พวกท่านมันใจคอโหดเหี้ยม

เหวินเปียวที่เห็นพี่ชายเดินมาก็สะบัดหน้าหนีทันที หันมาอีกทางก็เจอกับท่านอ๋องที่อุ้มพระชายาเดินมาก็สะบัดหน้าหนีอีกครั้ง ขวาก็พี่ชายซ้ายก็ท่านอ๋อง เหวินเปียวหันหลังกลับจนเหวินชางต้องเอ่ยทัก

"เจ้าเป็นบ้าอะไร ไม่พอใจข้ากับท่านอ๋องเรื่องใดอีก นับวันยิ่งทำตัวหนักข้อขึ้นทุกวันไอ้เด็กบ้า"

"หึ พวกท่านแต่ละคนจิตใจโหดเหี้ยมยิ่งนัก ข้าต้องนอนอดทนฟังเสียงพวกท่านทั้งคืน ห้องซ้ายก็อาเย่วคนดี เจ้าเร่าร้อนนักพี่แทบจะขาดใจตายคาอกเจ้าเสียแล้ว ขวาก็เสี่ยวเหยียนเด็กดี เจ้าหวานขนาดนี้พี่จะอดใจไหวอย่างไรคนงาม แล้วข้าเล่าข้าที่นอนห้องกลาง เมียไม่ให้แตะแม้แต่ปลายผม แค่ขยับนางก็คว้าหมอนไม้เตรียมปาหัวข้าแล้ว อีกทั้งข้ายังต้องนอนทนฟังเสียงครางพวกท่านอีกทั้งคืน จิตใจพวกท่านทำด้วยอะไรกัน ฮึ พวกน่ารำคาญ"

เหวินเปียวเดินไปแล้ว จางจื่อเหยียนกับจางเย่วหลีหน้าแดงก่อนจะมองบุรุษของตนเองตาขวาง เว่ยเซียวหยางวางเมียลงพร้อมกับตะโกนไล่หลังองครักษ์เจ้าปัญหาของตน

"ข้ารักเมียข้าเกี่ยวอะไรกับเจ้า ใครใช้ให้เจ้าเอาม้าไปตะกายใส่หน้านาง ใครใช้ให้เจ้าข่มเหงจิตใจนางครั้งแล้วครั้งเล่า หึ ข้าสั่งให้เจ้าทำหรือ เมียจ๋าอย่าไปฟังนะไอ้เด็กบ้าน