บททั้งหมดของ จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง: บทที่ 21 - บทที่ 30

จางจื่อเหยียนนั่งกินมื้อเที่ยงกับบุตรชายและเผยจิน ทั้งสามคนหัวเราะกันสนุกสนาน เจ้าตัวน้อยนั่งตักมารดา มือน้อยๆพยายามจับตะเกียบเพื่อจะคีบอาหารในจานใส่ปากมารดา จางจื่อเหยียนจับมือบุตรชายให้คีบผัดผักในจานก่อนจะนำมาใส่ปากตนเองแล้วเอ่ยชม"จื่อห่าวของแม่เก่งที่สุดเลย ป้อนแม่ได้ด้วยน่ารักจัง""ท่านแม่อร่อยไหมขอรับ""อร่อยมากที่สุด คำไหนที่ลูกชายแม่ป้อนเป็นอาหารวิเศษจากเทพเซียนเชียวนะ""ท่านแม่ อ้ำๆ"เจ้าตัวน้อยเขินอายมารดาและพยายามจะถือตะเกียบเอง ในที่สุดก็ทำได้ เขาคีบหมูได้หนึ่งชิ้นส่งเข้าปากมารดา จางจื่อเหยียนอ้าปากกินหมูที่บุตรชายป้อนให้ เผยจินอมยิ้ม เป็นคู่แม่ลูกที่น่ารักเหลือเกิน หากนางรับไมตรีจากเขาก็คงจะดี แต่ไม่เป็นไรจางจื่อห่าวยังเด็ก รอเขาโตกว่านี้มารดาเขาอาจอยากให้บุตรชายมีพ่อเมื่อเข้าสอบย่อมต้องการคนหนุนหลัง เมื่อนั้นเขาจะเสนอตัวเอง"จื่อห่าวของลุงเผยเก่งที่สุด อีกหน่อยก็ปกป้องท่านแม่ได้แล้ว""ขอบคุณขอรับ"ทั้งสามคนหัวเราะต่อกระซิกกันที่ลานหน้าบ้าน ส่วนคนที่แอบดูกำลังอยากจะไปกระชากนางออกมาจากตรงนั้นหรือเกิน แม้จะให้เหตุผลกับตัวเองว่ามาตามบุตรชายแต่เว่ยเซียวหยางไม่รู้ตัวเลยว่าตอนน

จางจื่อเหยียนที่นอนคิดถึงข้อเสนอของคนตัวโตก็ยอมรับสภาพในเมื่อหนีก็ไม่ได้ตัดใจจากบุตรชายก็ไม่ได้ ถ้างั้นแต่งงานแต่ไม่ต้องร่วมหอก็ได้นี่หว่า เมื่อปลงตกนางจึงใช้น้ำเย็นเข้าลูบพูดจาอ่อนหวานกับเขา เอาน่าชาติก่อนเป็นครูประถมหว่านล้อมเด็กกับผู้ใหญ่ก็ไม่ต่างกันหรอก ตอนทำงานข่าวกรองก็ต้องใช้ฝีปากเพื่อหลอกหาข็อมูลเหมือนกัน จางจื่อเหยียนพยายามลุกขึ้นเพื่อตกลงกับเขา"ท่านอ๋องปล่อยหม่อมฉันเถอะเพคะ หม่อมฉันยอมตามพระองค์กลับเมืองหลวงไปแต่งงานก็ได้แต่ต้องมาตกลงกันก่อน"หึ..มาไม้อ่อนหรือแม่ตัวดี เว่ยเซียวหยางอยากรู้ว่าคนในอ้อมกอดจะมาไม้ไหนอีกจึงตามใจนางเขาลุกขึ้นนั่งแต่ไม่ได้ปล่อยให้นางรอดพ้น เว่ยเซียวหยางจับนางมานั่งบนตักตนเอง จางจื่อเหยียนแทบจะกรี๊ดใส่หน้าเขา ให้ตายเถอะไอ้บ้านนี่โรคจิตขั้นเทพเลย แต่ต้องข่มความไม่พอใจแล้วเอ่ยเสียงหวาน"ท่านอ๋องเพคะ..หม่อมฉันตัวหนักอีกทั้งทำงานทั้งวันมีแต่เหงื่อไคล อาจจะทำให้พระองค์ไม่สบายตัวได้ ทรงปล่อยหม่อมฉันเถอะนะเพคะ หม่อมฉันอยากเจรจากับพระองค์""หืม....ว่ามาสิข้าฟังอยู่....ซ่งจื่อเหยียนเหตุใดกลิ่นกายเจ้าหอมนักไหนบอกหน่อยสิ"เขาไม่เพียงพูดปากเปล่าแต่กลับสูดดมหอมซ

จางเย่วเล่อพยักหน้า จากนั้นเหวินเปียวก็พานางออกมาด้านนอกของถ้ำเท้าเตะพื้นพานางดีดเหินตัวกลับไปยังทางลงเขาเพื่อกลับบ้าน ไม่นานเหวินเปียวก็พาจางเย่วเล่อมาถึงบ้าน เขาวางนางลงจางเย่วเล่อรีบวิ่งหนีเขาทันที สวนกับจางจื่อเหยียนที่เดินออกมาจากห้องครัวมือถือกระบวยสำหรับทำครัวมาด้วย เห็นพี่สาวดวงตาแดงก่ำแปลว่านางร้องไห้มา เสื้อผ้าก็ไม่เรียบร้อย เหวินเปียวไอ้สุนัขรับใช้ตาแก่เว่ยกล้าทำร้ายคนของข้าหรือ จางจื่อเหยียนยืนเท้าเอวจ้องหน้าเหวินเปียวก่อนจะย้อนคำพูดของเขาเมื่อสี่ปีก่อนวันที่ไปรับร่างเดิมมาจากจวน"เหอะ...กลืนน้ำลายตัวเองทั้งนายทั้งบ่าว ข้าจำได้ตอนที่ไปรับเอาพวกข้ามาทิ้งจวนร้างนอกเมืองเจ้าบอกข้าว่าอย่าหวังสูงต่อเจ้านายของเจ้ามิใช่หรือ แล้วตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกันองครักษ์เหวินผู้สูงส่ง เจ้ามาวอแวพี่สาวข้าทำไม มีใช่ว่าพวกข้ามันต่ำต้อยไม่อาจเทียบเทียมหงส์ฟ้าเช่นพวกเจ้าหรอกหรือ แล้วอย่างไรเล่านึกอย่างไรกันคุณชายเหวินผู้สูงส่งถึงใฝ่ต่ำลดตัวลงมาหาพวกข้าพี่น้องได้"เหวินเปียวกลืนน้ำลายทันที เขาเคยพูดเช่นนั้นจริงๆ ตอนนี้นางโกรธแล้วถึงจะเป็นนับถือพี่น้องไม่มีสถานะนายบ่าวแต่ไม่ว่าอย่างไรเดิมจางเย่วเล่อก

ส่วนจางจื่อเหยียนแค่อาศัยความหน้าด้านและฐานะของตาเฒ่านี่เป็นไม้กันหมาให้นาง นางรู้ดีว่าจ้าวเฉิงคิดอย่างไรกับนาง บางครั้งเขาก็ล้ำเส้นเกินไป แต่ว่าเหลาสุราของเขาทำเงินให้นางไม่น้อยนางจึงไม่อยากแตกหัก ไว้วันไหนหมดประโยชน์ค่อยกระทืบสั่งสอนก็ยังไม่สาย จางจื่อเหยียนเอ่ยแนะนำคนข้างกับพี่น้องสกุลจ้าว"คุณชายใหญ่ คุณชายรองนี่คือบิดาของจื่อห่าวเจ้าค่ะ"ทั้งสองพี่น้องได้แต่อ้าปากค้าง บิดาของบุตรชายนาง งั้นเขาก็คือสามีของนางน่ะสิ เขาทั้งรูปงามดูดีมีราศี,ราสียิ่งนัก เพียงแค่อาภรณ์ที่เขาสวมใส่พับหนึ่งก็สองพันตำลึงแล้ว หยกพกชิ้นนั้นราคาเกือบสองล้านตำลึง แม้ว่าจ้าวเฉิงรู้สึกสู้ยากนิดๆ แต่เขาไม่ยอมแพ้แน่นอน สามปีที่รู้จักนางๆไม่เคยเอ่ยถึงสามีสักคำ อยู่ๆก็มีสามีโผล่มาแปลว่าสถานการณ์ของทั้งคู่ไม่ได้หวานชื่นนัก ดูแล้วเขายังมีหวัง จ้าวเฉิงจึงเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ"เอ่อ...เถ้าแก่จางคนผู้นี้คือสามีท่านจริงๆหรือ ข้ารู้จักท่านมาสามปีแล้วเหตุใดมิเคยได้ยินท่านกล่าวถึงสักครั้ง"จางจื่อเหยียนเริ่มรำคาญจ้าวเฉิงแล้วกับความล้ำเส้นเรื่องส่วนตัวของนางทุกครั้ง นางถอนหายใจกำลังจะเอ่ยแต่เว่ยเซียวหยางเอ่ยขึ้นเสียก่อน

จางจื่อเหยียนไม่กินข้าวเย็นเพราะถูกสามีตัวดีหลอกให้ลงนามในสัญญานางกำลังโมโหเขา ผู้ชายคนนี้ทั้งเจ้าเล่ห์ทั้งเหลี่ยมจัดนางตามแทบไม่ทันเลย ขนาดเคยทำงานอยู่หน่วยข่าวกรองมาหลายปีเจอทั้งคนร้ายเจอทั้งข่าวลวงยังวิเคราะห์ได้แต่พอมาอยู่นี่กลับไม่ทันเหลี่ยมอีตาบ้านี่เลยมิหนำซ้ำเขาหน้าหนายิ่งนักอีกทั้งบุตรชายของนางก็หลงคารมของเขานึกอยากได้น้องชายน้องสาวมาเป็นเพื่อนเล่นขึ้นมาอีก ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยเรียกร้องอะไรเลย แต่จางจื่อเหยียนไม่โทษบุตรชายเพราะว่านางเคยเป็นครูประถมมาก่อนอีกทั้งยังเลี้ยงหลานถึงสองคน จื่อห่าวคือเด็กเก็บความรู้สึกเก่งยิ่งนัก และที่สำคัญอาทรใส่ใจคนรอบข้างเสมอหลังจากที่ทุกคนจัดการมื้อคำแล้ว จางเย่วเล่อก็ทำบะหมี่ไข่มาให้นางชามหนึ่ง ก่อนจะมาเคาะประตูเรียก"น้องรอง..พี่ใหญ่เองเปิดประตูเถอะ""เจ้าค่ะ" จางจื่อเหยียนลุกไปเปิดประตูก็เห็นพี่ใหญ่ของนางถือชามบะหมี่มาให้ จางเย่วเล่อรู้ดีคุณหนูของนางเป็นคนขี้เกรงใจแต่ไหนแต่ไร แม้ว่าทุกวันนี้นางจะเก่งกล้าขึ้นแต่ก็ยังมีความเกรงใจผู้อื่นอยู่เหมือนเดิม จางจื่อเหยียนเปิดประตูออกมาก็เห็นพี่ใหญ่ของนางถือชามบะหมี่อยู่ จางจื่อเหยียนจึงรับเอามา จา