Chapter 34.  ตื่นเต้น

“เสื้อผ้าเลอะเทอะก็ซักได้” เขาออกแรงช่วยดึงลาขึ้นจากหล่มโคลน “ถนนออกกว้างเหตุใดจึงพามันมาเล่นโคลนเช่นนี้”

“เป็นข้าที่สะเพร่า ทำให้ลาเดินตกลงไปในหล่มโคลนได้” นางเอ่ยด้วยท่าทีเกรงอกเกรงใจ แต่สุดท้ายก็ได้ชายแปลกหน้าช่วยลากลาขึ้นมาได้ นางจึงรีบค้อมกายขอบคุณเขา

แต่เมื่อนางเงยหน้าขึ้นผ้าที่คลุมศีรษะอยู่เลื่อนลงมาเปิดเผยใบหน้าของตนเอง หากไม่นับดวงตาข้างหนึ่งที่เป็นฝ้าขาวแล้ว ทุกสิ่งบนใบหน้านี้ยังเหมือนเดิมที่หลินเหิงอี้เคยพบเมื่อเจ็ดปีก่อนไม่ผิดเพี้ยน

“เจ้า!”

....

รถม้ามีตราสกุลกัวรออยู่หน้าประตูบ้านสกุลหลิน เพียงแค่นี้ก็ดึงสายตากระหายใคร่รู้ของผู้คนได้มากมายนัก และเมื่อร่างของหลินอวี้เจินที่แต่งกายเรียบง่ายก้าวออกมาพร้อมหญิงรับใช้ติดตามด้วย คนด้านในรถม้าโผล่หน้ามาด้วยรอยยิ้มกว้างตะกายลงมาต้อนรับด้วยตนเอง

“พี่สาว! ข้าตื่นเต้นแทบนอนไม่หลับเลย”

“ข้าก็เหมือนกัน”

หลินอวี้เจินทำเป็นไม่สนใจเสียงซุบซิบของชาวบ้านที่ลอบมองมายังนาง มือเรียวรั้งชายกระโปรงยกขึ้นเพื่อเหยียบตั่งเตี้ยก้าวขึ้นรถม้า ทว่ามีมือใหญ่คู่หนึ่งเข้ามาประคองช่วยนางขึ้นไปอย่างง่าย