ปิดบังความจริง

สาวใช้ยืนตัวตรงไม่ยอมฟังคำสั่งนาง คนหนึ่งเป็นคนของจวนอ๋อง ส่วนอีกคนเป็นสาวใช้ส่วนตัวของโจวลิ่วผิง พวกนางยิ้มเยาะทันทีที่เห็นซ่างกวนหลิวหยางไม่เอ่ยสิ่งใด ก็แค่พระชายาที่มีแต่ชื่อ ไม่ได้มีอำนาจมีอะไรให้กลัวกัน

โจวหว่านถิงยิ้มหวานให้ซ่างกวนหลิวหยาง อีกทั้งยิ้มหวานให้อาฝู จนอาฝูใจคอไม่ดียิ้มแบบนี้เหมือนกับว่าอันตรายกำลังจะมาเยือนใครสักคน

ไม่ทันที่อาฝูจะรู้ตัวกระบี่จากเอวอาฝูก็ถูกโจวหว่าถิงชักออกมา ก่อนจะตวัดไปที่ขาสองข้างของสาวใช้ทั้งสองคน พวกนางล้มลงทันที เลือดไหลนองชุ่มพื้น ส่งเสียงโหยหวนออกมา

ซ่างกวนหลิวหยางตกใจอย่างยิ่ง จึงเข้าตรงแย่งกระบี่จากนางแต่ไม่ทัน โจวหว่านถิงตวัดกระบี่อีกสองครั้ง มือข้างที่ใช้ตบเสี่ยวชุยของสองคนนั้นถูกตัดขาดกระเด็นทันที

สาวใช้ทั้งสองเจ็บปวดระคนตกใจจนสลบไป โจวลิ่วผิงเดินถอยหลัง ตอนนี้โจวหว่านถิงเป็นบ้าไปแล้ว ท่านอ๋องยังหยุดนางไม่ได้เลย

"เจ้าจะทำอะไร อย่าเข้ามานะไม่เช่นนั้นหากท่านอ๋องหย่าเจ้าแล้วจวนโจวไม่มีทางเอาเจ้าไว้แน่ๆ หากยังอยากมีที่ไปอย่าทำอะไรโง่ๆนะโจวหว่านถิง

โจวหว่านถิงไม่ได้ฟังที่โจวลิ่วผิงพูดสักคำ นางตวัดปลายกระบี่ใส่ใบหน้างามทันที แต่ครั้งนี้ซ่างกวนหลิวหยางเจ้าสกัดนางไว้ทัน ปลายกระบี่จึงโดนเพียงแก้มของโจวลิ่วผิงเท่านั้น แต่ก็เป็นแผลยาวอยู่ไม่น้อย เลือดไหลซึมออกมา โจวลิ่วผิงร้องกรี๊ดอย่างคนเสียสติ

"โจวหว่านถิงเจ้าๆ หน้าข้าๆกรี๊ดเจ้า อีนางสารเลวข้าจะฆ่าเจ้า"

โจวลิ่วผิงจะเข้ามาทุบตีโจวหว่านถิง เสี่ยวชุ่ยรีบเข้าขวางโจวลิ่วผิง นางกอดเจ้านายไว้แน่นจึงถูกทุบตีแทน โจวหว่านถิงมองหน้าซ่างกวนหลิวหยางด้วยสายตาอาฆาตแค้น

ซ่างกวนหลิวหยางที่ตอนแรกแค่อยากให้นางรู้สึกอยู่ไม่เป็นสุขเท่านั้น แต่ใครจะคิดว่าคนที่อ่อนแอมาตลอด เวลาลุกขึ้นต่อต้านนางจะทำอะไรน่ากลัวได้เช่นนี้ นึกจะตัดแขนตัดขาคนก็ไม่ลังเลสักนิด

"โจวลิ่วผิงเจ้ากลับไปก่อน อาฝูไปส่งคุณหนูโจวที่เรือนหลัก ให้ท่านหมอทำแผลแล้วส่งกลับจวนสกุลโจว ข้ามีเรื่องต้องคุยกับพระชายา"

อาฝูให้คนลากสาวใช้ไปที่เรือนแพทย์ ก่อนจะเอาตัวโจวลิ่วผิงที่ฟูมฟายเพราะถูกทำลายใบหน้าไปด้วย โจวหว่านถิงโงนเงนๆทรุดลง

ซ่างกวนหลิวหยางรับนางเอาไว้ เขาอุ้มโจวหว่านถิงเข้าไปในห้องนอน วางนางลงบนเตียงนางสลบไปแล้ว นางตัวร้อนมากแปลว่านางมีไข้แต่ยังฝืนช่วยคนของตน เขาลังเลเสียแล้วว่าใครกันแน่ที่วันนั้นทำร้ายเสี่ยวหว่าน นางดูไม่เหมือนคนที่จะอิจฉาใครได้

"เจ้าไปให้ท่านหมอสั่งยาแล้วทำแผลซะ ส่วนนางข้าจะอยู่เป็นเพื่อนก่อน เจ้ากลับมาข้าค่อยไป"

"แต่ว่าบ่าว เอ่อท่านอ๋องวันนั้นที่คุณหนูชิงตกน้ำ คุณหนูของบ่าวไม่ได้อยู่ที่นั่นจริงๆเพคะคุณหนูนางถูกทำโทษให้คัดบทสวดมนต์หนึ่งพันจบ แต่อยู่ๆก็มีคนมาเรียกนางบอกว่าฮูหยินผู้เฒ่าต้องการพบ รู้อีกทีนางก็ยืนอยู่ริมสระบัวแล้วพระองค์มาเจอนั่นแหละอย่าโกรธแค้นคุณหนูเลยนะเพคะ"

"ไปทำแผล เรื่องของนางข้ามีความคิดของข้าเอง ไม่ต้องให้บ่าวอย่างเจ้ามาชี้นำ"

เสี่ยวชุ่ยไปแล้ว โจวหว่านถิงหลับไหลไม่ได้สตินางมีไข้ ซ่างกวนหลิวหยางให้คนไปตามหมอในจวนมา ตอนที่หมอกำลังจะตรวจโจวหว่านถิงก็ฟื้นพอดีจึงชักมือหนี

"ท่านอ๋องหม่อมฉันไม่เป็นอะไร แค่อดข้าววันเว้นวัน รักษาไม่หายหรอกเพคะ ถ้าหากมีทางรักษาคงมีแค่ใบหย่าแล้ว ประตูอยู่ทางนั้น ไม่ส่งนะเพคะ"

ซ่างกวนหลิวหยางโมโหนางไม่ยอมรักษาทั้งที่ตัวร้อนถึงเพียงนี้ เขาบังคับให้นางตรวจจับนางตรึงแน่นเพื่อให้หมอตรวจ

แต่โจวหว่านถึงกลัวว่าจะปิดไม่อยู่ นางวางแผนหนีออกจากจวนแล้วจะให้เขารู้ว่านางตั้งครรภ์ไม่ได้ นี่เป็นสายเลือดราชวงศ์ หากเขารู้เขาไม่มีทางหย่านางแน่ๆ จึงเอ่ยอย่างใจเย็นน้ำเสียงนุ่มนวล

"ท่านอ๋อง ทรงจับหม่อมฉับแบบนี้ท่านหมอจะตรวจอย่างไรเพคะ ทรงออกไปก่อนให้หมอตรวจหม่อมฉันก่อนแล้วรอเขารายงานนะเพคะ"

ซ่างกวนหลิวหยางถึงกับมองหน้านาง แม้เมื่อก่อนนางจะพยายามอ่อนหวานทุกครั้งต่อหน้าเขาแต่ก็เหมือนเป็นเพียงมารยาที่เหล่าคุณหนูทั้งหลายล้วนฝึกไว้เอาใจบุรุษเท่านั้น

แต่น้ำเสียงแบบนี้นางเอ่ยออกมาด้วยกิริยาที่ไร้จริต ทำเขาหวั่นไหวแปลกๆ โจวหว่านถิงตงลงเจ้าเป็นสตรีเช่นไรกันแน่

ซ่างกวนหลิวหยางจำเป็นต้องออกไปรอด้านนอก หมอประจำจวนกำลังจะตรวจนางแต่โจวหว่านถิงส่งใบสั่งยาของหยวนซานไห่ให้เขา

ใบนี้เป็นใบสั่งยาแก้หวัด หมอประจำจวนอ่านแล้วจึงรับเอาใบสั่งยาไป หยวนซานไห่เป็นหมอที่มีฝีมือ หากพระนางได้รับการวินิจฉัยจากเขา ใบสั่งยานี่เชื่อถือได้

"ทูลท่านอ๋อง พระชายาเพียงเป็นไข้เนื่องจากถูกความเย็น กระหม่อมเขียนใบสั่งยาแล้วจะให้คนไปเบิกตัวยามาให้สาวใช้ของพระนางต้มพ่ะย่ะค่ะ"

"ฮืม ไปได้แล้วจัดการตามที่เจ้าเห็นสมควร"

หมอไปแล้ว โจวหว่าถิงล้มตัวลงนอนแล้วหลับไปอีกครั้ง นางไม่อยากรับรู้ว่าเขาจะอยู่หรือไป นางต้องเก็บแรงเมื่อกี้เขาผลักนาง หากไม่ระวังอาจแท้งได้ ไม่ได้ห่วงหรอกว่าเด็กจะเกิดมาหรือไม่ อย่างไรก็ไม่ได้ผูกพันเพิ่งจะมาเมื่อวานเอง แต่ร่างกายนี้นางต้องอาศัยไม่อาจเสี่ยงให้ป่วยเรื้อรังได้

โจวหว่านถิงหลับไปแล้ว ซ่างกวนหลิวหยางนั่งมองคนตัวเล็กที่เมื่อกี้นี้นางคือปีศาจตัวน้อยๆ

กางเขี้ยวเล็บใส่คนที่มาทำร้ายนางกับคนของนางอย่างไม่หวาดหวั่น แม้ลึกๆจะรู้ว่าตนเองทำไม่ถูกที่ยืนมองเสี่ยวชุ่ยถูกทำร้าย แต่ก็ได้รู้ว่าสตรีตรงหน้านี้ยั่วยุไม่ได้จริงๆ เขากระซิบข้างหูนางไม่รู้ว่านางได้ยินหรือไม่

"ข้าไม่มีวันหย่าเจ้าแม่ตัวดี ข้ารู้สึกว่าเจ้ากับข้าเหมาะสมกันดีแม่เสือน้อย"

โจวหว่านถิงเอามือปัดออกนางรู้สึกรำคาญเพราะไรผมของซ่างกวนหลิวหยางคลอเคลียแก้มนาง เขาหัวเราะในลำคอจากนั้นเขาก็ล้มตัวลงนอนกอดนางจากด้านหลังหลับไปด้วยกัน