บททั้งหมดของ ฮูหยินคนงามของคุณชายอยาง: บทที่ 1 - บทที่ 10

เสียงฟ้าร้องครืนๆดังกระหึ่ม มีสายฟ้าแลบแปล๊บปล๊าบไปทั่วบริเวณบ้าน บนเตียงมีบุรุษคนหนึ่งนั่งมองร่างบางที่ถูกทุบตีจนสลบ นางถูกห่อด้วยเสื่อขาดเก่าๆแล้วเอามาโยนไว้ที่หน้าประตูบ้าน"โอ๊ย เจ็บชิบทำไมเจ็บแบบนี้วะ เหมือนถูกกระทืบมาเลยพับผ่าสิแม่งเอ๊ย" ไป๋ซูฮวาลูบคลำเนื้อตัวที่เจ็บก่อนจะรู้สึกแปลกๆ ฉันผอมขนาดนี้ได้ไงวะ เดี๋ยวนะทำไมมือมีแต่กระดูก ไป๋ซู่ฮวาพยายามลืมตาก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งอายุประมาณสิบแปดนั่งอยู่บนเตียงอิฐใส่ชุดโบราณเก่าๆ ข้างๆมีเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงอายุไม่เกินห้าขวบนั่งอยู่ ทั้งหมดกำลังมองมาที่เธอ"เอ่อ ที่นี่ที่ไหนพวกคุณเป็นใครคะ""ไป๋ซู่ฮวา อย่ามาทำปัญญาอ่อนเจ้าทำเรื่องน่าอายเช่นนี้อย่ามาทำกลบเกลื่อนไขสือ"หยางหนิงเฉิงเกลียดสตรีตรงหน้า สองคืนก่อนเขาพลัดลื่นตกเขาจนบาดเจ็บ ตกค่ำมีไข้เล็กน้อยใครจะรู้ว่าสตรีคนนั้นวางยางเขาเพื่อให้ร่วมหลับนอนกับนางทั้งๆที่มีคู่หมั้นอยู่แล้ว ตอนนี้ไป๋ซูฮวาไม่รู้ว่าคนตรงหน้าพูดเรื่องอะไร แต่เธอเริ่มปวดหัวและเห็นภาพแปลกๆของผู้หญิงอีกคนการใช้ชีวิตการกระทำทุกอย่างของผู้หญิงคนนั้นหลั่งไหลเขามาเหมือนกับเธอกำลังเชื่อมต่อข้อมูลใส่เมมโมรี่ตนเอง ไป๋ซูฮวาทนต

เสียงด่าสาปแช่งดังจนลู่เปียวต้องออกมาบุรุษหนุ่มอายุไม่เกินสามสิบใส่ชุดสีม่วงขึ้นนั่งบนบัลลังก์ก่อนจะเคาะไม้กับโต๊ะทุกคนจึงหุบปาก"แม่นางไป๋ เจ้าจะร้องเรียนเขาด้วยเรื่องอันใด" ลู่เปียวถามไป๋ซู่ฮวา"เรียนใต้เท้า ข้าขอหมอเก่งๆจากท่านสักคนได้หรือไม่เจ้าคะ ก่อนจะสาวความจริง"นายอำเภอลู่พยักหน้าไม่นานนักก็มีหมอชราท่าทางมีความสามารถคนนึงเดินเข้ามา ไป๋ซู่ฮวายื่นมือให้เขาตรวจชีพจรโดยไม่สนใจสายตาชาวบ้านที่ดูถูกความไร้ยางอายของนาง หมอชราจับชีพจรแล้วจึงนั่งสงบนิ่ง"แม่นางน้อย เจ้าอยากฟังสิ่งใดจากข้าหรือ"หมอชราถามนางไป๋ซู่ฮวากลั้นสะอื้นเหมือนว่าตนเองคับใจ หน้าผากที่ถูกคนปาหินจนแตกนั่นดูแล้วน่าสงสาร"แม่หนูเจ้าพูดเถอะ คบชู้อะไรกันยังไม่แต่งงานไม่ใช่หรือ""ข้าก็ว่านางคงมีความคับใจจึงกล้ามาร้องเรียน"ชาวบ้านเริ่มแตกเป็นสองฝั่งฝ่ายนึงต้องการเห็นนางถูกโบยจนตายและแน่นอนคนจากหมู่บ้านไป๋ฮวายืนอยู่ฝั่งนั้น"ท่านหมอ หากกล่าวไปแล้วอาจไม่พอให้ร้องเรียนท่านช่วยตรวจอีกสักคนได้ไหมเจ้าคะ"นายอำเภอพยักหน้าเด็กผู้หญิงคนนี้ขนาดบาดเจ็บหลังยังตั้งตรง กระซิบหมอชราไม่กี่คำเขาก็สะพายล่วมยาออกไป"เหอะ ข้าเป็นซิ่วไฉเจอนาย

ทันทีที่ไป๋ซู่ฮวาพูดจบเสียงฮือฮาก็ดังขึ้น กล่าวหาน้องสาวคบชู้แต่ตัวเองกลับเป็นชู้กับว่าที่น้องเขยเสียเอง ตรงหน้าศาลาว่าการมีร่างหนึ่งยืนฟังอยู่ เมื่อทุกอย่างถูกจัดการเรียบร้อบไป๋ซู่ฮวาได้ที่ดินคืนแถมยังได้เพิ่มมาอีกหกหมู่รวมถึงได้รับเงินจากชาวบ้านที่พากันมาดูเรื่องสนุกอีกสามสิบตำลึงวันนี้นางสามารถหาเงินได้สามสิบห้าตำลึง หัวแตกแค่นี้นับว่าคุ้มซุนเย่วเล่อเกลียดผู้หญิงคนนี้ นางรู้ได้อย่างไรว่าจางชุนกับนางร่วมมือกัน หากว่าหยางหนิงเฉิงไม่ขาเป๋นางจะทำเช่นนี้หรือ บุรุษรูปงามเรียนดีมีความรู้ใครเล่าไม่อยากได้ แต่อย่างไรเล่ากฎหมายมีไว้หากพิการไม่สามารถรับใช้ทางการได้ เรื่องของวันนี้ไป๋ซู่ฮวารู้ดีว่าหมู่บ้านไป๋ฮวาต้องมีปัญหาใหญ่แน่ๆใครใช้ให้หาเรื่องเจ๊กันล่ะสมควรแล้ว"แม่นางไป๋ เจ้ายังต้องการสิ่งใดอีกหรือไม่"ลู่เปียวรู้สึกถูกชะตากับสตรีตรงหน้าจึงอยากช่วยนางให้ถึงที่สุด"ใต้เท้า ข้าอยากรบกวนหมอเทวดาท่านนี้ไปตรวจอาการสามีตกกระไดพลอยโจนของข้าสักหน่อย ข้ามีเงินเลยอยากซื้ออาหารบำรุงพวกเขาแต่เกรงว่ายังไม่ทันถึงบ้านก็ถูกปล้นเสียก่อน ขอคนของท่านไปส่งได้ไหมเจ้าคะ ข้าจะแวะหาท่านปู่ผู้นำเพื่อยื่นหนังสือแ

ไป๋ซู่ฮวาต้มน้ำร้อนไว้ ตนเองไปจัดการนำข้าวของบรรจุลงไห ท่านปู่หลิวเป็นช่างปั้นในหมู่บ้าน อยู่กันสองคนปู่หลานบุตรชายไปรับจ้างข้างนอกส่งเงินมาให้เดือนละห้าร้อยอีแปะ ปู่หลิวคนนี้ขยันนักปั้นหม้อปั้นปั้นไหได้สวยงาม แต่ขายไม่ค่อยดีแต่ก็ไม่เคยหยุดทำ งานเกรงว่าหากอยู่เฉยๆจะไม่สบายตัวไป๋ซู่ฮวาซื้อไหใบใหญ่มาสิบใบไหขนาดกลางสิบใบขนาดเล็กสอบใบ ไหใหญ่ใบละ30อีแปะไหขนาดกลางยี่สิบห้าอีแปะขนาดเล็กสิยอีแปะ"เจ้าซื้อเยอะเพียงนี้เชียวหรือแม่หนูเสี่ยวฮวา"ปู่หลิวเห็นนางขนขึ้นเกวียนก็เอ่ยถาม เขาไม่ต้องการให้นางซื้อเพราะสงสารเขา"ท่านปู่หลิว ข้าซื้อไปใส่ข้าวสารกับธัญพืชเจ้าค่ะ ท่านปู่ท่านพอจะทราบไหมเจ้าคะว่าซื้อกระสอบได้ที่ใด พอดีอีกสามวันข้าจะเก็บเกี่ยวแปลงนาจำต้องหามาใส่ผลผลิตเจ้าค่ะ"ปู่หลิวให้หลิวกุ้ยอันหลานชายวิ่งไปหาแม่ม่ายไป๋ท้ายหมู่บ้านนางรับจ้างเย็บกระสอบ สักพักก็วิ่งกลับมาบอก ไป๋ซู่ฮวาบอกลาปู่หลิวกลับบ้านตอนนี้นางกำลังเทข้าวสาร แป้งสาลี ถั่วเหลืองลงในไห เสียงด่ามาแต่ไกลๆ"อีสารเลวไป๋ซู่ฮวาออกมานะ ซื้อของมามากมายแต่แอบเอาไว้เองยังเห็นหัวปู่กับย่าเช่นข้าหรือไม่"แม่เฒ่าไป๋ตะโกนหน้าบ้านด่าไป๋ซู่ฮวาด้

เพิ่งจะมาถึงได้สองวันเอง ที่นี่แคว้นฉินก่อนประวัติศาสตร์กี่ปีไม่รู้หรืออาจไม่มีก็ได้มั้ง นางมาอยู่ที่หมู่บ้านไป๋ฮวาทางทิศตะวันตกของแคว้น ห่างจากเมืองหลวงหนึ่งพันแปดร้อยลี้ นับว่าไกลไม่น้อยชาวบ้านมีทั้งดีและไม่ดี หมู่บ้านไป๋ฮวามีกว่าสี่ร้อยชีวิต เมื่อวานใกล้ฤดูเก็บเกี่ยว คนที่ไปดูเรื่องสนุกก็เป็นพวกแม่บ้านว่างงาน เหมือนจะได้ยินเสียงบรรดาสะใภ้ถูกแม่สามีทุบตีออกมาจากหลายๆบ้านที่เสียเงินให้นางและยังต้องเสียเสบียงอีกไป๋ซู่ฮวาเป็นหลานคนที่สามของสกุลไป๋ คนโตคือไป๋ซีฮวนบุตรชายลุงใหญ่อายุสิบแปดปีตอนนี้ทำงานเป็นนักบัญชีที่ตัวอำเภอ แต่งงานกับบุตรสาวร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่งเมื่อปีกลาย เขามักไม่อยากกลับบ้านเพราะรังเกียจที่บ้านแต่เมื่อถึงเวลาเก็บเกี่ยวจะรีบมาขนเสบียงทันที เหอะปีนี้อย่าหวังว่าจะได้ไอ้หน้ายาวอีกคนคือไป๋ซิ่วอายุสิบเจ็ดหน้าตานับว่าดีเสียแต่นิสัยไม่ค่อยดี ไปซู่ฮว่าเป็นหลานคนที่สามอายุสิบหกและไป๋ซูหยางอายุเก้าขวบเป็นหลานคนที่สี่ทั้งคู่เป็นบุตรของไป๋จิงถิงกับโจวซิ่วเหมยบุตรชายคนรองที่ไปทำการค้าแล้วถูกโจรปล้นจากนั้นก็ถูกฆ่าตายเมื่อสองปีก่อนอาสามไป๋เจินอายุยี่สิบเป็นคนใจดีมักมีขนมมาฝาก แ