รู้ความจริงเรื่องบุตร

หลังจากที่ซ่งจื่อเหยียนไปแล้วเว่ยเซียวหยางก็กลับมาถึงจวนปลายยามอู่ เขาไม่เห็นนางกับสาวใช้จึงคิดว่าพ่อบ้านมารับนางไปแล้ว ส่วนเหวินเปียวได้แต่แอบคิดถึงร่างนุ่มนิ่มที่นอนกอดมาตลอดทั้งคืนหากเสร็จเรื่องเขาจะไปอี้โจว เว่ยเซียวหยางเรียกหาเหวินชางมาพูดคุยเพียงลำพัง

"นางว่าอย่างไรบ้าง"

"มิได้เอ่ยอันใดพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องเหตุใดไล่นางไปกระหม่อมอยากรู้เหตุผล ที่จริงนางอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้เกะกะ ขอเพียงสั่งไม่ให้พวกนางมาเพ่นพ่านก็ไม่น่ามีปัญหา"

"ซ่งชุนท่านอาของนางติดต่อซื้อขายแร่เหล็กกับต่างแคว้น เหวินชางข้าไม่ได้แต่งงานกับนาง หากสกุลซ่งได้รับผลจากเรื่องนี้นางจะรอดหรือในเมื่อนางแซ่ ข้าแค่อยากชดเชยที่เคยล่วงเกินนางจึงปล่อยนางไป"

"แล้วน้องสาวนางคุณหนูรองคนนั้น"

"นางแต่เข้าตำหนักองค์ชายห้าแล้ว ที่สำคัญหยางหมิงเป็นคนเช่นไรมิใช่เจ้าไม่รู้ หลานชายข้าผู้นี้งามเพียงรูปลักษณ์เท่านั้น เขาเห็นแก่ตัวเพียงใดสะสมอนุไว้เต็มจวน ซ่งซยาอวิ๋นคนนั้นเกรงว่าทางที่เดินคงมีแต่น้ำตาเสียแล้ว"

สามคนนายบ่าวนั่งทำงานกันไปจนเลยมื้อเที่ยงไปแล้ว เสียงเอะอะจากด้านนอกดังเข้ามาจนถึงข้างในจวน

"นี่ๆ ท่านขุนนางข้ามาหาอาซ้อซ่งนางกลับมาจากค้าขายหรือยัง"

"ท่านป้าท่านนี้อาซ้อซ่งคือใครกัน หรือว่าท่านหมายถึงคุณหนูใหญ่ซ่งจื่อเหยียน"

"ข้าไม่รู้จักคุณหนูอะไรนั่น ข้ามาหาอาซ้อซ่ง"

ก่อนจะมาที่นี่ป้าหูเปิดถุงเงินมาก็เห็นตั๋วเงินห้าร้อยตำลึงสี่ใบ นางตกใจจนหน้าซีดหรือว่าอาซ้อซ่งจะหยิบถุงเงินผิดใบมาให้ นี่อาจเป็นเงินที่นางต้องไปลงทุนหรือเปล่าจึงจะนำมาคืน เว่ยเซียวหยางได้ยินทหารยามเอ่ยถามหญิงวัยกลางคนจึงให้เหวินเปียวออกไปดู

"เจ้าไปดูหน่อยเหวินเปียว"

"พ่ะย่ะค่ะ"

เหวินเยวรับคำสั่งเรียบร้อยก็เดินไปยังหน้าจวน ให้ทหารพาท่านป้าหูเข้ามาก่อนเขาจะเอ่ยถาม

"ท่านป้าท่านนี้มาที่นี่มีเรื่องอันใดหรือไม่"เหวินเปียวถามหญิงวัยกลางคนตรงหน้า ป้าหูถามหาซ่งจื่อเหยียนกับเขา

"เอ่อคุณชายท่านนี้...อาซ้อซ่งนางอยู่หรือไม่"

เว่ยเซียวหยางที่กำลังนั่งเขียนแบบผังใหม่เงี่ยหูฟังองครักษ์ของเขากับหญิงชาวบ้าน

"นางไม่อยู่หรอก นางจากไปแล้ว ท่านป้ามีเรื่องอันใดหรือ"

"ห๊า นางจะไปได้อย่างไร บุตรชายนางมีไข้เมื่อคืน นางพาลูกเดินทางทั้งๆ ที่ป่วย ห้าย ผู้หญิงคนนี้เด็กป่วยเพียงนั้นรีบร้อนอะไรกันหนักหนา"

เพล้ง!!! เว่ยเซียวหยางที่จิบชาอยู่ถ้วยหลุดมือทันทีก่อนจะเดินมาหาป้าหูเอ่ยเสียงเข้ม

"บุตรชายหรือ อายุเท่าไหร่ นางไปมีลูกตอนไหนกัน"

"นางมาอยู่ที่นี่ได้หกเดือนก็คลอด เฮ้อช่างเถอะๆ ข้าแค่จะเอาเงินที่นางฝากเลี้ยงบุตรชายนางเมื่อคืนนี้มาคืนมันเยอะเกินไปน่ะ ในเมื่อนางไม่อยู่แล้วงั้นข้าไปล่ะ"

เว่ยเซียวหยางกำมือแน่นหกเดือนหรือ นางมีสัมพันกับเขาก่อนหน้าที่จะเอามานางมาทิ้งที่นี่สามเดือน เขาไม่แต่งงานกับนางแต่จับนางมาโยนไว้ที่นี่เจ้ากล้าขโมยลูกข้าหรือ

"ท่านป้าท่านบอกว่านางเอาลูกไปฝากท่านเมื่อคืนเช่นนั้นหรือ"

"ใช่เจ้าค่ะใต้เท้า นางมารับไปตอนยามซื่อ อีกอย่างอาซ้อซ่งนางน่าสงสารใต้เท้าถ้านางกลับมาท่านอย่าไล่นางไปไหนเลยนะเจ้าคะ"

"หืม...นางน่าสงสารหรือ ท่านป้าท่านมีนามว่าอะไร"

"อะ เอ่อข้าแซ่เถียนสามีข้าหูเจ้าค่ะ"

"อ้อ..ท่านป้าหูนางอยู่ที่นี่เป็นเช่นไรท่านบอกข้าสักหน่อย"

"เดิมทีนางไม่พูดเรื่องตนเองหรอกเจ้าค่ะใต้เท้า ตอนนางมาอยู่ใหม่ๆ นางแทบไม่มีกินมีอยู่ๆ วันหนึ่งมีน้องสาวกับแม่เลี้ยงของนางมาหาเรื่อง ตบตีนางแต่นางก็ไม่ยอม สามีข้าน้อยบังเอิญล่าสัตว์ผ่านมาจึงยื่นมือเข้ามาช่วยเอาไว้ จากนั้นนางก็ยอมเชื่อใจพวกเราเอาหยกไปขายได้เงินมาจุนเจือตนเอง ต่อมาไม่นานครรภ์นางก็เริ่มใหญ่ขึ้น พวกเราจึงได้รู้ว่านางตั้งครรภ์ นางบอกแค่ว่าบิดาของเด็กไม่สะดวกใจที่จะเลี้ยงดู หลังจากคลอดนับว่าดีหน่อย พอมีลูกนางเข้มแข็งขึ้น รู้สึกเหมือนสามีนางจะแซ่เว่ย"

"อ้อ...นางบอกชื่อหรือไม่ว่าสามีนางชื่ออะไร? "

"นางไม่ได้บอกนะเจ้าคะ แต่ตอนคลอดเย่วเล่อพี่สาวนางพูดประมาณว่าทำไมสามีนางจังใจร้ายเหลือเกิน อาซ้อซ่งนางก็พูดแค่ว่าอย่ากล่าวถึงไอ้สุนัขนั่นอีก เขาคือตัวซวยในชีวิตของข้า ตอนหลังๆ ข้ามาถามนางๆ จึงบอกว่าเขาตายไปแล้วเป็นโรคสตรีตายเพราะความมักมากเจ้าค่ะ ใต้เท้าท่านดูสินางน่าสงสารเพียงใด สตรีดีๆ คนหนึ่งต้องมาเป็นหม้ายเพราะความมักมากไม่รู้จักพอของบุรุษ อาซ้อซ่งนางงามเพียงนี้สามียังนอกใจ แล้วบุตรสาวข้าที่จะออกเรือนปีหน้าชะตาชีวิตจะเป็นเช่นไรกัน เฮ้อ..ข้าต้องไปแล้วบุตรชายยังรอให้ข้าพาไปหาหมอ"

ป้าหูจากไปแล้ว ในเมื่อนางเต็มใจให้ป้าหูก็เต็มใจรับ ส่วนคนที่เพิ่งได้ฟังเรื่องราวจากป้าหู ตอนนี้แทบอยากไปอี้โจวทันทีเขากำลังกำมือแน่น สุนัขหรือ ตัวซวยหรือซ่งเหยียนเจ้าช่างปากคอเราะร้ายยิ่งนัก เหวินชางได้แต่ถอนหายใจหากท่านอ๋องยอมพูดจากับนางสักหน่อยอาจมีทางออกมากกว่านี้

"จัดการงานให้เรียบร้อยอย่าให้เกินสามวันเสร็จ แล้วข้าจะไปอี้โจวทวงบุตรชายข้าคืน สายเลือดราชวงศ์จะให้ปะปนกับคนนอกไม่ได้"

"พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง"

ทั้งสามคนคุยกันอยู่ก็ได้ยินเสียงรถม้าเคลื่อนเข้ามาด้านในจวน ปิงเช่อมาถึงก็คำนับเว่ยเซียวหยาง

"คารวะท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมมารับคุณหนูซ่งไปส่งอี้โจวตามรับสั่ง แต่ว่าพอดีรถม้าเสียกลางทางจึงพึ่งมาถึงพ่ะย่ะค่ะ"

"เจ้าเพิ่งมาเช่นนั้นหรือ นางไปตั้งแต่ยามซื่อนี่ยามเซินเลยมาสามชั่วยามแล้ว ป่านนี้นางถึงไหนแล้ว ดูท่านางคงไม่ได้ไปอี้โจวแน่ๆ นี่เป็นข้าที่ต่อปีกต่อหางให้เจ้าเองหรือแม่ตัวดีหรอกหรือ ขโมยบุตรชายของข้า ซ่งจื่อเหยียน เจ้ากล้ามากนักนะ"

"ท่านอ๋องจะให้ทำเช่นไรพ่ะย่ะค่ะ"

"ส่งคนไปตามหานาง หากไม่ติดว่าพรุ่งนี้ฝ่าบาทจะเสด็จมาที่นี่ด้วยพระองค์เองข้าไปตามนางเองแล้ว เจอเมื่อไหรข้าต้องคิดบัญชีกับนางแน่ ซ่งจื่อเหยียน"