั่งเถอะน่า เดี๋ยวหมอก็ออกมาแล้ว”“หมอทำไมตรวจนานแบบนี้ ปกติเขาตรวจคนไข้นานขนาดนี้เลยเหรอ”“ไม่รู้ ฉันไม่ใช่หมอ”“ไม่ได้เรื่อง!”“อ้าว” ในจังหวะที่แพกซ์จะตอบกลับไปหมอกับนางพยาบาลก็เปิดประตูออกมาจากห้องพักฟื้นของอีริคพอดี เขาจึงเบนความสนใจไปที่หมอ“น้องชายเราเป็นยังไงบ้างคะ”“ตอนนี้เลือดในปอดหยุดไหลแล้วนะครับ และร่างกายก็ฟื้นตัวดีมาก หมอว่าพรุ่งนี้ก็ออกจากห้องไอซียูได้แล้ว คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ”“ค่อยยังชั่ว แล้วฉันพาน้องกลับไปรักษาที่กรุงเทพได้เลยไหมคะ”“ผมว่ารออีกสักสองวันนะครับ ให้ร่างกายเขาได้ฟื้นตัวเต็มที่ก่อน”“ค่ะ ขอบคุณหมอมาก ๆ นะคะ”“หน้าที่ผมอยู่แล้วครับ งั้นหมอขอตัวนะ”“ค่ะ”แพกซ์มองตามหลังหมอหนุ่มที่เดินออกไป แล้วดึงสายตากลับมามองหน้าซินซิน“มีแฟนเป็นหมอคงจะดีไม่น้อยเลยนะ”“อย่าเลย หมอเขาฉลาดเลือก เขาไม่มาเอาคนแบบเธอหรอก”“ปากดี! เดี๋ยวกูจับทำผัว
บทที่ 49 ซ่อน(ไม่)หาหลายวันต่อมา หลังจากย้ายตัวอีริคกลับมารักษาตัวที่กรุงเทพร่างกำยำยังนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงภายในห้องพักผู้ป่วยวีวีไอพีของโรงพยาบาลที่อีริคเป็นหุ้นส่วน พาเวลกับซินซินที่พลัดเปลี่ยนกันมาเฝ้าอีริค นั่งมองหน้ากันอยู่ที่โซฟา ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาพร้อมกันด้วยความเป็นกังวล“อีกไม่กี่นาที นายเตรียมตัวรับแรงกระแทกได้เลย” ทั้งที่เป็นคำพูดธรรมดาของซินซิน แต่กลับทำให้พาเวลขนหัวลุกได้ เพราะวันนี้แม่ของอีริคจะมาที่โรงพยาบาลหลังจากที่ท่านกลับมาเมืองไทยเพราะเรื่องลูกชาย “ผมกำลังเครียดอยู่ครับ คุณฮาน่าก็น่าจะเข้าใจผม”"อืม ฉันเอาใจช่วยนะ” ซินซินวางมือลงบนไหล่กว้างของพาเวล ทว่าจังหวะนั้นเสียงครางเบา ๆ ก็ดังขึ้น ทั้งสองหันกลับไปมองคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง อีริคขมวดคิ้วน้อย ๆ แล้วเปิดเปลือกตาขึ้นมองไปหาสองหนุ่มสาวที่กำลังทำหน้าตกใจมองมาที่เขา“พะ พาเวล” อีริคเรียกหาลูกน้องหนุ่ม “คนโปรด คนโปรดอยู่ไหน” เขากระซิบเสียงแผ่วถามพาเวลที่เดินมาหา“นายเป็นยังไงบ้างครับ นายเจ็บตรงไหนไหมครับ”“…” อีริคมองหน้าลูกน้อง จากนั้นจึงละสายตากลับไปหาซินซินที่ยืนร้องไห้อยู่ข้างเตียงผู้ป่วย “เธอกำลังทำให้ฉัน
บทที่ 50 ไร่ปาริฉัตรหลายนาทีต่อมาฮาน่ายังคงติดใจเรื่องสร้อยข้อมือที่ลูกชายนางกำไว้อยู่ แม้จะเค้นเอาคำตอบจากปากพาเวลยังไงก็ไม่ได้ความ มีแต่น้ำไม่มีเนื้อ พอนางหันไปถามซินซินหลานสาวก็เอาแต่ตอบว่าไม่รู้อยู่ท่าเดียว“ริค หนูมีอะไรจะบอกแม่ไหม เกี่ยวกับคนที่ชื่อคนโปรดอะไรนั่น ทำไมหนูดูใส่ใจเขาเป็นพิเศษ” นางตัดสินใจถามลูกตรงประเด็น“เธอเป็นคนที่เสี่ยธวัตรเอามาบรรณาการผมครับ”“ของบรรณากาารด้วยคนเนี่ยนะ”“ครับ”“ไอ้เวรนั่นมันต้องเลวทรามแค่ไหน ถึงได้เอาคนเป็น ๆ มาให้ลูกชายฉัน”“มันแค่อยากต่อกรกับผม”“ดีแล้วที่มันตาย ไม่งั้นมันกับมี๊คงต้องเปิดศึกกันสักครั้ง”“ว่าแต่มี๊มาคนเดียวเหรอครับ"“ใช่ลูก มี๊มาก่อนเดี๋ยวป๊าก็จะตามมา ป๊าเคลียร์งานอยู่”“อันที่จริงไม่ต้องมาก็ได้ ผมไม่ได้เป็นอะไรมากขนาดนั้น”“ขอตีได้ไหม ไม่ได้เป็นอะไรมากยังไงกัน บาดเจ็บเจียนตายขนาดนี้ไม่คิดจะบอกอะไรมี๊สักคำนะริค อย่างน้อยหนูก็ควรจะบอกแม่บ้าง นี่ถ้าแม่ไม่โทรมาหาซินคงไม่รู้เรื่องอะไรเลย”“ก็ยังไม่ตาย”“ตาริคนี่ยังไง อยากโดนมี๊ตีให้ได้เลยใช่ไหม”“ผมเจ็บแผล อยากพักผ่อน”“งั้นมี๊ออกไปรอข้างนอก โอเคไหมลูก”“ครับ”ฮาน่าลุกขึ้นแล้วโ