กลับเมืองหลวงกันเถอะจื่อห่าวต้องเข้าเรียนแล้ว

ตื่นมาอีกทีก็ยามอู่แล้ว จางจื่อเหยียนลุกขึ้นมากินข้าวแล้วยาอีกรอบ ครั้งนี้บุตรชายมาหาได้แล้ว นางรู้สึกผิดกับบุตรชายจึงอุ้มมานั่งตัก

"จื่อห่าว...เมื่อวานวันเกิดลูกแต่แม่กลับป่วยลูกให้อภัยแม่หรือไม่"

"เมื่อวานตอนที่ท่านแม่หลับท่านพ่อพาลูกไปซื้อกระดาษ ให้ท่านลุงองครักษ์เหล่านั้นทำโคมไฟให้ลูกหลายๆดวงเลยขอรับท่านแม่ ท่านพ่อบอกว่าจะจุดเลยไหมหรือจะรอท่านแม่ ลูกอยากดูพร้อมท่านแม่ขอรับ"

"อืม...งั้นคืนนี้เรามาดูโคมไฟกันเถอะนะ"

จางจื่อห่าวพยักหน้า ไม่นานหลี่ฉุนก็มารับเขาไป เว่ยเซียวหยางเข้ามาดูเมียว่าดีขึ้นหรือยังก่อนจะเอ่ยจริงจัง

"เมียจ๋า เราหาช่างได้แล้ว อีกสิบวันกลับเมืองหลวงเถอะนะ จื่อห่าวสี่ขวบแล้วถึงเวลาต้องเรียนหนังสือแล้ว"

"เอ่อ...หม่อมฉันมีเรื่องขอร้องเพคะ"

"หืม..ว่าอย่างไร"

เว่ยเซียวหยางอุ้มนางมานั่งตักตนเอง จุมพิตขมับนางแล้วเอ่ยถาม

"ท่านอ๋องเมืองหลวงวุ่นวาย เหล่าคุณหนูเหล่านั้นก็มีแต่แผนชั่วร้าย หม่อมฉันอยากกลับไปอยู่ที่จวนร้าง แต่ว่ากลายเป็นค่ายผู้ประสบภัยไปแล้ว เช่นนั้นขอซื้อบ้านหลังเล็กๆอยู่นอกเมืองได้ไหมเพคะ"

"หึๆ นึกว่าเรื่องอะไร เดิมทีจะใช้ทำค่ายผู้ประสบภัย แต่ว่าพอดีมีที่ของเสด