ร้องเรียน1

เสียงด่าและขับไล่ดังลั่นลานหมู่บ้าน ไป๋จ้านเพิ่งกลับมาจากตำบลจึงเอ่ยห้ามปราม เด็กคนนี้ปกติเป็นเด็กดีเขาไม่อยากเชื่อเลยว่าจะกระทำเช่นนั้น

"เสี่ยวฮวาเอ๊ย เจ้ามาหาปู่หรือ"

"ท่านปู่ผู้นำ มีเรื่องหนึ่งข้าอยากปรึกษาท่านหากท่านจัดการไม่ได้ข้าจะทำเรื่องนี้เอง"

"ถุย ไปให้พ้นบ้านข้านี่ตาเฒ่าอย่าไปฟังนังเด็กไร้ยางอายคนนี้เลย"

ไป๋จ้านส่งสายตาห้ามปรามภรรยาตนเอง รวมถึงชาวบ้านที่มาล้อมจะใช้ก้อนหินขว้างปานาง

"เสี่ยวฮวาบอกปู่มาเถอะอยากให้ช่วยสิ่งใด หากช่วยได้ปู่ก็ยินดี"

"ท่านปู่ผู้นำ ข้าต้องขายที่ดินดีสิบหมู่ที่มารดาเก็บไว้เป็นสินเดิมของข้า แม้ว่าท่านปู่ ท่านย่ากับป้าสะใภ้ใหญ่จะยึดครองแต่โฉนดเป็นชื่อข้า ส่วนขายแล้วข้าต้องการซื้อที่ดินเชิงเขาที่ติดกับบ้านสามีตรงนั้นน่าจะยี่สิบหมู่ ท่านปู่รบกวนหาคนมาซื้อและขายให้ด้วย ราคาท้องตลาดหมู่ละห้าตำลึงเจ้าค่ะ"

"ไม่ได้ นังสารเลวนั่นเป็นของครอบครัวไป๋เจ้ามันไร้ยางอาย ถูกขับไล่ออกไปแล้วยังจะคิดมาเอาสมบัติตระกูล ทุกท่านเรื่องนี้ไม่สมควรใช่หรือไม่"

ไป๋ซิ่วไม่ยอม ที่ดินแปลงนั้นท่านแม่กับท่านย่าจะเก็บไว้เป็นสินเดิมให้นาง

ชาวบ้านก็รังเกียจต่างเข้าข้างไป๋ซิ่ว ไป๋ซู่ฮวาถูกคนขว้างจนหัวแตกเลือดไหล นางไม่ร้องขอกลับยืนนิ่ง ไป๋จ้านตวาดทุกคนจึงหยุด

ไป๋จ้านรู้สึกไม่ดีเลย สายตาคู่นั้นของนางมีแววสังหารชัดเจนเขาเคยเป็นทหารมองไม่ผิดแน่

"เสี่ยวฮวา เรื่องขายที่ดินอย่าเพิ่งเลยในมือเจ้าเมื่อโฉนดเป็นชื่อเจ้าเช่นนั้นก็เก็บค่าเช่าจากบ้านใหญ่เถอะ ส่วนที่ดินยี่สิบหมู่นั่นเป็นที่รกร้างราคาหมู่ละหนึ่งตำลึง หากต้องการซื้อเจ้าต้องมีเงินนะ"

ไป๋จ้านไม่ต้องการให้นางขายที่ดินไป๋ซู่ฮวารู้ดีว่าเขาห่วงใยเกรงว่าขายไปแล้วจะรักษาเงินที่ได้มาไม่ได้

"เช่นนั้นทำตามที่ท่านปู่บอกเถอะเจ้าค่ะ เขียนสัญญาเถอะข้าไม่ต้องการให้ท่านปู่กับท่านย่ารับปากลอยๆ"

"เขียนสัญญาหรือ ข้าไม่เขียนให้เจ้าหรอกสตรีไร้ยางอาย มีคู่หมั้นอยู่แล้วยังสำส่อน เมื่อวานยังมาขอร้องเป็นอนุข้าอีกน่าขยะแขยงนัก"

เสียงที่แทรกนั้นคือซิ่วไฉหมาดๆของหมู่บ้านจางชุนคู่หมั้นสารเลวของร่างเดิมและเป็นคนวางแผนทั้งหมด ชาวบ้านแม้แต่ไป๋ซิ่วก็เยาะเย้ยนาง

"ไม่จำเป็นต้องไหว้วานไอ้หน้าปลาในอย่างเจ้าหรอกข้ารู้หนังสือสามารถเขียนเองได้"

"ฮ่าๆๆๆไป๋ซู่ฮวาสตรีไร้ยางอายเช่นเจ้ารู้หนังสือไหนๆอ่านให้ข้าฟังสักตัวสิ"

จางชุนและชาวบ้านหัวเราะเยาะไป๋ซู่ฮวาคนโง่อวดฉลาด ไป๋จ้านกระแทกไม้เท้าเสียงดังก่อนจะส่ายหน้าให้นางเขาเป็นห่วงนางๆรู้ดี

"ท่านปู่ผู้นำ พี่ไป๋ชวนกำลังศึกษาอยู่แม้ว่าภรรยาท่านจะน่ารังเกียจแต่ท่านเป็นคนดี ได้ข้าจะเว้นครอบครัวของท่าน ส่วนเจ้าอยากรู้ว่าข้าอ่านออกไหมมาฟังข้าอ่านที่ศาลาว่าการที่อำเภอก็แล้วกัน"

ทุกคนงงว่านางพูดอะไรไป๋ซู่ฮวาจากไปแล้วนางเดินไปทางอำเภอ ชาวบ้านอยากรู้จึงตามไปทันทีที่ชาวบ้านในอำเภอเห็นสตรีผอมบางศีรษะถูกคนปาจนแตกเลือดไหลแห้งกังน่ากลัวอย่างยิ่ง สอบถามจากชาวบ้านที่มาก็ทราบว่านางถูกคนในหมู่บ้านรังเกียจเพราะคบชู้หลายๆคนจึงสมน้ำหน้า

แต่บางคนก็ไม่เข้าร่วมการสนทนาเหล่านั้น ไป๋ซู่ฮวาตีกลองร้องเรียน สักพักก็มีเจ้าหน้าที่ออกมา นายอำเภอว่านเป็นคนมีคุณธรรมนับเป็นโชคดีของชาวบ้าน

"ใครมาตีกลองร้องเรียนกัน"เจ้าหน้าที่สอบถามไปสู่ฮวาจึงเดินออกมาด้านหน้า

เจ้าหน้าที่ศาลยืนเรียงกันเป็นแถวก่อนจะวางไม้พลองยื่นมาข้างหน้า ชาวบ้านในหมู่บ้านและชาวบ้านในตลาดต่างก็อยากเห็นจุดจบของสตรีแพศยาคบชู้ผู้นี้ กุนซือของนายอำเภอเดินออกมาเสียงกระแทกไม้รัวๆๆน่าเกรงขาม

"ผู้มาร้องเรียนเป็นใคร ร้องเรียนผู้ใด ร้องเรียนด้วยเหตุใด"

หวังเฮ่าเลขานายอำเภอถามถึงคนที่ตีกลองร้องเรียน ไป๋ซู่ฮวาเดินขึ้นหน้าก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าเลขาหวังแล้วเอื้อนเอ่ย

"เรียนใต้เท้าข้าน้อยแซ่ไป๋นามซู่ฮวา ขอร้องเรียนจางชุนและชาวบ้านหมู่บ้านไป๋ฮวาเจ้าค่ะ"

เสียวฮือฮาดังขึ้นนังนี่โง่หรือไงนะฟ้องร้องคนทั้งหมู่บ้าน แล้วต่อไปจะอยู่อย่างไรกัน

"นี่เห็นๆว่าเจ้าคบชู้สู่ชาย มีหน้ามาร้องเรียนผู้อื่นอีกไม่เคยเห็นใครหน้าด้านเท่านี้เลย"

"ใช่ๆๆๆๆ"