All Chapters of พระชายาอย่าหนีข้าไป: Chapter 41 - Chapter 50

เหตุการณ์เมื่อเก้าปีก่อนหลี่ว่านถิงที่นอนหลับหนุนแขนสามีอยู่นั้น ตอนนี้นางกำลังฝันถึงความทรงจำเมื่อเก้าปีก่อนวันนั้นหยางหนิงเฉิงขี่ม้ามารับนาง จากนั้นก็พากันไปนั่งเล่นที่ริมลำธารทิศตะวันออกของเมือง ที่เขาชอบพานางมาเสมอ“ถิงถิง เจ้าชอบให้พี่พาเจ้ามาขี่ม้ามาเดินเล่นแบบนี้หรือไม่บอกพี่หน่อยสิ”“อื่อ พี่หลิวหยางข้าชอบท่านที่สุดเลย ท่านดีกับข้าที่สุด”“ถิงถิง ตอนนี้เจ้าอายุเก้าขวบแล้ว อีกหกปีเจ้าก็เจ้าก็ถึงวัยปักปิ่น ถึงเวลานั้นเจ้ายินดีแต่งเข้าจวนพี่หรือไม่”“ข้ายินดีเจ้าค่ะ พี่หลิวหยางข้าชอบท่านที่สุด แต่ว่าข้ากลัวท่านพ่อกับท่านย่าพวกเขา""หื้ม.. มีเรื่องอะไรหรือ ทานพ่อเจ้าทำไม่หรือบอกพี่ได้หรือไม่""ท่านพ่อยึดที่ดินของท่านแม่ไปขาย ร้านค้าก็ยึดไปด้วย ข้าไม่เข้าใจท่านพ่อมิใช่ยากจน ท่านแม่ก็ขายสมบัติให้ท่านพ่อได้สอบขุนนางจนหมดแล้ว ส่วนที่ท่านพ่ออยากได้นั่นเป็นสินเดิมที่ท่านแม่เก็บเอาไว้ให้ข้า พี่หลิวหยางตอนนี้ข้าไม่มีอะไรเลย แต่งงานกับท่านข้าก็ไม่รู้ว่าคู่ควรหรือไม่”“ถิงถิงพี่แต่งเจ้ามาเพราะพี่รักเจ้า มิได้ต้องการสมบัติของเจ้า ว่าแต่เด็กดีบอกพี่ได้ไหม บิดาเจ้าทำอะไรอยู่ เหตุใดต้องการเงิ

จากนั้นก็อุ้มหลี่ว่านถิงกลับเรือนตนเอง คนของม่อเหยียนกับม่อชงที่มารออยู่เห็นซ่างกวนหลิวหยางอุ้มนายหญิงหลี่ก็แปลกใจ จากนั้นก็พยักหน้าให้กันเพื่อจะกลับแต่ซ่งกวนหลิวหยางเรียกเอาไว้เสียก่อน"พวกเจ้าเป็นคนของพรรคฟ้าดิน ข้าเป็นสามีเถ้าแก่หลี่ ตอนนี้นางไม่สบายอีกอย่างข้ามีเรื่องจะคุยด้วย แต่ตอนนี้ข้าต้องพาเมียกลับบ้านก่อน อาฝูให้พวกเขาไปรอที่ศาลาริมธารเดี๋ยวข้าตามไป"อาฝูรับคำก่อนจะนำทั้งสองคนไปนั่งรอที่ศาลาริมลำธาร วันนี้ท่านอ๋องมีไอสังหารอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เฮ้อ เดิมทีจะประหารอ๋องคนนึงนั้นต้องหาความผิดให้สมเหตุสมผลแต่ถ้าหากชินอ๋องอยากฆ่าเสด็จอาตนเองเพราะบังอาจมายุ่งกับพระชายาของพระองค์ แม้แต่ฮ่องเต้ก็คงช่วยเสด็จอาผู้ทะเยอทะยานคนนี้ไม่ได้ คังอ๋องนะคังอ๋อง ท่านช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย อุตส่าห์หาหลักฐานเอาผิดท่านเพื่อเนรเทศแต่ไม่ฆ่า เจ้าไม่ควรยุ่งกับพระชายาจริงๆหัวบนบ่าท่านคงรักษาไม่ได้เสียแล้วซ่างกวนหลิวหยางวางหลี่ว่านถิงลงเบาๆ ไม่นานเสี่ยวชุ่ยก็ตามมา ซ่างกวนหลิวหยางมองดูเด็กสาวคนนี้อย่างพิจารณาอีกที เสี่ยวชุ่ยอยู่กับถิงถิงมาตั้งแต่อายุสี่ขวบ ตอนนี้นางอายุสิบหกปีแล้ว ไม่ว่าทุกข์หรือสุขไม่เค

"ข้าตกลง จะเริ่มงานทันทีฝากบอกเถ้าแก่หลี่ให้นางหายไวๆ พวกข้าขอตัวก่อน มิทราบว่าท่านคือ""ซ่างกวนหลิวหยาง"พูดจบก็เดินหันหลังจากไปพร้อมอาฝู ส่วนม่อชงที่ได้ยินพี่ชายรับปากง่ายดายก็มองหน้าพี่ชายทันทีพร้อมตั้งคำถาม"พี่ใหญ่ เหตุใดท่านรับปากง่ายนัก สามีเถ้าแก่หลี่คนนี้พวกเราเพิ่งเจรจาครั้งแรกเองนะ""เขาคือ ซ่างกวนหลิวหยางชินอ๋องผู้ไม่เกรงกลัวฟ้าดิน แม้กระทั่งฮ่องเต้ยังต้องยอมน้องชายคนนี้""เขาคือชินอ๋องหรือ วางท่านอะไรกันดูเป็นบุรุษธรรมดาเท่านั้น ข้ายอมรับว่าได้ยินข่าวลือมาบ้างแต่ว่าไม่นาจะขนาดนั้นหรือไม่""เห็นเด็กที่ชื่ออาฝูที่อยู่ข้างกายเขาไหม""เด็กคนนั้นทำไมหรือ ดูแล้วอายุไม่เกินสิบแปด""เด็กคนนั้นอายุสิบหก ตอนแปดขวบชินอ๋องไปปราบโจรภูเขาเจอเขานั่งอยู่ท่ามกลางซากศพของโจรที่มาปล้นหมู่บ้าน เห็นอายุเท่านั้นอย่าประมาท เด็กนี่คือซ่างกวนไหลฝู เป็นสามัญชนคนเดียวที่ได้ใช้สกุลซ่างกวนเขาคือกระบี่หน้าหยกที่ฆ่าคนโดยไม่ต้องชักดาบด้วยซ้ำ สำหรับคนอื่นเขาคือองครักษ์ชินอ๋อง แต่สำหรับซ่างกวนหลิวหยางกับซ่างกวนหย่งเฉิงเขาคือน้องชายคนเล็ก อีกทั้งเชื่อฟังเพียงฮ่องเต้และชินอ๋องเท่านั้น""ใช่เขาหรือ อายุยังน้

โจวจื่อเมิ่งเดินไปยัง กระโจมของซ่างกวนหลิวหยาง องครักษ์กั้นไม่ให้เขาเข้าไป โจวจื่อเมิ่งจึงโวยวายโดยไม่รู้ว่าซ่างกวนหลิวหยางอยู่ในนั้นด้วย เมื่อมาถึงก็เอ่ยวาจาใหญ่โตเขาไม่เคยสนใจนาง ตั้งแต่เด็กจนโตมาตอนที่นางแต่งเข้าจวนอ๋องนั่นเป็นครั้งแรกที่เขามองบุตรสาวคนนี้เต็มตานางไม่เหมือนเขาหรือหลี่ม่าน แต่กลับเหมือนเผยจ้าวหยวนทุกกระเบียดนิ้ว เขาเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองเลี้ยงลูกคนอื่นมาโดยตลอด แต่จะทำอะไรก็ไม่ได้แล้วนางหลุดมือไปแล้ว"นังตัวดีมาถึงนี่กลับไม่ไปคาราวะข้าผู้เป็นบิดา โจวหว่านถิงเจ้ายังเห็นข้าเป็นบิดาหรือไม่"เสียงของโจวจื่อเมิ่งไม่เบา ทำให้บรรดาขุนนางและฮูหยินกับคุณชายที่ติดตามมาได้ยินก็พากันมามุงดูไหนว่าพระชายาชินอ๋องถูกส่งไปเฝ้าสุสานไง แล้วเหตุใดมาอยู่ที่นี่กัน สตรีฉาวโฉ่ที่ปีนเตียงชินอ๋องผู้นี้ช่างหน้าหนานักเชียวในกระโจมซ่างกวนหลิวหยางกำลังจะลุกแต่หลี่ว่านถิงจับมือเขาไว้ ส่ายหน้าให้เขานางจะออกไปเอง จากนั้นก็เดินออกไปที่นอกกระโจมทันที สายตากวาดมองไปยังบรรดาผู้คนที่เคยดูถูกนางสารพัด คุณชายทั้งหลายกับตะลึง ไม่เจอห้าปีนางงามเพียงนี้เชียวหรือ ต่อให้นางปีนเตียงพวกเขาๆก็ยอม นางงามนักงามเหนื

หลี่ไฉ่หงหลับไปแล้ว นี่มันปลายยามห้ายแล้วใครจะข่มตารอท่านอาหย่งกันเล่า ซ่างกวนหย่งเฉิงเห็นเด็กสาวที่นอนหลับอยู่ก็อมยิ้ม หลี่ต้านไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาขโมยหลานสาวมา เขาเข้าเขตผิงอันแล้วจึงให้องครักษ์ไปแจ้งว่านางมากับเขา ใครจะไปคิดเล่าว่าฮ่องเต้ต้าเย่วนั้นจะขโมยลูกหลานชาวบ้านกัน ทำไงได้คนมันรักไม่อยากให้อยู่ห่างกายหลี่ไฉ่หงรู้สึกตัวเพราะอยู่ดีๆก็รู้สึกว่ามีคนกอดงจากทางด้านหลัง จึงเอ่ยเรียก"ท่านอาหย่ง เข้าเฝ้าเรียบร้อยแล้วหรือเจ้าคะ ฮ่องเต้ดุหรือไม่หน้าตาน่ากลัวหรือเปล่าเจ้าคะ""เรียบร้อยแล้วฮ่องเต้พระทัยดีโดยเฉพาะกับอาแล้วก็กับเมียอาด้วย ไฉ่หงคิดถึงแล้วขอรักเจ้าได้ไหม หายเจ็บหรือยังที่อาเอาแต่ใจครั้งก่อน สัญญาคืนนี้จะนุ่มนวน""อื้อ ท่านอาอ่ะลามก ว่าแต่ฮ่องเต้แก่แล้วยังมาบ้านนอกชนบทแบบนี้ไม่สงสารสังขารตัวเองเสียเลย ลำบากคนอีกเป็นร้อยๆทำไมแก่แล้วไม่อยู่บ้านเฉยๆนะ"ซ่างกวนหย่งเฉิงสะอึกเมียว่าเขาแก่หรือ หึ เดี๋ยวตาแก่คนนี้จะทำให้ร้องครางเรียกหาแต่เขาเลยทีเดียว ซ่างกวนหย่งเฉิงพรมจูบตั้งแต่หน้าผาก แก้มนวลมาจนถึงริมฝีปากอวบอิ่มที่เขาหาโอกาสจูบมันทุกเวลา เพราะต้องแต่คืนนั้นเขาก็รั้งนางไว้ข้างกาย