พรั่งพรู

“หวาเซียงอ๋องเหิมเกริมนึกว่าใต้ฟ้าปฐพีนี้เป็นของเขาผู้เดียวหรือไรคิดว่าคนอย่างข้าที่เห็นว่าทำทีอ่อนข้อให้จะยอมง่ายดายหรือไร”

“ท่านอ๋องก็เห็นว่าเขา ต่อหน้าพระพักตร์ กล้าคิดกล้าพูดเพียงใด”

“มีข้าต้องไม่มีเขามีเขาก็ต้องไม่มีข้า”

หวาจิ้งอ๋องสบถออกมาอย่างลืมตัว

“ใจเย็นท่านอ๋องเรื่องนี้ต้องวางแผนให้แยบยล เห็นได้ชัดว่าหวาเซียงอ๋องใช่ผู้ที่จะต่อกรด้วย เขากำหลักฐานสำคัญไว้ งานของเราแม้แต่เดิมว่าลุล่วง คิดว่าการส่งเจ้าหรูเข้าไปจะพอช่วยได้บ้างสุดท้ายคนที่เข้าไปอยู่ในจวนอ๋องกับเป็นแฝดน้องที่ควบคุมไม่ได้”

“ท่านพ่อตาวางใจ ข้าคิดว่าสามารถต่อรองกับนางได้ไม่ยาก”

สิบสามปีที่ผ่านมา

“ท่านพี่ท่านรับบุตรสาวของอนุมาเลี้ยงดูอย่างดี ในตระกูลเท่ากับไม่ให้เกียรติข้าแม้แต่น้อย”

ใต้เท้ากวงถอนหายใจ

“ข้า บอกเจ้ากี่ครั้งแล้ว เจ้ามีลูกให้ข้าไม่ได้ ข้าจึงจำเป็นต้องมีอนุอีกอย่างนางเองก็ไม่ได้เต็มใจจะเป็นอนุข้า เป็นเพราะนางถูกข้าขืนใจ ข้าไม่ได้รักนาง”

“ท่านพี่ ข้าจะเชื่อคำพูดของท่านแต่หากวันใดที่ข้าเห็นว่าท่านพี่รักนางมีใจให้กับนาง วันนั้นข้าจะฆ่านางเสีย”

ใต้เท้ากวงยิ้มมุมปาก

กวงเจ้าหรูในวัยสองขวบใบหน้ามีเค้าความงามเหมื