All Chapters of พระชายาอย่าหนีข้าไป: Chapter 31 - Chapter 40

หลี่ว่านถิงมองหน้าเขา นางปวดหัวจริงๆ เมื่อกี้นางรู้สึกว่ารักเขามาก มาตอนนี้นางกลับจำได้แค่ตอนที่เขาบีบคอนาง ขับรถม้าเบียดนาง เหวี่ยงนางลงสระน้ำ นางรักคนแบบนี้ได้อย่างไรกัน แล้วยังรักมากอีกด้วย หลี่ว่านถิงหลับไปแล้ว หยวนซานไห่ที่เพิ่งต้มยามาก็ถอนหายใจ"ท่านอ๋องดูเหมือนหากฟื้นความทรงจำได้จริงๆ นางจะจำได้ทั้งหมดนะพ่ะย่ะค่ะ รวมถึงเรื่องที่มารดานางถุกฆ่าตายด้วย จะเสี่ยงไหมพ่ะย่ะค่ะ ส่วนเรื่องที่นางถูกฝั่งเข็มกับกรอกยาห้ามครรภ์ไม่มีผลกระทบกับร่างกายนางพ่ะย่ะค่ะ น่าแปลกอยู่เหมือนกัน""ถ้ามันเสี่ยงเกินไปก็อย่าเลย ข้าจะเริ่มต้นกับนางใหม่ วันนี้นางเจ็บปวดทรมานข้าเองก็ทนไม่ได้เช่นกัน ข้าจะพยายามให้นางเห็นความจริงใจแล้วกัน"ซ่างกวนหลิวหยางนอนกอดนางทั้งวันไม่ไปไหน หลี่ว่านถิงเองก็ไม่ผลักไสเขาอบอุ่นมากรักนางมากจริงๆ ก่อนจะกลายมาเป็นคนร้ายกาจ แต่ความจริงคือเขารักร่างเดิมไม่ใช่ปรสิตที่มาอาศัยร่างคนอื่นเช่นนาง"ไม่ง่วงหรือคนดี เหตุใดนอนมองหน้าพี่อย่างนี้ อยากให้พี่ทำอะไรหรือหื้ม""ท่านอยากทำอะไรเล่า "หลี่ว่านถิงใช้มือบางลูบไล้ใบหน้าหล่อคมนั้น ให้ตายเถอะตอนที่เขาไม่ร้ายกาจเย้ายวนชวนน้ำเดินจริงๆ ไอ้เด็

ทั้งคู่เดินไปไกลแล้ว หลี่ไฉ่หงยืนเกาหัวงงๆ ซ่างกวนหย่งเฉิงที่เอาหลานสาวเข้านอนเรียบร้อยก็มาเดินเล่นในหมู่บ้าน เห็นเด็กสาวทำหน้าเหรอหราก็เดินมาหา กระซิบข้างหู"หนูน้อย เจ้าอ้าปากค้างจนแมลงวันเข้าไปวางไข่แล้วนะ"หลี่ไฉ่หงขนลุกลมร้อนๆที่ข้างหูทำนางรู้สึกแปลกๆ หันกลับไปก็เจอบุตรชายคนโตของท่านปู่กัว นางเอ่ยตะกุกตะกัก"อ้อ เอ่อท่านอาฝ่าบาทนั่นเองอืม ข้าต้องทำอย่างไรดีเจ้าคะท่านอาช่วยข้าคิดหน่อย ดอกไม้ที่พี่เก้าฝากมาให้พี่เสี่ยวเหมยถูกพี่ชายถังทำเสียหายหมดแล้ว""หนูน้อยเจ้าอายุเท่าไหร่บอกข้าสิ""อา อายุสิบหกเจ้าค่ะ ท่านอาฝ่าบาทมีอะไรหรือเจ้าคะ""อายุแค่นี้ริเป็นแม่สื่อแล้วหรือ หลี่ต้านรู้หรือไม่ว่าหลานสาวช่างเก่งกาจยิ่งนัก พี่เก้าของเจ้าให้อะไรเจ้าเล่าถึงยอมเป็นแม่สื่อให้เขา""พี่เก้าจะพาข้าไปเที่ยวงานโคมไฟเจ้าคะ ท่านพ่อไปทำการค้าท่านปู่ไม่ไว้ใจให้ข้าไปเอง พี่ไฉ่เหยียนก็ไม่กลับบ้านข้าเหงานี่""แค่นี้ก็ยอมเป็นแม่สื่อให้เขาแล้ว หึๆ กลับบ้านได้แล้วเขาไปกันหมดแล้วนะ"ซ่างกวนหย่งเฉิงยิ้มให้เด็กสาว หลี่ไฉ่หงพยักหน้าก่อนจะหันกลับ สายตาของฮ่องเต้บ่งบอกว่าสนใจในตัวนาง องครักษ์ข้างกายมองออก ฝ่าบาทไม่ยิ

ซ่างกวนหลิวหยางไม่ฟัง คุยตอนไหนก็ได้ ตอนนี้อยากรักเมียก่อนเขาแข็งจนปวดแล้ว หลี่ว่านถิงอ่อนใจ ไม่มีใครห้ามเขาได้จริงๆ เอาแต่ใจเหลือเกิน ซ่างกวนหลิวหยางกระซิบแต่คำรักจนกระทั่งเขาสุขสมไปถึงสามครั้งจึงยอมปล่อยนาง ป่านนี้เด็กๆเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ บิดาเอาแต่ใจเช่นนี้หน้าของหลี่หนิงฮวาลอยมาเลย แฝดน้องได้นิสัยพ่อมาเต็มๆ"พี่หลิวหยาง รอข้าหน่อยนะข้าคงรักท่านไม่ยากนักหรอก""ได้พี่จะรอ รอจนกว่าเจ้าจะรักพี่หมดหัวใจเหมือนที่พี่รักเจ้า อยากรู้เรื่องของเจ้าเล่าให้ฟังได้ไหม"หลี่ว่านถิงเล่าเรื่องของตนเองคร่าวๆ ไม่ได้บอกอะไรเขามากมาย บอกแค่ประวัติครอบครัว ชีวิตประจำวัน หากบอกว่าตกเรือสำราญเขาคงไม่รู้จักอีกนั่นแหละ นางจึงบอกแค่ว่านางพลัดตกสะพานแล้วจมน้ำโผล่อีกทีก็มาอยู่ในร่างนี้เรียบร้อยแล้ว สองผัวเมียบอกรักกันอยู่ในบ้านไม่ออกมาเลยทางด้านหลี่ไฉ่หงที่ท่านอาฝ่าบาทคาดโทษนางไว้จึงต้องมาตามสัญญา เขาใจร้ายนักแค่เรื่องนิดเดียวก็จะฟ้องไม่สมกับเป็นบุรุษเลยสักนิด เดินมาจนถึงต้นหลิวท้ายหมู่บ้านเห็นเขานั่งเล่นอยู่ จึงดินหน้างอไปหา"ท่านอาฝ่าบาท ข้ามาแล้วท่านต้องการอะไรเจ้าคะ""เรียกข้าท่านอาหย่งก็พอ ไปเดินเล่น

หลี่ไฉ่หงลุกขึ้นมานั่งจากนั้นก็ปลดชุดเขาออกทีละชิ้น ซ่ากวนหย่งมองหน้านางแสงจันทร์ทำให้นางยิ่งงาม หากได้รักนางกลางแสงจันทร์จะเป็นเช่นไรนะ สตรีที่ขาพบพา หลี่ว่านถิงว่างามมากแล้วแต่หลี่ไฉ่หงก็งามไม่แพ้พี่สาวทั้งสองคนเลย เมื่อหลี่ไฉ่หงถอดเสื้อผ้าเขาออกจนหมดหน้าก็แดง เมื่อมองเห็นความแข็งขึงใหญ่โตนั่นทำเอานางตาเหลือกทันที ไม่ไหวแน่ๆมันใหญ่มากเลย"ทะ ท่านอา หยะ ใหญ่ไปไหมเจ้าคะ ข้าไม่เรียนแล้วได้ไหม มันน่ากลัว""อย่าเกร็งเด็กดี นอนลงนะกางขาให้กว้างหน่อย อืม อาจะรักเจ้าแล้วนะเสี่ยวหง เจ็บนิดหน่อยนะอาสัญญาว่าจะนุ่มนวล"น้ำเสียงออดอ้อน ถ้อยคำหวานหู ทรวงอกที่เขาครอบครองทำให้นางเคลิบเคลิ้มสาวน้อยพยักหน้าให้เขา เข่ามนแนบกับที่นอนทำให้ขากว้างออก ซ่างกวนหย่งค่อยๆกดปลายแท่งหยกของเขาลงกลางกลีบผกาแสนงาม หลี่ไฉ่หงเจ็บมากจึงพยายามดันหน้าท้องเขาออกแต่คนตัวโตยึดเอวนางไว้มั่น ก่อนจะดูดกลืนหัวนมแสนหวานนั้นให้นางเสียวซ่านเพื่อลืมความเจ็บ ไม่นานเขาก็อยู่ในตัวนางจนหมด หลี่ไฉ่หงน้ำตาซึม มันคับแน่นไปหมดเลย จนเขารู้ว่านางปรับตัวกับความใหญ่โตของเขาได้ซ่างกวนหย่งเฉิงก็เริ่มขยับ"อ่าห์ เมียจ๋าเสียวเหลือเกินเจ้าแนนนัก

ทุกคนเจรจาเรียบร้อยก็เตรียมตัวกลับ หยวนซานไห่เดินหน้าบึ้งมาก่อนจะถามหาเสี่ยวชุ่ย"พระชายา น้องสาวของพระองค์เล่าพ่ะย่ะค่ะ นี่มันเพลาใดแล้วยังไม่ไปเรียน ถ้านางขี้เกียวจนักก็ล้มเลิกเถอะ""อืม ข้าก็ว่าเช่นนั้นแหละท่านหมอ เสี่ยวชุยต้องมานั่งร้องไห้ทุกวันข้าสงสารนางเช่นกันเลิกเรียนก็ดี""อะไรนะพ่ะย่ะค่ะ นางร้องไห้หรือ กระหม่อมไม่ได้ลงโทษอันใดเลยแล้วนี่นางไปอยู่ที่ใดพ่ะย่ะค่ะ อยากเรียนก็มาขอเรียน นึกอยากเลิกก็จะเลิกมิหนำซ้ำยังฝากคนอื่นมาพูดอีก เด็กอะไรไร้กาลเทสะจริงๆ""เจ้าก็ปากคอเราะร้ายเกินไป นางไปหาสมุนไพรให้คนของถิงถิง แล้วเห็นว่าจะหามาคืนเจ้าด้วย ไม่อยากติดหนี้บุญคุณจนโดนทวงไม่เลิก""ท่านอ๋อง กระหม่อมปากร้ายที่ใดกัน นางเอาแต่ใจเกินไป สมุนไพรบางอย่างหากใช้ราวมกันมันเป็นยาพิษได้นะพ่ะย่ะค่ะ""เอาเถอะท่านหมอ ข้าขอโทษแทนน้องสาวด้วย ถ้าเช่นนั้นหากนางกลับมาข้าจะบอกให้นางไปยกเลิกเรียนวิชาแพทย์กับท่านด้วยตนเอง นางสิบเจ็ดแล้ว เสี่ยวหงยังมีคู่ครองแล้ว ท่านอ๋องว่าหม่อมฉันควรคิดเรื่องคูครองให้เสี่ยวชุ่ยสักทีดีหรือไม่เพคะ"หลี่ว่านถิงหันไปถามซ่าวกวนหลิวหยาง เขาก็ตอบนางกลับ"ก็ดีนะ หาคนดีๆ ข้ามีคนอยู่