All Chapters of จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง: Chapter 51 - Chapter 60

เว่ยเซียวหยางนอนหมดแรงอยู่ในห้อง อาเจียนจนแทบหมดแรงกินอาหารไม่ได้นอกจากขนมหวาน หมัวมัวในวังมาดูอาการ พวกนางกลับไปทูลไทเฮาว่าในครรภ์พระชายาน่าจะเป็นท่านหญิง เพราะท่านอ๋องทรงโปรดของหวานจางจื่อเหยียนลงมือทำแาหารอ่อนให้เขาเอง กระทั่งยามโหย่วมู่กงกงคนของไทเฮาก็พาเว่ยจื่อห่าวมาส่ง เมื่อกลับมาก็นั่งคุยกับเสด็จแม่เจื้อยแจ้ว ระหว่างทางเว่ยเซียวก็ยางคอยสอนบุตรชายว่าต้องเรียกเขาเช่นไร ต้องเรียกมารดาเช่นไร ตนเองเป็นใครมีฐานะอะไร เว่ยจื่อห่าวเป็นเด็กฉลาดไม่นานก็เรียนรู้ทั้งหมดจากพระบิดา"เสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ...ในวังมือคนมากมาย ลูกเจอเสด็จลุงฮ่องเต้ด้วยพ่ะย่ะค่ะ""หืม.. เสด็จลุงพระทัยดีหรือเปล่า ลูกได้ทำอะไรไม่สมควรหรือไม่""เสด็จลุงพระทัยดีมากเลยพ่ะย่ะค่ะ เสด็จแม่ที่นี่คือบ้านของเสด็จพ่อหรือพ่ะย่ะค่ะ มันใหญ่มากมีหลายเรือนมีที่วิ่งเล่นอีกด้วย""อืม..ลูกชอบที่นี่หรือ พรุ่งนี้แม่จะพาลูกไปสถานที่หนึ่ง แม่ติดค้างพวกเขาอยู่ลูกต้องไปขอบคุณพวกเขาด้วยตนเอง""พ่ะย่ะค่ะ.. นั่นเสด็จแม่ทรงทำอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ ลูกยกไปให้เสด็จพ่อเองได้หรือไม่"จางจื่อเหยียนยิ้มให้กับบุตรชาย ช่างเป็นเด็กรู้ความยิ่งนัก ก่อนจะนำโจ๊กข้

จางจื่อเหยียนที่ตอนนี้หน้าท้องเริ่มขยายแล้วนางตั้งครรภ์ได้ห้าเดือนพอดี พรุ่งนี้เป็นวันแต่งงานไทเฮาทรงพระกรุณาเป็นเถ้าแก่ฝ่ายเจ้าสาว จางเย่วเล่อที่ตอนนี้ตั้งครรภ์ได้สองเดือนกว่าก็นั่งคุยกับนาง เหวินเปียวนอนเป็นไก่ป่วยแพ้ท้องแทนเมียอยู่ที่บ้านเดิมทีเขาหัวเราะท่านอ๋องที่แพ้ท้องแทนพระชายา จนกระทั่งเขาเป็นเอง วันๆร้องกินแต่ขนมงา ขนมโก๋จนเหวินฮูหยินปวดหัวกับบุตรชายคนเล็ก ฮ่องเต้พระราชทานจวนให้สองพี่น้องเป็นรางวัล พวกเขาติดตามน้องชายมานานหลายปี ออกรบหลายครั้งกระทั่งล่าสุดไปตามหายาถอนพิษให้เขานานนับปีเหวินชางได้เป็นเจ้ากรมกลาโหมต่อจากบิดา ส่วนเหวินเปียวเป็นหัวหน้าองครักษ์วังหลวง ทางด้านเว่ยเซียวหยางที่ต้องห่างเมียเจ็ดวันก็กระสับกระส่าย เคยนอนกอดทุกคืนแต่เพราะประเพณีนางต้องห่างจากเขา เหวินชางเข้าเขตเมืองหลวงแล้ว พรุ่งนี้ค่ำๆน่าจะถึง เว่ยเซียวหยางมาหาเหวินเปียวที่นอนหมดแรงเพราะแพ้ท้องที่จวนเหวิน"เหวินเปียวข้าอยากไปหาเมีย""ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ ต้องทรงอดทนหน่อย""หากวันแต่งเจ้าต้องห่างเย่วเล่ออย่างนี้เช่นกันเจ้าทนไหวไหม""เอ่อ..ไม่น่าจะไหวนะพ่ะย่ะค่ะ""ดูต้นทางให้หน่อย หากคนของเสด็จแม่มาก็ส่งสัญญา

สิบสองปีผ่านไปเว่ยเซียวหยางในวัยห้าสิบเอ็ดปีจางจื่อเหยียนในวัยยี่สิบแปดปีที่นับวันยิ่งงามมากนักเว่ยซูหนีว์กับเว่ยซูถิงตอนนี้เจ็ดขวบแล้ว เว่ยลู่เสียนห้าขวบเว่ยซิงอีกับเว่ยซีฮวนสามขวบ และจางจื่อเหยียนกำลังท้องคนที่เจ็ดอยู่ ซึ่งก็ใกล้คลอดแล้วเช่นกัน เว่ยเซียวหยางไม่ผิดคำพูดเขารับขวัญลูกคนละสองล้านตำลึงทองเท่ากับสิบล้านตำเงินซึ่งมากกว่าที่เคยบอกไว้ ตอนนี้พระชายาถือว่าเป็นภรรยาขุนนางที่ร่ำรวยที่สุดในแคว้น ยังไม่รวมเงินทองที่นางทำการค้าอีกนับไม่ถ้วนจางเย่วหลีเองก็อายุยี่สิบห้าปีนางกับเหวินชางในวัยห้าสิบสามปีมีบุตรสาวสองคนบุตรชายสองคน นางเปิดเหลาสุราอย่างที่ตั้งใจ ทางด้านสกุลจ้าวมาทำการค้าที่เมืองหลวงเป็นคู่ค้ากับนาง เดือนหนึ่งจางเย่วหลีมีรายได้กว่าเจ็ดหมื่นถึงหนึ่งแสนตำลึง เหวินชางที่มีตำแหน่งเป็นถึงเจ้ากรมไม่อยากให้เมียทำงานมากนัก แต่นางหรือจะฟังยิ่งนานวันจากสตรีอ่อนหวานที่ขี้อายตั้งแต่คุมเหลาสุรานางก็แกร่งขึ้น ใครมาอาละวาดนางก็ตีกลับจนหมดส่วนจางเย่วเล่อนั้นไม่ต้องกังวลใดๆเดิมก็ตาต่อตาฟันต่อฟันอยู่แล้ว นางแกกว่าจางจื่อเหยียนหนึ่งปีวัยยี่สิบเก้าสามีเหวินเปียวอายุปีนี้ก็ห้าสิบพอดี สามคนพี

ใบไม้ผลัดเปลี่ยนฤดูกาลหมุนเวียน บัดนี้รัชทายาทมีอายุยี่สิบเอ็ดชันษาแล้ว ฮ่องเต้มักให้พระองค์ทรงว่าราชการแทนในบางครั้งเพื่อฝึกปรือเขา เช่นเรื่องเกี่ยวกับการออกข้อสอบเพื่อหาขุนนางน้ำดีในอนาคต วันนี้รัชทายาทอยู่ที่จวนหลี่เพื่อหารือกับหลี่ผิงอันเว่ยจื่อห่าวเป็นอาจารย์ที่สำนักศึกษาหลวง หูเกอเป็นรองผู้พิพากษาศาลปกครอง ทั้งสี่คนนับว่าเป็นสหายร่วมเรียนด้วยกันมา ท่านย่าหลี่ยังแข็งแรงดี หลี่ผิงอันจากรองผู้ตรวจการตอนนี้เขากลายเป็นผู้ตรวจการในวัยเพียงสามสิบห้าปีเท่านั้นด้วยความเถรตรงและเป็นขุนนางที่ซื่อตรงบรรดาขุนนางด้วยกันยังไม่กล้ามีเรื่องกับเขา ท่านย่าทำขนมเพื่อมาเลี้ยงบรรดาคนที่มาหารืองาน เว่ยเซียวหยางปล่อยให้บุตรชายได้เติบโตจัดการเรื่องราวต่างๆเอง"ท่านน้าขอรับ ได้ข่าวว่าพักนี้ลูกศิษย์สำนักศึกษามักจะพากันหนีเรียนอยู่เรื่อยๆ"จางจื่อห่าวเอ่ยแก่หลี่ผิงอัน เขาถอนหายใจเรื่องนี้ทางสำนักศึกษาแจ้งแก่หน่วยเขามาหลายครั้งแล้ว เว่ยจื่อห่าวแม้ว่าจะเข้มงวดแต่อีกสถานะหนึ่งเขาคือรองผู้พิพากษาศาลต้าหลี่ จะมาสอนสัปดาห์ละสามวันเท่านั้น รอจนกว่าสำนักศึกษาจะได้อาจารย์มาเพิ่ม ซึ่งท่านมหาราชครูกำลังเฟ้นหาบัณฑิต

เหวินเมิ่งหรูวิ่งแยกออกมาอีกทาง ตอนนี้นางแทบจะถอดรองเท้าวิ่งด้วยซ้ำ เมื่อมาถึงตรอกทางแยกนางจึงเลือกตรอกที่ไปคนละทางกับสำนักศึกษา วิ่งจนมาเกือบพ้นปากตรอกก็ขนเข้ากับอะไรบ้างอย่างที่แข็งๆ เหวินเมิ่งหรูเจ็บจนแทบน้ำตาร่วง นางตวาดออกมาทันที"โอ๊ย เดินดูทางสิวะ ข้ารีบไม่เห็นหรือไง"ร่างเล็กคลำจมูกตนเองนางเจ็บมาก คนตัวสูงที่ยืนมองนางอยู่ก็ข่มอารมณ์ก่อนจะเอ่ยออกมา"โอ่ว..รีบมากไหมเหวินเมิ่งหรู เรียนหนักจนหัวหูมีแต่เศษดินเศษหญ้าเชียวหรือ อีกอย่างทางนี้คนละทางกับสำนักศึกษานี่"เหวินเมิ่งหรูจำเสียงเขาได้ทันที ให้ตายสิเขาไม่ได้อยู่กับเจ้าหน้าที่พวกนั้นบนเขาหรือ นางถึงกับลอบกลืนน้ำลายก่อนจะเงยหน้า นางเอ่ยตะกุกตะกัก"ทะ ท่านน้าคือว่าข้าๆ ว้าย" หลี่ผิงอันจับสาวน้อยแบกขึ้นบ่าทันที"ท่านน้าท่านทำอะไร แบกข้าทำไม่ปล่อยข้าลงนะ ตาเฒ่าหลี่ โอ๊ยยย เจ็บนะท่านตีก้นข้าทำไมเพียะ เพียะ เพียะ หลี่ผิงอันฟาดก้นนางไม่นับเลยทีเดียว ปากคอเราะรายวาจาน่าเกลียดเหลือทน เหวินเมิ่งหรูร้องไห้ออกมา นางถูกเขาแบกจนห้อยหัวลงมา สายตามองเห็นแต่พื้นอิฐของถนนในเมืองหลวง ไม่กล้าเอ่ยอันใดอีกเลย เขาใจร้ายท่านพ่อกับท่านแม่ยังไม่เคยตีนาง