บททั้งหมดของ ตัวเล็กของเสี่ยโอม: บทที่ 61 - บทที่ 70

โรงแรม“ บ้านท้ายซอยอย่างนั้นเหรอ? หรือ ที่สองคนนั้นคุยกันจะเป็นเอกกับคิตตี้? “ ครีมหอมนั่งนึกถึงเรื่องที่เธอนั้นได้ยินมา แต่ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน[“ โห่ ครีม ไม่คิดจะโทรหาพี่บ้างเลยหรือครับ รู้หรือเปล่าว่าพี่ต้องนอนเหงาคนเดียวอะ “] เป็นเสี่ยโอมเจ้าเดิมที่โทรมาออดอ้อนเธอ“ จริงหรือคะ? ไม่ใช่ว่านัดสาวที่ไหนไปนอนกอดหรอกหรือ “ เธอตอบกลับเขาด้วยท่าทีประชดประชันเล็กน้อย [“ โอ่ย ถ้ากลับมาครีมมาถามป้านวลกับแต้วได้เลย เพราะพี่กลับมานอนที่บ้านครับ “ ] เขาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงมั่นใจ“ อือ ก็ดี ว่าแต่วันนี้ประชุมเป็นอย่างไรบ้างล่ะคะ?” [“ ก็ดีอยู่ พี่คิดว่าอีก 2-3 วันก็น่าจะเสร็จ ถ้าเสร็จหมดแล้วพี่จะรีบไปหาครีมที่นู้นน่ะ แต่ก่อนที่พี่จะได้ไป ครีมต้องห้ามไปไหนมาไหนคนเดียว จะไปไหนต้องมีหนึ่งกับการ์ดไปด้วยเข้าใจมั้ยครับ “ ]เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังปนสั่งมาด้วย“ รู้แล้วค่ะ ตอนจะมาก็บอกแล้วนี่น่า ครีมไม่ใช่ปลาทองนะคะ ไม่ต้องคอยบอกทุกครั้งก็ได้ ครีมจำได้อยู่ “ ครีมหอมตอบเขาพร้อมกับเดินมาคุยที่ระเบียงห้อง แล้วเธอก็ไปสังเกตเห็นคนที่คุ้นตาเข้าพอดี อนันดาที่ตอนนี้มารับชายวัยกลางค

ที่บ้านเก่า ๆ ท้ายซอยหลังนั้น “ อืม เอกผมมีอะไรจะบอกคุณด้วย “ ชายวัยกลางคน คนเดียวกับที่ครีมหอมสงสัยตอนนี้มันได้มานั่งอยู่ตรงหน้าของอนันดา “ คุณมีอะไรก็รีบพูด “ เอกที่นั่งนับเงินอยู่เงยหน้าขึ้นมามอง“ ตอนที่ผมกลับไปเอาเงินที่โรงแรมมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาถามผม ว่ารู้จักคุณหรือเปล่า แถมผมว่าหน้าตาก็คล้าย ๆ น้องคิตตี้ด้วยน่ะ เขาเป็นญาติกันเหรอ ? คุณหรอกน้องคิตตี้มาขายตัวหรือครับ “ ชายคนนั้นถามอย่างคนอยากรู้อยากเห็น“ หุบปาก!! “ เอกโวยขึ้นทำให้คนตรงหน้าเงียบเพราะตกใจ“ แล้วคุณได้บอกอะไรมันไปหรือเปล่า ? “ “ ผมไม่ได้บอก เพราะคิดว่ามันจะไม่เป็นผลดีต่อเรา ว่าแต่ คุณรู้จักเธอใช่มั้ย “ “ รู้จักดีเลยแหละ “ เอกเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา “ ถ้างั้นคุณช่วยอะไรผมหน่อยได้มั้ย คืนนี้ผมจะไม่เอาเงินคุณสักแดง “ เอกยื่นเงินที่พึ่งนับเมื่อกี้ให้กับชายคนนั้น “ แล้วถ้าแผนของผมสำเร็จผมจะตบรางวัลให้คุณอีกงาม ๆ เลย “ เขาพูดเสริมเพราะกลัวคนตรงหน้าจะปฏิเสธ ซึ่งคนหน้าเงินเห็นแก่ได้พอเอาเงินมาล่อก็ใจอ่อนยอมทำตามเช้าของวันต่อมา“ ครีม ทำไมหาวนอนบ่อยจัง เมื่อคืนไม่ได้นอนเหรอ ?” เคเปอร์ถามกับน้องสาว เพราะเห็นเธอนั่งหาวอ

“ ปล่อยน่ะ! แกจะพาฉันไปไหน “ ครีมหอมที่ตอนนี้นั่งอยู่บนรถตู้ของพวกมัน ที่ขับออกมาได้ไกลแล้ว เธอดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดพ้นจากเอกที่จับตัวเธอไว้อยู่ แต่เพราะว่ามันมัดมือมัดเท้าของเธอไว้ด้วยเสียแน่นหนา เธอจึงขยับอะไรมากไม่ได้“ กูก็จะพามึงไปเอาเงินจากไอ้โอมไง มึงคิดว่ากูจะปล่อยมึงไปง่าย ๆ เหรอ ในเมื่อมันเคยยกรีสอร์ทให้กูก็เพราะเป็นห่วงมึง ยังไงซะ คราวนี้เงินหนึ่งร้อยล้านก็คงอยู่ไม่ไกลมือกูเช่นกัน “ ครีมหอมที่ได้รู้แบบนั้นเธอก็เงียบไป แล้วรีบพูดปฏิเสธออกมา“ คุณคิดผิดแล้วละ ฉันจะไปมีค่าขนาดนั้นได้อย่างไร ปล่อยฉันไปเถอะน่ะ โทษของคุณจะไปเบาลง “ หญิงสาวพยายามพูดดีเพื่อหวังให้คนตรงหน้าใจอ่อน“ ฝันไปเถอะ “ แต่เอกก็ไม่ได้คล้อยตามเสียง่าย มันเอามือถือของครีมหอมขึ้นมา แล้วต่อสายหาเสี่ยโอมเป็นวิดีโอคอลเพราะอยากจะให้น้องชายได้เห็นเมียสุดที่รัก แล้วรีบหอบเงินมาให้ตัวเองเสียที เมื่อปลายสายรับ มือของมันก็ยื่นไปบีบแก้มครีมหอมจนแดงก่ำ[“ ไอ้เอก!!! มึงทำบ้าอะไร !! อย่าทำร้ายครีมสิวะ “ ] พอเสี่ยโอมได้เห็นแบบนั้นเขาก็ร้องขึ้น มันมีสิทธิ์อะไรไปจับแก้มสวยของผู้หญิงของเขา [“ เอกกูขอร้อง “ ] เสี่ยยอมพูดดีเพราะไม

โรงพยาบาล“ ไม่เอาน่ะมึง น้องถึงมือหมอแล้ว น้องจะต้องปลอดภัย “ มือหนาของหนึ่งเดียวตบลงที่ไหล่ของเพื่อนเบา ๆ เพราะเห็นว่าอศิรเอาแต่หันหน้าใส่กำแพงห้องฉุกเฉิน แววตาของอศิรยังคงแดงก่ำ หนึ่งเดียวรับรู้ว่าเพื่อนแอบร้องไห้อยู่ แม้จะยังไม่เห็นน้ำตาไหลลงมาฟูมฟายก็เถอะ “ กูมันไม่ได้เรื่อง ที่ครีมต้องมาเป็นแบบนี้ก็เพราะกู ถ้ากูไม่ดึงน้องเข้ามาในชีวิตตั้งแต่แรก น้องก็ไม่ต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้ “ “ อย่าพูดแบบนี้สิ คนที่ผิดคือไอ้เอกต่างหาก “ “ น้องสาวผมเป็นอย่างไรบ้าง “ เคเปอร์ที่อยู่กับคิตตี้ในห้องผู้ป่วยของโรงพยาบาลเดียวกัน พอรู้เรื่องครีมหอมก็รีบออกมาหา“ หมอยังไม่ออกมา “ หนึ่งเดียวหันไปตอบคนที่มาใหม่ เคเปอร์จ้องหน้าเสี่ยโอมแล้วบอกกับเขาด้วยความโมโห “ ครีมไม่ควรมาเจอกับอะไรแบบนี้ เอาเลขบัญชีธนาคารของคุณมาให้ผม ผมจะส่งเงินทุกบาทพร้อมดอกเบี้ยที่แม่ยืมคุณ มาส่งคืนคุณวันนี้!! แล้วคุณก็อย่าหวังว่าจะได้เจอน้องสาวผมอีก!! “ เคเปอร์เดินเข้ามาชี้หน้าต่อว่าเสี่ยโอม จนหนึ่งเดียวต้องรีบมาห้ามไว้“ ใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ นี้มันโรงพยาบาลน่ะ “ “ ทำไม! คุณรีบบอกช่องทางรับเงินของมันมาเลย ผมจะได้รีบใช้หนี้ แล้วก

เพนท์เฮ้าส์“ ทำไมป่านนี้ถึงยังไม่มา แถมไม่ยอมโทรมาหาด้วย “ เจ้าของเพนท์เฮ้าส์นั่งจ้องไปที่โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะบาร์ ในมือก็ถือแก้วไวน์กระดกใส่ปากอย่างคนคิดไม่ตก ครีมหอมจะยังกลับมาหาเขาอยู่หรือเปล่า? เขาควรจะไปตามเธอกลับมาดีไหม? แล้วทำไมป่านนี้เธอยังไม่ติดต่อมาหาเขา นั่นคือคำถามในหัวของเสี่ยโอมที่ยากจะหาคำตอบได้“ อ้าว ประตูล็อคได้ยังไง? “ ครีมหอมที่ตอนนี้อยู่ในเพนท์เฮ้าส์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอเดินจะเข้าไปในห้องนอน แต่ประตูมันกลับถูกล็อคเอาไว้ ทั้งที่ผ่านมามันจะเปิดโล่งไว้ตลอดเวลาด้วยซ้ำ “ เสี่ยอยู่หรือเปล่านะ “ เธอจึงตัดสินใจเดินตามเสียงก๊อกแก๊กเข้าไปในครัว แล้วจึงสังเกตเห็นว่าเสี่ยโอมกำลังนั่งเมาอยู่ตรงเคาน์เตอร์บาร์“ ครีม!! “ พอเห็นหน้าเมียที่กำลังเดินมาหา เสี่ยโอมก็รีบลุกพรวดพราดเข้ามากอดเธอด้วยความดีใจ จนน้ำตาลูกผู้ชายของเขาได้ไหลออกมา “ ครีม…พี่นึกว่าครีมจะไม่กลับมาหาพี่แล้ว รู้ไหมว่าพี่คิดถึง และ เป็นห่วงครีมขนาดไหน ที่พี่ไม่สามารถไปหาหนูได้แบบนั้นน่ะ “ ครีมหอมอ้ำอึ้ง แล้วรีบผลักอกเขาให้ออกห่างจากเธอ ถึงได้สังเกตเห็นว่าเขาร้องไห้ตาแดง เธอจ้องเขาแป๊บเดียว แล้วก็พูดในสิ่งที่เ