All Chapters of พระชายาอย่าหนีข้าไป: Chapter 1 - Chapter 10

ตื๊ดดดดดดดเสียงมือถือดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง โจวหว่านถิงงัวเงียควานหามือถือบนหัวเตียง ก่อนจะกดรับสาย"ฮัลโหล อืมอาหงเหรอ มีอะไรง่วงอยู่ ห๊ะ!! จริงเหรอเครๆขออาบน้ำแป๊บอีกชั่วโมงเจอกัน"โจวหว่านถิงเป็นดีไซเนอร์สมัครเล่น งานประจำคือเป็นพนักงานของบริษัทเอกชนเล็กๆแห่งหนึ่งและเพิ่งถูกไล่ออกเพราะไปต่อยลูกชายเจ้าของบริษัทที่มาทำอนาจารจับนมเธอ เนื่องจากตกงานพี่ชายจึงมารับแม่ไปอยู่ด้วยเพราะพี่สะใภ้คลอดพอดีจะได้ช่วยเลี้ยงหลานโจวหว่านถิงจึงหาเรื่องผ่อนคลายเพราะเธอได้เงินจากการออกแบบชุดราตรีสั้นและเครื่องประดับยกเซ็ท ก่อนจะกลับมาลุยหางานใหม่ทีหลัง เธอเพิ่งจะอายุยี่สิบแปด ยังมีความสามารถมากมายที่เข้าตาบริษัทชั้นนำตอนแรกว่ารีแลกซ์บินไปเที่ยวพม่าสักสามวันและข้ามมาเที่ยวและพักยาวๆที่เมืองไทยสักเดือนนึง แต่กลับได้ทริปเรือสำราญฟรีๆก็เอาสิ ค่าตั๋วไม่ใช่ถูกๆ ไปล่องเรือดีกว่า มีเงินเก็บอยู่แปดแสนหยวน ได้มาอีกสองแสนเที่ยวให้ลืมทุกข์ไปเลย เผื่อจะได้ผู้ชายสักคนมาตกล่องปล่องชิ้นสามวันต่อมาโจวหว่านถิงกับบหลี่หงก็มาถึงโรงแรมที่พัก พรุ่งนี้ต้องขึ้นเรือแล้วทั้งสองคนตื่นเต้นไม่น้อย ก่อนจะพากันเข้าโรงแรม"นี่เสี

ไม่นานก็ต้องตื่นเพราะมีมือมากระชากร่างนาง ซ่างกวนหลิวหยางนั่งรอเยาะเย้านางอยู่ที่ห้องหนังสือเขารอให้นางมาคุกเข่าขอร้อง แต่คนของเขากลับอกว่านางเช่าโรงเตี้ยมนอนไม่กลับจวน ทำให้เขาโมโหจนต้องมาตามเอง"โจวหว่านถิง จะเล่นแมวจับหนูกับข้าหรือ พรุ่งนี้เจ้าเก็บข้าวของแล้วออกจากจวนข้าไปซะ แต่วันนี้เจ้าต้องกลับเดี๋ยวนี้ อยากให้คนทั้งเมืองหลวงหัวเราะเยาะข้าใช่ไหม จึงไม่กลับบ้านห๊ะ"โจวหว่านถิงโงนเงน นางตัวร้อนเพราะพิษไข้มองหน้าคนที่บีบแขนนางอยู่ก็นึกได้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในแคว้นที่ไม่มีในประวัติศาสตร์ อาจเป็นที่ไหนสักที่บนโลกใบนี้ แต่ไม่ไหวแล้วจากนั้นก็ทรุดลงซ่างกวนหลิวหยางถึงกับตกใจโอบร่างบอบบางไว้ด้วยสัญชาตญาน นางตัวร้อนมากเลย มีชามยาวางไว้ แปลว่านางเรียกหมอมาตรวจแล้ว"อาฝู ไปเตรียมรถม้าส่วนเด็กคนนี้เจ้าอุ้มนางไปด้วย หลับเป็นตายเยี่ยงนี้ยังกล้ามาค้างอ้างแรมข้างนอก"จากนั้นก็อุ้มร่างที่สลบสไลของโจวหว่านถิงกลับจวนอ๋องทันที ซ่างกวนหลิวหยางอุ้มร่างบบางไว้แนบอก รถม้าคันนี้เล็กไม่สามารถให้นางนอนได้กลิ่นกายของนางทำให้เขาคิดถึงเรื่องคืนนั้น แม้จะถูกนางวางยา แต่เขาก็ยอมรับว่าเขาสุขสมยิ่งนัก ฤทธิ์ยาปลุ

สาวใช้ยืนตัวตรงไม่ยอมฟังคำสั่งนาง คนหนึ่งเป็นคนของจวนอ๋อง ส่วนอีกคนเป็นสาวใช้ส่วนตัวของโจวลิ่วผิง พวกนางยิ้มเยาะทันทีที่เห็นซ่างกวนหลิวหยางไม่เอ่ยสิ่งใด ก็แค่พระชายาที่มีแต่ชื่อ ไม่ได้มีอำนาจมีอะไรให้กลัวกันโจวหว่านถิงยิ้มหวานให้ซ่างกวนหลิวหยาง อีกทั้งยิ้มหวานให้อาฝู จนอาฝูใจคอไม่ดียิ้มแบบนี้เหมือนกับว่าอันตรายกำลังจะมาเยือนใครสักคนไม่ทันที่อาฝูจะรู้ตัวกระบี่จากเอวอาฝูก็ถูกโจวหว่าถิงชักออกมา ก่อนจะตวัดไปที่ขาสองข้างของสาวใช้ทั้งสองคน พวกนางล้มลงทันที เลือดไหลนองชุ่มพื้น ส่งเสียงโหยหวนออกมาซ่างกวนหลิวหยางตกใจอย่างยิ่ง จึงเข้าตรงแย่งกระบี่จากนางแต่ไม่ทัน โจวหว่านถิงตวัดกระบี่อีกสองครั้ง มือข้างที่ใช้ตบเสี่ยวชุยของสองคนนั้นถูกตัดขาดกระเด็นทันทีสาวใช้ทั้งสองเจ็บปวดระคนตกใจจนสลบไป โจวลิ่วผิงเดินถอยหลัง ตอนนี้โจวหว่านถิงเป็นบ้าไปแล้ว ท่านอ๋องยังหยุดนางไม่ได้เลย"เจ้าจะทำอะไร อย่าเข้ามานะไม่เช่นนั้นหากท่านอ๋องหย่าเจ้าแล้วจวนโจวไม่มีทางเอาเจ้าไว้แน่ๆ หากยังอยากมีที่ไปอย่าทำอะไรโง่ๆนะโจวหว่านถิงโจวหว่านถิงไม่ได้ฟังที่โจวลิ่วผิงพูดสักคำ นางตวัดปลายกระบี่ใส่ใบหน้างามทันที แต่ครั้งนี้ซ่างกวน

เกือบสองเดือนแล้วที่โจวหว่านถิงกับเสี่ยวชุ่ยลงเรือมาถึงเมืองตงหลิง อีกไม่นานเท่าไหร่ก็จะถึงเมืองผิงอันแล้ว เท่าที่สอบถามคนที่เดินทางด้วยกันจากท่าเรือไปตำบลซานซานให้เวลาอีกสามวันและจากตัวตำบลเข้าหมู่บ้านเสวียนหยางต้องใช้เวลาอีกหนึ่งชั่วยามเสี่ยวชุ่นรู้แล้วว่าเจ้านายตั้งครรถ์ ตอนนี้ครรภ์นางใหญ่มากแล้วคนที่อยู่บนเรือต่างก็จิตใจดี คอยช่วยเหลือพวกนางตลอดเวลา ตอนนี่เสี่ยวชุยเรียกนางว่าพี่ใหญ่ ไม่มีฐานะนายบ่าวอีกต่อไป"พี่ใหญ่อีกสองวันเรือก็เทียนบท่าแล้วนะเจ้าคะ ท่านบอกว่าท่านแม่ทิ้งที่ดินและบ้านเอวไว้ให้ แต่ว่ามันก็สิบปีแล้วมิทรุดโทรมจนอาศัยไม่ได้แล้วหรือเจ้าคะ""ไม่เป็นไรหรอกเสี่ยวชุย อย่างน้อยก็มีที่ดินจ้างคนซ่อมแซมเอาก็ได้หลังจากคลอดแล้วข้ายังมีลู่ทางหาเงินได้อีก ข้าตัดเย็บเก่งสามารถออกแบบลายผ้าได้เจ้าก็รู้ แม่ว่าไม่มีคนร่ำรวยมากมายเช่นเมืองหลวงแต่สตรีไม่วง่าอย่างไรก็ชอบแต่งตัว หากข้าขายไม่แพงนักพวกนางคงอยากซื้อหา ตอนนี้ขอเพียงไปถึงหมู่บ้านเสวียนหยางไวๆก็พอ""คนผู้นั้นช่างใจร้ายนัก วันแต่งยังทำร้ายท่านข้าไม่เข้าใจ เหตุใดถึงพูดชื่อของชิงเสี่ยวหว่านไม่ได้เจ้าคะ เขากล้าเตะท่านได้อย่างไรกัน

"พรุ่งนี้ข้าเดินทางแล้ว หากท่านไม่อยากอยู่ที่นี่ก็ลองไปที่ตำบลซานซานดู ข้าอาจช่วยให้กิจการของบิดามารดาท่านฟื้นฟูขึ้นมาได้""ฮูหยิน ข้าอายุยี่สิบเอ็ดคงเป็นพี่สาวท่านได้ดูแล้วท่านคงอายุยังน้อย ข้ารียกเจ้าน้องสาวได้หรือไม่""ข้าอายุสิบแปด นี่น้องสาวข้านางอายุสิบสื่อชื่อเสี่ยวชุย พี่หญิงฟ่านข้าต้องกลับโรงเตี้ยมแล้ว จะไปเขียนแบบให้ท่านเจอกันตอนเช้า""เอ่อ ของที่โรงเตี้ยมมีเยอะไหมข้าจะไปช่วยขน เจ้านอนที่นี่เถอะ ทั้งร้านมีแค่ข้ากับเสี่ยวเหมย ข้าเป็นลูกคนเดียวท่านลุงกับป้าสะใภ้ข้าอยากได้สามห้องนี้เพื่อเอาใจฟางเหยียนแต่ข้าไม่ให้ จึงถูกพวกเขาก่อนกวนทุกวันเลย"ฟ่านหลิหลิงถอนหายใจหลังจากกล่าวจบ โจวหว่านถิงจึงเสนอแนะหนทางให้นาง"ข้าได้ยินคนคุยกันว่าสกุลถังกำลังมองหาห้องเพื่อเปิดกิจการนใหม่มิใช่หรือ หากท่านอยากย้ายไปตำบลซานซานลองบอกขายทางนั้นดูสิ พวกเขาไม่ถูกกับสกุลเยี่ย ท่านลองเอาแบบที่ข้าวาดเสนอเขาด้วย ทั้งสองตระกูลค้าผ้าเหมือนกัน ทุกวันนี้สกุลเยี่ยพยายามอย่างหนักที่จะโค่นล้มสกุลถัง แต่เพราะพวกเขาเป็นเพียงมดไม่ดูกำลังตนเอง""จริงรึ ถ้าเช่นนั้นข้าจะลองไปหาคุณชายถังดู เผื่อเขาสนใจแต่ว่ากันว่าคุณชาย