Semua Bab ฮูหยินคนงามของคุณชายอยาง: Bab 21 - Bab 30

ไป๋ซู่ฮวารู้ดีว่าเรื่องนี้เจ็บปวดเพียงใด คุณพ่อมีเมียน้อยโดยที่ไม่มีใครรู้ น้องสาวคนละแม่อ่อนกว่านางแค่ปีเดียว จนเรื่องแดงตอนมหาลัยบังเอิญได้เข้าเรียนที่เดียวกัน เด็กคนนั้นเดินมาหาแล้วบอกตรงๆว่าพวกเรามีพ่อคนเดียวกัน จากนี้ถ้าเจอกันก็ทักทายหน่อยในน้ำเสียงมีความเยาะเย้ย เธอจึงเข้าใจหัวอกผู้ชายตรงหน้าดี"ท่านพี่ไม่ต้องสาบานหรอก ข้าเชื่อท่านอย่าคิดถึงอดีตเหล่านั้นอีกเลยหากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยท่านพาข้าไปเยี่ยมมารดาท่านดีหรือไม่เจ้าคะ"หยางหนิงเฉิงกระชับอ้อมกอดกดคางกับศีรษะของนางก่อนจะพลิกตัวขึ้นด้านบน"ข้าหิวอีกแล้ว อยากกินเจ้าอีกครั้งขึ้นเขาพรุ่งนี้เถอะได้ไหมหืม"ไป๋ซู่ฮวาคล้องคอเขาแล้วพยักหน้า ผู้ชายคนนี้เจ็บปวดเหมือนที่นางเคยเจ็บคุณแม่ร้องไห้ทุกวันจนเธอเรียนจบมีงานทำ มีรายได้มากมายไม่ง้อคุณพ่อออกตระเวนทำวิจัยอายุยี่สิบแปดคุณแม่อยากให้แต่งงานแต่ท่านก็จากไปก่อนด้วยโรคร้าย ก่อนจะมาที่นี่ทางองค์กรกำลังจะเลื่อนคนขึ้นตำแหน่งหัวหน้าภาคหลังจากที่ลงเขาเรียบร้อย เพื่อนรักของเธอเอลิก้าเองก็เป็นตัวเต็งครั้งนี้ ตอนตกเขาเธอรู้สึกถึงแรงผลักจากด้านหลัง ชาติที่แล้วมีทั้งพ่อทรยศกับเพื่อนทรยศชาตินี้เธอ

ไป๋ซู่ฮวาเดินเข้าบ้านก็เห็นหยางหนิงเฉิงนอนหลับอยู่ น่าจะเพราะยาลดไข้ที่ให้กิน ข้าวกลางวันที่วางไว้ให้เขาไม่แตะเลยไป๋ซู่ฮวาเลยต้องปลุกเขาแต่ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่นเอาแต่งึมงำ นางจึงงัดไม้เด็ดออกมา"ท่านพี่ ไม่กินข้าวไม่ชอบอาหารที่ข้าทำถ้างั้นคืนนี้ข้าไปนอนกับน้องๆนะเจ้าคะ ท่านอยากอยู่คนเดียวข้าเข้าใจ"ได้ผลคนตัวโตลืมตาคว้าเอวบางเข้าหาพลิกนางขึ้นเตียงตัวเขาคร่อมนางไว้จุมพิตดูดดื่มทันที จนเริ่มแหวกสาบเสื้อดูดกลืนทรวงอกนางไป๋ซู่ฮวาใช้มือดันหน้าอกเขาออกแล้วจ้องด้วยสายตาจริงจัง"ท่านพี่ ท่านลงจากเตียงไม่ได้ ต้องอยู่บนนี้แต่เหตุใดเวลาเอาเปรียบข้าท่านไม่เหมือนคนเจ็บสักนิด อย่าให้รู้นะว่าหลอกลวงข้าๆเอาท่านตายแน่""หืม เจ้าจะฆ่าพี่เหรอเด็กดี พี่เจ็บขาจริงๆ แถมยังถูกธนูยิงอีกเป็นไข้ด้วยแต่เจ้าน่ากินนักแถมยังดีกว่ายาท่านหมออีกนะ หืมมม""ข้าไม่มีแรงจะเชือดไก่ ฆ่าท่านไม่ได้หรอกแต่ข้าจะไปนอนกับหนิงจินและหนิงหรง ให้ท่านนอนคนเดียว""ไม่ได้สิ เมียจ๋าขาข้าเจ็บจริงๆไม่ได้หลอกลวง แต่หมอหยุนบอกว่าข้าต้องขยับร่างกายบ้าง จะให้ทำอย่างไรเล่าออกแรงมากๆก็เจ็บ นอกจากขยับเวลาที่พี่อยู่ในกายเจ้านั่นรู้สึกไม่เจ็บเท่าไ

ไป๋เจินลูบหลังหลานสาม ก่อนจะพากันไปยังบ้านเชิงเขาไป๋ซู่ฮวาแนะนำให้เขารู้จักกับหยางหนิงเฉิง ทั้งคู่คุยกันถูกคอ ไป๋เจินมีฝีมือไม่น้อยแต่เพราะล่าสัตว์มาก็ขายนำเงินให้บิดามารดาจนหมด กระทั่งเขาถูกหมาป่าทำร้าย บิดามารดาไม่ออกเงินสักบาทเป็นหลานสาวที่เอาปิ่นปักผมไปจำนำ เพื่อเงินให้เขาไปรักษาไป๋เจินจึงล้มเลิกล่าสัตว์หันไปรับจ้างในเมืองแทน เพื่อรวบรวมเงินไถ่ถอนปิ่นมาคืนหลานสาวหากล่าสัตว์ต้องเสี่ยงบาดเจ็บ อีกทั้งเงินยังตกอยู่กับมารดาทุกอีแปะ อาหลี่เข้ามาในห้องนำเงินมาให้หยางหนิงเฉิงไว้ก่อน เพราะไป๋ซู่ฮวาวยังอยู่ในครัว"ท่านอ๋องพระชายาเก่งยิ่งนัก กระดูกเสือนั่นขายได้ถึงห้าร้อยตำลึง เลือดเสืออีกสองร้อยตำลึง ท่านหมอหยุนบอกว่ามันเป็นของหายาก เสือล่าไม่ได้ง่ายๆ"หยางหนิงเฉิงรับตั๋วเงินจากองครักษ์ของตนมาก่อนจะได้ยินเสียงหวานๆของภรรยา"ท่านอา ทานข้าวได้แล้วเจ้าค่ะอีกสักครู่ผู้ใหญ่บ้านจะมา ข้าเชิญเขาเอาไว้ด้วย"ไป๋ซู่ฮวาทำเนื้อย่าง น้ำแกงไชเท้ากับกระดูกหมู ถั่วฝักยาวผัดใส่เนื้อหมูกับพริก มีข้าวสวย ส่วนของเด็กสามคนเป็นไข่ผัดกับเห็ดที่เก็บมา ถั่วผัดไม่ใส่พริกแยกไว้ให้ ผู้นำหมู่บ้านมาแล้ว ทั้งหมดนั่งลงก

สายฝนที่กระหน่ำด้านนอกแข่งกับเสียงครางของคนทั้งคู่ ยามที่ฟ้าแลบลงมากระทบผิวกายของนางทำเอาหยางหนิงเฉิงยิ่งคลั่งรักเมียสาว ให้ตายสินางเย้ายวนเหลือเกิน"ท่านพี่ เสร็จสมครั้งนี้พักนะเจ้าคะ เมียไม่ไหวแล้วจริงๆ ขาไม่มีแรงแล้ว อร๊าย ท่านพี่ไม่ไหวแล้ว"หยางหนิงเฉิงขย่มจนนางร้องขอทีเดียว สุดท้ายก็ปลดปล่อยอีกรอบ เขาปล่อยในกายนางไปถึงห้าครั้งแล้ว จากนั้นก็ยอมปล่อยให้นางพักนอนกอดเอาไว้ จุมพิตขมับก่อนจะเอ่ยปากพูดคุย"ข้าต้องไปตามหาอาสะใภ้ เด็กสองคนนั้นเป็นหลานข้าก็ว่าได้ ในตระกูลข้ามีการแก่งแย่งชิงดีกัน นางให้ข้าเอาพวกเขามาเลี้ยงดูส่วนนางหนีไปยังแคว้นอื่น คนของนางส่งข่าวมาเมื่อไม่นาน ฮวาเอ๋อร์ ไปครั้งนี้หลายเดือนนัก ไม่รู้ว่าจะเจอนางตอนไหน หนิงจินกับหนิงหรงคงต้องฝากเจ้าแล้วคนดี""เรื่องที่ท่านทำเป็นพิการ หากไม่อยากเรียนก็แค่ลาออกไม่ได้หรือเจ้าคะ เหตุใดต้องสร้างเรื่องถึงเพียงนี้กัน""ซุนเย่วเล่อคนนั้นตามติดข้านัก สลัดนางไม่ออก จะลงมือก็ไม่ได้บิดานางเป็นคนดียิ่งนัก อีกอย่างไม่ต้องการให้ใครวุ่นวายมากนัก ไม่อยากเปิดเผยร่องรอยเจ้าแฝด""ท่านพี่ ไม่มีสำนักศึกษาที่อื่นแล้วหรือเจ้าคะ คุณหนูซุนคนนั้นร่วมมือ

ชาวบ้านเห็นด้วยกับคำพูดไป๋ลู่ ซุนเย่วเล่อ น้ำตาไหลเป็นทางนางหันไปหาหยางหนิงเฉิง แต่มีเพียงประโยคเดียวที่เขาตอบกลับมาฟังแล้วยิ่งปวดใจ"ข้าหยางหนิงเฉิงมีภรรยาเพียงคนเดียวคือไป๋ซู่ฮวา ไม่รับอนุไม่รับสตรีอุ่นเตียง อาหลี่เสี่ยวจิ้งเอาหมูป่ากับกวางที่ล่ามาได้กลับบ้าน ข้าจะอุ้มอาซ้อพวกเจ้ากลับ นางเหนื่อยเพราะข้ามาทั้งคืนแล้ว ข้าไม่อยากให้นางลำบาก"พูดจบก็อุ้มช้อนร่างไป๋ซู่ฮวาเดินลงเขา สายตาส่งสัญญาณให้องครักษ์ที่ซ่อนตัวอยู่ ซุนเย่วเล่อบิดผ้าเช็ดหน้าจนขาด มีอันธพาลประจำหมู่บ้านเดินมาหานางพร้อมกับเอ่ยลามก"นี่ๆคุณหนูนมขาวหน้าขาว หน้าอ่อนๆอย่างพ่อหนุ่มนั้นไม่ปึ๋งปั๋งเท่าข้าหรอก เจ้าจะไปเป็นอนุผู้อื่นทำไมมาเป็นเมียข้าดีกว่าจะทำให้เจ้าครางทั้งคืนเชียว"ซุนเย่วเล่อหันมาเจอชายหน้าบากฟันเหลืองเต็มปากก็ขยะแขยง เหล่าบุรุษที่ได้ยินกพากันหัวเราะ บางคนที่มองหน้าอกของนางที่รัดแน่นจนเนินโผล่เกือบครึ่ง ตั้งใจมายั่วยวนหยางหนิงเฉิงเนินอกที่ขาวราวกับหิมะนั่นพวกเขามองแล้วต้องกลืนน้ำลายอยากลิ้มลอง แต่ถูกบรรดาเมียบิดหูลากกลับบ้าน ซุนเย่วเล่อเดินสะบัดหน้าขึ้นรถม้ากลับเมืองทันที คนที่นางขยะแขยงนั่นนางไม่รู้เลยว่าอ