All Chapters of จันทราพร่างพราว เหมันต์หวนคืน: Chapter 41 - Chapter 50

“หมายความว่าอย่างไร จะไม่มีทางรักษานางหรือ!” หลินเหิงอี้แทรกขึ้นมา“ข้าน้อยด้อยปัญญายังหาทางรักษานางมิได้”“ถ้าเช่นนั้น นางจะเป็นอย่างไรต่อไป” กัวจื่อหรานกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนหมายใจจะเอาผิดกับจางเหลียงโส่วที่ทำให้นางเป็นเช่นนี้“ข้าน้อยมิอาจคาดเดา แต่ถ้าโลหิตมิหยุดไหลเกรงว่านางจะอยู่ได้อีกไม่กี่วัน”คนที่ได้ยินทั้งหมดตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก หลินยี่ห้านชักมือออกจากใบหน้าของบุตรสาวแล้วเดินมายังกัวจื่อหรานและหลินเหิงอี้ เขาได้ยินทุกถ้อยคำที่ราวกับแส้หนามโบยตีหัวใจจนเจ็บปวดสุดแสนทรมาน“เดิมทีข้าเองยังลังเลจะมาที่ตันหยาง แต่พอดีว่าท่านหมอหลวงหานซึ่งเกษียณได้หมาดๆ ต้องการกลับมาเยี่ยมบ้านเกิดที่ตันหยางเช่นกัน ข้ากับท่านหมอหลวงชื่นชอบภาพเขียนและโคลงกลอนคล้ายกันจึงสนิทสนมพอสมควร เมื่อได้ยินว่าเขาจะกลับมาตันหยางข้าจึงขอเดินทางมาพร้อมกัน และแยกกันเมื่อเข้าเมืองมาแล้ว อย่างไรให้คนส่งเทียบเชิญท่านหมอมาตรวจอาการบุตรสาวของข้าดูสักครั้งก่อนเถิด”“ดียิ่ง อย่ารอช้า เจ้า เอ่อ ข้าไปเชิญเองดีกว่า เจ้าอยู่กับบุตรสาว ค่อยดูแลให้กำลังใจนาง อย่าให้นางหวั่นวิตก”หลินยี่ห้านปลดหยกประจำตัวส่งให้หลินเ

“มิใช่เช่นนั้น” นางรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ข้าเพียงแค่ไม่อาจอยู่นิ่งเฉยโดยมิได้ทำอะไรตอบแทนท่านหลินได้ จึงทำเท่าที่พอทำไหว”“โธ่! หลันเอ๋อร์ เจ้าอย่าคิดมากเลย” เขาเป็นบุรุษร่างสูงใหญ่ หน้าตาดุดันไม่ค่อยสมกับเป็นพ่อค้านัก และยามนี้กำลังข่มกลั้นความเขินอายราวกับตนเองเป็นเด็กหนุ่มอยู่ต่อหน้าหญิงคนรัก นอกจากภรรยาคนแรกที่ตายจาก เขาไม่เคยหวั่นไหวกับใครอีกจนพบหญิงสาวคนนี้ถูกแล้ว นางคือหญิงสาวที่ทำให้เขาไม่อาจตัดใจไปจากตันหยาง เฝ้ารอคอยเช่นทุกวันนี้หลันเอ๋อร์คือชื่อของนางเห็นแววตาของบุรุษตรงหน้าแล้ว หลันเอ๋อร์นึกอับอายสภาพตัวเอง เผลอยกมือขึ้นลูบรอยแผลเป็นที่รอบลำคอซึ่งยามนี้เป็นรอยสีชมพูจางๆ การบาดเจ็บที่ลำคอของนางทำให้เสียงที่เคยหวานใสดุจระฆังเงินเป็นแหบพร่าราวกับหญิงชราแต่ช่างเถิด มีชีวิตรอดมาถึงทุกวันนี้ได้ก็นับว่าสวรรค์เมตตานางนางแล้วหลายวันก่อนที่หลานรักจะออกไปท่องเที่ยวชมทิวทัศน์นั้น เขาไปแถบผู้อพยพ ตามจริงแค่เอาเครื่องทอผ้าไปให้ผู้คนเหล่านั้นเขาไม่จำเป็นต้องไปเองก็ได้ แต่งานนี้ดูเหมือนว่าหลานรักจะให้ความสำคัญมากเป็นพิศษ เขาเองก็เห็นว่ามีประโยชน์ได้ช่วยเหลือผู้ที่ตกทุกข์ได้ยากจึง

“ท่านคงรู้แล้ว แม้ไม่มียาถอนพิษแต่หนทางรักษาแม่นางหลินนั้นยังพอมี” เฉียนออิ๋นอิ๋นยกมือลูบลำคอของตนเอง “ท่านยอมสละไข่มุกน้ำตาจันทราเพื่อนางหรือ?”“ข้าย่อมทำได้!” คำตอบที่เอ่ยออกมาอย่างรวดเร็วนั้น กลับกลายเป็นคมมีดกรีดหัวใจเฉียนอิ๋นอิ๋น แต่กระนั้นนางยังคงคลี่ยิ้มอ่อนหวาน เป็นรอยยิ้มที่นางฝึกฝนมานานเพียงเพื่อได้เคียงข้างบุรุษที่นางทุมเทใจให้ แต่กลับได้เพียงความว่างเปล่า เย็นชา“เช่นนั้นท่านจะรีดเค้นเอายาถอนพิษกับข้าทำไม? เหตุใดไม่นำไข่มุกน้ำตาจันทราไปรักษานางเสีย” ดวงตาของหญิงสาวจ้องมองอีกฝ่าย การเงียบงันคือคำตอบของเขาและทำให้นางหัวเราะเบาๆ ออกมา “นั้นเพราะท่านไม่มีไข่มุกน้ำตาจันทราใช่หรือไม่”“เจ้า!” กัวจื่อหรานกำมือแน่น สะกดโทสะของตนเองไว้จนร่างกายเกร็งไปหมดทุกส่วน เขาอยากบีบคอหญิงต่ำช้าผู้นี้นัก“ข้าอยู่ที่จวนสกุลกัวมานาน รับใช้พี่สาวมาหลายปี เรื่องแค่นี้เหตุใดข้าจะไม่รู้” นางยังคงเผยรอยยิ้มที่ดูแล้วชวนให้รู้สึกขยะแขยงออกมา “หากท่านยอมรับเงื่อนไขของข้า ข้ายินดีมอบไข่มุกน้ำตาจันทราให้”“เงื่อนไขใด” “แต่งข้าเป็นภรรยาเอกของท่าน” น้ำเสียงของนางราบเรียบและมั่นคง ยืนยันความคิดตั

ความอ่อนล้ากดทับที่สองบ่า เขาโน้มหน้าลงต่ำจนหน้าผากของตนจรดหน้าผากของนาง ดวงตาของชายหนุ่มเห็นมุมปากของหญิงยกขึ้นเป็นรอยยิ้มน้อยๆ แล้วดวงตาสุกใสของนางก็จ้องมองเขาอยู่ อยู่ใกล้จนสัมผัสลมหายใจอุ่นร้อน แต่นางกลับไร้ความเขินอาย ซ้ำยังหัวเราะออกมาเบาๆ หลิวอวี้เจินเห็นแววความหม่นล้าฉาบเต็มดวงตาและใบหน้าของเขา แม้ควรรักษาระยะห่างไม่ใกล้ชิดกันเกินไป แต่ในยามนี้ที่ความตายใกล้เข้ามาทุกขณะ นางกลับปล่อยวางเรื่องจารีตต่างๆ นั้นเสีย “เจ้าหัวเราะเรื่องใด” “ท่านเดินเข้ามาทางประตู” “หือ?”เขาเลิกคิ้วฉงนกับถ้อยคำของนาง ขยับตัวออกห่างเพื่อประคองนางขึ้นนั่ง หยิบหมอนรองแผ่นหลังให้นางได้เอนหลังพิงหัวเตียง “ปกติท่านมาพบข้ายามดึกเข้าทางหน้าต่างมิใช่หรือ?”นางย่นจมูกใส่แล้วยื่นมือไปเกี่ยวเส้นผมที่ลงมาปรกใบหน้าของเขาออก เขาคงวิ่งวุ่นทั้งวันจนแทบไม่มีเวลาดูสภาพตนเองเลยสินะ นางคุ้นชินกับภาพกัวจื่อหรานผู้หยิ่งยโส เอาแต่ใจ มิใช่บุรุษที่อมทุกข์เช่นนี้ นางไม่ต้องการเห็นทุกข์ใจจึงชวนเขาพูดคุยด้วยเรื่องอื่น “ที่นี่บ้านข

“อี้เซียว อย่าไปฟังนางนะ” เฉียนอิ๋นอิ๋นได้สติรีบปรับน้ำเสียงพูดจาหว่านล้อมเด็กหนุ่มตรงหน้า “เจ้ามีข้าเป็นญาติเพียงคนเดียว ไม่มีผู้ใดรักเจ้าเท่าข้าอีกแล้ว” กัวอี้เซียวกลอกตาไปมา คนเหล่านี้แย่งกันพูดจนเขาฟังไม่รู้เรื่องแล้วยกมือขึ้นปิดหู ไม่ต้องการได้ยินเสียงใครอีก พลันเขานึกรอยยิ้มจริงใจของหลินอวี้เจิน นางใส่ใจเขา เล่นเป็นเพื่อนเขา ไม่เคยดูแคลนเขาในสภาพนี้ และไม่คิดเปิดโปงเรื่องของเขาใช่! เขารู้ความลับของตนเองดียิ่ง“พอแล้ว!”กัวอี้เซียวตวาดเสียงดัง น้ำเสียงแข็งกร้าวสั่นเล็กน้อย แต่มิใช่น้ำเสียงของเด็กหนุ่มอ่อนแอที่มีสติของเด็กเจ็ดขวบอีกแล้วท่าทางของเขาทำให้คนทั้งหมดตื่นตะลึงไร้ถ้อยคำ มีเพียงความเงียบงันในห้องคุมขังอันหนาวเหน็บ!“พอเสียที!” เด็กหนุ่มจ้องมองเฉียนอิ๋นอิ๋น “เลิกใช้ข้าเป็นเครื่องมือของเจ้าเสียที!”“อี้เซียว” หญิงสาวละลำละลัก เหตุใดเขาไม่เป็นเด็กปัญญาอ่อนแล้ว ยามนี้สายตาของเขาดุดันจนแทบจะฉีกนางออกเป็นชิ้นๆ “ข้าทำเพื่อเจ้า เจ้าอย่าลืมซิ ว่าข้าคือญาติคนเดียวของเจ้า”“ญาติ! เจ้ายังกล้าใช้คำนี้อีกเรอะ!” กัวอี้เซียวตัวสั่นด้วยความโกรธ “สำหรับเจ้า ข้าก็คือเด็กปัญญาอ่อน