All Chapters of พระชายาอย่าหนีข้าไป: Chapter 21 - Chapter 30

รถม้ามาถึงวังหลวง ขันที่นำทางพวกเขาไปที่สระบัวตรงตำหนักคุณหนิง ซ่างกวนหย่งเฉิงกำลังนั่งรอพวกเขาทั้งสองคนอยู่ที่ศาลา"กระหม่อมหลิวหยางถวายพระพรฝ่าบาท""กระหม่อมถังฮ่าวหรานถวายพระพรฝ่าบาท ทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นๆปีพ่ะย่ะค่ะ""อืม ไม่ต้องมากพิธี หานกงกงท่านไปดูสักหน่อยเถอะ" หานกงกงเฝ้าระวังไม่ให้ใครมาวุ่นวายตอนที่ฝ่าบาทหารือกับพระอนุชาและสหาย ในวังใช่ว่าจะมีแต่คนภักดี"หยางเอ๋อร์ เจ้าจะแต่งโจวลิ่วผิงจริงๆหรือ เมื่อสักครู่คนของข้าส่งข่าวว่าเจ้าให้คนส่งสินสอดไปจวนใต้เท้าโจว""พ่ะย่ะค่ะ มีเรื่องเช่นนั้นจริงๆ""เจ้าคิดอะไรอยู่กันแน่ เจ้าก็รู้ดีว่านางเป็นคนของใคร""รู้พ่ะย่ะค่ะ หากนางแต่งเข้ามาแต่กระหม่อมไม่เคยเข้าหอ แต่นางกลับตั้งครรภ์เสด็จพี่ว่าเรื่องราวจะสนุกหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ อุตส่าห์พยายามอย่างหนักที่จะแทรกแซงตำหนักอ๋อง เสด็จอาทุ่มเทไม่น้อยเสียจริงๆ""นางตั้งครรภ์หรือ เสด็จอาอายุห้าสิบกว่าแล้ว กลับไม่เลิกตัณหาราคะ โจวลิ่วผิงอายุเพียงสิบแปดเอง เฮ้อ ความทะเยอทะยานของสตรีน่ากลัวนัก""ฝ่าบาท เห็นว่าจะล่าสัตว์ที่เมืองผิงอัน เหตใดครั้งนี้ไปไกลนักเล่าพ่ะย่ะค่ะ"ถังฮ่าวหรานเอ่ยถามฮ่อเต้ เขาถอนหายใ

หมู่บ้านเสวียนหยางคู่แฝดวิ่งเล่นอยู่ในลานของหมู่บ้านกับเด็กด้วยกัน หลี่หนิงเซียนวิ่งมาขนขาแข็งแรงคู่นึงจนล้มลงไป ก่อนจะเงยหน้าก็เห็นท่านลุงหล่อเหลาสองคนยืนอยู่ ทันทีที่เห็นหน้าซ่างกวนหลิวหยางไม่ต้องคาดเดาสิ่งใดเลย นี่มันเขาชัดเจน ก่อนจะนั่งลงถามเด็กน้อย"หนูน้อย เจ้าเป็นอันใดหรือไม่บาดเจ็บอันใดหรือเปล่า""อืม ไม่เจ้าค่ะ ข้าชนท่านลุงแล้วท่านลุงเล่าเจ็บไหมเจ้าคะ"ซ่างกวนหลิวหยางลูบผมของบุตรสาว นี่คนโตหรือคนเล็กหนอ เหตุใดน่ารักเพียงนี้ โครงหน้าเหมือนเขาทุกส่วนมีเพียงจมูกที่รั้นเหมือนมารดา ท่าทางเอาแต่ใจใช่น้อย ก่อนจะมีเสียงเรียกของเด็กอีกคน"พี่ใหญ่ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ เอ่อ ท่านแม่เล่าเจ้าคะอยู่หรือไม่""น้องเล็ก เจ้าไปไหนมาแล้วในมือนั่นคืออะไร""เฮ้อ ซาลาเปลาเจ้าค่ะ ท่านปู่ไปบ่อนอีกแล้ววันนี้เห็นท่านแม่ต้มสำรับไพ่ให้ท่านปู่เป็นมื้อเย็น ข้าสงสารเลยไปขอท่านป้าหลิงหลิงมาสามก้อน""ท่านแม่หาเงินเหนื่อยนัก ท่านปู่ใช้เงินไม่คิด ท่านแม่โกรธก็มีเหตุผลอยู่นะ""เฮ้อ พี่ใหญ่ท่านปู่อายุมากแล้วจะอยู่ถึงร้อยวันไหมก็ไม่รู้ ปล่อยให้มีความสุขเถอะเจ้าค่ะ"ซ่างกวนหลิวที่เพิ่งมาถึงหนวดเครากระตุก หลานสาวของ

ซ่างหวนหลิวหยางได้แต่นั่งมองไปยังบ้านของหลี่ว่านถิง เขาจะทำอย่างไรดีนางใจแข็งนัก เมื่อ ก่อนนางอ่อนหวานกว่านี้ซ่างกวนหลิวหยางเห็นนางเปิดรั้วหลังบ้านก็ดีดตัวจากหลังคาตามนางออกไป หลี่ว่านถิงแซะรวงผึ้งที่เลี้ยงไว้มาสามรวง ใส่ในตระกร้าที่รองด้วยใบบัวรู้สึกถึงไอร้อนด้านหลังกำลังจะหันกลับก็ถูกลำแขนแข็งแกร่งโอบนางไว้ กลิ่นกายนี่เป็นเขาผู้ชายเอาแต่ใจซ่างกวนหลิวหยางเกยคางกับกระหม่อมของนาง หลี่ว่านถิงพยายามที่จะดิ้นแต่เขาแข็งแรงเกินไป"ถิงถิง อย่าโกรธนะฟังกันก่อนได้ไหมคนดีของข้า""ท่านชอบเอาแต่ใจบังคับข่มเหงคนอื่นจนเป็นนิสัยหรือไงชินอ๋อง ปล่อยข้านะ""คุยกันก่อนนะคนดี คุยแล้วเจ้ายังไม่ให้อภัยข้าจะไม่ว่าแต่ขอโอกาสได้ไหม""ข้าไม่อยากฟัง ปล่อยข้านะ"ซ่างกวนหลิวหยางพลิกนางให้หันมาเผชิญหน้าก่อนก้มลงจูบนางอย่าโหยหา หลี่ว่านถิงทุบอกเขาประท้วงแต่เขาไม่ยอมหยุด จุมพิตนางจนหลี่ว่านถิงเกือบขาดอากาศหายใจ เขาจึงยอมปล่อยเพี๊ยะ!!หน้าของคนตัวโตหันไปตามแรงตบ หลี่ว่านถิงน้ำตาคลอ"ท่านยังคงกักขฬะ หยาบคายเอาแต่ใจ ชินอ๋องข้าเกลียดท่าน ปล่อยข้า""แต่ข้ารักเจ้า ไม่ปล่อยข้าไม่ปล่อยจนกว่าจะคุยกันรู้เรื่อง ถิงถิงเจ้าไร

หลี่ถิงถิงทำอาหารเย็นแค่สามคนแม่ลูกและเสี่ยวชุ่ยที่ตอนนี้มีถานะเป็นน้องสาวและท่านน้าของคู่แฝด วันนี้นางอารมณ์ไม่ดีจริงๆ นางไม่รู้ว่าโกรธที่ซ่างกวนหลิวหยางเอาเปรียบนาง หรือโกรธที่ตัวเองคล้อยตามเขากันแน่อาฝูคนสนิทของเขาเดินมาหาก่อนจะเอ่ยบางอย่าง"พระชายา ที่ท่านอ๋องทำทุกอย่างเพื่ออยากให้พระชายาจำพระองค์ได้เท่านั้น เรื่องเก้าปีก่อนมีแค่ท่านอ๋อง พระชายา กระหม่อมที่รู้เรื่อง ท่านอ๋องเก็บมันมานานมากนัก พระชายาตั้งแต่เกิดเรื่องพระนางก็ทรงปิดกั้นทุกอย่างไม่รับรู้สิ่งใดเลย พระชายามารดาท่านมิได้ป่วยตาย นางถูกคนฆ่าตาย ข้ารู้ดีว่าหากท่านอ๋องรู้ว่าข้ามาบอกท่านๆอ๋องอาจลงโทษข้า แต่หากรอท่านจำได้เอง เจ้านายของกระหม่อมก็คงต้องแบกรับความเกลียดชังจากท่านไปตลอด""อาฝู หากเรื่องที่เจ้าพูดเป็นเรื่องจริงนั้น เหตุใดข้าจะต้องรื้อฟื้นให้ตัวเองเจ็บปวดเล่า เจ้าไปเถอะข้าไม่อยากฟัง"อาฝูไปแล้ว หลี่ว่านถิงสับสนเรื่องอะไรกันนางคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ยิ่งคิดนางจะปวดหัวแทบระเบิด ช่างเถอะอดีตก็คืออดีต สนใจปัจจุบันดีกว่า จากนั้นก็จัดการให้บุตรสาวกินข้าว พาอาบน้ำเข้านอนซ่างกวนหลิวหยางที่เพิ่งกลับมาจากบ้านของหลี่ว่านถิง

ตั้งแต่วันนั้นเด็กน้อยก็เจอกับพี่ชายใจดีเสมอ เขาพานางไปเล่น ไปขี่ม้า จนกระทั่งมารดาป่วยตายนางจึงถุกรับกลับจวนที่มีสถานะที่แม้แต่คนใช้ยังดีกว่า ถูกตีรุนแรงเสมอ บังคับให้นึกให้ออกว่ามารดาเคยบอกอะไรหรือไม่ ทุกครั้งเด็กน้อยจะปวดหัวร้องไห้จนสลบ แต่อยู่ๆความจำทั้งหมดก็หายไป จำได้แค่นางถูกวายาแต่งเข้าจวนอ๋องหวังเขาเป็นที่พึ่งแต่เขาก็ร้ายกาจกับนาง แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดนางรักเขาและเหมือนจะรักมากด้วยหลี่ว่านถิงตื่นขึ้นมาพร้อมกับน้ำตา อะไรกันเนี่ยเด็กคนนั้นแน่นอนว่าเป็นเจ้าของร่างเดิมโจวหหว่านถิง เด็กผู้ชายคือใครเขาอบอุ่นกับนางมาก ทุกครั้งที่เจอกันเขาจะมีขนมของเล่นมาให้เสมอ มักพูดคุยกับท่านแม่เสมอ ทำให้พวกนางไม่รู้สึกว่าถูกทอดทิ้ง พี่หลิวหยาง พี่หลิวหยางหรือคงไม่ใช่หรอก ซ่างกวนหลิวหยางเป็นเชื้อพระวงศ์ไม่มีทางไปอยู่บ้านแบบนั้น ถึงจะหลังใหญ่โตก็ไม่สมฐานะองค์ชายอยู่ดี ตอนนั้นดูเหมือนเขาอายุสิบสี่เอง แต่เด็กผู้ชายคนนั้นก็อายุสิบสี่ ทำไมในฝันถึงเห้นหน้าเขาไม่ชัดกันนะ แต่หยกชิ้นนั้นนางเก็บไว้อย่างดี ไม่ให้ใครเห็นมัน มันมีอีกครึ่งอยู่กับพี่ชายคนนั้นซ่างกวนหลิวหยางรู้สึกเปียกๆที่แขนก็ลืมตา นางร้องไห้หร