บททั้งหมดของ รักร้ายท่านอ๋องสายโหด: บทที่ 31 - บทที่ 40

ฟางหลุนใช้พัดในมือพัดให้หงถิงไปมาเสี่ยวกุนยืนมองอยู่ไม่ห่าง อู่ซินยี้และน้องสาวน้องชายเฝ้ามองด้วยความเป็นห่วงกัวเฉายืนสงบนิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่“ท่านอ๋อง”หงถิงลืมตาตื่นพร่ำเรียกหวาเซียงอ๋อง“นายหญิง”ฟางหลุนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เบือนหน้าหนีจากหงถิงที่พึมพำเรียกหวาเซียงอ๋อง“เสด็จย่ามีบัญชาให้รับหงถิงไปพำนักที่ตำหนักบูรพาเป็นการชั่วคราว เพื่ออาศัยให้องครักษ์ของตำหนักบูรพาคอยคุ้มกันชายารองของหวาเซียงอ๋องจนกว่าจะหาตัวคนร้ายได้”“ไม่ข้าไม่ไป”น้ำตาไหลรินเป็นสาย อู่ซินยี้กอดปลอบประโลม“พระชายา เกรงว่าหากรั้งอยู่ที่นี่จะไม่ปลอดภัย อีกทั้งเป็นบัญชาของไทเฮา อย่าทำให้ท่านอ๋องหวาซงลำบากใจ”“ข้าอยากอยู่ที่นี่”“ตำหนักบูรพาการคุ้มกันแน่นหนา ที่นั่นเจ้าจะปลอดภัย”หวาซงอ๋องพูดขึ้น หงถิงปาดน้ำตาอู่ซินยี้และฟางหลุนพยักหน้าช้าๆสนับสนุนคำพูดของหวาซงอ๋อง“กัวเฉาอยู่ และดูแลความเรียบร้อยของจวนอ๋องกับเสี่ยวกุน ระหว่างนี้ข้าพาชายารองกับผู้หญิงและเด็กไปพำนักที่ตำหนักบูรพาชั่วคราว”ตำหนักบูรพาหวาซงอ๋องดึงกระบี่ออกจากฝักใช้ผ้าสีดำสนิทเช็ดคราบเลือดของหวาเซียงอ๋องออกจากคมกระบี่รอยยิ้มผุดขึ้นที่ใบหน้า ป่

ตำหนักบูรพา“หงถิง วันนี้มีผ้าใหม่มาให้เจ้าเลือกมากมาย ฟางหลุนพานายหญิงมาดูผ้าที่ข้าซื้อหามาผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ชุดขาวไว้ทุกข์ของนายหญิงเจ้าเสีย”ฟางหลุนพยักหน้าให้หงถิง แต่หงถิงกับนั่งนิ่งไม่ขยับตัว“ข้าตั้งใจ เลือกมาเสียมากมายให้หงถิง เลือกดูเผื่อว่าเจ้าจะชอบสักผืนสองผืน”หงถิง ขยับตัวหันมองเพียงแว๊บเดียว“ท่านอ๋อง ข้าตอนนี้ไม่มีใจคิดถึงเรื่องอื่นขออภัยด้วย”รอยยิ้มเศร้าๆ บังเกิดขึ้นบนสีหน้าของหวาซงอ๋อง“หวาเซียงอ๋องตายไปแล้ว เขาอยู่เขาก็มิได้ดีกับเจ้ามากมาย ข่มเหงรังแกอีกทั้งกักขังเจ้าข้า เห็นเจ้ามีรอยน้ำตาในทุกวันคืน บัดนี้หวาเซียงอ๋องไม่อยู่แล้ว เจ้าควรดีใจ ที่จะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่”หงถิงขมวดคิ้ว“ไม่เร็วไปหน่อยหรือ แม้ท่านพี่จะเคยรังแกข้า แต่ทว่าเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิดความดีเขาก็มีไม่น้อย ท่านอ๋องท่านอย่าฝืนใจข้าเลย”“ดี เจ้าพูดเช่นนี้ข้าจะได้รู้ว่า ความพยายามของข้าสูญเปล่าแต่เจ้าจงจำไว้ว่าคนอย่างข้าไม่มีทางยอมแพ้อะไรง่ายดาย”หงถิงก้มหน้านิ่งรู้สึกกดดันอย่างที่สุดหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้“หวาจิ้งอ๋อง ส่งคนสังหารหวาเซียงอ๋องมีพยานหลักฐานชัดเจน ถึงแม้เป็นอ๋องแต่หาทำตัวให้เหมาะสมไม่ ข้

หวาเซียงอ๋อง เป็นองค์ชายสามของฮ่องเต้ แต่ถูกบัญชาให้แต่งกับเหอซ่างเซี่ยนที่เป็นน้องสาวคนเล็กของฮองเฮา เหอซ่างเซี่ยนเป็นคนอ่อนหวานและไม่เคยขัดใจหวาเซียงอ๋องแม้หวาเซียงอ๋องไม่รักทว่าผูกพัน เมื่อเหอซ่างเซี่ยนล้มป่วยและรู้ว่าตัวเองกำลังจะตาย แต่เป็นเพราะรักและห่วงหวาเซียงอ๋องจึงทูลขอให้ฮ่องเต้ประทานสมรสและขอร้องว่าห้ามบอกว่าเป็นความคิดของเหอซ่างเซี่ยน ซึ่งให้แต่งกับบุตรีใต้เท้ากวงซึ่งเป็นขุนนางคนโปรดใกล้ชิดกับฝ่าบาทที่เป็นศิษย์ร่วมสำนักกันมาก่อน โดย เหอซ่างเซี่ยนรู้ว่าหวาเซียงอ๋องเป็นคนที่ค่อนข้างเถรตรงจึงเป็นเหตุให้ขุนนางและบรรดาอ๋องไม่ค่อยชอบขี้หน้าเพราะเขาดำรงค์ตำแหน่งหัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรที่มีหน้าที่ตรวจตราความผิดของขุนนางข้าราชสำนักและเชื้อพระวงศ์ในครั้งนี้เหอซ่างเซี่ยนจึงคิดว่าหากแต่งกับบุตรีของใต้เท้ากวงแล้วจะสามารถเชื่อมสัมพันธ์พ่อตาลูกเขยด้วยเรื่องที่คนมาร้องทุกข์ต่อหวาเซียงอ๋องเรื่องฆ่าแม่ของ หงถิงและวางเพลิงหงถิง บุตรีของใต้เท้ากวงมีฝาแฝดชื่อกวงเจ้าหรูซึ่งทั้งสองคนอาภัพ กวงเจ้าหรูถูกสอนให้กตัญญู และให้เชื่อมาตลอดว่าแม่ทิ้งไป ส่วนหงถิงอยู่กับมารดาแต่มารดากลับถูกสังหารและวาง

ฮ่องเต้ถอนหายใจไม่ใช่เพียงฮองเฮาที่รู้สึกผิดแต่เขาเองก็รู้สึกผิดต่อหวาเซียงอ๋องเช่นกัน“ขันทีบัญชาออกไประหว่างนี้ให้ หงถิงชายารองของหวาเซียงอ๋องกลับไปพักพิง ที่จวนหวาเซียงอ๋อง”ตำหนักบูรพาหวาซงอ๋องกวาดจอกสุราบนโต๊ะกระจายเกลื่อนพื้น“ส่งนางกลับจวนหวาเซียงอ๋อง ฝ่าบาทคิดอะไรกัน”“ไท่จือ ฝ่าบาทอาจสงสารพระชายารองของหวาเซียงอ๋องที่ไม่มีโอกาสแม้แต่จะเคารพศพหรือจุดธูปหน้าป้ายวิญญาณ”“หยุดคำพูดของเจ้า อย่าเรียกนางว่าชายารองของหวาเซียงอีกเป็นอันขาดนางกำลังจะเป็นชายาของข้า”ชายาเอกก้มหน้านิ่ง“ส่งคนของเจ้าดูแลนาง จับตานางแทนข้า อย่าได้บอกว่าเป็นคนของข้า”ชายาเอกย่อตัวลงช้าๆ หวาซงอ๋องยกไหสุรากรอกลงไปในลำคอ จนเกือบหมดไหกระท่อมกลางป่าหวาเซียงอ๋อง ผลักร่างบางของเจียอีออกห่างเมื่อรู้ว่าไม่ใช่หงถิง สติสัมปะชัญญะกลับคืนมาครบถ้วนบริบูรณ์“เจ้าเป็นใคร”ยกมือบีบที่ลำคอแน่นไม่ยอมปล่อย เจียอีขยับตัวหนี“ข้าเจียอี เป็นคนที่ช่วยท่านเมื่อวาน”“ออกไป อย่ามาใกล้ข้า”“ข้าเป็นคนช่วยท่าน เป็นท่านที่กอดจูบข้า แล้วยังจะทำร้ายข้าอีกหรือ”มือใหญ่กล้บบีบคอแรงขึ้นกว่าเดิม“ถอยออกไปก่อนที่ข้าจะหมดความอดทน”“แค่กๆๆๆ ”

“ข้าพร้อมแล้ว ท่านองครักษ์พร้อมหรือยัง”“พระชายาระยะทางไปจากนี่ไม่ไกลนักมีกระท่อมหลังหนึ่งซุกซ่อนอยู่กลางป่า มิดชิดไร้ผู้คนย่างกราย เราทั้งหมดเร้นกายที่นั่นก่อนมืด แล้วพรุ่งนี้ค่อยหาทางอีกที”“ไม่กลัวว่าพวกเขาจะพบเรา”“ที่นั่นปลอดภัย กัวเฉาเร้นกายมานานวันแต่ระหว่างทางค่อนข้ารกเรื้อ”“ไม่เป็นไรข้าทนได้”สัมผัสอบอุ่นเมื่อคืนทำให้หงถิงรู้ว่าจะไม่มีทางยอมตกเป็นของคนอื่นแม้จะลำบากเพียงใดก็ตาม“กัวเฉา อาสาพาไป ที่นั่นจะพบคนผู้หนึ่งที่จะนำทางพระชายาอย่างปลอดภัย”หงถิงขมวดคิ้ว“ยังมีผู้ใดที่ไว้ใจได้อีกเล่า”“คนผู้นี้ กัวเฉาไว้ใจเขาเฉกเช่นเดียวกับท่านอ๋อง เมื่อถึงเวลานั้นพระชายาก็จะ ต้องพูดเช่นเดียวกับกัวเฉา”หงถิงยิ้ม“พระชายาเหตุใดจึงไม่เร้นกายในตอนมืดค่ำ”ฟางหลุนสงสัย“ออกไปตอนนี้ไร้คนสงสัย หากมีคนถามก็ให้ตอบว่าพาข้าเดินเที่ยวชมตลาดเพื่อหาของใช้จำเป็นสำหรับวันพรุ่งนี้ สบโอกาสเราจึงเร้นกายระหว่างนี้ กัวเฉาท่านต้องใช้ความสามารถในการสังเกตุคนว่ามีคนของหวาซงบ้างหรือไม่”“พระชายารอบคอบยิ่งนัก หากเป็นฟางหลุนคงคิดไม่ถึงไท่จือและคนของไท่จือเองก็คงคิดไม่ถึง ว่าพระชายาจะเร้นกายไปตอนกลางวันแสกๆ ”กัวเ