กลิ่นความตายช่างหอมหวาน

ซ่งจื่อเหยียนมาอยู่ใหม่ๆไม่ควรทำให้คนอิจฉา ผ้าฝ้ายนางซื้อไปคารวะท่านผู้นำหมู่บ้าน ส่วนผ้าไหมเย็บเป็นชั้นในจะได้ไม่ระคายเคืองเพราะนางจะใช้ผ้าธรรมดาใช้เป็นชุดนอก เมื่อซื้อผ้าเรียบร้อยก็ไปหาซื้อสมุนไพร ชาติที่แล้วเคยอยู่หน่วยข่าวกรองแม้ว่าตอนหลังจะลาออกแต่ตอนฝึกนางได้เรียนรู้หลายๆอย่าง ให้นางขึ้นเขาหาเองคงไม่ไหวซื้อเอานี่แหละดีที่สุด ใช้เงินแก้ปัญหา เมื่อได้ทุกอย่างครบตามต้องการซ่งจื่อเหยียนจึงให้ร้านค้าต่างๆนำมาส่งที่รถม้าก่อนจะกลับยังหมู่บ้าน ควบม้าไปก็รู้สึกสบายใจเบิกบาน อิสระที่แท้จริงมันดีอย่างนี้นี่เอง

พริบตาซ่งจื่อเหยียนก็มาอยู่ที่อี้โจวได้สามปีแล้วไม่มีวี่แววดาวมรณะมาตามหา นางไม่ทำตัวโดดเด่นใช้สอยอย่างประหยัด จนกระทั่งวันนี้ถึงได้เกิดเรื่อง มีคนมาเก็บค่าที่นาแต่ประเด็นคือนางไม่มีนาให้ทำ เดิมก็จะทำเฉยหรอกถ้าไม่ใช่เพราะหนึ่งในนั้นอยากตาย

"มาๆพวกเจ้าจ่ายค่าเช่าที่ดินมาเสียดีๆ ตระกูลเว่ยให้พวกเจ้าทำกินเปล่าๆได้หรือไง พวกเราต้องเลี้ยงคนเท่าไหร่เงินต้องใช้"

"ฮือๆๆ ท่านผู้ดูแลท่านก็รู้ว่าหมู่บ้านปิงเหอหนาวเย็นปลูกพืชผักไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่ เราจะจ่ายค่าเช่าเช่นๆร"

"ข้าไม่สน ไปหามา อ๊ะ เอ๋