All Chapters of พระชายาอย่าหนีข้าไป: Chapter 51 - Chapter 60

เนินเขาไท่ซานบุรุษหนึ่งนั่งจิบชารอคนของตนเองมารายงาน เพชฌฆาตเงาทำความเคารพเขาก่อนจะรายงานเรื่องที่ได้ยินมา"นายท่านพวกเขาจะลงมือพรุ่งนี้ คุณหนูจะมีอันตรายนะขอรับ นายท่านต้องการให้ข้าทำเช่นไร""เจ้าไปคุ้มครองคู่แฝดเถอะ คังนั้นอ๋องไร้น้ำยาอยากเป็นใหญ่แต่ต้องอาศัยผู้อื่นไม่มีฝีมือหรอก มีเพียงความทะเยอทะยานเท่านั้น โจวจื่อเมิ่งกับข้ามีเรื่องต้องสะสางมากมายข้าจะสะสางวันพรุ่งนี้เสียทีเดียว ส่วนขุนนางฝ่ายคังอ๋องที่เมืองหลวงบอกใต้เท้าหานลงมือได้เลย""ขอรับนายท่าน คุณหนูเหมือนจะตั้งครรภ์จริงๆแต่นางปิดบังชินอ๋องอาไว้ นางคงกลัวว่าเขาจะไม่ยอมให้ใช้แผนล่องูออกจากรูน่ะขอรับ""นางเหมือนมารดานางเหลือเกิน เด็ดขาดทำทุกอย่างเพื่อปกป้องสายเลือด พวกเจ้าไปเถอะ บอกสองพี่น้องสกุลม่อด้วย""เสร็จเรื่องนี้ท่านจะบอกความจริงคุณหนูไหมขอรับ""คงบอกนาง แต่นางจะคิดอย่างไรข้าเดาใจนางไม่ถูกเช่นกัน เจ้าไปเถอะ"เพชฌฆาตเงาไปแล้ว เผยจ้าวหยวนทำได้แค่ถอนหายใจเขาอาศัยตัวตนของพระชราขี้เมาเพื่อกลบเกลื่อนร่องรอยมานานหลายปี จนกระทั่งหายดีจากอาการบาดเจ็บจึงเริ่มสืบหาบุตรสาวและคนที่ลอบสังหารเขาถึงรู้ว่าเป็นโจวจื่อเมิ่งกับซ่างกวนห

หลี่ว่านถิงตกใจ เหมือนกับสองพี่น้องสกุลม่อบอกว่าเขาเสียใจเรื่องท่านแม่จนกลายเป็นตาแก่ขี้เมาชอบอวดตนเป็นพระชรา แอบขโมยข้าววัดเสมอ ไม่มีแก่นสารไม่มีความหวังใดๆในชีวิตอาศัยอยู่ที่วัด แต่ที่เห็นเขาๆไม่เหมือนตาแก่ไม่เอาไหนเลยสักนิด"ท่านพ่อหรือ ท่านคือเผยจ้าวหยวนบิดาของข้าทายาทของหุบเขายาหรือเจ้าคะ ท่านพ่อยังไม่ตายจริงๆ""ใช่พ่อเอง ถิงถิงพ่อขอโทษที่มาช้าไป เพราะถูกลอบทำร้ายรักษาตัวอยู่น่านหลายปี ทำเจ้าลำบากแล้ว"หลี่ว่านถิงร้องไห้ออกมา หลี่ไฉ่หงที่ตอนนี้ถูกฉู่เหอหนานพามาไว้ข้างกายรอให้คนของพรรคฟ้าดินจัดการกับอีกฝ่ายเรียบร้อย ก่อนจะพาหลี่ไฉ่หงไปที่พลับพลาที่ประทับ เสียงโจวจื่อเมิ่งเอ่ยขึ้นมา"หึ ที่แท้เจ้ายังไม่ตาย ไอ้สารเลวเผยจ้าวหยวน วันนี้อย่างไรบุตรสาวของเจ้าก็ไม่รอดหรอก ซ่างหวนหย่งเฉิงต้องตาย ฮ่องเต้ต้องเป็นคังอ๋องเท่านั้น ส่วนเจ้าในเมื่อสิบแปดปีก่อนโชคดีหนีรอดมาได้ งั้นก็ตายจริงๆ เสียวันนี้แหละ"ซ่างกวนหว่ากำลังจะส่งสัญญาลับให้กองทัพของตน แต่ยังไม่ทันเป่า อาฝูก็นำศีรษะของแม่ทัพของเขามาโยนให้ ซ่างกวนหว่านเหงื่ออกทันที นี่แปลว่าเขาไม่เหลือกองกำลังเลยหรือซ่างกวนหย่งเฉิงที่ตอนนี้ซ่างหวนห

ไท่ซ่างหวงไปแล้ว คู่แฝดอยู่กับเสด็จปู่แล้วก็ท่านตา ซ่างกวนหลิวหยางนอนกอดหลี่ว่านถิง กดปลายคางกับกระหม่อมนางเบาๆ มือหนาลูบหน้าท้องที่กำลังตั้งครรภ์บุตรของเขาอีกครั้ง“พี่เก่งไหมหึ ครั้งแรกก็ทำเจ้าได้ลูกแฝด มาอยู่ซานซานแค่สองเดือนกว่าเจ้าก็ตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้ว ลูกคงมาตั้งแต่ครั้งแรกที่พี่รักเจ้าแน่ๆ เสด็จพ่อตรัสถูก คลอดลูกคนนี้แล้วพอเจ้าออกเดือนพี่จะรีบทำคนที่สาม สี่ ห้า หก ทันทีดีไหมเมียจ๋า”“ซ่างกวนหลิวหยาง ท่านมันคนหื่นไม่ท้องก็แปลกแล้วใครจะเหมือนท่านกัน กักข้าแต่บนเตียงสามเวลาข้ามวันข้ามคืน ไม่รู้ว่าอดอยากจากไหน ทุกคืนต้องหลอกลูกไปให้คนอื่นเลี้ยง คนบ้า”“ฮ่าๆๆ นี่เหลียนจางหมิ่นเองก็ใช่ว่าแก่ไร้น้ำยา หลี่ไฉ่เหยียนตั้งครรภ์แล้ว ที่น่านับถือคือตาแก่หยวนซานไห่ เสี่ยวชุ่ยตั้งครรภ์แล้วไม่รู้ไปทำรักกันตอนไหน พี่เพิ่งรู้เมื่อเช้าตอนที่เขามารักษาเสด็จพี่ เขาบอกว่าเสี่ยวชุ่ยแพ้ท้องหนักเขาเลยมาช้า”“เสี่ยวชุ่ยเด็กคนนี้นางควรได้รับสิ่งดีๆ จริงๆ ท่านหมอหยวนเป็นบุรุษที่ดี อายุแม้จะสี่สิบห้าแล้วแต่ใบหน้ากับเหมือนบุรุษวัยสามสิบต้นๆ สมกับเป็นหมอเทวดาจริงๆ รักษาดูแลตนเองดีมาก”“คนดีหายเพลียหรือยั

คนที่ถูกเอ่ยถึงที่เพิ่งเดินมาได้ยินประโยคล่าสุดหน้างอมากนัก ที่แท้คนวางยานางคืนนั้นก็คือเขา คนบ้านี่ไม่มีวิธีอื่นช่วยเหลือนางแล้วจริงๆ หรือ ซ่างกวนหลิวหยางที่เห็นเมียสาวยืนหน้างอปากยู่ก็รู้แล้วว่าเมียได้ยินที่เขาพูดหมดแล้ว อาฝูเห็นท่าไม่ดีจึงขอตัว“กระหม่อมทูลลาท่านอ๋อง ทูลลาพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”อาฝูหันหลังให้ยังไม่ทันจากไปหลี่วานถิงก็เรียกเขาไว้ องครักษ์หนุ่มเหงื่อตกทันที พระชายาเรียกเสียงเย็นเชียว จะมีอะไรรับสั่งคงไม่ใช่เรื่องที่เขาเพิ่งจะทำมานะ อาฝูหันกลับมาเห็นท่านอ๋องกำลังง้อเมียอยู่แต่เมียไม่สนใจ สายตาจ้องมาที่เขาคนเดียว“อาฝู”“เอ่อ พ่ะย่ะค่ะพระชายา”“เจ้าขโมยน้องสาวข้าไปไหนบอกมาสิ”“เอ่อ ทรงตรัสอะไรเช่นนั้นกัน น้องสาวพระชายาก็อยู่กับฮ่องเต้มิใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ”“อาฝู เจ้าก็รู้ข้าไม่ได้หมายถึงไฉ่หง แต่ข้าหมายถึงหมิงเย่ว ว่ามาสิขโมยนางไปไว้ไหน”ซ่างกวนหลิวหยางมองหน้าเมียสลับกับองครักษ์ของตนก่อนจะเอ่ยถามจริงจัง“หลี่หมิงเย่ว หลานสาวท่านตาหลี่ต้านที่เพิ่งกลับมาจากบ้านท่านยายนางเดือนก่อนนะหรือ อาฝูเจ้าทำจริงหรือเปล่า”“เอ่อ คือพระชายากระหม่อมรักนางจริงๆ นะพ่ะย่ะค่ะ”“รักหรือ พอเลยๆ พวกเ

นอนคุยกันสักพักก็ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้ว บิดายังไม่ทันจะลุกซ่างกวนหนิงฮวาก็โถมมาใส่กอดเขาแน่นกระเง้ากระงอดออดอ้อน"เสด็จพ่อเพคะ ท่านอาอาฝูใจร้ายนัก ลูกไม่อยากเห็นหน้าเขาแล้วเพคะ""หื้ม ท่านอาทำอะไรให้เจ้าไม่พอใจบอกพ่อสิเด็กดี"ซ่างกวนหนิงเซียนกลอกตาบน ก่อนจะเดินมานั่งที่เก้าอี้กลางห้องเอ่ยเสียงเรียบๆ กับน้องสาว"น้องเล็กอย่าชิงฟ้อง เรื่องที่ท่านอาห้ามนั่นถูกต้องแล้ว""พี่ใหญ่เจ้าคะข้าอยากไปนี่"ซ่างกวนหลิวหยางได้ยินแล้ว คนของเขารายงานว่าอาฝูไม่ยอมพาเจ้าตัวเล็กไปบ่อน วันนี้มีบ่อนเปิดใหม่ซ่างกวนหนิงฮวาอยากไปเสี่ยงดวงว่าตนเองมือขึ้นหรือไม่จึงมางอแงเอากับเขา เฮ้อนางเพิ่งจะห้าขวบ เสด็จพ่อสอนหลานเช่นไรกันถึงได้นิสัยนักพนันมาเช่นนี้"ฮวาเอ๋อร์การพนันเป็นสิ่งไม่ดี ลูกยังเด็กไม่สมควรไปยุ่งเกี่ยวกับอบายมุขพวกนี้ ไปเล่นกับเด็กวัยเดียวกันหรือไม่ก็ไปเดินเล่นในตำบลดีหรือไม่""แต่ลูกอยากไปศึกษาเผื่ออนาคตลูกเป็นเจ้าของบ่อนพนันจะได้รู้ทันนักเสี่ยงโชคไงเพคะ หากเจอคนโกงเก่งๆ แบบเสด็จปู่ลูกขาดทุนพอดี"ซ่างกวนหนิงฮวานิ่งสักพักทำท่านใช้ความคิดจนมารดาต้องลุกขึ้นมานั่งก่อนจะบีบแก้มน้อยๆของนาง จนปากยู่“อื้อ อะ