Semua Bab จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง: Bab 41 - Bab 50

ยามจื่อ(23.00-00.59) เว่ยเซียวหยางตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะถูกจางจื่อเหยียนปลุกให้กินยาแก้ไข้อีกรอบ แต่ครั้งนี้ท่านหมอเว่ยให้เขากินเป็นยาลูกกลอน จะได้สะดวกยามกลางดึก"อย่างน้อยอย่างนี้ก็ไม่ขมค่อยกินง่ายหน่อยแล้วจะได้พักผ่อนต่อ หากพรุ่งนี้อาการดีขึ้นค่อยเดินทางกลับไปบ้านตอนบ่ายๆดีไหมคะ""อืม..เสี่ยวเหยียนจ๋าพี่เป็นไข้หนักมากเลยนะ"ปากก็พูดมือก็รวบเอวบางรั้งเขาหาตัวเอง จมูกเริ่มไต่ตามพวงแก้ม ซอกคอ ขบติ่งหูของนางเล่นจนคนตัวเล็กขนลุก นางพยายามออกจากอ้อมกอดแต่เขาแข็งแรงมากนัก จางจื่อเหยียนเอ่ยกับเขาน้ำเสียงเบาหวิว"ปล่อยเถอะเพคะ ยังทรงมีไข้อยู่ ตัวยังร้อนนักหากไม่พักผ่อนดีๆจะไม่หายกลายเป็นป่วยเรื้อรังนะเพคะ""คนงามของพี่..ท่านหมอเว่ยบอกว่าพิษไข้ของพี่เกิดจากความร้อน มีเพียงระบายพิษร้อนออกก็จะหายดี ต้องให้เหงื่อออกเยอะๆหน่อยน่ะ""ทรงห่มผ้าหลายๆผืนไหมเล่าเพคะ จะได้อบเหงื่อ""ทำอย่างอื่นดีกว่า ระบายเหงื่อดีด้วย รีดพิษไข้ให้พี่หน่อยนะเสี่ยวเหยียน""ระ รีดพิษไข้ รีดแบบไหนเพคะ อื้อ"คนตัวโตจุมพิตคนในอ้อมกอด ครั้งนี้เขาไม่เอาแต่ใจอีกแล้ว จูบนางเว้าวอนผ่อนปรนให้นางได้หายใจบางครั้งก่อนจะกลับมาจุึมพิต

หลังจากที่จัดการกับเผยจินเว่ยเซียวหยางก็พาจางจื่อเหยียนมานอนที่ห้อง เขาทั้งเช็ดหน้าเช็ดแขนขาให้นางเพื่อลดไข้ เจ้าตัวน้อยลงจากอ้อมแขนท่านน้าที่อุ้มอยู่ก่อนจะวิ่งมาหามารดา"ท่านแม่...ท่านไม่สบายหรือขอรับจื่อห่าวเป่าๆให้ท่านแม่หายไข้ดีไหมขอรับ"เว่ยเซียวหยางลุกไปอุ้มเจ้าตัวน้อยก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน"ท่านแม่เป็นไข้ ลูกยังเด็กอาจจะติดไข้จากท่านแม่ได้ ช่วงนี้ลูกไปนอนกับท่านน้าก่อนนะ พ่อจะดูแลท่านแม่ให้เองดีหรือไม่""อืม.....ขอรับงั้นท่านพ่อต้องดูแลตัวเองด้วยเช่นกันนะขอรับ""อืม..ท่านแม่หลับอยู่อย่างกวนเลยนะดีไหมเด็กดีของพ่อ"จางจื่อห่าวพยักหน้า จากนั้นก็ยอมให้หลี่ฉุนอุ้มออกไปข้างนอก จางเย่วเล่อต้มยาให้น้องรองของนางก่อนเริ่มทำมื้อเย็น แต่ยังไม่ทันลงมือเหวินเปียวก็หิ้วอาหารมามากมายเสียแล้ว"เล่อเล่อจ๋า..อย่าเหนื่อยเลย พี่ไปซื้อมาให้แล้ว""ท่านก็ไปกินของท่านสิ ข้าจะทำของข้ากับน้องๆ""เล่อเล่อจ๋า หายโกรธพี่สักทีนะคนงาม"เหวินเปียววางของลงก่อนจะออดอ้อนคนตรงหน้า จางเย่วหลีเห็นพี่สาวใจแข็งนักก็ได้แต่สงสารน้องชายสามี แต่ที่ผ่านมาเขาทำตัวแย่สมควรแล้วที่จะโดนพี่สาวนางเมิน กระทั่งเสียงท่านย่าห

เหวินเปียวที่เห็นพี่ชายเดินมาก็สะบัดหน้าหนีทันที หันมาอีกทางก็เจอกับท่านอ๋องที่อุ้มพระชายาเดินมาก็สะบัดหน้าหนีอีกครั้ง ขวาก็พี่ชายซ้ายก็ท่านอ๋อง เหวินเปียวหันหลังกลับจนเหวินชางต้องเอ่ยทัก"เจ้าเป็นบ้าอะไร ไม่พอใจข้ากับท่านอ๋องเรื่องใดอีก นับวันยิ่งทำตัวหนักข้อขึ้นทุกวันไอ้เด็กบ้า""หึ พวกท่านแต่ละคนจิตใจโหดเหี้ยมยิ่งนัก ข้าต้องนอนอดทนฟังเสียงพวกท่านทั้งคืน ห้องซ้ายก็อาเย่วคนดี เจ้าเร่าร้อนนักพี่แทบจะขาดใจตายคาอกเจ้าเสียแล้ว ขวาก็เสี่ยวเหยียนเด็กดี เจ้าหวานขนาดนี้พี่จะอดใจไหวอย่างไรคนงาม แล้วข้าเล่าข้าที่นอนห้องกลาง เมียไม่ให้แตะแม้แต่ปลายผม แค่ขยับนางก็คว้าหมอนไม้เตรียมปาหัวข้าแล้ว อีกทั้งข้ายังต้องนอนทนฟังเสียงครางพวกท่านอีกทั้งคืน จิตใจพวกท่านทำด้วยอะไรกัน ฮึ พวกน่ารำคาญ"เหวินเปียวเดินไปแล้ว จางจื่อเหยียนกับจางเย่วหลีหน้าแดงก่อนจะมองบุรุษของตนเองตาขวาง เว่ยเซียวหยางวางเมียลงพร้อมกับตะโกนไล่หลังองครักษ์เจ้าปัญหาของตน"ข้ารักเมียข้าเกี่ยวอะไรกับเจ้า ใครใช้ให้เจ้าเอาม้าไปตะกายใส่หน้านาง ใครใช้ให้เจ้าข่มเหงจิตใจนางครั้งแล้วครั้งเล่า หึ ข้าสั่งให้เจ้าทำหรือ เมียจ๋าอย่าไปฟังนะไอ้เด็กบ้าน

"เอ้าดื่มๆๆ พวกเราดื่ม""ช่ายยยย..ดื่มมมม ข้าจาดื่มคนอื่นเข้าหอหมดแล้วแต่ข้าล่ะ มีแต่คนใจร้ายยย เมียจ๋าาาาอยู่ไหน"เหวินเปียวเมามากแล้วเริ่มก่อกวน เว่ยเซียวหยาวจึงให้เหวินชางพาเขาไปนอนพัก แต่น้องชายตัวดีกลับนั่งจ่อมไม่ยอมขยับไปไหน จางเย่วเล่อเห็นเช่นนั้นเกรงว่างานวันนี้ของหลานชายจะถูกเขาก่อกวนจึงอาสาพาเขากลับไปเอง"องครักษ์เหวินชางท่านอยู่ดูแลนางนี้เถอะ เดี๋ยวข้าพาเขากลับเองเมามายเช่นนี้จื่อห่าวจะไม่มีความสุขได้ หลานข้ารอคืนนี้มาทั้งวันแล้ว ไปตาแก่เปียวกลับเรือนหากดื้อด้านก็นอนนอกห้อง"เหวินเปียวมองหน้าจางเย่วเล่อก่อนจะลุกเซไปเซมา เดินมาหานาง จางเย่วเล่อจับมือเขาลากกลับเรือนทันที เว่ยเซียวหยางส่ายหน้า ไอ้เด็กบ้านี่แผนการใช่เล่นเลย สงสัยคืนนี้พี่เมียเขาคงไม่รอดแน่ๆ จากนั้นก็เริ่มจุดโคมลอย โคมไฟในหมู่บ้านที่แขวนไว้เต็มทางสว่างไสวราวกับตอนกลางวัน เผยจินและพี่น้องสกุลจ้าวเองก็มาร่วมงานด้วย เห็นองครักษ์ยืนเรียงรายก็ต้องยอมรับแล้วว่านี่คือเว่ยเซียวหยางดาวมัจจุราชแห่งเป่ยฉีตัวจริงทางด้านเหวินเปียวที่เมาตอนนี้นอนแผ่อยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว จางเย่วเล่อไปหากะละมังมาเช็ดหน้าตาให้เขา นึกถึงคำน้อ

จางจื่อห่าวเดินมาหาเหวินชางก่อนจะกางแขนให้เขาอุ้ม เหวินชางอุ้มซื่อจื่อน้อยขึ้นมา เด็กน้อยใช้มือเล็กๆปาดน้ำตาเขาเบาๆ"ท่านตา...ท่านอย่าเสียใจเอาไว้ครั้งหน้าข้าจะให้ท่านหมอไปรักษาท้าน้าเล็กก่อนก็ได้ขอรับ""ซื่อจื่อกล่าวเกินไปแล้ว กระหม่อมร้องไห้ดีใจที่ท่านน้าเล็กของท่านนางกำลังจะมีเจ้าตัวน้อยๆ ให้ข้าน้อยขอรับ""เจ้าตัวน้อยๆ หรือ ท่านแม่ท่านน้าจะมีน้องชายน้องสาวอยู่ในท้องเหมือนท่านแม่ของเอ้อเป่าใช่หรือไม่ขอรับ"เด็กน้อยหันไปถามมารดา จางจื่อเหยียนพยักหน้าให้กับเขา จางจื่อห่าวกางแขนหาบิดาทันที เว่ยเซียวหยางเดินไปรับเขามาจากเหวินชาง บุตรชายกอดคอบิดาแน่นเอ่ยน้ำเสียงอ่อยๆ"เสด็จพ่อ สัญญาว่าจะมีน้องให้จื่อห่าวมิใช่หรือขอรับ ทำไมท่านตาเหวินชางก็มีแล้ว ส่วนเอ้อเป่าก็มีแล้ว แต่ท่านแม่ยังไม่มีน้องชายน้องสาวให้ลูกสักคนเล่าขอรับ"จางจื่อเหยียนถึงกับสำลักน้ำลายตนเองทันที คนบ้านี่ไปสัญญากับลูกดูสิทวงสัญญาแล้ว เด็กคนนี้สัญญาได้ที่ไหนกัน หากรู้ว่าทำไม่ได้ห้ามสัญญากับเขาเด็ดขาด แต่เว่ยเซียวหยางก็เอ่ยให้บุตรชายคลายกังวล"เสด็จแม่ไม่ค่อยสบาย หากท่านแม่หายดีแล้วพ่อสัญญาจะมีน้องชายน้องสาวให้ลูกหลายๆ คนดีหรือ