พูดได้แล้ว

มือบางเล็กฟาดลงบนแก้มสาก ทันทีเช่นกัน

ริมฝีปากใหญ่กดลงบนปากบางบดขยี้ด้วยอารมณ์โมโหจน อู่หงถิงรู้สึกเจ็บและลิ้มรสโลหิตอุ่นเค็มของตัวเองไม่ยอมเผยอริมฝีปากกับโดนฉกกัดอย่างบ้าคลั่ง อู่หงถิงกัดริมฝีปากใหญ่ ด้วยความโมโหแต่กลับถูกร่างใหญ่ถาโถมเข้าใส่เต็มตัว บดเบียดเอวหนา มือเล็กบางฟาดเข้าใส่ไม่ยั้งหวาเซียงอ๋องทาบทับกดตรึงก่อนจะรวบมือสองข้างไว้เหนือหัว ปลดสายรัดเอวของตัวเอง ดึงชั้นในสีขาวของอู่หงถิงออกให้พ้นตัวเหลือเพียงร่างเปลือยเปล่า สอดขาลงไปตรงกลางลำตัวของอู่หงถิงที่สะดุ้งเฮือก หวีดร้องสุดเสียงน้ำตาไหลพรากหวาเซียงอ๋องไม่กล้าขยับเอว จูบซับหยาดน้ำตาเขาทำอะไรลงไปของเหลวอุ่นๆ ที่หว่างขาทำให้อารมณ์ขุ่นมัวลดลงไปกดริมฝีปากจูบซอกซอนอ่อนหวาน

“ปล่อย”

อู่หงถิงขยับปากเปล่งเสียงบางเบา หวาเซียงอ๋องเลิกคิ้วสูงขยับเอวบดเบียด

“ปล่อยเดี๋ยวนี้”

ไม่อาจห้ามใจได้แล้ว หวาเซียงอ๋องขยับเอวไปมากับร่างบางที่ขยับโยกตัวหนียิ่งเพิ่มอารมณ์รัญจวน

“ปล่อยข้าได้โปรด”

กดริมฝีปากไม่ให้อีกคนพูด จูบหวานตั้งแต่หน้าผากเปลือกตา แก้มและริมฝีปากอ่อนนุ่ม ดูกลืนซอกซอนมือใหญ่ลูบไล้ให้ผ่อนคลาย อู่หงถิงยังบิดตัวหนีสัมผัสที่เหมือนจะเจ็บป