บททั้งหมดของ จันทราพร่างพราว เหมันต์หวนคืน: บทที่ 21 - บทที่ 30

“เจ้าพักผ่อนเสีย เรื่องนี้ค่อยคุยกันวันหลัง” เขากระซิบสั่ง ใบหูของนางราวกับถูกย้อมจนกลายเป็นสีแดง เขาอดใจไม่ไหวอ้าปากขบติ่งหูนางเล่นไปหนึ่งคำ และก่อนที่นางจะโวยวายออกมาเขาก็ผละออกห่างจากนางไปครึ่งก้าวแล้ว “ห้ามไปนะ! ท่านต้องอธิบายมาก่อน เหตุใดท่านคิดว่าข้าหรือท่านลุงใหญ่ของข้าเป็นคนนำไข่มุกน้ำตาจันทราไป!”นางยันกายขึ้นจากเตียงแล้วยื่นมือไปคว้าเขาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะหมุนตัวกลับออกไป เขาหันกลับมาจริงๆ แต่ครั้งนี้กลับโถมร่างใส่นางจนแผ่นหลังของนางแนบชิดกับเตียงนอน ริมฝีปากของเขาทาบทับริมฝีปากแดงนุ่มนวล นางตกตะลึงจนลืมปัดป้องปล่อยให้เขาขบเม้มริมฝีปากนางเบาๆ เพื่อแยกริมฝีปากนางออกแล้วแทรกเรียวลิ้นอุ่น รุกรานตักตวงความหอมหวานตามอำเภอใจ เพราะจุมพิตของเขาปล้นชิงสติสัมปชัญญะไปหมดสิ้น ลืมแม้กระทั้งต้องหายใจทางจมูก ร่างกายแข็งเกร็งอย่างไม่รู้จะทำเช่นไร กัวจื่อหรานเห็นใบหน้าแดงซ่านและแววตาตื่นตระหนกร่วมทั้งร่างกายเคร่งเครียดของนางแล้วก็อ่อนใจ ยอมผละจากริมฝีปากหวานละมุนที่ชวนให้มึนเมาอย่างเสียดาย “เด็กดี คืนนี้เจ้าพักผ่อนเสียก่อน” เขาปลอบแล้วใช

“หลานเอาไปแช่น้ำแล้วเจ้าค่ะ” นางยิ้มอ่อนหวาน “ท่านลุง หลานไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ” “เจ้าควรมาพักผ่อนให้สบายใจ แต่กลับมาล้มป่วย หากพ่อของเจ้ารู้ ลุงจะทำเช่นไร” “ก็อย่าให้รู้ซิเจ้าคะ” นางแลบลิ้นทำหน้าทะเล้น “ท่านลุงให้หลานพักผ่อนสักวันก็พอ ถ้าเห็นหลานไม่ดีขึ้นค่อยเรียกหมอมาดูอาการก็ได้” เพราะนางดื้อดึง ท่านลุงใหญ่จึงยอมใจอ่อน นางจึงรอดพ้นจากการถูกท่านหมอตรวจชีพจร วันแรกนางหลับใหลไปเพราะความอ่อนเพลียจริงๆ เพราะก่อนหน้านี้นางดูแลกิจการการค้าขายแทนท่านลุงใหญ่ เมื่อได้พักก็ดีขึ้น แต่ท่านลุงใหญ่ยังไม่วางใจนางจึงไม่ได้ช่วยงานใดๆ ประจวบกับหวังหมิ่นนำผ้าฝ้ายมาพับหนึ่ง อยู่ที่จู้หยางท่านลุงใหญ่ให้นางดูแลร้านผ้าเล็กๆ เมื่อเห็นหวังหมิ่นหอบผ้ามาหนึ่งพับนางจึงอดขอดูไม่ได้ “ผ้าเนื้อหยาบราคาถูก บ่าวจะเอามาตัดเสื้อผ้าชุดใหม่ให้น้องชายน้องสาวใส่วันปีใหม่เจ้าค่ะ” “ทำไมใช้เนื้อผ้าหยาบเช่นนี้” นางเบ้ปาก คลังสินค้าของท่านลุงใหญ่มีผ้าดีๆ หลายพับ หากนางขอซื้อก็ไม่ลำบากอะไร แต่หวังหมิ่นกลับส่ายหน้าไปมาแล้วเล่าที่มาที่ไปของผ้าพับนี้

หญิงสาวร้องเสียงดังอย่างลืมตัว เมื่อนึกได้ว่ารอบกายมีบุรุษยืนมองนางราวสิ่งแปลกประหลาด นางได้แต่หลับตาโอดครวญในใจ“ข้า...ข้ารู้สึกไม่สบาย ขอตัวก่อน” นางก้มหน้างุด จะเดินออกมาแต่นึกได้จึงหมุนตัวกลับมาอีกครั้งแล้วก้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อคุยกับกัวอี้เซียว“ขอบใจที่มาเยี่ยมพี่สาวนะ วันนี้พี่สาวไม่สบาย ขอตัวไปพักผ่อนก่อน”“อืม” เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ “พี่สาวพักผ่อนมากๆ พี่ใหญ่นำโสมบำรุงมาให้ท่านเยอะแยะ พี่สาวต้องบำรุงตัวเองมาก เวลานอนก็ต้องปิดหน้าต่างอย่าให้ต้องลมเย็นอีก”ปกติกัวอี้เซียวไม่ใช่คนพูดเยอะ แต่ครั้งนี้เขาพูดรัวเร็วจนแทบหอบหายใจปิดหน้าต่างหรือ? ต่อข้าลงกลอนแน่นหนายังถูกคนย่องเข้ามาได้!นางลอบมองไปทางกัวจื่อหราน แม้สีหน้าเขายังคงราบเรียบดุจแผ่นน้ำแข็ง แต่แววตาที่มองนางเท่านั้นที่ฉายแววขบขันเพราะรู้ทันว่านางคิดเรื่องใดอยู่เห็นทีว่าเขาคงต้องมาตรวจหน้าต่างห้องนอนของนางเสียแล้ว!......หน้าต่างห้องถูกเปิดออกอย่างเงียบเฉียบ สายลมรอดผ่านทำให้แสงเทียนในห้องวับไหว แต่คนที่อยู่ในห้องยังไม่รู้สึกตัว บุรุษในชุดดำเดินเข้าไปใกล้ร่างของหญิงสาวที่นั่งฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะกลม ชายหนุ่มดึงผ้าปิดครึ่

“เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อเจ็ดปีก่อน บิดาของข้ามีบุตรชายหญิงหลายคน แต่ตัวข้าเกิดจากฮูหยินใหญ่จึงได้รับมอบหมายสืบทอดตำแหน่งประมุขของตระกูลกัว แต่กัวอี้เซียวลูกที่เกิดจากอนุคนโปรดของบิดาข้า ในปีนั้นข้าออกไปล่าสัตว์ เดิมทีมีแต่พี่น้องที่อายุไล่เลี่ยกับข้า แต่อี้เซียวงอแงอยากติดตามไปด้วย บิดาของข้าตามใจเขามาก อีกอย่างเพราะไปแค่นอกเมืองจึงยอมให้ติดตามออกไป เราตั้งกระโจมพักแรมกันในป่าอยู่สามคืน ทุกอย่างเรียบร้อยเป็นอย่างดี แต่พอวันที่สี่ที่เราจะเดินทางกลับ กลับถูกคนซุ่มโจมตี แม้ข้ามีวรยุทธ์แต่ยามนั้นต้องดูแลพี่น้องหลายชีวิต กลุ่มโจรเป็นพวกแดนตายซ้ำยังใช้วิธีสกปรกใช้ยาพิษกับข้าทำให้อ่อนแรงไม่สามารถช่วยใครได้หรือแม้แต่ตัวเอง อี้เซียวถูกจับตัวไป ส่วนข้าถูกหามกลับมารักษาตัวกว่าจะถอนพิษสำเร็จก็เจ็ดวันเจ็ดคืน พวกเราระดมคนออกตามหาอี้เซียวแต่ก็ไม่พบ สามวันให้หลังจึงได้พบเขาร่อนเร่อยู่ข้างถนน เนื้อตัวมอมแมมไม่ต่างจากเด็กขอทานเลยสักนิด แม้ไม่มีบาดแผล มีแค่รอยถลอกเล็กน้อยและผ่ายผอม ทว่าเด็กที่เคยร่าเริงช่างเจรจาอยู่เสมอ กลายเป็นคนไม่พูด หวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา อี้เซียวไม่พูดกับใครเลยยกเว้นข้ากับเฉี

‘ท่านแม่ เหตุใดท่านกล่าวเช่นนั้นขอรับ’ ‘อยู่กับคนที่มิได้รัก เท่ากับตกนรกทั้งเป็น’ มือที่เคยเรียวงามมาบัดนี้ผ่ายผอมราวกับกิ่งไม้แห้งเหี่ยว ทว่าเมื่อยื่นมาสัมผัสศีรษะของเด็กชายกลับแฝงความอ่อนโยนมากมายนัก ‘ท่านแม่’ ‘หรานเอ๋อร์ จำไว้ อย่าทำร้ายใครให้ทุกข์ทรมานเช่นที่แม่ได้รับในยามนี้ เมื่อวันหนึ่งเจ้าเติบโตเป็นประมุขตระกูลกัว เจ้าจงทำในสิ่งที่ถูกต้อง’ ‘ท่านแม่’ “ตกนรกทั้งเป็น” กัวจื่อหรานรำพึงกับตนเอง วางพู่กันลงอย่างอ่อนล้า หลายปีมานี้ในฐานะประมุขตระกูลกัวและผู้ปกครองเมืองตันหยาง เขาแบกภาระไว้เต็มบ่ามิได้มีชีวิตสุขสบายอย่างที่ใครเข้าใจ เพื่อให้ตัวเองแข็งแกร่งเขาต้องเคี่ยวกรำตนเองอย่างหนัก เพื่อเป็นผู้ปกครองที่ดีเขาต้องเค้นสมองเพื่อเรียนรู้และแก้ไขปัญหา เพื่อตามหาสมบัติประจำตระกูลเขาต้องทุ่มเทอย่างหนักหน่วงมารดาของเขาจากไปตั้งแต่เขายังเด็ก ความทรงจำที่มีคือหญิงที่งามสง่าแต่เต็มไปด้วยความทุกข์ระทม หลังจากมารดาตายจากเขาจึงสืบเสาะจนรู้มาว่ามารดาถูกส่งตัวมาแต่งงานกับบิดา ถูกคัดเลือกเพื่อเป็นฮูหยินใหญ่ตระ