ใจอ่อน

“ท่านพ่อตา”

หวาจิ้งอ๋องประสานมือตรงหน้าต่อหน้ากวงเจ้าหลัว

“องค์ชายรองท่าน ล้อเล่นเช่นนี้ ข้าเกรงว่าผู้อื่นมาได้ยินเข้าจะไม่เหมาะนัก”

“เจ้าหรูกับข้า ท่านก็รู้ว่าเราสองคนรักกัน มีเพียงฝ่าบาทเท่านั้นที่ปิดหูปิดตาหากให้นางแต่งเข้าตำหนักข้าเสีย เกรงว่าไม่เป็นเช่นนี้”

“หวาเซียงอ๋องเดิมไม่เคยลงรอยกับข้าอยู่แล้ว การประทานงานแต่งจากฮ่องเต้ยิ่ง ไม่เคยยินยอมแต่เป็นเพราะขัดฝ่าบาทไม่ได้”

“ท่านพ่อตาข้าอยากให้ท่านแวะไปที่จวนหวาเซียงอ๋องดูเสียที ข้าเองห่วงนางมากแต่จะไปก็เกรงว่าไม่เหมาะ”

“หวาเซียงอ๋องมิได้ระแวงองค์ชายรอง หากแต่ระแวงองค์ชายใหญ่หวาซงว่ามีแอบมีความสัมพันธ์กับเจ้าหรู”

หวาจิ้งอ๋องยิ้ม

“เจ้าหรูงดงามอ่อนหวานใครกันไม่หมายปองนาง อีกทั้งความงามของนางล่มเมืองอย่างไม่ต้องสงสัย หวาเซียงอ๋องข้าแปลกใจเสียจริงว่าเหตุใดถึงได้ทำท่าทีรังเกียจเจ้าหรูเสียเหลือเกินทั้งๆ ที่ไม่ว่าใครหากพบหน้าและพูดคุยกับเจ้าหรูแล้วเกรงว่าจะอดใจหลงรักนางไม่ได้”

กวงเจ้าหลัวถอนหายใจ

“มีเพียงหวาเซียงอ๋องที่มองเจ้าหรูเป็นเพียงชายาทาส ข้าเห็นทีจะต้องแวะไปที่จวนหวาเซียงอ๋องอย่างที่องค์ชายพูดมา หากไม่แวะเวียนไปเสียบ้าง คงไม่พ้นข้อ