อดใจรอ

“ข้าช่วยอะไรพวกท่านไม่ได้ อีกทั้งยังทำให้พวกท่านต้องพลอยลำบากไปด้วยกัน”

“นายหญิง นายหญิงเป็นสิ่งเดียวที่ท่านอ๋องเหลือไว้ให้พวกเรา เพื่อระลึกถึงสิ่งที่ท่านอ๋องเคยทำให้พวกเราทั้งหมด ท่านอ๋องเดิมทีใจดีที่สุดแต่เมื่อแต่งชายาเอกและนายหญิงชายาเอกป่วย ท่านอ๋องก็เปลี่ยนไปเราทั้งหมดรักและเคารพท่านอ๋องเช่นไรความรักและเคารพทั้งหมดส่งมาถึงนายหญิงเพียงคนเดียว”

หงถิงยิ้มบางๆ รู้สึกขอบคุณฟางหลุน เสี่ยวกุน และกัวเฉาที่เคียงข้างยามยากเช่นนี้

โรงเตี้ยมกลางป่า

หวาเซียงอ๋องลืมตาตื่นมาอีกครั้งท่านหมอกำลังจับชีพจรอยู่กัวเฉายืนกอดอกมองไม่ไกลนัก

“อาการ นายท่านดีขึ้นมาก คาดว่าอีกไม่กี่วันจึงจะหายดีตอนนี้ร่างกายฟื้นตัวรวดเร็ว”

หยิบถุงเงินส่งให้ท่านหมอที่วางห่อยาลงข้างแท่นนอน

“กัวเฉา”

“ท่านอ๋อง ท่านฟื้นแล้ว”

“หงถิง หงถิงเป็นอย่างไรบ้าง”กัวเฉายิ้ม

“พระชายา ยังโศกเศร้าคิดถึงท่านอ๋องไม่เปลี่ยนแปลง แต่มีบางอย่างที่กัวเฉาเกรงว่าหากท่านอ๋องรู้ จะไม่ยอมนอนรักษาตัวจนหายเสียก่อน”

“บอกข้ามา”

“หวาซงอ๋องบัดนี้รั้งตำแหน่งไท่จือ จะมีพิธีแต่งตั้งไท่จือในอีกไม่กี่วันข้างหน้า และในวันนั้นไท่จือจะแต่งชายารองของท่านอ๋อง เข้าตำหนั