All Chapters of จันทราพร่างพราว เหมันต์หวนคืน: Chapter 11 - Chapter 20

การงานที่วุ่นวายยึดครองพื้นที่ความคิดของนางไปจนหมดสิ้น ทั้งที่นางเคยคิดว่าตนเองรัก ติงกว่างอาน มากจนไม่อาจทนเห็นเขากับหลินซูซิน-ญาติผู้น้องของนางได้ แต่เมื่อนางความคิดและแรงกายมาทุ่มเทดูแลกิจการแทนท่านลุงใหญ่ที่ล้มป่วย ทำให้นางเกิดสงสัยในตัวเองว่า แท้จริงแล้วนางรักติงกว่างอานจริงหรือไม่ หรือเพราะแค่ความผูกพัน เขาเป็นบุรุษที่อ่อนโยน ให้เกียรตินาง และยอมรับที่นางเป็น นางทำกับข้าวไม่เก่ง เย็บปักเสื้อผ้าได้แต่ไม่สวยงามนัก แต่เขาก็ยังสัญญาว่าจะมีนางเป็นภรรยาเพียงหนึ่งเดียวเวลาผ่านมาไม่ถึงสี่เดือน เหตุใดความรู้สึกที่มีต่อเขาเลือนรางนัก ที่นางเสียใจอาจเพราะนางคาดหวังว่าเขาจะรักษาคำพูดของตน นางผิดหวังและเสียใจกับสิ่งที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดขึ้น เสียงถอนหายใจเบาๆ จากริมฝีปากแดงระเรื่อ ทำไมนางจะไม่รู้นิสัยของหลินซูซินบุตรสาวของท่านลุงรอง ภายใต้กิริยาเรียบร้อยอ่อนหวาน หลินซูซินต้องการอยู่เหนือนาง ยิ่งท่านลุงใหญ่มอบร้านผ้าให้นางดูแล ก็ได้ยินว่าคราวนั้นหลินซูซินขว้างปาแจกันแตกไปหลายใบ แต่นางไม่คิดว่าหลินซูซินจะยอมเอาร่างกายเป็นเดิมพัน ยอมมีความสัมพันธ์กับคู่หมั้นของนางจนตั้งครรภ์ทำลายงา

“กินผักด้วยอย่ากินแต่เนื้ออย่างเดียว” กัวจื่อหรานหยิบตะเกียบคีบผักใส่ถ้วยข้าวให้น้องชาย “เรามิได้ยากจนเสียหน่อย” เด็กหนุ่มบนพึมพำฝืนเคี้ยวผักเพราะเขากลัวพี่ชายจะดุเอา “ได้ หากเจ้าไม่กินผักก็กินยาบำรุงแทน” เด็กหนุ่มทำหน้ามุ่ยกล้ำกลืนกินผักที่กัวจื่อหรานคีบให้ “พี่ใหญ่ ท่านบาดเจ็บ?” กัวจื่อหรานเลิกคิ้วจ้องมองหน้าน้องชายวัยสิบสี่ที่จ้องใบหูของเขา แม้จะทายาไปแล้วแต่รอยแดงและฟันยังคงอยู่ แม้กระทั้งจางหยวนยังแอบหัวเราะรอยฟันนี่ เขาจึงต้องใช้เส้นผมมาบดบังรอยฟันนี่เสียแต่ไม่คิดว่ากัวอี้เซียวจะมองเห็น ไม่ซิ เขาลืมไปว่าน้องชายคนนี้ช่างสังเกตนัก ข้าวของเครื่องใช้ในห้องนอนของกัวอี้เซียวต้องอยู่ที่เดิม ขยับย้ายไปสักนิด กัวอี้เซียวจะโกรธเกรี้ยวโวยวายขึ้นมาทันที “เล็กน้อยเท่านั้น” เมื่ออีกฝ่ายยอมรับและไม่โกหก กัวอี้เซียวก็ไม่รบเร้าถามสิ่งใดอีก สายตาของกัวจื่อหรานเหลือบไปมองสมุดภาพที่วางอยู่ใกล้มือกัวอี้เซียว ตั้งแต่ได้สมุดภาพเล่มนี้ กัวอี้เซียวไม่ยอมให้อยู่ห่างมือเลย พลันเขาคิดถึงเจ้าของสมุดภาพ ริ

‘ท่านพี่ อภัยให้ข้าด้วย’ ‘น้องหญิง....พี่ผิดเอง เป็นความผิดของพี่’ ‘ข้าผิดต่อท่าน’ ‘เป็นข้าที่ผิดต่อเจ้า ข้าไม่ดีเอง’ ‘ท่านพี่เป็นคนดี เป็นข้าที่ผิดเอง แม้ข้าไม่เต็มใจแต่งกับท่านพี่ ท่านเองก็รู้แต่ยังดูแลข้าอย่างดี ไม่มีอนุหรือภรรยารองมาข่มเหงข้า แต่ข้า...ข้าก็ยังทำผิดต่อท่านพี่’ ‘น้องหญิง อย่าพูดอีกเลย’ ‘ข้าผิดต่อท่าน ต่อสิ่งที่ทำผิดไป ข้า...ตั้งท้องลูกของผู้อื่น...’ ‘เจ้า!’‘ข้าผิดต่อท่านพี่.... ก่อนแต่งงานกับท่านพี่ ข้ามีชายที่รักชอบพอกันแต่บิดามารดาบังคับให้ข้าแต่งงานกับท่าน’ ‘ลูกในท้องเจ้า...เป็นลูกของคนผู้นั้น’ ‘ข้าละอายต่อท่านพี่นัก ชาตินี้ไม่หวังให้ท่านพี่ให้อภัย ได้แต่ขอให้ท่านอโหสิกรรมให้ข้าด้วย’ ‘เจ้า...ตั้งใจตกลงไปในน้ำ....’ เสียงนั้นเบาจนคล้ายเสียงละเมอ ‘ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เคยรักข้า แต่ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะทำเช่นนี้’ ‘ข้าขอโทษ ข้าผิดต่อท่านแล้ว’ แม้นางสารภาพความจริงต่อเขา แม้รู้ว่าลูกในท้องไม่ใช่ลูกของตน แต่เขาก็ให้หมอรักษ

“ทำไมเจ้าผ่ายผอมเช่นนี้” หลินอวี้เจินขมวดคิ้วไม่ได้สนใจสายตาของผู้อื่นที่มองนางอย่างตำหนิ นางกลับจ้องหน้าเด็กหนุ่มที่หลุบตาลงไม่กล้าสบตา จวนใต้เท้ากัวใหญ่โตถึงเพียงนี้ มีกระดาษและหมึกให้คุณชายได้ถลุงเล่นไม่เสียดาย คงมิได้ขาดแคลนข้าวปลาอาหารหรอกกระมัง“คุณชายน้อยเลือกกินอาหาร ดื้อรั้นไม่ค่อยกินข้าวปลา หากใต้เท้ากัวไม่กินข้าวด้วยก็ไม่ยอมแตะต้องอาหารเลยขอรับ” พ่อบ้านรายงานอย่างไม่ปิดบัง เนื่องจากเห็นว่านางเป็นคนที่คุณชายเปิดใจให้“ไม่ได้ๆ เจ้าอายุสิบสี่แล้วไม่ใช่รึ เจ้าต้องตัวสูงกว่านี้ มีเนื้อมีหนังมากกว่านี้ เจ้าผอมเกินไปแล้ว” นางโคลงศีรษะไปมาแล้วเดินจูงมือเด็กหนุ่มไปนั่งที่เก้าอี้ “มาดูนี่ซิ วันนี้พี่สาวมีของเล่นมาเล่นกับเจ้าด้วย”หลินอวี้เจินพยักหน้า หวังหมิ่นก็รับกล่องจากบ่าวรับใช้ที่ช่วยถือนำมาเปิดตรงหน้าหญิงสาว นางหยิบตุ๊กตาหุ่นกระดาษออกมา ลอบมองสีหน้าของกัวอี้เซียว แน่นอนว่าเขาทำตาโตจ้องมองด้วยความตื่นเต้น ยื่นมือมาหมายจะจับตุ๊กตากระดาษ แต่นางเร็วกล่าชูขึ้นเหนือศีรษะตนเอง“เมื่อเช้าเจ้ากินข้าวเช้าหรือยัง” นางถามด้วยรอยยิ้ม“กะ...กิน...กินแล้ว”หญิงสาวกลั้นหัวเราะ เด็กคนนี

หญิงสาวข่มขู่ด้วยสายตาแต่เมื่อเห็นดวงตาวาวโรจน์ของเขาที่เลื่อนสายตาจากดวงหน้า หลุบตามองที่เนินเนื้อนุ่มนิ่มที่โผล่พ้นสาบเสื้อที่เบะออก นางอ้าปากแต่ไร้เสียงหวีดร้อง รีบใช้สองมือปกปิดทรวงอกของตนเอง “กัว-จื่อ-หราน!” นางเค้นเสียงเรียกชื่อเขา พยายามลุกจากตักแต่เขากลับโอบรัดนางแน่นขึ้น ซ้ำยังวางคางกดลงที่ไหล่ของนางอีก “อย่าขยับตัวส่งเดช” เขาดุเสียงแหบพร่าอย่างไม่รู้ตัว กลับพึงพอใจที่นางเรียกชื่อเขาเช่นนี้“ข้าจะปล่อยเจ้าแต่อย่าส่งเสียงดัง” “ข้าส่งเสียงดังได้รึ” นางยอมนั่งนิ่งๆ เพราะรู้ว่าการขยับตัวของนางนั้นทำให้ผิวกายยิ่งแนบชิดกันมากยิ่งขึ้น “หรือเจ้ารอคอยให้ข้ามาหาเช่นนี้” ปลายจมูกสูดดมกลิ่นหอมของสมุนไพรจางๆ จากเรือนกายนุ่มนิ่ม “ข้าหาได้เชื้อเชิญท่าน!” นางเบี่ยงใบหน้าให้ออกจากปลายจมูกของเขา ทว่าลมหายใจร้อนระอุเป่ารดผิวกายของนางราวกับน้ำร้อน “หากข้าส่งเสียงดังออกไปเกรงว่าคนที่ต้องอับอายคงเป็นข้า มิใช่ใต้เท้ากัวเจ้าเมืองตันหยางกระมั้ง” กัวจื่อหรานเลิกคิ้ว เงยหน้าสบตาดวงตาดื้อรั้นของนาง “คน