ทำหน้าที่แทนเซี่ยนเซี่ยน

ฟางหลุนเปิดประตูเข้ามาในห้อง ดึงห่อหมั่นโถวยื่นวางไว้บนมือบางซีดเซียวของอู่หงถิง จับเสื้อผ้าที่ถูกโยนหลุดลุ่ยมาสวมทับให้อีกทีลูบหลังไหล่ให้ด้วยความสงสาร ใช้มือบิหมั่นโถวป้อนอู่หงถิง รสชาติของหมั่นโถวช่างปะแล่มๆด้วยปนกับรสของน้ำตา อู่หงถิงยิ้มหยันให้กับตัวเอง

“อิ่มไหม”

อู่หงถิงพยักหน้ายิ้มๆ

“นายหญิงมีเรื่องอะไรจะคุยกับฟางหลุนหรือไม่”

อู่หงถิงเลิกคิ้วสูงคิดว่าจะบอกกับฟางหลุนเรื่องที่ตัวเองไม่ใช่กวงเจ้าหรูทว่าไม่กล้าแม้แต่จะคิดกลัวว่าแม่กับน้องจะไม่ปลอดภัย

เลือกที่จะส่ายหน้า

“ฟางหลุนรู้สึกว่านายหญิงมีบางอย่างในใจ”

ยิ้มบางๆ

“ฟางหลุนอยากให้นางหญิงพูดเสียทีอย่างน้อยก็จะได้บอกกับท่านอ๋อง ขอร้องท่านอ๋องให้ปรานี”

อู่หงถิงส่ายหน้าส่งภาษามือเหมือนจะบอกว่าเขาจะทำอะไรก็ช่างเขา

“นายหญิงข้าส่งข่าวถึงท่านพ่อของนายหญิงแล้ว แต่ก็เงียบเฉยเกรงว่าจะไม่กล้าต่อกรกับท่านอ๋อง พรุ่งนี้รอให้สว่างฟางหลุนจะพบคนผู้หนึ่งขอความช่วยเหลือ”

อู่หงถิงส่ายหน้าไปมา

“ท่านอ๋องทำเกินไปแล้ว นายหญิงอายุยังน้อย เรื่องบางเรื่องไม่ถึงกับต้องลงทัณฑ์กันก็ได้ ฟางหลุนจะไม่ยอมนิ่งดูดายเด็ดขาด”

กอดปลอบร่างเล็กของอู่หงถิงลูบหลังลูบไหล่ปล