ตอนที่ 63 โดนจับไป

ที่บ้านเก่า ๆ ท้ายซอยหลังนั้น 

“ อืม เอกผมมีอะไรจะบอกคุณด้วย “ ชายวัยกลางคน คนเดียวกับที่ครีมหอมสงสัยตอนนี้มันได้มานั่งอยู่ตรงหน้าของอนันดา 

“ คุณมีอะไรก็รีบพูด “ เอกที่นั่งนับเงินอยู่เงยหน้าขึ้นมามอง

“ ตอนที่ผมกลับไปเอาเงินที่โรงแรมมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาถามผม ว่ารู้จักคุณหรือเปล่า แถมผมว่าหน้าตาก็คล้าย ๆ น้องคิตตี้ด้วยน่ะ เขาเป็นญาติกันเหรอ ? คุณหรอกน้องคิตตี้มาขายตัวหรือครับ “ ชายคนนั้นถามอย่างคนอยากรู้อยากเห็น

“ หุบปาก!! “ เอกโวยขึ้นทำให้คนตรงหน้าเงียบเพราะตกใจ

“ แล้วคุณได้บอกอะไรมันไปหรือเปล่า ? “ 

“ ผมไม่ได้บอก เพราะคิดว่ามันจะไม่เป็นผลดีต่อเรา ว่าแต่ คุณรู้จักเธอใช่มั้ย “ 

“ รู้จักดีเลยแหละ “ เอกเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา “ ถ้างั้นคุณช่วยอะไรผมหน่อยได้มั้ย คืนนี้ผมจะไม่เอาเงินคุณสักแดง “ เอกยื่นเงินที่พึ่งนับเมื่อกี้ให้กับชายคนนั้น “ แล้วถ้าแผนของผมสำเร็จผมจะตบรางวัลให้คุณอีกงาม ๆ เลย “ เขาพูดเสริมเพราะกลัวคนตรงหน้าจะปฏิเสธ ซึ่งคนหน้าเงินเห็นแก่ได้พอเอาเงินมาล่อก็ใจอ่อนยอมทำตาม

เช้าของวันต่อมา

“ ครีม ทำไมหาวนอนบ่อยจัง เมื่อคืนไม่ได้นอนเหรอ ?” เคเปอร์ถามกับน้องสาว เพราะเห็นเธอนั่งหาวอยู่ต่อหน้าจานข้าวหลายรอบแล้ว คนถูกถามก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มจาง

“ ใช่ค่ะ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้าเลย “ เพราะเธอต้องช่วยเสี่ยโอมบ้ากามทั้งคืน พอคิดแล้วมือก็เผลอยกขึ้นมาทาบแก้มทั้งสองด้วยความรู้สึกร้อนผ่าว 

“ ไหนว่าจะมาช่วยตามหาคิตตี้ น่าจะได้นอนเฉย ๆ อยู่ที่ห้องเสียมากกว่ามั้ง “ มาลาลัยที่นั่งอยู่ข้างลูกชายบ่นออกมาเบา ๆ จนเคเปอร์ต้องหันไปปรามเธอจึงยอมหยุด 

“ เดี๋ยวครีมขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะคะ “ ครีมหอมที่สังเกตเห็นว่าชายคนเมื่อคืนยืนจ้องเธออยู่ สายตาของเขาเหมือนอยากจะคุยกับเธอ เธอจึงตัดสินใจที่จะเดินเข้าไปหาเขาดู โดยไม่คำนึงถึงภัยที่จะตามมา

“ ผมนึกแล้วว่าคุณต้องเดินมาหาผม ผมชื่อดำนะครับ คุณจะเรียกผมว่าพี่ดำก็ได้ “ เขาพูดแล้วยื่นมือมาหมายจะจับมือเธอ แต่ครีมหอมยืนนิ่งเอาแต่จ้องหน้าเขา 

“ พอดีผมมีเรื่องของผู้หญิงที่ชื่อคิตตี้มาคุยกับคุณ คุณช่วยตามผมมาทางนี้หน่อยสิ “ ไอ้ดำพูดแล้วมันก็หันหลังเดินออกไป ครีมหอมยืนมองด้วยสีหน้าที่ดูลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายเธอก็ยอมตัดสินใจเดินตามมันไป โดยบอกกับตัวเองว่า ถ้ามันพาเธอออกจากบริเวณโรงแรมเธอจะหยุด แล้วกลับไปหาพี่ชาย

“ คุยกันอยู่ตรงนี้แหละ คุณจะพาฉันเดินไปไกลทำไม “ ครีมหอมเรียกเขา เมื่อดำกำลังจะเดินออกไปจากโรงแรมอย่างที่เธอคิดไว้จริง ๆ

“ มันก็ไกลพอแล้วละ “ เสียงเอกดังขึ้นจากด้านหลัง เมื่อหญิงสาวจะหันไปมองภาพก็ตัดเพราะเธอโดยยาสลบของอนันดาเข้า

“ เคเปอร์ ครีมหอมล่ะ? “ หนึ่งเดียวที่พึ่งจะลงมา มองหาครีมหอมไม่เจอทั้งที่คนอื่นอยู่ครบ จึงได้เดินเข้ามาถามเคเปอร์ที่ยังนั่งทานข้าวอยู่

“ ครีมบอกว่าไปห้องน้ำ แต่น้องก็ไปนานมากแล้ว ผมว่าจะลุกไปตามอยู่ครับ “ เคเปอร์พูดพร้อมกับลุกขึ้นหลังจากตั้งท่าจะลุกตั้งนานแล้ว แต่โดนแม่ห้ามไว้ หนึ่งเดียวที่รู้สึกไม่ดีจึงเอามือถือออกมาจากกางเกง แล้วตรวจสอบดูตำแหน่งจีพีเอสที่เขาให้หญิงสาวไป

“ แต่ตอนนี้ครีมไม่ได้อยู่ที่โรงแรมแล้ว “ หนึ่งเดียวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก เคเปอร์ที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบเอามือถือขึ้นมาโทรหาน้อง 

“ ไม่มีคนรับสาย มันต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ ๆ “ 

“ เรารีบไปเอารถแล้วตามไปกันเถอะ “ สองหนุ่มพยักหน้าให้กันแล้วรีบออกไปยังที่จอดรถ มาลาลัยที่เห็นเช่นนั้นก็รีบลุกแล้วรีบวิ่งตามไป 

“ รอแม่ด้วยสิลูก “ 

“ ปล่อยน่ะ! ปล่อยกู!! มึงเอาน้องกูไปไว้ไหน “ ครีมหอมตื่นมาก็โดนลากเข้ามาในบ้านสับปะรังเคหลังหนึ่ง 

“ กูก็จะพามึงไปหาน้องสาวมึงอยู่นี้ไง แต่ก่อนอื่น “ เอกรีบดึงเอามือถือจากกระเป๋ากางเกงของเธอ แล้วรีบลากเธอเข้าไปในห้องมืดที่มีคิตตี้นอนขดอยู่ 

“ โอ้ย!! “ ครีมหอมโดนผลักล้มมาใส่คิตตี้ จนเธอตื่น 

“ จะทำอะไร !! “ ครีมหอมร้องขึ้นเมื่อเอกดึงมือเธอขึ้นไปกดปลดล็อคมือถือ

“ มึงอยู่นี่แหละ พวกตัวทำเงิน “ มันหัวเราะส่งท้ายแล้วก็เดินออกไป

“ คิตตี้ คิตตี้อยู่นี้เอง เป็นอะไรมากไหม มันทำอะไรให้เธอบ้าง “ พอเอกปิดประตู ครีมหอมก็หันมาคุยกับคนข้าง ๆ ที่ตอนนี้สภาพดูไม่ได้เลย เธอดูอิดโรยและไม่มีสีสัน

“ มึงมาทำไม “ แต่คนที่โดนเป็นห่วงกลับตอบกลับมาอย่างไม่แยแส

“ ฉันก็มาช่วยเธอไง “ 

“ มาช่วยกูหรือมาซวยไปกับกูกันแน่ ทำไมมึงถึงโง่ปล่อยให้มันจับมึงมาล่ะ มึงไม่รู้หรือไงว่ามันจะทำอะไรเรา “ คิตตี้พูดออกมาด้วยความเสียใจ สิ่งที่เธอโดนกระทำเมื่อหลายวันมานี้ มันหน้ารังเกียจเกินกว่าที่เธอเองจะรับไหว แล้วไม่คิดอยากจะให้คนอื่นมาโดนแบบตัวเองด้วย 

“ อย่าคิดมากน่า เดี๋ยวพี่เคเปอร์ก็จะตามมาช่วยเรา อย่าห่วงเลย “ ครีมหอมพูดออกมาอย่างมีสติ เพราะเธอรู้ว่าอย่างไรเสีย หนึ่งเดียวก็ต้องตามจีพีเอสบนสร้อยมาช่วยพวกเธอ ซึ่งมันก็คือเหตุผลหนึ่งที่เธอยอมเดินตามไอ้ชาติชั่วนั้นออกมา ทั้งที่รู้ว่าตัวเองต้องเป็นอันตราย

“ มึงพูดจริงเหรอ พี่เคเปอร์จะมาช่วยจริง ๆ ใช่มั้ย “ คิตตี้พูดออกมาด้วยแววตาที่มีความหวัง จากที่รู้สึกสิ้นหวังมาหลายวัน 

“ จริงสิ แม่ของคิตตี้ก็มาด้วยน่ะ ดีใจไหม อีกไม่นานเธอก็จะได้ออกไปจากห้องบ้า ๆ นี้แล้ว “ 

“ มึงอย่าหลอกกูน่ะ มึงรู้มั้ยว่ากูต้องทุกข์ทรมานขนาดไหน มันให้ใครต่อใครมาย่ำยีกู “ คิตตี้ระบายความเจ็บปวดของเธอออกมาทั้งน้ำตา “ กูโคตรเกลียด รังเกียจตัวเองเลยตอนนี้ “ พูดจบคิตตี้ก็ใช้เล็บของตัวเอง ขูดไปตามเนื้อตัวของเธอจนเป็นรอยแดง ครีมหอมที่เห็นแบบนั้นเธอจึงรีบจับมือทั้งสองข้างของคิตตี้ไว้ให้เธอหยุด 

“ หยุด! อย่าทำแบบนี้คิตตี้ เราต้องเข้มแข็ง พ่อกับแม่แล้วก็พี่เคเปอร์รอเจอเธออยู่น่ะ “ เหมือนคำพูดของครีมหอมได้ตบหน้าเรียกสติเธอ คิตตี้นิ่งไป แล้วก็โน้มตัวไปกอดคนตรงหน้า 

“ กูไม่เคยทำตัวดีกับมึงเลย แล้วทำไมมึงต้องดีกับกูด้วย “ 

“ เพราะเราเป็นพี่น้องกันไง “ คำตอบสั้น ๆ ของครีมหอมทำเอาคิตตี้ร้องไห้ออกมาอย่างละอายใจ 

“ ขอบใจมึงมาก ๆ น่ะ แล้วก็ขอโทษมาก ๆ ด้วย สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา “ ครีมหอมยิ้มจางเมื่อได้ยินคำพูดนั้นจากปากของคนในอ้อมแขน 

“ ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือโทษโกรธหรอก “