All Chapters of รักร้ายท่านอ๋องสายโหด: Chapter 11 - Chapter 20

“พอเลิกโอ้อวดได้แล้ว”หวาเซียงอ๋อง อดขำกับคำพูดของเสี่ยวกุนไม่ได้ สาวใช้ของเหอซ่างเซี่ยนวิ่งเข้ามาคุกเข่าตรงหน้า“ท่านอ๋อง พระชายาออกไปตามหาชายรองข้างนอก”“ข้างนอก ชายารองนางไปไหน”“ไม่รู้เจ้าค่ะแต่ฟางหลุนบอกว่า หานางจนทั่วป่านนี้ยังไม่พบคาดว่าจะหนีไปตั้งแต่ กลางดึกเมื่อคืนพระชายาเป็นห่วงและร้อนใจมากจึงออกไปตามนางข้างนอก”หวาเซียงอ๋องก้าวขาออกจากห้องไปทันที เสี่ยวกุนกับกัวเฉาเร่งตามไปติดๆ“หยิบเสื้อคลุมแล้วตามข้ามา อากาศวันนี้เย็นมาก เจ้าให้พระชายาออกไปได้อย่างไร”พูดไปวิ่งไป“พระชายาบอกว่าร้อนใจว่านางจะหนีออกจากจวน จึงเร่งออกตามหาข้าน้อยห้ามก็ไม่ฟัง ไล่ให้ข้าน้อยมาแจ้งข่าวกับท่านอ๋อง”หวาเซียงอ๋องคิดว่าอู๋หงถิงคงน้อยใจเรื่องเมื่อคืนหรืออาจหนีไปหาหวาซงอ๋องชู้รักที่ตำหนักบูรพา“ข้าไปที่ตำหนักบูรพา กัวเฉาไปนอกวังหลวง ส่วนเสี่ยวกุนตามนางที่ตระกูลกวง”ต่างแยกย้ายกันออกไปตำหนักบูรพา“ไม่มีใครจากจวนหวาเซียงอ๋องมาที่นี่แม้แต่คนเดียว หวาเซียงอ๋องทำสิ่งใดหายไปกันแน่”“พี่ใหญ่ ไม่ต้องกังวลคนของข้า ข้าหาเองได้”ยิ้มหยันผุดขึ้นที่ริมฝีปาก “อย่าลืมไปหานางที่ตำหนักจันทราของเจ้ารองด้วยก็แล้วกัน”หว

อู่หงถิงเลิกคิ้วสูง เมื่อฟางหลุนส่ายหน้าแต่สักพักก็ยิ้มส่งภาษามือบอกว่าเหอซ่างเซี่ยนปลอดภัยแล้วใช่ไหม นางพักรักษาตัวอยู่ใช่ไหม ฟางหลุนปาดน้ำตา“นายหญิงพักผ่อนเสีย” กัวเฉากลืนก้อนแข็งๆ ลงคอความสงสารแล่นเข้าสู่หัวใจหวาเซียงอ๋องก้าวเข้ามาในห้องด้วยสายตาดุดัน กัวเฉาประสานมือคารวะแต่เขากลับไม่สนใจ กระชากแขนของอู่หงถิงติดมือขึ้นมาทั้งลากทั้งดึงทั้งๆที่อู่หงถิงเดินไม่ค่อยถนัดเพราะแผลจากหิมะกัดที่นิ้วเท้า“เลิกนอนสบายได้แล้ว ฟางหลุนต่อไปไม่ต้องคอยดูแลนาง นางคือชายาทาสข้าต่อจากนี้ นางต้องทำทุกอย่างตามที่ข้าสั่ง และทำทุกอย่างที่สาวใช้ทำกัน”ฟางหลุนเบิกตากว้าง ถลาเข้ากอดอู่หงถิงไว้“ท่านอ๋องได้โปรดนายหญิงบาดเจ็บอยู่”รอยยิ้มเย้ยหยัน“เจ้ากล้าขัดคำสั่งข้าหรือ”ชักกระบี่ข้างกายของกัวเฉาอย่างรวดเร็ว จี้ไปที่คอหอยของอู่หงถิง“จะทำตามคำสั่งข้าหรืออยากให้นางตาย หากข้ารู้ว่าเจ้าแอบช่วยเหลือหรือแอบปรนนิบัติรับใช้นาง...ข้าจะฆ่านางเสีย”อู่หงถิงมองหวาเซียงอ๋องด้วยสายตาเคียดแค้น มือเล็กกำมัดแน่นก่อนจะกอดตอบฟางหลุนเบาๆ ส่งภาษามือให้ฟางหลุนถอยไป“ไม่ไม่ไม่ ท่านอ๋องหากจะฆ่านายหญิงท่านอ๋องฆ่าฟางหลุนเสียเถอะ

ฟางหลุนเปิดประตูเข้ามาในห้อง ดึงห่อหมั่นโถวยื่นวางไว้บนมือบางซีดเซียวของอู่หงถิง จับเสื้อผ้าที่ถูกโยนหลุดลุ่ยมาสวมทับให้อีกทีลูบหลังไหล่ให้ด้วยความสงสาร ใช้มือบิหมั่นโถวป้อนอู่หงถิง รสชาติของหมั่นโถวช่างปะแล่มๆด้วยปนกับรสของน้ำตา อู่หงถิงยิ้มหยันให้กับตัวเอง“อิ่มไหม”อู่หงถิงพยักหน้ายิ้มๆ“นายหญิงมีเรื่องอะไรจะคุยกับฟางหลุนหรือไม่”อู่หงถิงเลิกคิ้วสูงคิดว่าจะบอกกับฟางหลุนเรื่องที่ตัวเองไม่ใช่กวงเจ้าหรูทว่าไม่กล้าแม้แต่จะคิดกลัวว่าแม่กับน้องจะไม่ปลอดภัยเลือกที่จะส่ายหน้า“ฟางหลุนรู้สึกว่านายหญิงมีบางอย่างในใจ”ยิ้มบางๆ“ฟางหลุนอยากให้นางหญิงพูดเสียทีอย่างน้อยก็จะได้บอกกับท่านอ๋อง ขอร้องท่านอ๋องให้ปรานี”อู่หงถิงส่ายหน้าส่งภาษามือเหมือนจะบอกว่าเขาจะทำอะไรก็ช่างเขา“นายหญิงข้าส่งข่าวถึงท่านพ่อของนายหญิงแล้ว แต่ก็เงียบเฉยเกรงว่าจะไม่กล้าต่อกรกับท่านอ๋อง พรุ่งนี้รอให้สว่างฟางหลุนจะพบคนผู้หนึ่งขอความช่วยเหลือ”อู่หงถิงส่ายหน้าไปมา“ท่านอ๋องทำเกินไปแล้ว นายหญิงอายุยังน้อย เรื่องบางเรื่องไม่ถึงกับต้องลงทัณฑ์กันก็ได้ ฟางหลุนจะไม่ยอมนิ่งดูดายเด็ดขาด”กอดปลอบร่างเล็กของอู่หงถิงลูบหลังลูบไหล่ปล

“ฟางหลุนตามนายหญิงของเจ้า”ฟางหลุนยิ้มก่อนจะรีบไปยังห้องของอู่หงถิง“นายหญิงท่านพ่อของนายหญิงมาแล้ว”อู่หงถิงเลิกคิ้วสูง ใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นกลัวว่าท่านพ่อที่ฟางหลุนว่า จะรู้ว่าอู่หงถิงไม่ใช่กวงเจ้าหรู แต่จะเลี่ยงไม่ออกไปพบได้อย่างไร หากไม่ออกไปยิ่งมีพิรุธ อู่หงถิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อย่างไรก็ต้องออกไปหากจะมีใครสักคนรู้ก็คงเป็นบิดาของกวงเจ้าหรูนี่แหละ ก็คงถึงคราวซวยของอู่หงถิงก็แล้วกัน ฟางหลุนพยุงอู่หงถิงให้ลุกขึ้นช้าๆก้าวขาด้วยความมั่นคง ไม่เกรงกลัวสิ่งใด“นายหญิง”ฟางหลุนบีบมือของอู่หงถิงเพื่อให้กำลังใจ อู่หงถิงยิ้มเป็นครั้งแรก หวาเซียงอ๋องยืนอยู่หน้าห้องมองรอยยิ้มเศร้าสร้อยนั้นใต้เท้ากวงเพ่งมองใบหน้าของอู่หงถิงเหมือนกับตัวประหลาดหวาเซียงอ๋องยืนเอามือไพล่หลังมองกิริยาของพ่อลูก“เจ้าหรู เจ้าผอมลงจนพ่อจำแทบไม่ได้”ในที่สุดก็เอ่ยปากออกมาหลังจากที่หายจากอาการตกตะลึง อู่หงถิงยิ้มย่อตัวลง“นางไม่พูดตั้งแต่เข้ามาอยู่ในจวนก็ไม่เคยพูดกับใคร”กวงเจ้าหลัวยิ้ม“ข้าน้อยขอใช้เวลาอยู่กับนางเพียงลำพัง”อู่หงถิงหันสบตากับฟางหลุนที่พยักหน้าช้าๆ“ไม่ได้ ข้ากับนางเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน เรื่องขอ

มือบางเล็กฟาดลงบนแก้มสาก ทันทีเช่นกันริมฝีปากใหญ่กดลงบนปากบางบดขยี้ด้วยอารมณ์โมโหจน อู่หงถิงรู้สึกเจ็บและลิ้มรสโลหิตอุ่นเค็มของตัวเองไม่ยอมเผยอริมฝีปากกับโดนฉกกัดอย่างบ้าคลั่ง อู่หงถิงกัดริมฝีปากใหญ่ ด้วยความโมโหแต่กลับถูกร่างใหญ่ถาโถมเข้าใส่เต็มตัว บดเบียดเอวหนา มือเล็กบางฟาดเข้าใส่ไม่ยั้งหวาเซียงอ๋องทาบทับกดตรึงก่อนจะรวบมือสองข้างไว้เหนือหัว ปลดสายรัดเอวของตัวเอง ดึงชั้นในสีขาวของอู่หงถิงออกให้พ้นตัวเหลือเพียงร่างเปลือยเปล่า สอดขาลงไปตรงกลางลำตัวของอู่หงถิงที่สะดุ้งเฮือก หวีดร้องสุดเสียงน้ำตาไหลพรากหวาเซียงอ๋องไม่กล้าขยับเอว จูบซับหยาดน้ำตาเขาทำอะไรลงไปของเหลวอุ่นๆ ที่หว่างขาทำให้อารมณ์ขุ่นมัวลดลงไปกดริมฝีปากจูบซอกซอนอ่อนหวาน“ปล่อย”อู่หงถิงขยับปากเปล่งเสียงบางเบา หวาเซียงอ๋องเลิกคิ้วสูงขยับเอวบดเบียด“ปล่อยเดี๋ยวนี้”ไม่อาจห้ามใจได้แล้ว หวาเซียงอ๋องขยับเอวไปมากับร่างบางที่ขยับโยกตัวหนียิ่งเพิ่มอารมณ์รัญจวน“ปล่อยข้าได้โปรด”กดริมฝีปากไม่ให้อีกคนพูด จูบหวานตั้งแต่หน้าผากเปลือกตา แก้มและริมฝีปากอ่อนนุ่ม ดูกลืนซอกซอนมือใหญ่ลูบไล้ให้ผ่อนคลาย อู่หงถิงยังบิดตัวหนีสัมผัสที่เหมือนจะเจ็บป