Chapter 26.  คิดถึง

“ข้า...” นางกะพริบตาปริบๆ “ข้าต้องดูแลบิดา ยังมีสำนักศึกษาของท่านพ่อและยังร้านผ้าของท่านลุงใหญ่อีก”

“เจ้าก็มีร้านผ้า เหตุใดไม่รับผ้าของพวกเขาไปขายเล่า” เขาพยายามหาเหตุผลให้นางยังอยู่ที่นี่ แต่อีกฝ่ายกลับถอนหายใจเบาๆ

“ข้าอุตส่าห์เค้นสมองคิดเพื่อคนที่นี่ ท่านกลับผลักไปให้คนนอกหรือไร” นางเบ้ปากใส่อย่างลืมตัว “ข้าอยากให้คนในพื้นที่มีงานทำ มีรายได้ ท่านเองในฐานะเจ้าเมืองอาจจะช่วยลดภาษีสักเล็กน้อยเพื่อเป็นแรงจูงใจให้พ่อค้าซื้อผลิตภัณฑ์ของผู้อพยพ”

ความคิดของนางไม่เลวเลยทีเดียว แต่การที่จะยอมรับว่านางไม่ต้องการอยู่ที่นี่นั้นทำให้เขาหงุดหงิด หรือนางอยากกลับไปหาชายคนนั้น คนที่นางเคยหมั้นหมาย นางยอมเป็นภรรยารองอย่างนั้นหรือ?

เห็นท่าทางเหม่อลอยของเขาแล้วนางก็ได้แต่ขมวดคิ้วอย่างงุนงง ไม่รู้ว่าเขาคิดสิ่งใดอยู่ แต่นางไม่คิดอยู่ตันหยางนานนัก แค่อยากมาพักผ่อนจิตใจหนึ่งหรือสองเดือนเท่านั้น นางเป็นห่วงบิดาและยังมีสำนักศึกษาอีก หากนางไม่อยู่นานๆ ก็เกรงบิดาจะได้ใจ กินอาหารไม่ตรงเวลา ทำงานเพลินจนไม่มีใครคอยเตือน

“แล้วเจ้าไม่คิดถึงอี้เซียวหรือ? หากเจ้าไม่อยู่เขาคงไม่มีเพื่อนเล่น” เหตุใดจึงรู้สึกเหมื