“หากท่านรู้ว่าข้าไม่ใช่กวงเจ้าหรูยังจะ ใจร้ายกับข้าอีกไหม”“ ข้าทำไปเพราะไม่รู้เจ้าน่าจะเข้าใจ ข้าไม่ตั้งใจให้เรื่องนี้เกิดขึ้นแต่….เป็นเพราะ...ข้า ...เจ้ายั่วโมโหข้า”พูดไปถึงรู้ว่าตัวเองทำพลาด อยากจะบอกว่าเมื่ออยู่ใกล้หงถิงแล้วไม่อาจหักห้ามใจได้ต่างหาก แต่กลับพูดไม่ออกจึงพูดไปเสียอีกทาง“ไปเสีย ท่านไปเสีย”“ทำไมในเมื่อข้าขอโทษเจ้าแล้วไยไม่อภัยให้ข้าเสียที” อู่หงถิงแปลกใจตัวเองเช่นกันอยากได้ยินคำว่าอะไร อยากได้ยินคำว่ารัก จากเขาอย่างนั้นหรือ ทำไมต้องอยากได้ยินในเมื่ออู่หงถิงไม่ต่างอะไรกับนางบำเรอ“ได้โปรดไปเสีย”สูดลมหายใจสะกดกลั้นหยาดน้ำตาไว้ภายในอก กล้ำกลืนมันลงไปอย่างยากเย็น“ข้าผิดกับเจ้าเพียงเพราะข้าไม่รู้ แต่เจ้ายังไม่ฟังเหตุผล เอาแต่ใจตัว ข้าไม่เคยง้องอนใครเช่นเจ้ามาก่อน แม้แต่เซี่ยนเซี่ยน”“หยุดพูดถึงชายาที่รักของท่านแล้วออกไปเสีย”อู่หงถิงผลักร่างใหญ่อย่างแรงจนเซถลา ก่อนจะเปิดประตูดันร่างใหญ่เขาออกไปจากห้องปิดประตูจากด้านในแน่นหนา โกรธอะไรเขาโกรธที่เขายังเอ่ยชื่อเหอซ่างเซี่ยนเปรียบเทียบกับตัวเอง แสดงว่าเขาไม่เคยลืมนาง ซบหน้าลงบนแท่นนอนร้องไห้สะอึกสะอื้น หวาเซียงอ๋องถอนหายใจ
มือใหญ่ฟาดลงบนใบหน้าของคนสนิทข้างกายอย่างแรง“โง่งมที่สุด ปล่อยให้พวกมันมาชิงตัวแม่ลูกพวกนั้นไปได้อย่างไร แล้วรู้หรือไม่ว่าคนพวกนั้นสำคัญกับข้าแค่ไหน”“ท่านอ๋องโปรดอภัย ทุกอย่างเป็นความสะเพร่าของข้าเองคิดไม่ถึงว่าพวกมันจะเข้ามาถึงนี่ได้”“ใครกันที่ทำเรื่องอย่างนี้ หรือว่าหวาเซียงอ๋องรู้แล้วว่าแม่และน้องของชายารอง อยู่ที่นี่ฐานะของชายารองเปิดเผยแล้ว”“แล้วจะทำอย่างไรดีขอรับ”“ตอนนี้ไม่รับผิดเสียอย่างใครกันจะกล่าวโทษข้าได้ ข้าพบนางหรือว่า แม่และน้องของนางข้าก็ไม่เคยเปิดเผยตัวตนอีกอย่างหลักฐานต่างๆ ไม่มีแม้แต่น้อย”“แต่ท่านอ๋อง วันก่อนไทเฮารับสั่งให้หวาเซียงอ๋องพาชายารองเข้าเฝ้า แม้ใต้เท้า กวงไม่พูดแต่หากไทเฮาที่เคยคลุกคลีพูดคุยกับกวงเจ้าหรูมาก่อนย่อมรู้ว่านางไม่ใช่กวงเจ้าหรูแน่”หวาจิ้งอ๋องขมวดคิ้ว“นึกอยากจะมา พบหลานสะใภ้อะไรตอนนี้ ตั้งนานข้าก็ไม่เคยเห็นว่าเสด็จย่าอยากจะพบนาง”“ท่านอ๋องท่านต้องเตรียมรับมือ”“ข้าไม่มีสิ่งใดต่อรองกับนางแล้ว เจ้าคิดว่าควรทำสิ่งใด”“ไม่มีสิ่งใดต่อรองก็ทำให้นางไม่สามารถเข้าไปพบไทเฮาเพื่อยืดเวลา”รอยยิ้ม มีเลศนัยปรากฏที่ริมฝีปากจวนหวาเซียงอ๋องประตูห้องถูกเ
“ท่านอ๋องพร้อมแล้ว”ถุงทองในมือถูกโยนใส่ไว้ในมือของมือสังหาร“ดีมาก สังหารเซียงหวาอ๋องทันที”มือสังหารประสานมือตรงหน้า หวาจิ้งอ๋องยิ้มกริ่มหงถิงมองผลไม้รสเปรี้ยวในอ้อมแขนของหวเซียงอ๋อง ฟางหลุนอมยิ้มขยับตัวออกจากห้องไป“ข้า นำมาฝากเจ้า”อู่หงถิงเริ่มคลื่นเหียนอีกแล้ว“ข้าไม่เข้าใกล้เจ้าก็ได้” วางผลไม้ไว้ห่างออกไปก่อนจะก้าวออกจากประตูไปทันที หงถิงขยับเข้าหาผลไม้ป่ารสเปรี้ยว หยิบขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อยเรือนรับรองจวนอ๋อง“วันนี้พี่ชายจะพาเจ้าทั้งสองกับแม่ไปพบพี่สาว”ร่างอ้วนป้อมสองคนกระโดดด้วยความดีใจ“พบพี่สาว ดีใจเราสองคนจะได้แบ่งไก่ให้พี่สาวกิน”หวาเวียงอ๋องยิ้มในความใสซื่อของทั้งสองคน“ท่านน้า ตอนนี้หงถิงกำลังตั้งท้องลูกของข้า นางไม่ยอมให้ข้าเข้าใกล้ จึงอยากจะขอให้ท่านน้าช่วยพูดกับนาง”สายตาอ้อนวอนอู่ซินยี้อมยิ้ม“ท่านอ๋อง ไม่ต้องเกรงใจถึงไม่บอก ข้าน้อยก็พอจะเดาท่าทีของหงถิงออก”“ท่านน้า ข้ารู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำกับหงถิง แต่จนแล้วจนรอดป่านนี้นางก็ยังไม่ให้อภัยข้า”ห้องพักของหงถิง“พี่สาววววว”ร่างอ้วนกลมของน้องหญิงชายวิ่งเข้ากอดหงถิงแน่น หงถิงยิ้มกว้างอย่างที่ไม่เคยยิ้มมาก่อน อู่ซ
วังหลวง“หลักฐานที่ได้มา ทำเอาข้าคิดไม่ถึงเลยทีเดียว กงกงสั่งการให้เจ้ากรมคลังเข้าเฝ้าเป็นการส่วนตัว”ขันทีข้างกายประสานมือก่อนจะออกไปข้างนอกจวนหวาเซียงอ๋องหวาเซียงอ๋องพยุงหงถิงออกมานั่งที่ศาลาในสวนสวย“เสี่ยวกุน ขนมที่ข้าสั่งเล่า จัดมาให้พระชายาหรือยัง”“ท่านอ่องโปรดรอสักครู่ห้องเครื่องหลายวันมานี้สารวนตามคำสั่งของท่านอ๋องมิได้หยุดหย่อน”“รับคนเพิ่มเข้ามาช่วยในห้องเครื่อง พระชายากับลูกของข้าป่านนี้คงหิวแล้ว”เสี่ยวกุนยิ้มเจื่อนๆ“ท่านอ๋อง เสี่ยวกุนคิดว่าป่านนี้ท่านอ๋องน้อยในครรภ์คงอ้วนท้วนสมบูรณ์ จนออกมาไม่ได้”“ตบปากเดี๋ยวนี้เสี่ยวกุนหรือว่าจะให้ข้าตบให้”“ท่านอ๋อง เสี่ยวกุนแค่เพียงหยอกล้อ”หงถิงปรามเบาๆ“เป็นเพราะพระชายา ขอไว้ไม่เช่นนั้นเห็นทีท่านอ๋องผู้เห่อลูกเมียคงจัดการเสี่ยวกุนแน่”หวาเซียงอ๋องเงื้อมะเหงกมาแต่ไกล เสี่ยวกุนวิ่งหนีลนลาน“อีกไม่กี่วันจะเข้าเฝ้าเสด็จย่า เพื่อให้เสด็จย่าได้แนะนำเรื่องการดูแลตัวเองกับเจ้าหงถิงพร้อมหรือไม่”“หงถิงไม่เคยเข้าวังมาก่อนกฎระเบียบในวังล้วนมากเรื่อง”“วางใจข้าอยู่เคียงข้างไม่ไปไหน คอยอยู่ข้างกายไม่มีใครกล้าว่ากล่าว”หงถิงยิ้มบางๆ“เรื่องรา
“ท่านอ๋อง ฝ่าบาทให้เจ้ากรมคลังเข้าเฝ้าเป็นการส่วนพระองค์”กัวเฉาประสานมือตรงหน้า หวาเซียงอ๋องกำลังพยุงหงถิงเดินชมดอกไม้ในสวน“หวาจิ้งมีความเคลื่อนไหวหรือไม่”“สองวันก่อนองค์ชายใหญ่หวาซงอ๋อง ให้ที่พำนักกับหญิงคนที่เคยมาตีกลองร้องทุกข์เรื่องใต้เท้ากวงฆ่าคนวางเพลิง ท่านอ๋องหวาจิ้งก็คัดค้านพูดจนท่านอ๋องหวาซง สั่งให้องครักษ์นำนางไปไว้ยังเรือนรับรองนอกวัง”“ส่งคนคุ้มกันนางให้ข้าด้วยกัวเฉา เกรงว่าพี่ใหญ่หวาซงจะหลงกลหวาจิ้งอ๋อง”“ฝ่าบาททรงเรียก ท่านอ๋องเข้าเฝ้าในตอนนี้ทันที”หวาเซียงอ๋องสบตากับหงถิง“ท่านอ๋องระวังตัว”“เจ้าต้องเปลี่ยนคำพูดเสียใหม่”ทอดเสียงอ่อนโยน“เจ้าต้องพูดว่าท่านพี่ระวังตัวด้วย”หงถิงยิ้มอายๆ“ท่านพี่ระวังตัวด้วย”สายตาห่วงใย หวาเซียงอ๋องยิ้มอ่อนโยนกดริมฝีปากลงบนหน้าผากเนียน“ฟางหลุนดูแลพระชายาให้ดี ข้าไปไม่นาน”กัวเฉาประสานมือเดินตามช้าๆ ฟางหลุนเข้ามาประคองหงถิง เข้าไปข้างในวังหลวง ฮ่องเต้และหวาจิ้งอ๋อง หวาซงอ๋องอยู่พร้อมหน้าในท้องพระโรงกว้างใหญ่“หวาเซียงอ๋อง”ฮ่องเต้โยนฎีกา ลงตรงหน้าของหวาเซียงอ๋องก้มลงหยิบมาเปิดอ่านขมวดคิ้วเข้าหากัน“มีอะไรจะแก้ตัวไหม”“ฝ่าบาท หวาเซี
ฟางหลุนใช้พัดในมือพัดให้หงถิงไปมาเสี่ยวกุนยืนมองอยู่ไม่ห่าง อู่ซินยี้และน้องสาวน้องชายเฝ้ามองด้วยความเป็นห่วงกัวเฉายืนสงบนิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่“ท่านอ๋อง”หงถิงลืมตาตื่นพร่ำเรียกหวาเซียงอ๋อง“นายหญิง”ฟางหลุนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เบือนหน้าหนีจากหงถิงที่พึมพำเรียกหวาเซียงอ๋อง“เสด็จย่ามีบัญชาให้รับหงถิงไปพำนักที่ตำหนักบูรพาเป็นการชั่วคราว เพื่ออาศัยให้องครักษ์ของตำหนักบูรพาคอยคุ้มกันชายารองของหวาเซียงอ๋องจนกว่าจะหาตัวคนร้ายได้”“ไม่ข้าไม่ไป”น้ำตาไหลรินเป็นสาย อู่ซินยี้กอดปลอบประโลม“พระชายา เกรงว่าหากรั้งอยู่ที่นี่จะไม่ปลอดภัย อีกทั้งเป็นบัญชาของไทเฮา อย่าทำให้ท่านอ๋องหวาซงลำบากใจ”“ข้าอยากอยู่ที่นี่”“ตำหนักบูรพาการคุ้มกันแน่นหนา ที่นั่นเจ้าจะปลอดภัย”หวาซงอ๋องพูดขึ้น หงถิงปาดน้ำตาอู่ซินยี้และฟางหลุนพยักหน้าช้าๆสนับสนุนคำพูดของหวาซงอ๋อง“กัวเฉาอยู่ และดูแลความเรียบร้อยของจวนอ๋องกับเสี่ยวกุน ระหว่างนี้ข้าพาชายารองกับผู้หญิงและเด็กไปพำนักที่ตำหนักบูรพาชั่วคราว”ตำหนักบูรพาหวาซงอ๋องดึงกระบี่ออกจากฝักใช้ผ้าสีดำสนิทเช็ดคราบเลือดของหวาเซียงอ๋องออกจากคมกระบี่รอยยิ้มผุดขึ้นที่ใบหน้า ป่
กัวเฉานั่งดื่มชาอยู่ข้างถนน ที่มุ่งสู่นอกเขตวังหลวง ในใจแม้สับสนงุนงงเหมือนกับมีบางอย่างค้างคาในใจแต่ไม่รู้ว่าเรื่องใดกันแน่หลุดจากโรงเตี้ยมแห่งนี้ก็จะออกจากเขตวังหลวง กัวเฉาถอนหายใจยาวรั้งอยู่ที่นี่อีกสักพักก่อนหน้านั้น“พี่ใหญ่ นี่คือที่ๆกัวเฉาพบศพของกวงเจ้าหรู”หวาเซียงอ๋องชี้มือยัง เนินเขาสูงที่รายล้อมด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ทว่ากลับมีเนินดินพอกสูงขึ้นมา“ข้างหน้าเป็นเหวลึกเป็นไปได้อย่างมากที่คนร้ายจะล่อลวง กวงเจ้าหรูมาที่นี่ แต่เหตุใดถึงลงมือฆ่านางเสียก่อนแทนที่จะผลักนางให้ตกลงไปด้านล่าง”“คนของข้าบอกว่าพบ หงถิงสลบอยู่ไม่ไกลจากนี้แต่เป็นขาขึ้นจากเขาในอาภรณ์สีแดงของเจ้าสาว ที่กวงเจ้าหรูสวมใส่ในวันนั้น”หวาซงอ๋องเดินสำรวจรอบๆ“ข้าเชื่อว่าคนที่ล่อลวงกวงเจ้าหรูมาต้องเป็นคนที่นางวางใจ จากที่ดูนางเสียชีวิตที่นี่อย่างแน่นอนเพราะไม่มีการเคลื่อนย้ายศพ”“ข้าคิดเช่นเดียวกัน ปิ่นปักผมอันนั้นเป็น หวาจิ้งอ๋องสั่งทำและเป็นหลักฐานสำคัญ”“ส่งมาให้ข้า พรุ่งนี้จะให้คนเคลื่อนศพของกวงเจ้าหรูเพื่อซันสูตรอีกครั้ง และจะส่งหลักฐานถึงมือฝ่าบาท”“พี่ใหญ่ ท่านไม่กลัวว่า พี่รองจะโกรธเคืองท่านหรือไร”หวาซงอ๋องยิ้
ตำหนักบูรพา“หงถิง วันนี้มีผ้าใหม่มาให้เจ้าเลือกมากมาย ฟางหลุนพานายหญิงมาดูผ้าที่ข้าซื้อหามาผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ชุดขาวไว้ทุกข์ของนายหญิงเจ้าเสีย”ฟางหลุนพยักหน้าให้หงถิง แต่หงถิงกับนั่งนิ่งไม่ขยับตัว“ข้าตั้งใจ เลือกมาเสียมากมายให้หงถิง เลือกดูเผื่อว่าเจ้าจะชอบสักผืนสองผืน”หงถิง ขยับตัวหันมองเพียงแว๊บเดียว“ท่านอ๋อง ข้าตอนนี้ไม่มีใจคิดถึงเรื่องอื่นขออภัยด้วย”รอยยิ้มเศร้าๆ บังเกิดขึ้นบนสีหน้าของหวาซงอ๋อง“หวาเซียงอ๋องตายไปแล้ว เขาอยู่เขาก็มิได้ดีกับเจ้ามากมาย ข่มเหงรังแกอีกทั้งกักขังเจ้าข้า เห็นเจ้ามีรอยน้ำตาในทุกวันคืน บัดนี้หวาเซียงอ๋องไม่อยู่แล้ว เจ้าควรดีใจ ที่จะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่”หงถิงขมวดคิ้ว“ไม่เร็วไปหน่อยหรือ แม้ท่านพี่จะเคยรังแกข้า แต่ทว่าเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิดความดีเขาก็มีไม่น้อย ท่านอ๋องท่านอย่าฝืนใจข้าเลย”“ดี เจ้าพูดเช่นนี้ข้าจะได้รู้ว่า ความพยายามของข้าสูญเปล่าแต่เจ้าจงจำไว้ว่าคนอย่างข้าไม่มีทางยอมแพ้อะไรง่ายดาย”หงถิงก้มหน้านิ่งรู้สึกกดดันอย่างที่สุดหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้“หวาจิ้งอ๋อง ส่งคนสังหารหวาเซียงอ๋องมีพยานหลักฐานชัดเจน ถึงแม้เป็นอ๋องแต่หาทำตัวให้เหมาะสมไม่ ข้
ผลไม้รสเปรี้ยวรสชาติดีไม่น้อยหงถิงคิดหวาเซียงอ๋องได้มาจากที่แห่งใด คนอย่างเขาเช่นไรจึงเสาะแสวงหาของแบบนี้มาได้หรือสั่งให้ใครไปเก้บมากันแน่แต่ก้ไม่ได้ถามไถ่“นายหญิง ไม่เสวยอะไร กินได้เพียงผลไม้รสเปรี้ยวเจ้าค่ะ”เสียงฟางหลุนคุยกับหวาเซียงอ๋องด้านนอกห้องโดยที่อีกคนไม่กล้าเข้ามาในเมื่อรู้ว่าหงถิงแพ้ท้องและแพ้ลามมาถึงเขาด้วยหลังจากที่รู้จึงทำได้เพียงอยุ่ห่างๆวันๆก็แค่แวะเวียนมาไม่กล้าเข้าไปหาเหมือนเคย“ยาบำรุง ข้าให้ท่านหมอจัดยาบำรุงที่ดีที่สุดในแคว้นฉานให้นายหญิงของเจ้า อย่าลืมเคี่ยวให้หงถิงดื่มเช้าเย็น ยานี้ยังช่วยเรื่องอาการแพ้ท้อง กว่าข้าจะได้มันมาต้องอาสาไปช่วยท่านหมอที่ไปเก็บสมุนไพรอยู่บนเขาห่างออกไปหลายลี้”ฟางหลุนยิ้มไม่อยากเชื่อว่าความรักเปลี่ยนคนได้เพียงนี้ท่านอ๋องเดิมเฉยชาไม่ใส่ใจผู้ใดมาบัดนี้กลับเปลี่ยนจากคนเฉยชาเป็นคนที่ใส่ใจผู้อื่นยิ่งนัก"เจ้าค่ะท่านอ๋อง"ย่อกายลงรับบัญชา“นางผอมลงหรือไม่”น้ำเสียงห่วงใยไม่เปลี่ยน"เจ้าค่ะก็กินได้แค่ผลไม้รสเปรี้ยวอย่างอื่นไม่อาจแตะต้องเครื่องหอมยังต้องโยนทิ้ง"เสียงฟางหลุนตอบเบาๆ"นางลำบากเพียงนี้เชียวหรือข้าจะแบ่งเบานางได้เช่นไรกัน"น้ำเสียง
หวาเซียงอ๋องก้าวเท้ายาวๆยังห้องของหงถิง ข้างหน้านั่นกลับเงียบจนน่าในหาย นางจะเป็นอย่างบ้าง อาการบาดเจ็บที่เขาเห็นรุนแรงไม่น้อย แต่ใจกลับกระหวัดคิดไปถึงเหอซ่างเซี่ยน ความครุกรุ่นบังเกิดขึ้นในใจก้าวขาออกไปจากตรงนั้นทันที“ท่านอ๋อง ชายารองบาดเจ็บถึงเพียงนั้นท่านยังใจร้ายกับนาง”กัวเฉา ประสานมือตัดสินใจอยู่นานกว่าจะกล้าพูด“นางทำให้เซี่ยนเซี่ยนตาย”“ท่านอ๋อง พระชายาเอกนางรู้ว่าตัวเองไม่แข็งแรงจึงนับว่าตัดสินใจไปแล้วด้วยความเด็ดเดี่ยวออกไปตามพระชายารองด้วยความเป็นห่วง ตอนที่กัวเฉาเจอพระชายารองนั้น นางพยายามส่งภาษามือให้กัวเฉาไปช่วยพระชายาเหอซ่างเซี่ยนแต่ว่ากัวเฉาไม่อาจรู้ว่านางต้องการจะบอกอะไรหากท่านอ๋องจะโกรธใครสักคนขอให้เป็น กัวเฉาเถิด ที่โง่งมไม่สามารถเข้าใจภาษามือ”“เจ้าจงใจพูดแทนนาง มีความหมายใดหรือไม่”“ท่านอ่องนางอาภัพ พูดไม่ได้อีกทั้งแต่งเข้ามาในจวนอ๋องหวังว่าท่านอ๋องจะดีกับนาง แค่แต่งมาเป็นชายารองก็นับว่ารันทดพอแล้วยิ่งเป็นชายารองของท่านอ๋องที่มีสายตามองแต่เพียง ชายาเอกยิ่งทำให้นางน่าสงสาร”“กัวเฉา”ตวาดลั่น“ท่านอ๋องหากกัวเฉา เป็นคนอื่นจึงมิกล้าพูดกับท่านอ่องแบบนี้ ท่านอ๋องเคยสงสั
กระท่อมกลางป่า“พระชายา เอ่อ ๆๆ ไท่จือเฟย ไท่จือเชิญท่านที่ตำหนักบูรพา”เสี่ยวกุน ประสานมือท่าทีนอบน้อม“ไท่จือ”หงถิงเลิกคิ้วสูง“ไท่จือ..เอ่อ..ไท่จือหวาเซียง ท่านอ๋องบัดนี้รั้งตำแหน่งไท่จือให้พระชายาเอ่อพูดผิดตลอด ให้ไท่จือเฟยเตรียมตัวย้ายเข้าไปที่ตำหนักบูรพา”หงถิงยืนตะลึงอยู่ตรงนั้น“อย่างไรก็ต้องเข้าตำหนักบูรพาในวันนี้ในวันฤกษ์งามยามดี แต่ผิดกันที่ ….สามีเป็นข้า”กอดหงถิงจากด้านหลังไว้แน่น“ท่านพี่ ไหนบอกหงถิงว่าเราสองคนจะเร้นกาย”หงถิงทวงสัญญา“ข้าอยากไปแต่ตอนนี้เสด็จพ่อยังไร้คนที่วางใจได้”“ท่านพี่ ท่านก็เลยไม่วางใจ”“ข้า เกรงใจเจ้าไม่น้อย เจ้ายินดีเป็นไท่จือเฟยของข้าไหมไม่ว่าจะภูเขาดาบทะเลเพลิงเจ้ายังจะอยู่ข้างข้าอีกไหม”ก้มลงกระซิบข้างหู“ไม่ว่า ท่านพี่จะเป็นยาจกหรือฮ่องเต้ หงถิงยังจะเคียงข้าง บอกแล้วมิใช่หรือว่าแม้จะเร้นกายหงถิงก็จะเคียงข้างในเมื่อตอนนี้ท่านพี่เลือกที่จะกตัญญูต่อฝ่าบาทหงถิงจึงไม่อาจคัดค้านหรือไม่เห็นด้วยยังพร้อมเคียงข้างเสมอ”“ขอบใจเจ้าอย่างไรจึงจะพอกับสิ่งที่เจ้าทำให้ข้า เจ้ายอมเคียงข้างข้าคนที่... เคยร้ายกับเจ้ามาก่อน”“แค่ได้อยู่ข้างกันหงถิงก็พอแล้วไม่ต้อ
“เจ้าเลิกพูดจาให้ร้ายข้า แล้วหาหลักฐานมายืนยันความผิดของข้า”“ข้านี่อย่างไรเล่าหลักฐานท่านพูดเองว่าข้าสมควรตายยาพิษที่ท่านใส่มันลงในอาหารแต่เป็นเพราะสวรรค์มีตา สาวใช้ของข้านางจึงยอมตายแทนเพื่อให้ข้าได้หนีมาเปิดโปงความผิดของท่านเป็นเช่นนี้ข้าจึงทำลายใบหน้าตัวเองเสีย สวรรค์มีตามือสังหารผู้นั้น ได้ลงชื่อสารภาพทุกอย่างไม่อย่างนั้นข้าจะรู้ได้อย่างไรว่า เขาทำงานผิดพลาดแล้วท่านเป็นคนสั่งให้เขาวางเพลิง ข้าแม้อยากให้นางตายเพียงใดก็ไม่คิดที่จะทำเช่นนั้น ท่านอาศัยคำขู่ของข้าเพื่อใส่ความข้า”ยื่นร่างคำสารภาพไปมาตรงหน้า หวาเซียงอ๋อง รับมันก่อนจะก้าวขึ้นไปบนบัลลังก์ ์ส่งถึงมือฮ่องเต้“กวงเจ้าหลัว ชั่วช้าเกินไปแล้ว แม้แต่เลือดเนื้อเชื้อไขท่านยังใช้เป็นเครื่องมือ ทหารนำตัวไปคุมขังรอวันประหาร”“ฝ่าบาทกวงเจ้าหลัวขอความเป็นธรรม เจ้าหรูข้าก็มิได้บังคับให้นางต้องตายแต่เป็นเพราะหวาจิ้งอ๋อง เห็นว่านางกำลังตั้งครรภ์เกรงว่าหากหวาเซียงอ๋องรู้ว่านางตั้งครรภ์กับใคร เขาจะถูกลงทัณฑ์อีกทั้งคดียักยอกเงินในคลังหลวงในตอนนั้นเป็นหวาจิ้งอ๋องที่อยู่เบื้องหลัง จึงวางแผนให้เจ้าหรูเข้าไปขโมย หลักฐานจากจวนหวาเซียงอ๋องมาเจ้าห
“เสด็จพ่อ”หวาซงอ๋องพยายามเร่งรัดให้มอบเสื้อคลุมมังกรกับเขา“ลูกถูกหวาซง และมือสังหารของเขาล้อมกรอบแต่เป็นเพราะคมกระบี่ของหวาซงที่ทำให้ลูกเสียหลักตกลงไปที่หน้าผาสูง”“ฝ่าบาท ข้าเคยบอกแล้วว่ามือสังหารเหล่านั้นไม่ใช่ของข้า”หวาจิ้งอ๋องได้ที“หุบปากเจ้าเสียน้องรองไหนว่าจะจะอยู่ข้างข้า หากข้าช่วยให้เจ้าพ้นผิดเรื่องที่ฆ่ากวงเจ้าหรู”หวาซงอ๋องหันไปเล่นงานหวาจิ้งอ๋อง“พี่ใหญ่แผนของท่านรัดกุมก็จริง แต่หารู้ไม่ว่าข้าที่รอดมาได้ เพราะท่านไม่เคยจริงใจกับใครแม้แต่มือสังหารที่ทำงานให้ท่าน ท่านยังกำจัดพวกเขาเสียจนสิ้นข้าจึงได้โอกาสสวมรอยอาศัยศพของพวกเขาในการเร้นกายเพื่อรักษาตัว”“ไม่จริงเสด็จพ่อสิ่งที่หวาเซียงอ๋องพูดมาไม่เป็นความจริง”“เสด็จพ่อลูกอาศัยเปลี่ยนอาภรณ์และห้อยป้ายหยกให้กับศพของมือสังหารนายหนึ่งที่ใบหน้าแหลกเหลวจากการตกจากหน้าผา หนีรอดมาได้ เพราะรู้ดีว่าคนของหวาซงอ๋องจะต้องถูกส่งมาให้ค้นหาศพลูก”“หวาซงจริงหรือไม่”“เสด็จพ่อไม่เป็นความจริง หวาเซียงอ๋องพลัดตกจากเหวเอง ลูกไม่ได้เป็นคนทำร้ายเขากัวเฉา ลากเอามือสังหารที่รอดชีวิตในวันเดียวกับหวาเซียงอ๋องเข้ามา“พูด”“ฝ่าบาท กระหม่อมเป็นมือสังห
“ก็…”กดริมฝีปากปิดปากบางไว้“ไม่ต้องพูดแล้ว แค่เจ้าไม่ยอมเป็นของหวาซง ข้าก็รู้ว่าเจ้ารักข้าเพียงใด ต้องขอบคุณคำพูดของหวาซง ที่บอกว่าจะดูแลชายารองของข้าตอนนั้นเองที่ทำให้ข้าคิดว่าข้าจะตายไม่ได้ทั้งที่เจ็บเจียนตาย เพื่อสิ่งที่เขาคิดจะได้ไม่มีทางเป็นจริงสิ่งเดียวที่ทำให้ข้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อคือการที่ได้กลับมากอดเจ้าแบบนี้ แต่ก็กลัวเหลือเกินว่า เจ้าจะเห็นแก่ลาภยศยอมแต่งเข้าตำหนักบูรพา”“ไม่ ไม่ ไม่หงถิงยอมตาย”ตอบเร็วรี่“ ข้ารู้ ว่าเจ้าไม่ว่าชาตินี้หรือชาติหน้าจะต้องเป็นของข้า และให้ข้าได้รักเจ้าแบบนี้ตลอดไปข้าเองต่อจากนี้จะมีมีสายตาไว้มองใคร”หงถิงหน้าเศร้า เมื่อคิดถึงเหอซ่างเซี่ยน“ชายาเอกของท่านเล่า”หวาเซียงอ๋องยิ้มกว้าง“หงถิงหึงข้า ข้าดีใจที่สุด เซี่ยนเซี่ยนนางเป็นดั่งเพื่อนที่คอยหวังดี และเข้าใจข้ามาตลอด ป่านนี้นางก็คงดีใจที่ข้ารักเจ้าได้มากขนาดนี้ แม้เจ้าไม่ใช่เจ้าหรูเพราะความผิดพลาดแต่ความผิดพลาดน้้นกลับทำให้ข้ามีความสุขเพียงนี้"จุมพิตเบาๆ ที่หน้าผาก“คิดถึงหงถิง แล้วก้อนแป้งน้อยในท้องของพ่อเป็นอย่างไรบ้างโก้งโค้งจุมพิตที่หน้าท้องเปลือยเปล่า ที่มองเห็นมาป๋องนูนออกมาเพียงนิด“เจ้
หวาเซียงอ๋องแต่เดิมเป็นที่รักใคร่และเคารพขององครักษ์เสื้อแพร แม้เขาไม่อยู่แล้วแต่ทุกคนยังระลึกถึงแม้แต่เขา หวาซงอ๋องภายนอกอ่อนโยนแต่การแสดงออกกลับคนผู้น้อยล้วนอาศัยอำนาจ จนทำให้หวาดกลัวกัวเฉาเก็บกระบี่เข้าฝักเร่งนำทางยังกระท่อมกลางป่าที่รกเรื้อและยากลำบาก“พระชายา เข้าไปข้างในเถิด”ฟางหลุนขยับตัวตามแต่กัวเฉามองสบตาพร้อมกับส่ายหน้าไปมา หงถิงมองคนทั้งหมด“เราทั้งสามอารักขาอยู่ด้านนอกจึงดี”กัวเฉาพูดขึ้น หงถิงเปิดประตูเข้าไปด้านใน หวาเซียงอ๋องยืนเอามือไพล่หลังในอาภรณ์สีทึมทึบ หันหน้ากลับมาเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดออก หงถิงยืนนิ่งกับที่น้ำตาไหลริน กัวเฉาปิดประตูก่อนจะพยักหน้าให้ฟางหลุนกับเสี่ยวกุนออกมาจากตรงนั้น“ท่านพี่”หวาเซียงอ๋องกอดรวบร่างบางที่วิ่งเข้าหาเขาทันที“ท่านพี่ท่านยังไม่ได้ทิ้งข้าไปใช่ไหม”ริมฝีปากอุ่นกดปิดริมฝีปากบางไว้ไม่ให้เอ่ยคำใดมีเพียงภาษากายและสัมผัสอ่อนนุ่มอบอุ่นเท่านั้นที่จะอธิบายทุกอย่าง จูบเนิ่นนานที่ทำเอาหงถิงอ่อนระทวยในอ้อมแขน จนหวาเซียงอ๋องต้องพยุงไว้ ถอนริมฝีปากออกช้าๆก่อนจะกดมันลงอีกครั้ง บดเบียดอ่อนหวานซ้อนร่างบางไปที่แคร่ไม้ไผ่ ทาบทับเสียเต็มตัวแบบไม่อาจ
“ข้าพร้อมแล้ว ท่านองครักษ์พร้อมหรือยัง”“พระชายาระยะทางไปจากนี่ไม่ไกลนักมีกระท่อมหลังหนึ่งซุกซ่อนอยู่กลางป่า มิดชิดไร้ผู้คนย่างกราย เราทั้งหมดเร้นกายที่นั่นก่อนมืด แล้วพรุ่งนี้ค่อยหาทางอีกที”“ไม่กลัวว่าพวกเขาจะพบเรา”“ที่นั่นปลอดภัย กัวเฉาเร้นกายมานานวันแต่ระหว่างทางค่อนข้ารกเรื้อ”“ไม่เป็นไรข้าทนได้”สัมผัสอบอุ่นเมื่อคืนทำให้หงถิงรู้ว่าจะไม่มีทางยอมตกเป็นของคนอื่นแม้จะลำบากเพียงใดก็ตาม“กัวเฉา อาสาพาไป ที่นั่นจะพบคนผู้หนึ่งที่จะนำทางพระชายาอย่างปลอดภัย”หงถิงขมวดคิ้ว“ยังมีผู้ใดที่ไว้ใจได้อีกเล่า”“คนผู้นี้ กัวเฉาไว้ใจเขาเฉกเช่นเดียวกับท่านอ๋อง เมื่อถึงเวลานั้นพระชายาก็จะ ต้องพูดเช่นเดียวกับกัวเฉา”หงถิงยิ้ม“พระชายาเหตุใดจึงไม่เร้นกายในตอนมืดค่ำ”ฟางหลุนสงสัย“ออกไปตอนนี้ไร้คนสงสัย หากมีคนถามก็ให้ตอบว่าพาข้าเดินเที่ยวชมตลาดเพื่อหาของใช้จำเป็นสำหรับวันพรุ่งนี้ สบโอกาสเราจึงเร้นกายระหว่างนี้ กัวเฉาท่านต้องใช้ความสามารถในการสังเกตุคนว่ามีคนของหวาซงบ้างหรือไม่”“พระชายารอบคอบยิ่งนัก หากเป็นฟางหลุนคงคิดไม่ถึงไท่จือและคนของไท่จือเองก็คงคิดไม่ถึง ว่าพระชายาจะเร้นกายไปตอนกลางวันแสกๆ ”กัวเ
“ข้าช่วยอะไรพวกท่านไม่ได้ อีกทั้งยังทำให้พวกท่านต้องพลอยลำบากไปด้วยกัน”“นายหญิง นายหญิงเป็นสิ่งเดียวที่ท่านอ๋องเหลือไว้ให้พวกเรา เพื่อระลึกถึงสิ่งที่ท่านอ๋องเคยทำให้พวกเราทั้งหมด ท่านอ๋องเดิมทีใจดีที่สุดแต่เมื่อแต่งชายาเอกและนายหญิงชายาเอกป่วย ท่านอ๋องก็เปลี่ยนไปเราทั้งหมดรักและเคารพท่านอ๋องเช่นไรความรักและเคารพทั้งหมดส่งมาถึงนายหญิงเพียงคนเดียว”หงถิงยิ้มบางๆ รู้สึกขอบคุณฟางหลุน เสี่ยวกุน และกัวเฉาที่เคียงข้างยามยากเช่นนี้โรงเตี้ยมกลางป่าหวาเซียงอ๋องลืมตาตื่นมาอีกครั้งท่านหมอกำลังจับชีพจรอยู่กัวเฉายืนกอดอกมองไม่ไกลนัก“อาการ นายท่านดีขึ้นมาก คาดว่าอีกไม่กี่วันจึงจะหายดีตอนนี้ร่างกายฟื้นตัวรวดเร็ว”หยิบถุงเงินส่งให้ท่านหมอที่วางห่อยาลงข้างแท่นนอน“กัวเฉา”“ท่านอ๋อง ท่านฟื้นแล้ว”“หงถิง หงถิงเป็นอย่างไรบ้าง”กัวเฉายิ้ม“พระชายา ยังโศกเศร้าคิดถึงท่านอ๋องไม่เปลี่ยนแปลง แต่มีบางอย่างที่กัวเฉาเกรงว่าหากท่านอ๋องรู้ จะไม่ยอมนอนรักษาตัวจนหายเสียก่อน”“บอกข้ามา”“หวาซงอ๋องบัดนี้รั้งตำแหน่งไท่จือ จะมีพิธีแต่งตั้งไท่จือในอีกไม่กี่วันข้างหน้า และในวันนั้นไท่จือจะแต่งชายารองของท่านอ๋อง เข้าตำหนั