Chapter12.ทั้งโกรธทั้งอาย

การงานที่วุ่นวายยึดครองพื้นที่ความคิดของนางไปจนหมดสิ้น  ทั้งที่นางเคยคิดว่าตนเองรัก ติงกว่างอาน มากจนไม่อาจทนเห็นเขากับหลินซูซิน-ญาติผู้น้องของนางได้ แต่เมื่อนางความคิดและแรงกายมาทุ่มเทดูแลกิจการแทนท่านลุงใหญ่ที่ล้มป่วย ทำให้นางเกิดสงสัยในตัวเองว่า แท้จริงแล้วนางรักติงกว่างอานจริงหรือไม่ หรือเพราะแค่ความผูกพัน  เขาเป็นบุรุษที่อ่อนโยน ให้เกียรตินาง  และยอมรับที่นางเป็น นางทำกับข้าวไม่เก่ง เย็บปักเสื้อผ้าได้แต่ไม่สวยงามนัก แต่เขาก็ยังสัญญาว่าจะมีนางเป็นภรรยาเพียงหนึ่งเดียว

เวลาผ่านมาไม่ถึงสี่เดือน เหตุใดความรู้สึกที่มีต่อเขาเลือนรางนัก  ที่นางเสียใจอาจเพราะนางคาดหวังว่าเขาจะรักษาคำพูดของตน  นางผิดหวังและเสียใจกับสิ่งที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดขึ้น  เสียงถอนหายใจเบาๆ จากริมฝีปากแดงระเรื่อ  ทำไมนางจะไม่รู้นิสัยของหลินซูซินบุตรสาวของท่านลุงรอง  ภายใต้กิริยาเรียบร้อยอ่อนหวาน  หลินซูซินต้องการอยู่เหนือนาง ยิ่งท่านลุงใหญ่มอบร้านผ้าให้นางดูแล ก็ได้ยินว่าคราวนั้นหลินซูซินขว้างปาแจกันแตกไปหลายใบ  แต่นางไม่คิดว่าหลินซูซินจะยอมเอาร่างกายเป็นเดิมพัน ยอมมีความสัมพันธ์กับคู่หมั้นของนางจนตั้งครรภ์ทำลายงานแต่งงานที่นางวาดหวังไว้

ความอุ่นสบายที่ละลายความเหนื่อยล้าทำให้นางผล็อยหลับในอ่างอาบน้ำอีกครั้ง

แม้ผู้อื่นจะเรียกเศรษฐีหลิน แต่บ้านของหลินเหิงอี้นั้นเรียบง่ายเน้นประโยชน์ใช้สอยเป็นหลัก หลินเหิงอี้ไม่มีผู้อารักขาเวรยามหนาแน่นอะไร  พ่อบ้านเป็ผู้จัดคนงานมาเดินเวรยามและเพิ่มเงินให้สำหรับคนที่ทำงานเกินเวลา ชายหนุ่มในวัยสร้างเนื้อสร้างตัวจึงรับงานเดินเวรยาม แต่คนเหล่านี้เป็นเพียงคนงานแบกหามมิได้มีวรยุทธแต่อย่างใด 

ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีใครล่วงรู้ว่ามีบุรุษในชุดดำกระโจนเข้ามาอย่างเงียบเฉียบไร้ร่องรอยราวภูติผีปีศาจ

บุรุษในชุดดำเฝ้ารอจนบ่าวรับใช้ออกมาจากห้องของหญิงสาวและไร้การเคลื่อนไหวใดๆ แล้ว เขาจึงลอบเข้าไปทางหน้าต่างที่เปิดแง้มอยู่เล็กน้อย  ดวงตาคมกวาดตามองไปถ้วนทั่ว  ห้องนี้ตบแต่งอย่างเรียบง่ายแต่เครื่องเรือนแต่ละชิ้นทำอย่างประณีตและแข็งแรง ดูไม่เหมาะจะเป็นของหญิงสาวนัก หากไม่ใช่เพราะกลิ่นหอมอ่อนๆ นี่เขาอาจคิดว่าตนเองเข้าห้องผิด   หน่วยสอดแนมที่ส่งมาดูยังไม่เคยเข้ามาในห้องของหลินอวี้เจิน เพราะนางเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ครึ่งเดือน ห้องนี้เคยถูกตรวจสอบแล้วแต่ครั้งนั้นห้องนี้ยังไร้เจ้าของ

เศรษฐีหลินมีพื้นเพเป็นเพียงชาวนา  แต่ด้วยความมุ่งมั่นใช้เวลาสามสิบปีจนกลายเป็นวาณิชที่มีคนรู้จักอยู่พอสมควร หลินอวี้เจินไม่สนิทสนมกับผู้ใดมากนัก รักสันโดษ ยกเว้นมีงานเลี้ยงจำเป็นต้องมาเขาจึงมาปรากฏกายสักครั้ง  แม้กระทั่งมีหลานสาวหน้าตาสะสวยมาอาศัยอยู่ด้วยนานครึ่งเดือนแล้ว เขาก็ไม่ได้พานางไปพบใครหรือไปงานเลี้ยงน้ำชาที่ไหนสักแห่ง  ยกเว้นแค่นางมาส่งมอบของขวัญให้เขาเท่านั้น

บุรุษในชุดดำมีผ้าปิดใบหน้าเหลือเพียงดวงตาคมกริบก้าวเดินไปยังเตียงนอนของหญิงสาว เขายื่นมือไปลูบคลำเผื่อว่าจะมีกล่องหรือช่องลับซ่อนสิ่งของอยู่  ด้วยความเป็นคนฝึกยุทธ เพียงการเคลื่อนไหวเล็กน้อยก็สัมผัสได้ เขาตวัดสายตามองไปยังต้นเสียงที่ได้ยิน  หรี่ตามองไปยังฉากกั้น แรกทีเดียวเขาเห็นเพียงอ่างอาบน้ำ ทว่าเมื่อสังเกตดีๆ จึงเห็นเงาศีรษะของคนพาดที่ขอบอ่าง 

บุรุษหนุ่มก้าวเข้าไปอย่างระวังและเงียบเฉียบราวฝีเท้าแมว  ทว่าภาพที่เห็นหลังฉากกั้นนั้นทำให้เขาแทบลืมหายใจไปชั่วขณะ ผิวขาวละเอียดต้องแสงเทียนวับแวบดูเย้ายวนจนน่าสัมผัส  ลำแขนเรียวงามพาดที่ขอบอ่าง  ไหล่ลาดรับกับบัวคู่งามที่ปริ่มน้ำราวกับดอกบัวตูมที่รออวดความงาม ดวงตาของนางปิดสนิทแต่ริมฝีปากเผยอเล็กน้อยส่งเสียงครางเบาๆ เหมือนลูกแมวตัวน้อย

หลับ?

นางหลับในอ่างอาบน้ำ!

มีผู้ใดหลับในอ่างอาบน้ำเช่นนี้เล่า!

มือแกร่งที่จับกระบี่จนหยาบกระด้างยื่นลงไปแตะน้ำในอ่าง น้ำเริ่มเย็นแล้ว นี่นางแช่น้ำอยู่เพียงผู้เดียวเช่นนี้มานานเพียงใดกัน แต่เมื่อเขาขยับเข้าไปใกล้สายตาก็ถูกเรือนร่างเปลือยเปล่าดึงดูดจนไม่อาจถอนสายตาไปได้

ลำแขนเรียวที่พาดขอบอ่างค่อยๆ เลื่อนลงทำให้ร่างของนางค่อยๆ ไถลลงไปในน้ำ  มือใหญ่รวดเร็วพอที่จะจับไหล่สองข้างของนางไว้ก่อนที่นางจะจมลงไปในน้ำ  เพียงการสัมผัสเล็กน้อยก็ทำให้คนที่เผลอหลับสะดุ้งตื่น  หลินอวี้เจินปรือตาขึ้นมอง นางเห็นเพียงเงาดำโน้มตัวอยู่เบื้องหน้านาง นางหลับตาอีกครั้งแล้วลืมตาอีกหน คราวนี้นางเห็นเงาดำชัดเจนเป็นรูปร่างสูงโปร่งในชุดดำทั้งชุด ดวงตาคมปลาบที่จ้องมองราวกับมีลูกไฟอยู่ในนั้นทำให้นางได้สติ นางกลอกตามองตามลำแขนที่ยื่นมาด้านหน้า มือของเขาจับไหล่สองข้างนางอยู่ และ...นางเปลือยเปล่าในอ่างอาบน้ำ

หญิงสาวอ้าปากจะกรีดร้องแต่มือที่จับไหล่เลื่อนมาตะปบปากนางไว้แน่น หญิงสาวดิ้นรนใช้ท่อนแขนข้างหนึ่งปกปิดทรวงอก มืออีกข้างพยายามแกะมือที่ปิดปากนางอยู่  

เพราะไมต้องการให้อีกฝ่ายเจ็บตัว เขาขยับมือจี้สกัดจุดร่างกายของนาง หญิงสาวจึงหยุดงะชักค้าง แม้แต่ส่งเสียงก็ทำไม่ได้ มีเพียงดวงตาที่เบิกกว้างถลึงตามองอย่างจะฉีกอีกฝ่ายเป็นชิ้นๆ

หากไม่มีผ้าดำปิดครึ่งใบหน้าอยู่ คงได้เห็นรอยยิ้มขบขันของใต้เท้ากัว ผู้มีใบหน้าเคร่งขรึมตลอดเวลา

กัวจื่อหรานหยิบเสื้อคลุมของหญิงสาวสะบัดไปมาแล้วโยนขึ้นเหนืออ่างอาบน้ำ เพียงพริบตาเขาก้มตัวช้อนร่างของหญิงสาวขึ้นจากน้ำ ยื่นมือไปรับเสื้อคลุมที่ค่อยๆ ล่วงหล่นลงมา ตวัดข้อมือเพียงไม่กี่ครั้งก็สามารถใช้เสื้อคลุมของนางห่อหุ้มร่างเปลือยเปล่าได้มิดชิด  เขาอุ้มนางที่ยังถลึงตามองเขาแต่ใบหน้าหวานนั้นแดงจัดราวคนป่วยไข้

“จุ๊ๆ อย่าจ้องหน้าหน้าผู้มีพระคุณเช่นนี้”  เขาเอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะในลำคอ อุ้มร่างนุ่มนิ่มไปวางไว้บนเตียง

มารดาเถอะ! ผู้มีพระคุณอะไรกัน! เจ้าโจรลามก!

นางได้แต่ส่งสายตาดุดัน พยายามจะขยับตัวหรือส่งเสียงแต่ไม่อาจทำได้  ดวงตาคู่นี้คือชายคนเดียวกันกับที่จับตัวนางในตรอกเล็กๆ นั้น   ครั้นนั้นนางยังคิดไปว่าเขาอาจจำคนผิด จับผิดคน แต่เห็นได้ชัดว่าครั้งนี้เขาตั้งใจมาหานาง