LOGINShare
Chapter 25. เขาจะมีลูกไม้อะไรอีก
Last Updated:
2024-11-10 11:47:37Related chapters
จันทราพร่างพราว เหมันต์หวนคืน Chapter 26. คิดถึง
“ข้า...” นางกะพริบตาปริบๆ “ข้าต้องดูแลบิดา ยังมีสำนักศึกษาของท่านพ่อและยังร้านผ้าของท่านลุงใหญ่อีก”“เจ้าก็มีร้านผ้า เหตุใดไม่รับผ้าของพวกเขาไปขายเล่า” เขาพยายามหาเหตุผลให้นางยังอยู่ที่นี่ แต่อีกฝ่ายกลับถอนหายใจเบาๆ“ข้าอุตส่าห์เค้นสมองคิดเพื่อคนที่นี่ ท่านกลับผลักไปให้คนนอกหรือไร” นางเบ้ปากใส่อย่างลืมตัว “ข้าอยากให้คนในพื้นที่มีงานทำ มีรายได้ ท่านเองในฐานะเจ้าเมืองอาจจะช่วยลดภาษีสักเล็กน้อยเพื่อเป็นแรงจูงใจให้พ่อค้าซื้อผลิตภัณฑ์ของผู้อพยพ”ความคิดของนางไม่เลวเลยทีเดียว แต่การที่จะยอมรับว่านางไม่ต้องการอยู่ที่นี่นั้นทำให้เขาหงุดหงิด หรือนางอยากกลับไปหาชายคนนั้น คนที่นางเคยหมั้นหมาย นางยอมเป็นภรรยารองอย่างนั้นหรือ?เห็นท่าทางเหม่อลอยของเขาแล้วนางก็ได้แต่ขมวดคิ้วอย่างงุนงง ไม่รู้ว่าเขาคิดสิ่งใดอยู่ แต่นางไม่คิดอยู่ตันหยางนานนัก แค่อยากมาพักผ่อนจิตใจหนึ่งหรือสองเดือนเท่านั้น นางเป็นห่วงบิดาและยังมีสำนักศึกษาอีก หากนางไม่อยู่นานๆ ก็เกรงบิดาจะได้ใจ กินอาหารไม่ตรงเวลา ทำงานเพลินจนไม่มีใครคอยเตือน“แล้วเจ้าไม่คิดถึงอี้เซียวหรือ? หากเจ้าไม่อยู่เขาคงไม่มีเพื่อนเล่น” เหตุใดจึงรู้สึกเหมื
Last Updated : 2024-11-10จันทราพร่างพราว เหมันต์หวนคืน Chapter27. เจ้ากล้ารึ
“เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อเจ็ดปีก่อน บิดาของข้ามีบุตรชายหญิงหลายคน แต่ตัวข้าเกิดจากฮูหยินใหญ่จึงได้รับมอบหมายสืบทอดตำแหน่งประมุขของตระกูลกัว แต่กัวอี้เซียวลูกที่เกิดจากอนุคนโปรดของบิดาข้า ในปีนั้นข้าออกไปล่าสัตว์ เดิมทีมีแต่พี่น้องที่อายุไล่เลี่ยกับข้า แต่อี้เซียวงอแงอยากติดตามไปด้วย บิดาของข้าตามใจเขามาก อีกอย่างเพราะไปแค่นอกเมืองจึงยอมให้ติดตามออกไป เราตั้งกระโจมพักแรมกันในป่าอยู่สามคืน ทุกอย่างเรียบร้อยเป็นอย่างดี แต่พอวันที่สี่ที่เราจะเดินทางกลับ กลับถูกคนซุ่มโจมตี แม้ข้ามีวรยุทธ์แต่ยามนั้นต้องดูแลพี่น้องหลายชีวิต กลุ่มโจรเป็นพวกแดนตายซ้ำยังใช้วิธีสกปรกใช้ยาพิษกับข้าทำให้อ่อนแรงไม่สามารถช่วยใครได้หรือแม้แต่ตัวเอง อี้เซียวถูกจับตัวไป ส่วนข้าถูกหามกลับมารักษาตัวกว่าจะถอนพิษสำเร็จก็เจ็ดวันเจ็ดคืน พวกเราระดมคนออกตามหาอี้เซียวแต่ก็ไม่พบ สามวันให้หลังจึงได้พบเขาร่อนเร่อยู่ข้างถนน เนื้อตัวมอมแมมไม่ต่างจากเด็กขอทานเลยสักนิด แม้ไม่มีบาดแผล มีแค่รอยถลอกเล็กน้อยและผ่ายผอม ทว่าเด็กที่เคยร่าเริงช่างเจรจาอยู่เสมอ กลายเป็นคนไม่พูด หวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา อี้เซียวไม่พูดกับใครเลยยกเว้นข้ากับเฉี
Last Updated : 2024-11-10จันทราพร่างพราว เหมันต์หวนคืน Chapter28.ทำอย่างไรถึงจะไม่ใช่คนอื่น
“ท่านไม่กลัวหรือไร ท่านเป็นถึงเจ้าเมืองตันหยาง กระทำตัวเช่นโจรชั่วเช่นนี้จะถูกคนประนามเอาทั้งเมือง!”“แล้วเจ้าเล่า ถูกบุรุษบุกขึ้นเตียงเช่นนี้ เจ้ายังจะแต่งกับผู้ใดได้อีก” เห็นท่าทางไม่ยอมจำนนของนางแล้วยิ่งทำให้เขาอยากกำราบนางให้อยู่มือนัก“หากข้าถูกโจรชั่วล่วงเกินแล้วต้องแต่งงานกับโจรผู้นั้น สู้อยู่อย่างโดดเดียวดีกว่าต้องฝืนใจอยู่กับคนที่ตนมิได้รัก!”“แต่เจ้าจะถูกผู้อื่นครหา!”“แล้วอย่างไร” นางหยุดดิ้นรน แล้วสบตากับดวงตาคู่นั้นไม่หลบหลีก “ท่านคิดหรือว่าการแต่งงานเป็นทางออกที่ดีที่สุด หากบุรุษผู้นั้นไม่ได้รักใคร่ในตัวข้า ข้ามิต้องอยู่อย่างตกนรกทั้งเป็นหรือไร!”‘ตกนรกทั้งเป็น’ถ้อยคำของนางทำให้เขาชะงักไป คล้ายได้ยินเสียงในความทรงจำ นานเหลือเกินที่เขาไม่ได้ยินประโยคนี้ เขาหลับตาซ่อนความปวดร้าว แล้วผละจากร่างบอบบางขยับมานั่งอยู่ริมเตียง หลินอวี้เจินเห็นเขานั่งนิ่งไม่มีท่าทีคุกคามนางอีกจึงยันกายลุกขึ้นนั่ง ลอบมองสีหน้าคร่ำเคร่งของเขาแล้วอดประหลาดใจไม่ได้ ปกตินางเห็นท่าทีหยิ่งยโสของเขาเสมอ จนไม่คิดว่าจะได้เห็นสีหน้าทุกข์ใจของเขาเช่นนี้“เรื่องนี้เกิดขึ้นนานมากแล้ว” กัวจื่อหรานเอ่
Last Updated : 2024-11-10จันทราพร่างพราว เหมันต์หวนคืน Chapter29.ตกนรกทั้งเป็น
‘ท่านแม่ เหตุใดท่านกล่าวเช่นนั้นขอรับ’ ‘อยู่กับคนที่มิได้รัก เท่ากับตกนรกทั้งเป็น’ มือที่เคยเรียวงามมาบัดนี้ผ่ายผอมราวกับกิ่งไม้แห้งเหี่ยว ทว่าเมื่อยื่นมาสัมผัสศีรษะของเด็กชายกลับแฝงความอ่อนโยนมากมายนัก ‘ท่านแม่’ ‘หรานเอ๋อร์ จำไว้ อย่าทำร้ายใครให้ทุกข์ทรมานเช่นที่แม่ได้รับในยามนี้ เมื่อวันหนึ่งเจ้าเติบโตเป็นประมุขตระกูลกัว เจ้าจงทำในสิ่งที่ถูกต้อง’ ‘ท่านแม่’ “ตกนรกทั้งเป็น” กัวจื่อหรานรำพึงกับตนเอง วางพู่กันลงอย่างอ่อนล้า หลายปีมานี้ในฐานะประมุขตระกูลกัวและผู้ปกครองเมืองตันหยาง เขาแบกภาระไว้เต็มบ่ามิได้มีชีวิตสุขสบายอย่างที่ใครเข้าใจ เพื่อให้ตัวเองแข็งแกร่งเขาต้องเคี่ยวกรำตนเองอย่างหนัก เพื่อเป็นผู้ปกครองที่ดีเขาต้องเค้นสมองเพื่อเรียนรู้และแก้ไขปัญหา เพื่อตามหาสมบัติประจำตระกูลเขาต้องทุ่มเทอย่างหนักหน่วงมารดาของเขาจากไปตั้งแต่เขายังเด็ก ความทรงจำที่มีคือหญิงที่งามสง่าแต่เต็มไปด้วยความทุกข์ระทม หลังจากมารดาตายจากเขาจึงสืบเสาะจนรู้มาว่ามารดาถูกส่งตัวมาแต่งงานกับบิดา ถูกคัดเลือกเพื่อเป็นฮูหยินใหญ่ตระ
Last Updated : 2024-11-10จันทราพร่างพราว เหมันต์หวนคืน Chapter 30.อย่าเสียมารยาท
น้ำเสียงอ่อนหวานเอ่ยราวกับเรื่องธรรมดา เด็กชายอายุสิบสี่สิบห้าหลายคนแต่งภรรยากันแล้ว นางในฐานะที่เป็นทั้งน้าและคนดูแลกัวอี้เซียว สมควรได้สิทธิ์ในการคัดเลือกภรรยาให้เขา “นี่เจ้า!” กัวจื่อหรานเกือบตวาดออกไปแม้กัวอี้เซียวจะอายุสิบสี่ แต่เขามีนิสัยและความคิดเหมือนเด็กเจ็ดขวบ สตรีที่แต่งงานด้วยจะไม่เสียอนาคตไปหรือ? ไม่อาจใช้ชีวิตเช่นสามีภรรยาทั่วไปได้ และยังต้องคอยดูแลกัวอี้เซียวที่เป็นเช่นนี้ซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อใดจะหายดี “อ๊า! จริงด้วย!” กัวอี้เซียวร้องขึ้นด้วยความดีใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยตื่นเต้นยินดี เขาเขย่าแขนเสื้อ ทำให้กัวจื่อหรานก้มหน้ามองน้องชายต่างมารดาของตน “แต่งนางเป็นภรรยา!” กัวอี้เซียวแล้วพูดรัวเร็วจนเกือบจะหอบหายใจ “พี่ใหญ่แต่งพี่สาวเป็นภรรยาซิ! นางจะได้อยู่ที่นี่เป็นคนในครอบครัวของเรา เป็นเพื่อนเล่นข้าได้ทุกวัน!” “อี้เซียว!” คราวนี้เฉียนอิ๋นอิ๋นเบิกตาโตส่งสายตาตำหนิไปยังกัวอี้เซียว แต่เด็กหนุ่มแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น นางพยายามชักแม่น้ำทั้งห้าสายมาบรรจบเพื่อกำจัดหลินอวี้เจินออกไปจากกัวจื่อหราน แต่กัวอี้เซียวกลับพูดเช่นนี้ออก
Last Updated : 2024-11-10จันทราพร่างพราว เหมันต์หวนคืน Chapter31. รับปาก
“คุณหนูขอรับ นายท่านเรียกพบที่ห้องโถงขอรับ” บ่าวรับใช้คนหนึ่งเข้ามารายงาน หลินอวี้เจินพยักหน้ารับ นางลุกขึ้นจากเก้าอี้ ฉวยสาลี่อีกสองชิ้นแล้วเดินออกมาหาท่านลุงใหญ่ นางเดาว่าเป็นผ้าฝ้ายที่นางปรึกษาท่านลุงใหญ่ไปก่อนหน้านี้แล้ว แท้จริงแล้วท่านลุงใหญ่สามารถช่วยเหลือเรื่องนี้ได้ไม่ยากเย็น แต่นางไม่รู้ว่า หากตนเองทำอะไรลงไปจะกลายเป็นล่วงเกินผู้อื่นหรือไม่นางไม่รู้ทิศทางลมของที่ตันหยาง หากทำลงไปแล้วคนเดือดร้อนอาจไม่ใช่นางแต่เป็นผู้อพยพเหล่านั้น และที่สำคัญ หากนางลงมือทำสิ่งใดแล้ว ย่อมต้องทำจนสำเร็จ และนั้นอาจทำให้นางไม่ได้กลับจู้หยางตามกำหนดเดิม ไปจากตันหยาง กลับไปเผชิญหน้ากับความจริง เหตุใดรู้สึกหัวใจหวิวไหวแปลกๆ ชอบกล เพราะต้องกลับไป หรือเพราะต้องจากที่แห่งนี้ ไม่มีเหตุผลใดให้นางต้องอาลัยสถานที่แห่งนี้เสียหน่อย ไม่มีเลย... ไม่มีจริงๆ หลินอวี้เจินเคี้ยวสาลี่พลางครุ่นคิดถึงเหตุผลที่หัวใจรู้สึกแปลกๆ หรือนางจะเป็นไข้เข้าให้แล้วจริงๆ หญิงสาวโคลงศีรษะไปมา ขับไล่ความคิดไร้สาระออกจากหัวแล้วก้าวเดินไปทิศท
Last Updated : 2024-11-11จันทราพร่างพราว เหมันต์หวนคืน Chapter 32. จะมารับ
“อีกสองวันข้าจะมารับ” กัวจื่อหรานพอใจกับคำตอบที่ได้รับนัก หลินอวี้เจินเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว “ท่านจะมารับ?” “แน่นอนว่าต้องเป็นที่มารับแม่นางหลิน” เขาลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวแต่ยังคงรักษาระยะห่างไม่ให้เห็นความใกล้ชิดมากเกินไป “คงไม่มีใครดูแลความปลอดภัยของน้องชายข้าได้ดีเท่าข้าอีกแล้ว” หลินอวี้เจินเม้มปากจนเรียบตึงนางไม่สำคัญพอให้เขาใส่ใจซินะหญิงสาวรอส่งกัวจื่อหรานเดินไปพ้นสายตาของนางแล้ว นางจึงเบ้ปากออกมาอย่างหงุดหงิด หลินเหิงอี้ไม่ค่อยเห็นหลานสาวเป็นเช่นนี้นักจึงเอ่ยถามไปตามตรง “เจ้ามีเรื่องอะไรกับใต้เท้ากัวหรือไม่” “ท่านลุงใหญ่!” นางย่นจมูกใส่ “ข้าแค่สตรีตัวเล็กๆ จะไปมีเรื่องกับคนใหญ่โตเช่นนั้นได้เล่า” หลินเหิงอี้สูดลมหายใจลึกแล้วถอนหายใจแรงๆ อาจเป็นความผิดของเขาและบิดาของนางเองที่ตามใจนางจนเสียนิสัยแล้วก็เป็นได้ แต่เห็นนางร่าเริงเช่นนี้ย่อมดีกว่าเมื่อครั้งที่นางเดินทางมาถึงใหม่ๆ ที่เอาแต่หน้าตาหมองเศร้า เอาเถิด อีกไม่นานนางก็จะเดินทางกลับจู้หยางแล้ว คงไม่มีเรื่องอันใดให้ปวดหัวอี
Last Updated : 2024-11-11จันทราพร่างพราว เหมันต์หวนคืน Chapter 33. รู้ว่าผิด
คราวนั้นพวกเขารู้ว่าต้องหลบหนี แต่เพราะ‘หลี่ปี้’ หัวหน้าโจรป่าออกความคิดให้เขาสวมรอยเป็นจงเหลียงโส่ว เพื่อประวิงเวลาให้พวกผองได้หลบหนี เขายอมทำด้วยคราวแรกเพราะเป็นคำสั่ง แต่เมื่อไม่มีใครเห็นผิดสังเกต ในเวลานั้นที่เขาสืบรู้ จงเหลียวโส่วไม่มีผู้ใดชื่นชอบนัก บ้านเดิมของจงเหลียงโส่ว เองก็แทบไม่สนใจไยดี เรียกได้ว่าการส่งจงเหลียงโส่วมาเป็นทหารนั้นคือการถีบหัวเขาส่งออกไปจากตระกูล เขาทำลายโฉมหน้าตัวเองจนเกิดรอยแผลขนาดใหญ่ เพื่อมิให้คนในสกุลเดิมจำได้ ใช้ชีวิตเป็นจงเหลียวโส่วมาสองปี จนกระทั้งหลี่ปี้กลับมาอีกครั้งและให้เขาช่วยเหลือ โดยข่มขู่หากเขามิยอมทำตามจะเปิดโปงเรื่องที่เขาสวมรอยเป็นจงเหลียงโส่ว เขายอมช่วยเหลือแม้รู้ว่าผิด อาจมิใช่เพราะเกรงจะถูกเปิดเผย แต่เพราะสงสารเด็กน้อยผู้นั้นมากกว่า หลังจากนั้นเขารับรู้มาว่าเด็กชายที่เขาลักพาตัวกลายเป็นเด็กผิดปกติ คล้ายว่าเขาจดจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้ และหยุดตัวเองในวัยเจ็ดขวบ แม้ยามนี้เขาอายุสิบสี่แล้วก็ตาม ทว่า...ถ้าเขาไม่ทำ เฉียนอิ๋นอิ๋นคงให้ผู้อื่นจัดการ และเห็นที่ว่าเพื่อได้ในสิ่งที่นางต้องการ ต่อให้ต้องกำจัดผู
Last Updated : 2024-11-11
Latest chapter
จันทราพร่างพราว เหมันต์หวนคืน Chapter 54 จบ
ค่ำคืนก่อนที่กัวจื่อหรานจะนำไข่มุกน้ำตาจันทรามาถอนพิษร้ายให้หลินอวี้เจิน เขาได้พูดสู่ขอหลินอวี้เจินเป็นภรรยาและสัญญาว่าจะมีนางเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตของเขา แน่นอนว่าบุรุษด้วยกันย่อมมองออกว่า กัวจื่อหรานจริงใจกับหลินอวี้เจินมากเพียงใด ชีวิตของนางแขวนอยู่บนเส้นด้ายแห่งโชคชะตา ทั้งสองยินยอมให้กัวจื่อหรานแต่งงานกับหลินอวี้เจิน กัวจื่อหรานจึงสวมชุดสีแดงเข้าไปพร้อมไข่มุกน้ำตาจันทรา แต่หลังจากที่กัวจื่อหรานปิดบานประตูลง ไม่นาน เสียงที่รอดผ่านบานประตูก็ทำเอาคนที่ยืนเฝ้าด้านนอกทำสีหน้าไม่ถูก เป็นจางหยวนที่ขับไล่บ่าวรับใช้ออกไปจนหมด และเชิญให้บุรุษสกุลหลินพักผ่อนในห้องรับรองก่อน ได้ยินเสียงแว่วครวญหวานจากในห้อง ผู้เป็นพ่อก็แอบร้อนใจ แม้รู้ว่าอีกฝ่ายทำเพื่อกำจัดพิษร้ายแรง แต่ก็เกรงว่าบุตรสาวที่รักปานแก้วตาดวงใจจะบอบช้ำไปเสียก่อน เป็นเหตุผลที่ทำให้พ่อตาอย่างหลินยี่ห้านมีสีหน้ามึนตึงทุกครั้งที่คิดถึงเหตุการณ์ในคืนนั้น หนึ่งเดือนให้หลังจากเหตุการณ์คืนนั้น ก็คืองานมงคลอันยิ่งใหญ่ที่สุดในเมืองตันหยาง เล่าลือกันว่าเพราะนางสามารถรักษาอาการป่วยของกัวอี้เซียวได้ แม้การแ
จันทราพร่างพราว เหมันต์หวนคืน Chapter 53. รู้สึกเป็นหนึ่งเดียว
เมื่อได้กอดเขาแล้ว นางกลับรู้สึกว่าตนเองได้ครอบครองช่วงเวลาอันแสนอัศจรรย์ นุ่มนวลและเร่าร้อนราวกับจะหลอมละลายคนสองคนให้เป็นหนึ่งเดียวนางรู้สึกเป็นหนึ่งเดียวกับเขาเขารู้สึกเป็นหนึ่งเดียวกับนาง “เจ็บหรือไม่” เขากระซิบถามให้ช่องทางคับแน่นและฉ่ำร้อนของนางปรับตัวรับกับแก่นกายที่แข็งแกร่งของเขา“ไม่...ไม่เจ็บแล้ว” นางตอบด้วยท่าทีเขินอาย ร่างกายเหมือนหิวกระหายในสิ่งที่นางไม่รู้จัก“ท่าน...ช่วย...ได้หรือไม่ ...”แต่เขาชื่นชอบความซื่อตรงของนาง นางไม่เคยปิดบังความรู้สึกตนเอง ตั้งแต่พบกันครั้งแรก นางเป็นอย่างนี้เสมอมา และเมื่ออยู่ร่วมเตียง นางไม่ปกปิดอารมณ์ของตน ซึ่งปลุกเร้าความปรารถนาให้แผดเผาเขาจนต้องทำตามความต้องการของนางและเป็นความต้องการเดียวของเขาเช่นนั้นนางอ้อนวอนอย่างไม่รู้ว่าสิ่งที่ร้องขอนั้นคือสิ่งใด นางต้องการเขา ต้องการมากกว่านี้ นางบดเบียดเรือนร่างเข้าหา เชื้อเชิญให้เขาดื่มกินนางอีกครั้ง เขาขยับสะโพกช้าๆ ทว่าลึกล้ำ ดอกไม้งามเย้ายวนจนเขาไม่อาจฝืนกลั้น ความเสียวซ่านระลอกแล้วระลอกเล่าทำให้เขาใช้สองมือจับเอวคอดกิ่วไว้มั่นแล้วเริ่มแรงควบทะยาน ความซ่านเสียวทำให้หญิงสาวไปแตะข
จันทราพร่างพราว เหมันต์หวนคืน Chapter 52 เจ้าไม่อยากได้ข้าเป็นสามีหรือไร
นางงุนงง แต่ชายหนุ่มไม่ยอมให้สมองของนางคิดเรื่องอื่นใด เขาขมเม้มริมฝีปากของนางอีกครั้ง เรียกร้องและเว้าวอนจนนางครางในลำคอ คราแรกนางผลักไสเขาแต่เพราะร่างกายของเขาใหญ่โตเกินไป มือนางนั้นก็ไร้เรี่ยวแรง หรือเพราะแผ่นอกกำยำนั้นเย้ายวนนาง ฝ่ามือของนางอ้อยอิ่งอยู่ที่สาบเสื้อของเขา ดวงตาของเขาที่จ้องมองนางนั้นแสนร้อนแรงจนนางต้องหลับตาลง และโดยไม่รู้ตัวนิ้วมือของเขาบีบกรามของนางเบาๆ เพื่อให้นางเปิดปากแล้ว ‘บางสิ่ง’ ก็เข้ามาในโพลงปากของนาง นางลืมตาขึ้นอย่างตกใจแต่เขาไม่ยอมให้นางดื้อดึง ปลายลิ้นอุกอาจดุนดัน ‘บางสิ่ง’ ให้อยู่บนลิ้นของนาง‘บางสิ่ง’ นั้นเป็นทรงกลม ให้ความรู้สึกอุ่นและเรียบลื่นหรือนี่จะเป็น‘ไข่มุกน้ำตาจันทรา’เมื่อรู้ว่านางกำลัง ‘อม’ ไข่มุกล้ำค่าของตระกูลกัวอยู่ นางขยับตัวขัดขืน นางไม่รู้ว่าเขาได้ ‘สิ่งนี้’ กลับคืนมาได้อย่างไร แต่เขาไม่ควรนำมาใช้กับนาง นางมิใช่สะใภ้เอกสกุลกัว นางไม่ได้เป็นภรรยาของเขาภรรยา…แววตาของนางที่จ้องมองเขานั้นทึมทือและสับสน ฝ่ามือของเขาเลื่อนผ่านเรือนร่างอรชรของหญิงสาว เขาไม่เคยเห็นนางสวมเสื้อผ้าสีสันสดใสเลยสักครั้งครา นางเหมาะกับสีแดงเช่นนี้นัก
จันทราพร่างพราว เหมันต์หวนคืน Chapter 51 ลงอาญาใด
“พี่ใหญ่ ท่านใช้สิ่งนี้รักษาแม่นางหลินเถิด ที่นางตั้งเงื่อนไขให้พี่ใหญ่แต่งนางเป็นภรรยาก็เพื่อนำไข่มุกจากข้าไปมอบให้ท่าน บีบบังคับทั้งข้าและพี่ใหญ่ สตรีร้ายกาจเช่นนี้ใครได้นางเป็นภรรยาชีวิตต้องพบกับคามหายนะเป็นแน่” “เจ้า! เจ้าเด็กปัญญาอ่อน!” “พูดได้ดี พูดได้ดี” ปี่จื้อหัวเราะออกมา “สตรีร้ายกาจเช่นนี้ใครได้ไปก็พบแต่หายนะ!” “ทำเป็นปากดี เจ้าคิดว่าตนเองจะรอดรึ!” เฉียนอิ๋นอิ๋นกรีดร้องเมื่อจางหยวนสั่งคนมาลากนางออกไป “ข้าไม่มีอะไรให้เป็นกังวลอีกแล้ว เชิญใต้เท้ากัวลงอาญาข้าได้” กัวจื่อหรานที่ตกตะลึงที่ได้ไข่มุกน้ำจันทรากลับคืนมาสู่มือเพิ่งได้สติ เขามองนายทหารหนุ่มแล้วแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ “ลงอาญาใดรึ นายกองจง” กัวจื่อหรานกำไข่มุกน้ำตาจันทราแน่นแล้วรีบหมุนตัวเดินออกไป ไม่สนใจสีหน้าประหลาดใจของปี่จื้อ หลันเอ๋อร์บีบไหล่ของกัวอี้เซียวแล้วหันไปส่งยิ้มเล็กน้อยให้ปี่จื่อ ประคองกัวอี้เซียวเดินออกมา ด้านนอกมีหลินเหิงอี้รอด้วยใจกระวนกระวาย เมื่อเห็นนางออกมาอย่างปลอดภัยก็ยิ้มโล่งอก นับจากนี
จันทราพร่างพราว เหมันต์หวนคืน Chapter 50. คงได้ยินหมดแล้ว
“อี้เซียว อย่าไปฟังนางนะ” เฉียนอิ๋นอิ๋นได้สติรีบปรับน้ำเสียงพูดจาหว่านล้อมเด็กหนุ่มตรงหน้า “เจ้ามีข้าเป็นญาติเพียงคนเดียว ไม่มีผู้ใดรักเจ้าเท่าข้าอีกแล้ว” กัวอี้เซียวกลอกตาไปมา คนเหล่านี้แย่งกันพูดจนเขาฟังไม่รู้เรื่องแล้วยกมือขึ้นปิดหู ไม่ต้องการได้ยินเสียงใครอีก พลันเขานึกรอยยิ้มจริงใจของหลินอวี้เจิน นางใส่ใจเขา เล่นเป็นเพื่อนเขา ไม่เคยดูแคลนเขาในสภาพนี้ และไม่คิดเปิดโปงเรื่องของเขาใช่! เขารู้ความลับของตนเองดียิ่ง“พอแล้ว!”กัวอี้เซียวตวาดเสียงดัง น้ำเสียงแข็งกร้าวสั่นเล็กน้อย แต่มิใช่น้ำเสียงของเด็กหนุ่มอ่อนแอที่มีสติของเด็กเจ็ดขวบอีกแล้วท่าทางของเขาทำให้คนทั้งหมดตื่นตะลึงไร้ถ้อยคำ มีเพียงความเงียบงันในห้องคุมขังอันหนาวเหน็บ!“พอเสียที!” เด็กหนุ่มจ้องมองเฉียนอิ๋นอิ๋น “เลิกใช้ข้าเป็นเครื่องมือของเจ้าเสียที!”“อี้เซียว” หญิงสาวละลำละลัก เหตุใดเขาไม่เป็นเด็กปัญญาอ่อนแล้ว ยามนี้สายตาของเขาดุดันจนแทบจะฉีกนางออกเป็นชิ้นๆ “ข้าทำเพื่อเจ้า เจ้าอย่าลืมซิ ว่าข้าคือญาติคนเดียวของเจ้า”“ญาติ! เจ้ายังกล้าใช้คำนี้อีกเรอะ!” กัวอี้เซียวตัวสั่นด้วยความโกรธ “สำหรับเจ้า ข้าก็คือเด็กปัญญาอ่อน
จันทราพร่างพราว เหมันต์หวนคืน Chapter 49. แค่รู้สึกผิด
“หากท่านแค่รู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น...ไม่จำเป็น หากท่านแค่ต้องการรับผิดชอบเรื่องที่ผ่านมา...ไม่จำเป็น หากท่านเพียงสงสารเห็นใจข้า...ไม่จำเป็น ท่านไม่จำเป็นต้องแต่งข้าเป็นภรรยาเพื่อชดเชยความผิดใด เรื่องที่ผ่านมาล้วนมีเหตุผลในตัวเอง ข้าและท่านลุงใหญ่มิได้ขโมยไข่มุกน้ำตาจันทราไป ขอเพียงท่านเชื่อใจเรื่องนี้ข้าก็ยินดีมากแล้ว” สิ้นถ้อยคำของนางแล้ว กลับกลายเป็นเขาที่พูดไม่ออก คล้ายมีบางสิ่งจุกอยู่ในอก เขาต้องพูดออกไป พูดความจริงใจต่อนาง แต่คนอย่างเขาผู้ถูกเลี้ยงดูให้เป็นประมุขสกุลกัว เขาคือกัวจื่อหรานที่ก้มหัวให้ใครไม่เป็น ไม่เคยแพ้พ่ายแต่ยามนี้....เขากลายเป็นคนโง่งมที่สุดในใต้หล้าแล้ว “หากท่านต้องการทำเพื่อข้า ข้าอยากขอร้องท่านเรื่องเดียว” “เรื่องใด” “ข้าขอให้ท่านดูแลกัวอี้เซียวเช่นนี้ตลอดไป” “เขาเป็นน้องชายข้า แม้เป็นน้องชายต่างบิดา เป็นลูกอนุ แต่เขาก็เป็นคนสกุลกัว” หญิงสาวส่ายหน้าไปมา ทำให้อีกฝ่ายขมวดคิ้ว นางเผลอหัวเราะเบาๆ ยื่นมือออกจากผ้าห่มไปคลึงหัวคิ้วของเขาพลางเอ่ยน้ำเสียงอ่อนโยน “ขอ
จันทราพร่างพราว เหมันต์หวนคืน Chapter 48 ท่านแกล้งข้า
ความอ่อนล้ากดทับที่สองบ่า เขาโน้มหน้าลงต่ำจนหน้าผากของตนจรดหน้าผากของนาง ดวงตาของชายหนุ่มเห็นมุมปากของหญิงยกขึ้นเป็นรอยยิ้มน้อยๆ แล้วดวงตาสุกใสของนางก็จ้องมองเขาอยู่ อยู่ใกล้จนสัมผัสลมหายใจอุ่นร้อน แต่นางกลับไร้ความเขินอาย ซ้ำยังหัวเราะออกมาเบาๆ หลิวอวี้เจินเห็นแววความหม่นล้าฉาบเต็มดวงตาและใบหน้าของเขา แม้ควรรักษาระยะห่างไม่ใกล้ชิดกันเกินไป แต่ในยามนี้ที่ความตายใกล้เข้ามาทุกขณะ นางกลับปล่อยวางเรื่องจารีตต่างๆ นั้นเสีย “เจ้าหัวเราะเรื่องใด” “ท่านเดินเข้ามาทางประตู” “หือ?”เขาเลิกคิ้วฉงนกับถ้อยคำของนาง ขยับตัวออกห่างเพื่อประคองนางขึ้นนั่ง หยิบหมอนรองแผ่นหลังให้นางได้เอนหลังพิงหัวเตียง “ปกติท่านมาพบข้ายามดึกเข้าทางหน้าต่างมิใช่หรือ?”นางย่นจมูกใส่แล้วยื่นมือไปเกี่ยวเส้นผมที่ลงมาปรกใบหน้าของเขาออก เขาคงวิ่งวุ่นทั้งวันจนแทบไม่มีเวลาดูสภาพตนเองเลยสินะ นางคุ้นชินกับภาพกัวจื่อหรานผู้หยิ่งยโส เอาแต่ใจ มิใช่บุรุษที่อมทุกข์เช่นนี้ นางไม่ต้องการเห็นทุกข์ใจจึงชวนเขาพูดคุยด้วยเรื่องอื่น “ที่นี่บ้านข
จันทราพร่างพราว เหมันต์หวนคืน Chapter47 เป็นห่วงเป็นไย
“ข้า...ข้าจะไปตามท่านหมอ” เมื่อมีผู้อื่นอยู่ เขากลับไปเป็นเด็กเจ็ดขวบอีกครั้ง“ไม่... ไม่ต้อง... อี้เซียว” นางส่งเสียงห้ามแต่ไม่ทันการ เด็กหนุ่มรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วหลินยี่ห้านใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดคราบเลือดที่มุมปากของบุตรสาว เมื่อเห็นว่านางหยุดไอแน่แล้วจึงลุกขึ้นไปรินน้ำดื่มมาให้นางล้างคอ สายตามองหากระโถนที่ตั้งอยู่ไม่ไกลเตียงนัก เขาลุกขึ้นเดินไปหยิบมาเพื่อให้ลูกสาวได้กลั้วปาก “ข้าทำให้ท่านพ่อต้องลำบากแล้ว” นางไม่อยากรบกวนบิดาเลย รู้สึกละอายแก่ใจแต่ยังไม่มีแรงพอจะหยิบจับทำอะไรได้เอง ทว่าบิดากลับหัวเราะเบาๆ ไม่สนใจว่าเวลานี้ตนต้องเป็นฝ่ายดูแลลูกสาว“เจ้าเป็นลูกของพ่อ พ่อไม่ดูแลเจ้าแล้วจะให้ผู้อื่นทำหรือไร” หลินยี่ห้านซับคราบน้ำที่ริมฝีปากของบุตรสาวอีกครั้ง “เมื่อยามที่เจ้ายังเล็ก ป่วยไข้ไม่สบาย พ่อยังเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เจ้าเลย”“แต่ลูกโตแล้ว ควรเป็นลูกที่ปรนนิบัติดูแลท่านพ่อ” เห็นบิดายิ้มบางๆ แต่นางรู้ว่าหัวใจของบิดาทุกข์ระทมไม่น้อย “ท่านพ่อไม่อยากถามอะไรลูกหรือ?”หลินยี่ห้านได้แต่ยิ้ม ภรรยาของเขาเป็นสตรีอ่อนโยนไม่ค่อยพูดจา หลินอวี้เจินมีความอ่อนหวานที่ถอดแบบมารดามาทั้งหมด ย
จันทราพร่างพราว เหมันต์หวนคืน Chapter46 เงื่อนไข
“ท่านคงรู้แล้ว แม้ไม่มียาถอนพิษแต่หนทางรักษาแม่นางหลินนั้นยังพอมี” เฉียนออิ๋นอิ๋นยกมือลูบลำคอของตนเอง “ท่านยอมสละไข่มุกน้ำตาจันทราเพื่อนางหรือ?”“ข้าย่อมทำได้!” คำตอบที่เอ่ยออกมาอย่างรวดเร็วนั้น กลับกลายเป็นคมมีดกรีดหัวใจเฉียนอิ๋นอิ๋น แต่กระนั้นนางยังคงคลี่ยิ้มอ่อนหวาน เป็นรอยยิ้มที่นางฝึกฝนมานานเพียงเพื่อได้เคียงข้างบุรุษที่นางทุมเทใจให้ แต่กลับได้เพียงความว่างเปล่า เย็นชา“เช่นนั้นท่านจะรีดเค้นเอายาถอนพิษกับข้าทำไม? เหตุใดไม่นำไข่มุกน้ำตาจันทราไปรักษานางเสีย” ดวงตาของหญิงสาวจ้องมองอีกฝ่าย การเงียบงันคือคำตอบของเขาและทำให้นางหัวเราะเบาๆ ออกมา “นั้นเพราะท่านไม่มีไข่มุกน้ำตาจันทราใช่หรือไม่”“เจ้า!” กัวจื่อหรานกำมือแน่น สะกดโทสะของตนเองไว้จนร่างกายเกร็งไปหมดทุกส่วน เขาอยากบีบคอหญิงต่ำช้าผู้นี้นัก“ข้าอยู่ที่จวนสกุลกัวมานาน รับใช้พี่สาวมาหลายปี เรื่องแค่นี้เหตุใดข้าจะไม่รู้” นางยังคงเผยรอยยิ้มที่ดูแล้วชวนให้รู้สึกขยะแขยงออกมา “หากท่านยอมรับเงื่อนไขของข้า ข้ายินดีมอบไข่มุกน้ำตาจันทราให้”“เงื่อนไขใด” “แต่งข้าเป็นภรรยาเอกของท่าน” น้ำเสียงของนางราบเรียบและมั่นคง ยืนยันความคิดตั
