All Chapters of รักร้ายท่านอ๋องสายโหด: Chapter 1 - Chapter 10

อู่หงถิง ลืมตาตื่นบนแท่นนอนสีแดง ยามเช้าที่ไร้ซึ่งสรรพเสียง ทำไมมาอยู่ตรงนี้ในเมื่อเมื่อคืนจำได้ว่าตัวเองกำลังจะกลับบ้านที่เชิงเขาเพื่อนำของที่ขอมาได้วันนี้โชคดีได้เงินพอซื้อไก่ ไปให้น้องๆ“พานางออกไป”สาวใช้ที่ไม่สาวสองคนจับแขนพาอู่หงถิงออกจากตรงนั้นไปชุดสีแดง ที่สวมใส่ยังใหม่และสวย แต่อู่หงถิงกับคิดถึงราคาของมันหากนำไปขายให้เถ้าแก่ที่เคยขโมยของไปขายอยู่เรื่อยๆว่าจะได้ราคาเท่าไหร่กัน ร่างซูบซีดในอาภรณ์สวยงาม ยืนมองอู่หงถิงด้วยสายตาสงสัย“ท่านพี่ทำไมทำกับนางเช่นนั้น”แววตาดุดันทว่าใบหน้าหล่อเหลาเฉยชา โอบแขนรอบไหล่บางของเหอซ่างเซี่ยน ชายาเอกที่งดงามด้วยรูปโฉมกุมมือบางไว้อย่างอ่อนโยน“หวางเฟยอากาศข้างนอกเย็น เข้าไปข้างในเสียเถอะ อย่ามาเสียเวลากับหญิงไร้ค่าผู้นี้”“ไร้ค่า”อู๋หงถิงยกมือขึ้นส่งภาษามือ ด้วยความไม่พอใจ หากมีเสียงก็จะเปล่งวาจาด่าทอแต่นี่อู่หงถิงเป็นใบ้ ไม่สามารถกล่าวคำใดได้ร่างสูงพยุงชายาเอกเข้าไปข้างในไม่สนใจภาษามือด่าทอนั้นหรือว่าไม่เข้าใจว่ากำลังถูกด่าทออู่หงถิงมอง ตัวเองในขณะนี้ทำไมถึง งดงามเพียงนี้แล้วมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ถูกโยนเข้าไปในห้องเก็บของที่มี ทั้งธัญพืชตา

“ข้ากับท่านอ๋องหาใช่ความรักล้วนมีเพียงความผูกพันข้านับวันยิ่งห่าง ท่านอ๋องเอง หลายปีมานี้ไม่ปรากฏรอยยิ้ม ข้าจึงขอร้องฝ่าบาทประทานชายารองให้เขาเสียเพื่อแบ่งเบาข้า แต่เรื่องนี้ห้ามรู้ถึงหูท่านอ๋องเป็นอันขาด ว่าทั้งหมดเป็นความคิดของข้า ข้าเองร่างกายอ่อนแอ จะอยู่ปรนนิบัติได้สักกี่วันต่อจากนี้ ชายารองเป็นคนของฝ่าบาทจึงดี หากท่านอ๋องโปรดปรานจึงนับว่านางช่วยสมานรอยร้าวกับฝ่าบาทได้ดีไม่น้อย ข้าหวังเพียงแค่เสด็จพี่ไม่หวาดระแวงในตัวท่านอ๋องแม้ตายก็หมดห่วง แต่หากข้าตายไปท่านอ๋องกับฝ่าบาทร้าวฉานข้าเกรงว่าจะตายตาไม่หลับ ฝ่าบาท เชื่อในคำฑูดของใต้เท้ากวงจึงพลอยบึ้งตึงกับท่านอ๋องไปด้วย”“โถ ...พระชายาท่านช่างดีกับท่านอ๋องเสียจริงไม่เสียแรงที่ท่านอ๋องรักเทิดทูนท่านเหนือใคร”อู๋หงถิง มองสำรวจรอบๆห้อง สาวใช้ฟางหลุนเก็บพับผ้าไปมาไม่ได้สนใจว่าอู่หงถิงจะทำอะไร“นายหญิง ท่านอายุเท่าไหร่”อยู่ๆนางก็ถามขึ้น อู่หงถิงส่งภาษามือ“นายหญิงท่านไม่อยากพูด หรือว่าไม่เคยพูดหากไม่อยากพูดทำไมท่านถึงเก่งการใช้ภาษามือแต่เดิมข้าเคยได้ยินมาว่าคนเป็นใบ้มักจะพูดไม่ได้ เพราะไม่เคยได้ยินแต่บางคนได้ยินแต่ไม่ยอมพูดเพราะสั่งตัวเองไ

“ท่านอ๋องยังไม่ตายหรอกเจ้าค่ะนายหญิง”ฟางหลุนพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าอู่หงถิงยืนนิ่งกำลังกังวลใจ“#_#” (ต่อไปนี้จะแทนความรู้สึกของอู่หงถิงเป็นสัญลักษณ์นะคะ)“แต่อาการสาหัสไม่น้อย แต่งเข้าจวนอ๋องไม่ทันไรนายหญิงทำให้ท่านอ๋องเลือดตกยางออกถึงสองครั้งนายหญิงกำลังคิดอะไรอยู่ ฟางหลุนไม่อาจทราบได้ แต่..นายหญิงเจ้าขาท่านอ๋องเป็นสามีนายหญิงไม่อยากแต่ง ตั้งแต่แรกทำไมไม่ปฏิเสธเสีย”“๑_๑”ฟางหลุนคงคิดว่าอู่หงถิงไม่อยากแต่งกับหวาเซียงอ๋อง แต่หารู้ไม่ว่าอู่หงถิงไม่มีสิทธิ์เลือกเพราะอู่หงถิงไม่ใช่เจ้าหรู แล้วที่แน่ๆอู่หงถิงก็ไม่รู้ว่ากวงเจ้าหรูคนนั้นเต็มใจแต่งเข้าจวนอ๋องหรือไม่ตระกูลกวงกวงเจ้าหลัวนั่งบนเก้าอี้หยิบองุ่นในพวงมาเคี้ยวกินอย่างเอร็ดอร่อย“ให้เจ้าหรูกลับมาเยี่ยมข้าที่นี่วันพรุ่งนี้”“ใต้เท้าแม้จะพูดแบบนั้น แต่หวาเซียงอ๋องลงทัณฑ์คุณหนูโดยการกักขังไว้ในห้อง”“หวาเซียงอ๋อง อาการดีขึ้นหรือยัง”ใบหน้าเรียบเฉยไม่ยินดียินร้าย“ท่านอ๋องฟื้นจากอาการบาดเจ็บแล้ว แต่หมอหลวงยังบอกว่าต้องพักฟื้นอีกหลายวัน”“เจ้าหรู แต่เดิมมิใช่ผู้ที่นิยมใช้กำลัง อาจมีบางอย่างที่ผิดพลาดไป แม้จะไม่เต็มใจแต่งแต่ก็ไม่เคยขัดคำส

“หวาเซียงอ๋องแต่เดิมก็ไม่เคยมีพวกพ้องอยู่แล้ว หุนหันไม่เป็นที่ชื่นชอบของเหล่าขุนนาง วันนี้ยังกล้าพูดว่าจะหย่ากับบุตรีของใต้เท้ากวง ขัดบัญชาฝ่าบาท คิดว่า เป็นเรื่องที่สมควรกระทำอีกหรือ”เหอซ่างเซี่ยนคุกเข่าลงกับพื้น“ไทเฮาโปรดอภัย ท่านอ๋องพูดไปเพราะอารมณ์ขุ่นมัว อีกสักพักให้ใจเย็นลงกว่านี้ซ่างเซี่ยนจะช่วยพูดให้”ไทเฮาถอนหายใจ“หย่าไม่ได้ อย่างไรก็หย่ากับกวงเจ้าหรูไม่ได้ สิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือทำอย่างไรให้คนอื่นเห็นว่าเจ้ากับนางปองดองกันเสียที”ปองดองเขาคงต้องถูกนางฆ่าก่อน“ออกรบมาก็มาก ไม่ว่าศึกเหนือศึกใต้ อีกทั้งยังขุนนางฉ้อฉล มีลับลมคมในแค่ไหนหวาเซียงอ๋องไม่เคยเกรงแต่กลับต้องมายอมแพ้กับหญิงงามอย่ากวงเจ้าหรู”“หลานมองไม่เห็นวิธี คงมีวิธีเดียวที่จะทำได้ คือการหย่ากับนางส่งนางคืนตระกูลกวงเสีย”“ปราบพยศนางง่ายดายเพียงเจ้าคิดไม่ได้เอง ซ่างเซี่ยนอย่าให้ย่าได้ยินว่าเจ้าไม่เคยบอกเรื่องนี้กับหวาเซียงอ๋อง”“เสด็จย่า เซี่ยนเซี่ยนนางมีสิทธิ์ขาดทั้งหมดในจวนอ๋อง”ถอนหายใจ“ภรรยาที่ดีต้องส่งเสริมสามี ซ่างเซี่ยนเรื่องแบบนี้ อย่างบอกว่าเจ้าไม่เคยรู้ หากรู้จงเร่งบอกกับหวาเซียงเอ่อร์เสีย เขาจะได้มีวิธีจ

ดึงมือเหอซ่างเซี่ยนให้ลุกขึ้นประคองแนบอกพาเดินออกไปทั้งๆ ที่เหอซ่างเซี่ยนหันหน้าหันหลังด้วยเป็นห่วงความรู้สึกของอู่หงถิง แต่หากจะมองให้ถ้วนถี่อู่หงถิงไม่ได้สนใจคำพูดมากกว่าอาหารตรงหน้าที่รสชาติดีและมีแต่ของดีดีที่ไม่เคยได้กินมาก่อนดอกไม้นานาพรรณงดงามสองข้างทางเดินที่ปูด้วยก้อนกรวดสีขาวสะอาดตา หวาเซียง กุมมือเหอซ่างเซี่ยนไว้ไม่ห่าง“หวางเฟย หน้าหนาวปีนี้ข้าให้คนสร้างห้องพักให้เจ้าเสียใหม่ มิดชิดอบอุ่นกว่าเดิม อีกทั้งทำเตาพิงไว้ด้านในมีอ่างน้ำอุ่นกับห้องเครื่องเจ้าจะได้ไม่ต้องเดินเข้าออกมาเสวยกับข้าข้างนอกต้องไอเย็น”“ท่านพี่ เช่นนั้นท่านพี่ต้องให้เจ้าหรูมาเสวยด้วยทุกเช้าทุกเย็น จะได้ทำความคุ้นเคยกันไว้”หวาเซียงพยักหน้ายิ้มเศร้าๆ“หากเจ้าพอใจเช่นนั้น ข้าพร้อมจะตามใจเจ้า หากมันทำให้เจ้าสบายใจ”เหอซ่างเซี่ยนกลืนน้ำลายของคอยากเย็น จะสบายใจได้อย่างไรในเมื่อไม่มีหญิงคนไหนอยากให้สามีรักคนอื่นมากกว่า แต่ซ่างเซี่ยนรักหวาเซียงอ๋องเสียจนยอมได้ทุกอย่าง เมื่อคิดว่าวันใดที่เขาจะต้องโดดเดี่ยวลำพังเมื่อซ่างเซี่ยนไม่อยู่แล้ว“ท่านพี่ แค่... มีคนคอยปรนนิบัติและเป็นเพื่อนคุยแก้เหงา เซี่ยนเซี่ยนก็สบายใจ