บททั้งหมดของ รักร้ายท่านอ๋องสายโหด: บทที่ 21 - บทที่ 30

วังหลวง“หวาเซียงอ๋องวันนี้เข้าวังได้ แต่เดิมเห็นว่าวันๆ เอาแต่หมกมุ่นเรื่องหาทางลงทัณฑ์ชายาทาสเอ๊ยชายารอง”“มีเรื่องสำคัญ หากไม่มาข้าคงต้องพลาดอะไรไปแน่”หวาจิ้งอ๋องยิ้ม“ใต้เท้ากวงวันก่อนแวะไปที่จวนหวาเซียงอ๋อง บุตรีท่านสบายดีคงสบายใจขึ้นไม่น้อย”ฮ่องเต้เอ่ยปากถามและชี้แนะคำตอบ ใต้เท้ากวงก้าวออกมาข้างหน้าประสานมือตรงหน้าบัลลังก์“แม้เจ้าหรูนางจะดูซุบผอมไปบ้างแต่ กระหม่อมเห็นว่าท่านอ๋องดูแลรักใคร่นางดีไม่น้อย”“ดีแล้วเห็นท่านสบายใจข้าก็ยินดี หวาเซียงอ๋อง ข้าเองก็หวังว่าเจ้าต่อไปนี้จะปรองดองกับชายารอง ที่เซี่ยนเซี่ยนเป็นผู้สรรหาให้”หวาเซียงอ๋องขมวดคิ้ว“ฝ่าบาทหวาเซียงไม่เคยรู้มาก่อนว่าเซี่ยนเซี่ยนจะเป็นคนเลือกชายารองให้กระหม่อม”“ไม่รู้ก็รู้ไว้เสีย ในเมื่อข้ากับฮองเฮารับปากนางว่าจะไม่บอกเจ้า บัดนี้นางตายไปแล้วก็ถือว่าคำมั่นนั้นสิ้นสุดลง”ความรู้สึกหลากหลายวิ่งเข้าสู่สมองและหัวใจพร้อมกันเหอซ่างเซี่ยนเตรียมการทุกอย่าง และทำเพื่อเขาเพียงนี้เชียวหรือ“ต่อไปนางจะต้องคอยปรนนิบัติเจ้าเคียงข้างเจ้า อีกทั้งความร้าวฉานระหว่างใต้เท้ากวงกับหวาเซียงอ๋องคงจบลง ข้าเองตัดใครไม่ขาดไม่ว่าจะเป็นหวาเซีย

“หวาเซียงอ๋องเหิมเกริมนึกว่าใต้ฟ้าปฐพีนี้เป็นของเขาผู้เดียวหรือไรคิดว่าคนอย่างข้าที่เห็นว่าทำทีอ่อนข้อให้จะยอมง่ายดายหรือไร”“ท่านอ๋องก็เห็นว่าเขา ต่อหน้าพระพักตร์ กล้าคิดกล้าพูดเพียงใด”“มีข้าต้องไม่มีเขามีเขาก็ต้องไม่มีข้า”หวาจิ้งอ๋องสบถออกมาอย่างลืมตัว“ใจเย็นท่านอ๋องเรื่องนี้ต้องวางแผนให้แยบยล เห็นได้ชัดว่าหวาเซียงอ๋องใช่ผู้ที่จะต่อกรด้วย เขากำหลักฐานสำคัญไว้ งานของเราแม้แต่เดิมว่าลุล่วง คิดว่าการส่งเจ้าหรูเข้าไปจะพอช่วยได้บ้างสุดท้ายคนที่เข้าไปอยู่ในจวนอ๋องกับเป็นแฝดน้องที่ควบคุมไม่ได้”“ท่านพ่อตาวางใจ ข้าคิดว่าสามารถต่อรองกับนางได้ไม่ยาก”สิบสามปีที่ผ่านมา“ท่านพี่ท่านรับบุตรสาวของอนุมาเลี้ยงดูอย่างดี ในตระกูลเท่ากับไม่ให้เกียรติข้าแม้แต่น้อย”ใต้เท้ากวงถอนหายใจ“ข้า บอกเจ้ากี่ครั้งแล้ว เจ้ามีลูกให้ข้าไม่ได้ ข้าจึงจำเป็นต้องมีอนุอีกอย่างนางเองก็ไม่ได้เต็มใจจะเป็นอนุข้า เป็นเพราะนางถูกข้าขืนใจ ข้าไม่ได้รักนาง”“ท่านพี่ ข้าจะเชื่อคำพูดของท่านแต่หากวันใดที่ข้าเห็นว่าท่านพี่รักนางมีใจให้กับนาง วันนั้นข้าจะฆ่านางเสีย”ใต้เท้ากวงยิ้มมุมปากกวงเจ้าหรูในวัยสองขวบใบหน้ามีเค้าความงามเหมื

“หากท่านรู้ว่าข้าไม่ใช่กวงเจ้าหรูยังจะ ใจร้ายกับข้าอีกไหม”“ ข้าทำไปเพราะไม่รู้เจ้าน่าจะเข้าใจ ข้าไม่ตั้งใจให้เรื่องนี้เกิดขึ้นแต่….เป็นเพราะ...ข้า ...เจ้ายั่วโมโหข้า”พูดไปถึงรู้ว่าตัวเองทำพลาด อยากจะบอกว่าเมื่ออยู่ใกล้หงถิงแล้วไม่อาจหักห้ามใจได้ต่างหาก แต่กลับพูดไม่ออกจึงพูดไปเสียอีกทาง“ไปเสีย ท่านไปเสีย”“ทำไมในเมื่อข้าขอโทษเจ้าแล้วไยไม่อภัยให้ข้าเสียที” อู่หงถิงแปลกใจตัวเองเช่นกันอยากได้ยินคำว่าอะไร อยากได้ยินคำว่ารัก จากเขาอย่างนั้นหรือ ทำไมต้องอยากได้ยินในเมื่ออู่หงถิงไม่ต่างอะไรกับนางบำเรอ“ได้โปรดไปเสีย”สูดลมหายใจสะกดกลั้นหยาดน้ำตาไว้ภายในอก กล้ำกลืนมันลงไปอย่างยากเย็น“ข้าผิดกับเจ้าเพียงเพราะข้าไม่รู้ แต่เจ้ายังไม่ฟังเหตุผล เอาแต่ใจตัว ข้าไม่เคยง้องอนใครเช่นเจ้ามาก่อน แม้แต่เซี่ยนเซี่ยน”“หยุดพูดถึงชายาที่รักของท่านแล้วออกไปเสีย”อู่หงถิงผลักร่างใหญ่อย่างแรงจนเซถลา ก่อนจะเปิดประตูดันร่างใหญ่เขาออกไปจากห้องปิดประตูจากด้านในแน่นหนา โกรธอะไรเขาโกรธที่เขายังเอ่ยชื่อเหอซ่างเซี่ยนเปรียบเทียบกับตัวเอง แสดงว่าเขาไม่เคยลืมนาง ซบหน้าลงบนแท่นนอนร้องไห้สะอึกสะอื้น หวาเซียงอ๋องถอนหายใจ

“ท่านอ๋องพร้อมแล้ว”ถุงทองในมือถูกโยนใส่ไว้ในมือของมือสังหาร“ดีมาก สังหารเซียงหวาอ๋องทันที”มือสังหารประสานมือตรงหน้า หวาจิ้งอ๋องยิ้มกริ่มหงถิงมองผลไม้รสเปรี้ยวในอ้อมแขนของหวเซียงอ๋อง ฟางหลุนอมยิ้มขยับตัวออกจากห้องไป“ข้า นำมาฝากเจ้า”อู่หงถิงเริ่มคลื่นเหียนอีกแล้ว“ข้าไม่เข้าใกล้เจ้าก็ได้” วางผลไม้ไว้ห่างออกไปก่อนจะก้าวออกจากประตูไปทันที หงถิงขยับเข้าหาผลไม้ป่ารสเปรี้ยว หยิบขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อยเรือนรับรองจวนอ๋อง“วันนี้พี่ชายจะพาเจ้าทั้งสองกับแม่ไปพบพี่สาว”ร่างอ้วนป้อมสองคนกระโดดด้วยความดีใจ“พบพี่สาว ดีใจเราสองคนจะได้แบ่งไก่ให้พี่สาวกิน”หวาเวียงอ๋องยิ้มในความใสซื่อของทั้งสองคน“ท่านน้า ตอนนี้หงถิงกำลังตั้งท้องลูกของข้า นางไม่ยอมให้ข้าเข้าใกล้ จึงอยากจะขอให้ท่านน้าช่วยพูดกับนาง”สายตาอ้อนวอนอู่ซินยี้อมยิ้ม“ท่านอ๋อง ไม่ต้องเกรงใจถึงไม่บอก ข้าน้อยก็พอจะเดาท่าทีของหงถิงออก”“ท่านน้า ข้ารู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำกับหงถิง แต่จนแล้วจนรอดป่านนี้นางก็ยังไม่ให้อภัยข้า”ห้องพักของหงถิง“พี่สาววววว”ร่างอ้วนกลมของน้องหญิงชายวิ่งเข้ากอดหงถิงแน่น หงถิงยิ้มกว้างอย่างที่ไม่เคยยิ้มมาก่อน อู่ซ

“ท่านอ๋อง ฝ่าบาทให้เจ้ากรมคลังเข้าเฝ้าเป็นการส่วนพระองค์”กัวเฉาประสานมือตรงหน้า หวาเซียงอ๋องกำลังพยุงหงถิงเดินชมดอกไม้ในสวน“หวาจิ้งมีความเคลื่อนไหวหรือไม่”“สองวันก่อนองค์ชายใหญ่หวาซงอ๋อง ให้ที่พำนักกับหญิงคนที่เคยมาตีกลองร้องทุกข์เรื่องใต้เท้ากวงฆ่าคนวางเพลิง ท่านอ๋องหวาจิ้งก็คัดค้านพูดจนท่านอ๋องหวาซง สั่งให้องครักษ์นำนางไปไว้ยังเรือนรับรองนอกวัง”“ส่งคนคุ้มกันนางให้ข้าด้วยกัวเฉา เกรงว่าพี่ใหญ่หวาซงจะหลงกลหวาจิ้งอ๋อง”“ฝ่าบาททรงเรียก ท่านอ๋องเข้าเฝ้าในตอนนี้ทันที”หวาเซียงอ๋องสบตากับหงถิง“ท่านอ๋องระวังตัว”“เจ้าต้องเปลี่ยนคำพูดเสียใหม่”ทอดเสียงอ่อนโยน“เจ้าต้องพูดว่าท่านพี่ระวังตัวด้วย”หงถิงยิ้มอายๆ“ท่านพี่ระวังตัวด้วย”สายตาห่วงใย หวาเซียงอ๋องยิ้มอ่อนโยนกดริมฝีปากลงบนหน้าผากเนียน“ฟางหลุนดูแลพระชายาให้ดี ข้าไปไม่นาน”กัวเฉาประสานมือเดินตามช้าๆ ฟางหลุนเข้ามาประคองหงถิง เข้าไปข้างในวังหลวง ฮ่องเต้และหวาจิ้งอ๋อง หวาซงอ๋องอยู่พร้อมหน้าในท้องพระโรงกว้างใหญ่“หวาเซียงอ๋อง”ฮ่องเต้โยนฎีกา ลงตรงหน้าของหวาเซียงอ๋องก้มลงหยิบมาเปิดอ่านขมวดคิ้วเข้าหากัน“มีอะไรจะแก้ตัวไหม”“ฝ่าบาท หวาเซี