บททั้งหมดของ จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง: บทที่ 31 - บทที่ 40

จางจื่อเหยียนที่กำลังจะประตูออกไปเรียกเสี่ยวฉุนแต่กลับถูกคนตัวโตอุ้มจนตัวลอยจนต้องร้องอุทานออกมา เว่ยเซียวหยางลงจากเตียงเขาก้าวทีเดียวก็ถึงตัวนางทันที เขาอุ้มนางมานอนบนเตียงให้นางนอนตรงกลาง ส่วนตัวเขานอนด้านนอกกอดนางเอาไว้ จางจื่อเหยียนผลักเขาออกแต่กลับไร้ประโยชน์เขาไม่สะเทือนเลยด้วยซ้ำ คนตัวเล็กโมโหใช้มือน้อยๆทุบเขาไม่หยุดในเมื่อทำร้ายร่างกายไม่ได้นางก็ใช้วาจาแทน จางจื่อเหยียนเอ่ยปากต่อว่าเขาทันที"ตาแก่เว่ย..ปล่อยข้านะท่านมันคนหน้าด้าน ถ้าเป็นข้าคนเขาขับไล่ไสส่งเพียงนี้ข้าไม่หน้าด้านอยู่แล้ว อื้อ"เว่ยเซียวหยางก้มลงมาใช้ริมฝีปากหยักได้รูปของเขาปิดปากนางทันทีเขาจูบนางไม่ให้ต่อว่าอะไรอีก เมียจะทุบจะตีหรือด่าอะไรเขาไม่ว่า แต่เมียเรียกเขาตาแก่เขารับไม่ได้มันเจ็บจี๊ดทันทีที่เขาจูบนางจนพอใจก็ละริมฝีปากออกมาก่อนจะก้มลงไปใหม่ แต่จางจื่อเหยียนยกมือขึ้นแต่เว่ยเซียวหยางรู้ทันจะสับต้นคอเขาอีกหรือเมียจ๋าเจ้าทำได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ เว่ยเซียวหยางใช้มือหนาเพียงข้าเดียวรวบข้อมือสองข้างของนางแล้วจับชูขึ้นเหนือศีรษะ ใบหน้าคมก้มลงมากระซิบข้างหู"ถ้าพลาดให้เจ้าลงมือกับพี่ได้อีกก็ไม่ใช่เว่ยเซียวห

สองแม่ลูกเดินไปหาหลี่ฉุนเคาะประตูเบาๆเขาก็ออกมา เห็นเจ้าตัวน้อยถือหมอนกับผ้าห่มก็รีบเข้ามาอุ้มทันที เขาหลงรักเจ้าตัวน้อยนี่จริงๆน้องชายเขาจากไปเพราะโรคระบาดจื่อห่าวจึงเหมือนดวงใจเสี่ยวฉุน ไม่ว่าพี่สาวจื่อเหยียนจะไปที่ไหนขอแค่เขาได้เลี้ยงดูเด็กคนนี้เขายอมฝ่าฟันหลี่ฉุนอุ้มจื่อห่าวกำลังจะเข้าห้อง ก็เห็นเหวินชางที่เพิ่งออกมาจากห้องเล็กของท่านแม่จื่อห่าวจึงเอ่ยทักทาย"อรุณสวัสดิ์ท่านตาเหวินชางขอรับ"เหวินเปียวอมยิ้ม ท่านตาเหวินชาง ฮ่าๆๆดีนะที่เขาอ่อนกว่าท่านอ๋องไม่เช่นนั้นคงได้เป็นท่านตากันทุกคน จางจื่อเหยียนไม่ขำนางจึงเอ่ยกับบุตรชาย"จื่อห่าว ลูกต้องเรียกท่านลุงมิใช่ท่านตา""แต่ว่า...ท่านแม่ของต้าหนิวเรียกท่านตาสามว่าท่านลุง ต้าหนิวเรียกท่านสามว่าท่านตา ท่านแม่เองก็เรียกท่านตาเหวินทั้งสองว่าท่านลุงนี่ขอรับ" จางจื่อเหยียนยิ้มให้ทั้งสองคนอย่างลุแก่โทษก่อนจะเอ่ยกับทุกคน"เอาล่ะๆสองน้าหลานไปนอนเถอะ กลางยามอิ๋นอากาศยิ่งเย็นลงอีก ท่านลุงเหวินทั้งสองบ้านข้ามีรถม้าท่านไปตำบลตอนสว่างแล้วเถอะ ไปตอนนี้ใครจะเปิดร้านขายของให้พวกท่านกัน"เหวินชางกับเหวินเปียวรับปากนางก่อนจะกลับไปยังกระโจมที่พัก จางจื่

ตอนนี้กายงามถูกองครักษ์เฒ่าคำที่นางใช้เรียกขานเขาพรมจูบไปทั่ว ไม่นานเปลือยเปล่า นางรู้ตัวอีกทีก็มีลมหายใจอุ่นร้อนพาดผ่านบริเวณเนินถันอวบอิ่ม มือหนาร้อนดังไฟกอบกุมเคล้าคลึงสองปทุมถัน ปากหน้าครอบครองสองเต้างามสลับไปมาเท่าๆกันราวกลัวว่ามันจะน้อยหน้าจางเย่วหลีทำได้แค่ครางออกมาอย่างวาบหวาม"อื้อ..ท่านลุงเหวินพอเถอะเจ้าคะ เสียวไม่ไหวแล้ว""อืม...หอม..หวานเหลือเกินอาเย่ว""อ๊า พอเถอะอาเย่วจะไม่ดื้อกับท่านอีกแล้ว""อาเย่วเด็กดีของข้าต่อไปห้ามเรียกท่านลุงนะรู้หรือไม่ อาเย่วขอนะ..เป็นของข้านะคนดี"" อ๊ะ อ่าห์ อื้อเจ็บๆ ทะ ท่านลุงเหวิน""นิดเดียวนะอาเย่ว....ต่อไปเรียกข้าว่าสามี คำนี้ไพเราะที่สุดยามที่ออกมาจากปากจิ้มลิ้มของเจ้าทูนหัว อ่าห์...อาเย่วของข้าเจ้าช่างหวานนัก"เหวินชางค่อยๆมอบความใหญ่โตของตนให้กับดรุณีน้อยที่เขามีใจตั้งแต่แรกเห็น เรื่องมันจะไม่เกิดขึ้นเลย หากคุณชายเล็กสกุลจ้าวคนนั้นไม่มาหานางแต่เช้า อีกทั้งยังมีของฝากให้กันทำให้เขาหึงจนสติแตกเหวินชางขยับสะโพกดันเข้าจนครึ่งทางด้วยความคับแน่นเขาจึงตัดสินใจกระแทกบั้นเอวงลงไปเพื่อให้นางเจ็บครั้งเดียว หลังจากเยื่อบางๆถูกรุกรานจางเย่วหลีก็น้

จางจื่อเหยียนที่ตอนนี้กำลังเพลียจิตเพลียใจ เด็กที่ไม่พูดเป็นเด็กรู้ความไม่ยอมให้ใครเข้าหาแต่กลับยอมบิดาทั้งใจ รักเขาห่วงเขานี่แค่สี่ขวบนะ ไม่รู้คนบ้านั่นเอายาอะไรให้กิน จางจื่อเหยียนส่งถาดไม้ให้บุตรชาย มือป้อมๆรีบถาดมาจากมารดาก่อนจะเดินไปหาบิดาในห้องนอนใหญ่ไม่นานก็เดินมาถึง เด็กน้อยเดินช้าๆเพื่อไม่ให้น้ำขิงของบิดาหก เว่ยเซียวหยางที่นอนหลับอยู่ได้ยินเสียงฝีเท้าจึงลืมตามามองก็เห็นเจ้าตัวน้อยกำลังถือถาดไม้เข้ามาหา"จื่อห่าวหรือ...เหตุใดลูกยังไม่มานอนอีกพ่อรอจนหลับไปแล้วนะ""ลูกเอาน้ำขิงมาให้ท่านพ่อขอรับ ท่านแม่ให้ท่านตาเหวินเปียวไปตามท่านหมอเว่ยแล้ว เดี๋ยวท่านพ่อก็หายขอรับ ท่านพ่อดื่มน้ำขิงก่อนนะขอรับท่านแม่อุตส่าห์ไปต้มให้เพราะกลัวท่านพ่อจะหนาวสั่นเพราะพิษไข้"จางจื่อเหยียนที่เดินตามเข้ามาสะอึกไปชั่วนึงเลย ใครสอนให้พูดจาเช่นนี้เนี่ย ตัวแค่นี้ริเป็นพ่อสื่อหรือเจ้าตัวดี ก่อนจะตามบุตรชายเข้ามาในห้อง เว่ยเซียวหยางมองมาที่นางด้วยสายตาอบอุ่น จากนั้นก็รับน้ำขิงจากบุตรชายมาดื่มก่อนจะเอ่ยกับบุตรชายว่าขอบใจ แล้วอุ้มเขาขึ้นมานั่งตักหอมแก้มสองข้างของเจ้าตัวน้อย จางจื่อห่าวอายมากท่านพ่อหอมแก้มเขาอี

เจ้าตัวน้อยหูไวนักได้ยินเสียงพูดคุยก็ลืมตาขึ้นมา เห็นมารดากับท่านน้ากำลังคุยกันอยู่ จางจื่อห่าวลุกขึ้นมากางแขนให้มารดาอุ้ม จางจื่อเหยียนมานั่งลงบนเตียงก่อนจะอุ้มบุตรชายมานั่งตัก"ว่าอย่างไรคนเก่งของแม่""ท่านแม่ตื่นแต่เช้า มีงานให้ต้องไปทำหรือขอรับ""แม่จะพาท่านพ่อไปเซ่นไหว้ดวงวิญญาณชาวเมืองอี้โจวน่ะ จื่อห่าวอยู่กับท่านน้าและก็น้าเล็กกับท่านป้าใหญ่นะ""อื้อ..ท่านพ่อหายดีหรือยังขอรับ""ท่านพ่อยังมีไข้อยู่ เออจริงสิเสี่ยวฉุนไปเอาผ้านวมผืนใหม่มาสามผืนกับเตาเล็กมาด้วยสองอัน พี่จะปูรถม้าให้ท่านอ๋องน่ะ"เสี่ยวฉุนพยักหน้าให้กับพี่สาวก่อนจะออกไปเอาของตามที่นางสั่ง จางจื่อเหยียนมองหน้าบุตรชายก่อนจะเอ่ยถาม"ใครสอนให้ทำเรื่องนี้บอกแม่มาสิ แม่ไม่โกรธลูกที่โกหกแม่แค่อยากรู้ว่าอะไรที่ทำให้ลูกถึงกับกล้าโกหกแม่กันจื่อห่าว"เด็กน้อยก้มหน้าซบกับอกมารดาก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาๆ"ท่านพ่อขอรับท่านแม่...ท่านพ่อบอกว่าให้ลูกช่วยทำให้ท่านแม่หายโกรธได้หรือไม่ ท่านพ่อรักท่านแม่แต่ท่านแม่ยังเกลียดท่านพ่ออยู่ ท่านพ่อบอกว่าจื่อห่าวช่วยให้ท่านแม่รักท่านพ่อได้ไหม ท่านพ่อจะมีน้องชายน้องสาวให้หลายๆ คนหากท่านแม่ใจอ่อน