Chapter 44  อย่าคิดมาก

“มิใช่เช่นนั้น” นางรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ข้าเพียงแค่ไม่อาจอยู่นิ่งเฉยโดยมิได้ทำอะไรตอบแทนท่านหลินได้ จึงทำเท่าที่พอทำไหว”

“โธ่! หลันเอ๋อร์ เจ้าอย่าคิดมากเลย” เขาเป็นบุรุษร่างสูงใหญ่ หน้าตาดุดันไม่ค่อยสมกับเป็นพ่อค้านัก และยามนี้กำลังข่มกลั้นความเขินอายราวกับตนเองเป็นเด็กหนุ่มอยู่ต่อหน้าหญิงคนรัก นอกจากภรรยาคนแรกที่ตายจาก เขาไม่เคยหวั่นไหวกับใครอีกจนพบหญิงสาวคนนี้

ถูกแล้ว นางคือหญิงสาวที่ทำให้เขาไม่อาจตัดใจไปจากตันหยาง เฝ้ารอคอยเช่นทุกวันนี้

หลันเอ๋อร์คือชื่อของนาง

เห็นแววตาของบุรุษตรงหน้าแล้ว หลันเอ๋อร์นึกอับอายสภาพตัวเอง เผลอยกมือขึ้นลูบรอยแผลเป็นที่รอบลำคอซึ่งยามนี้เป็นรอยสีชมพูจางๆ การบาดเจ็บที่ลำคอของนางทำให้เสียงที่เคยหวานใสดุจระฆังเงินเป็นแหบพร่าราวกับหญิงชรา

แต่ช่างเถิด มีชีวิตรอดมาถึงทุกวันนี้ได้ก็นับว่าสวรรค์เมตตานางนางแล้ว

หลายวันก่อนที่หลานรักจะออกไปท่องเที่ยวชมทิวทัศน์นั้น เขาไปแถบผู้อพยพ ตามจริงแค่เอาเครื่องทอผ้าไปให้ผู้คนเหล่านั้นเขาไม่จำเป็นต้องไปเองก็ได้ แต่งานนี้ดูเหมือนว่าหลานรักจะให้ความสำคัญมากเป็นพิศษ เขาเองก็เห็นว่ามีประโยชน์ได้ช่วยเหลือผู้ที่ตกทุกข์ได้ยากจึง