บททั้งหมดของ จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง: บทที่ 11 - บทที่ 20

หลังจากที่ซ่งจื่อเหยียนไปแล้วเว่ยเซียวหยางก็กลับมาถึงจวนปลายยามอู่ เขาไม่เห็นนางกับสาวใช้จึงคิดว่าพ่อบ้านมารับนางไปแล้ว ส่วนเหวินเปียวได้แต่แอบคิดถึงร่างนุ่มนิ่มที่นอนกอดมาตลอดทั้งคืนหากเสร็จเรื่องเขาจะไปอี้โจว เว่ยเซียวหยางเรียกหาเหวินชางมาพูดคุยเพียงลำพัง"นางว่าอย่างไรบ้าง""มิได้เอ่ยอันใดพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องเหตุใดไล่นางไปกระหม่อมอยากรู้เหตุผล ที่จริงนางอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้เกะกะ ขอเพียงสั่งไม่ให้พวกนางมาเพ่นพ่านก็ไม่น่ามีปัญหา""ซ่งชุนท่านอาของนางติดต่อซื้อขายแร่เหล็กกับต่างแคว้น เหวินชางข้าไม่ได้แต่งงานกับนาง หากสกุลซ่งได้รับผลจากเรื่องนี้นางจะรอดหรือในเมื่อนางแซ่ ข้าแค่อยากชดเชยที่เคยล่วงเกินนางจึงปล่อยนางไป""แล้วน้องสาวนางคุณหนูรองคนนั้น""นางแต่เข้าตำหนักองค์ชายห้าแล้ว ที่สำคัญหยางหมิงเป็นคนเช่นไรมิใช่เจ้าไม่รู้ หลานชายข้าผู้นี้งามเพียงรูปลักษณ์เท่านั้น เขาเห็นแก่ตัวเพียงใดสะสมอนุไว้เต็มจวน ซ่งซยาอวิ๋นคนนั้นเกรงว่าทางที่เดินคงมีแต่น้ำตาเสียแล้ว"สามคนนายบ่าวนั่งทำงานกันไปจนเลยมื้อเที่ยงไปแล้ว เสียงเอะอะจากด้านนอกดังเข้ามาจนถึงข้างในจวน"นี่ๆ ท่านขุนนางข้ามาหาอาซ้อซ่งนางกลับมาจากค้

เย่วเล่อเดินมาหาพร้อมกับพยักหน้าว่าเรื่องทุกอย่าที่ท่านย่าหลี่เอ่ยมานั้นจริง ตอนนี้พวกมันยังไม่ได้แค่ต้องการบ้าน ยังต้องการนางกับเย่วหลีไปเป็นอนุอีกด้วย แต่เย่วเล่อกับเย่วหลีไม่ยอม พวกมันกำลังกลับไปพาคนมา“ถ้าเช่นนั้นก็เก็บของขึ้นรถเถอะพี่ใหญ่ ส่วนท่านย่าท่านไปกับพวกข้าเถอะ หากไร้ที่อยู่จะทำเช่นไร ตัวท่านคนเดียวอาศัยอารามก็ยังพอทนแต่หลานชายท่านหลี่ฉุนเล่า”“พวกเจ้าไม่รังเกียจข้าสองคนย่าหลานหรอกหรือ”“ไม่เจ้าค่ะ ว่าแต่หลี่ฉุนเล่าข้าอยากไหว้วานอะไรสักหน่อย”ไม่นานเด็กชายเดินมาหา ซ่งจื่อเหยียนเอ่ยข้างหูเขาไม่กี่คำจากนั้นทุกคนก็เก็บของขึ้นรถม้าทันที ไม่ใช่ว่าซ่งจื่อเหยียนกลัวคนเหล่านั้น แต่นางเกรงว่าหากรั้งอยู่นานเกินไปคนที่น่ากลัวจริงๆ จะตามมาทันนางเกรงป้าหูจะปิดไม่อยู่เพราะนางไม่ได้บอกป้าหูว่านางจะไม่กลับมาแล้วจึงทิ้งเงินให้ครอบครัวนางไว้สองพันตำลึง หากเขารู้เรื่องบุตรชายและเขาไม่ต้องการบุตรคืนนับว่าโชคดีไป แต่หากเขาต้องการบุตรชายคืนนางต้องหนี อาศัยตอนที่เขายังไม่รู้รีบไปให้ไกลเสียก่อนแม้ว่าอี้โจวจะถูกปกครองโดยสกุลเว่ย แต่อี้โจวกว้างขวางกว่าเมืองหลวงถึงหนึ่งเท่า นางอาศัยอยู่ห่างจากเขตป

ซ่งจื่อเหยียนมาอยู่ใหม่ๆไม่ควรทำให้คนอิจฉา ผ้าฝ้ายนางซื้อไปคารวะท่านผู้นำหมู่บ้าน ส่วนผ้าไหมเย็บเป็นชั้นในจะได้ไม่ระคายเคืองเพราะนางจะใช้ผ้าธรรมดาใช้เป็นชุดนอก เมื่อซื้อผ้าเรียบร้อยก็ไปหาซื้อสมุนไพร ชาติที่แล้วเคยอยู่หน่วยข่าวกรองแม้ว่าตอนหลังจะลาออกแต่ตอนฝึกนางได้เรียนรู้หลายๆอย่าง ให้นางขึ้นเขาหาเองคงไม่ไหวซื้อเอานี่แหละดีที่สุด ใช้เงินแก้ปัญหา เมื่อได้ทุกอย่างครบตามต้องการซ่งจื่อเหยียนจึงให้ร้านค้าต่างๆนำมาส่งที่รถม้าก่อนจะกลับยังหมู่บ้าน ควบม้าไปก็รู้สึกสบายใจเบิกบาน อิสระที่แท้จริงมันดีอย่างนี้นี่เองพริบตาซ่งจื่อเหยียนก็มาอยู่ที่อี้โจวได้สามปีแล้วไม่มีวี่แววดาวมรณะมาตามหา นางไม่ทำตัวโดดเด่นใช้สอยอย่างประหยัด จนกระทั่งวันนี้ถึงได้เกิดเรื่อง มีคนมาเก็บค่าที่นาแต่ประเด็นคือนางไม่มีนาให้ทำ เดิมก็จะทำเฉยหรอกถ้าไม่ใช่เพราะหนึ่งในนั้นอยากตาย"มาๆพวกเจ้าจ่ายค่าเช่าที่ดินมาเสียดีๆ ตระกูลเว่ยให้พวกเจ้าทำกินเปล่าๆได้หรือไง พวกเราต้องเลี้ยงคนเท่าไหร่เงินต้องใช้""ฮือๆๆ ท่านผู้ดูแลท่านก็รู้ว่าหมู่บ้านปิงเหอหนาวเย็นปลูกพืชผักไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่ เราจะจ่ายค่าเช่าเช่นๆร""ข้าไม่สน ไปหามา อ๊ะ เอ๋

ทั้งหมดนั่งกินอาหารเงียบๆ ไม่มีใครเอ่ยเรื่องใดอีกจนกระทั่งกลุ่มคนเหล่านั้นกลับไป ตกตอนบ่ายก็มีรถม้ากว่าห้าคันนำข้าวของมาส่ง เป็นแพรพรรณเสบียงและเครื่องประดับมากมาย ที่สำคัญรถม้าอีกสองคันล้วนมีแต่ของเด็กมากมาย ของเล่นแปลกๆ จางจื่อเหยียนส่งคืนหยกห้อยคอบุตรชายให้เขาเพราะดูแล้วคงมีราคามากนัก แต่ชายชราปฏิเสธเขาเอ่ยเพียงว่าเขาถูกชะตากับบุตรชายนางจึงอยากให้ของขวัญจางจื่อเหยียนรู้สึกเพียงว่าลวดลายเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนเพียงแค่นางนึกไม่ออกเท่านั้น แต่หากนางนึกดีๆนางคงจำลวดลายกิเลนไฟได้ หยกลายนี้มีเพียงสามชิ้นเท่านั้น มีแค่อดีตฮ่องเต้และฮ่องเต้องค์ปัจจุบันกับพระอนุชาคนเล็กเท่านั้นสี่วันต่อมาจางจื่อเหยียนก็ตุนเสบียง ภูเขาถัวหลัวห่างจากบ้านของนางถึงห้าร้อยลี้แต่ยังอยู่ในเมืองอี้โจว นางกอดหอมบุตรชายก่อนจะเอ่ยกำชับ"แม่ไปหลายวันต้องไปทำธุระ อย่าดื้อกับท่านป้าและท่านน้า รวมถึงท่านย่าด้วยรู้หรือไม่""คิดถึงท่านแม่""แม่รู้ๆ แม่ก็คิดถึงเจ้าจื่อห่าวเด็กดีท่านปู่คนนั้นให้ของเล่นมามากมายนัก ลูกเล่นไปก่อนเดี๋ยวกลับมาแม่จะทำกระดานลื่นให้ เสร็จแล้วพวกเราจะได้เล่นด้วยกันดีหรือไม่""ท่านแม่สัญญานะขอรับ"

ขบวนของเว่ยเซียวหนาหลับใหลเร่งความเร็วมาเรื่อยๆ จนกระทั่งเข้าเขตตำหนักทักษิณ หมอหลวงรออยู่แล้วหญ้าน้ำค้างมังกรต้องกินสดๆเท่านั้น แต่เนื่องจากมันเติบโตจากการที่อสรพิษคายน้ำลายที่มีพิษของมันหล่อเลี้ยง จึงจำเป็นต้องหาผลเมฆามาอีกอย่าง หากไม่มีผลเมฆาเท่ากับว่าหญ้าน้ำค้างมังกรก็คือยาพิษดีๆนี่เองหมอหลวงรีบมารับสมุนไพรทั้งหมดก่อนจะนำบัวหิมะไปฝนเพื่อคั้นน้ำมาทาตามพระวรกายของฮ่องเต้ เนื่องจากพิษของแมงป่องไฟมีพิษร้อน ทำให้เกิดตุ่มน้ำใสๆพองตามพระวรกาย หากภายในสามปียังหาสมุนไพรมารักษาไม่ได้อาการเหล่านี้จะเกิดขึ้นตามามา หวังกุ้ยเฟยที่อยากมาหาฮ่องเต้แต่ทางหมอหลวงกลับบอกว่าฮ่องเต้เป็นหวัดเพราะอากาศเย็นไม่ต้องการให้ผู้ใดรบกวน ทางด้านวังหลวงมหาราชครูเซี่ยบิดาของฮองเฮาและเป็นท่านตาขององค์รัชทายาทคอยช่วยดูแล เพราะฮ่องเต้แต่ตั้งรัชทายาทเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์เมื่อถึงเวลาหมอหลวงก็ทูลเชิญฮองเฮามาเป็นคนหยิบหญ้าน้ำค้างมังกรออกมา ฮ่องเต้เสวยผลเมฆาไปแล้วถึงสามผล จากนั้นฮองเฮาก็ค่อยๆป้อนหญ้าน้ำค้างมังกรให้ฮ่องเต้ทีละน้อย ฮ่องเต้ที่เริ่มสะลึมสะลือเต็มทีหากว่ายังไม่ได้สมุนไพรมาอีกคงอยู่ไม่พ้นเจ็ดวัน เนื่อง