All Chapters of จันทราพร่างพราว เหมันต์หวนคืน: Chapter 31 - Chapter 40

“คุณหนูขอรับ นายท่านเรียกพบที่ห้องโถงขอรับ” บ่าวรับใช้คนหนึ่งเข้ามารายงาน หลินอวี้เจินพยักหน้ารับ นางลุกขึ้นจากเก้าอี้ ฉวยสาลี่อีกสองชิ้นแล้วเดินออกมาหาท่านลุงใหญ่ นางเดาว่าเป็นผ้าฝ้ายที่นางปรึกษาท่านลุงใหญ่ไปก่อนหน้านี้แล้ว แท้จริงแล้วท่านลุงใหญ่สามารถช่วยเหลือเรื่องนี้ได้ไม่ยากเย็น แต่นางไม่รู้ว่า หากตนเองทำอะไรลงไปจะกลายเป็นล่วงเกินผู้อื่นหรือไม่นางไม่รู้ทิศทางลมของที่ตันหยาง หากทำลงไปแล้วคนเดือดร้อนอาจไม่ใช่นางแต่เป็นผู้อพยพเหล่านั้น และที่สำคัญ หากนางลงมือทำสิ่งใดแล้ว ย่อมต้องทำจนสำเร็จ และนั้นอาจทำให้นางไม่ได้กลับจู้หยางตามกำหนดเดิม ไปจากตันหยาง กลับไปเผชิญหน้ากับความจริง เหตุใดรู้สึกหัวใจหวิวไหวแปลกๆ ชอบกล เพราะต้องกลับไป หรือเพราะต้องจากที่แห่งนี้ ไม่มีเหตุผลใดให้นางต้องอาลัยสถานที่แห่งนี้เสียหน่อย ไม่มีเลย... ไม่มีจริงๆ หลินอวี้เจินเคี้ยวสาลี่พลางครุ่นคิดถึงเหตุผลที่หัวใจรู้สึกแปลกๆ หรือนางจะเป็นไข้เข้าให้แล้วจริงๆ หญิงสาวโคลงศีรษะไปมา ขับไล่ความคิดไร้สาระออกจากหัวแล้วก้าวเดินไปทิศท

คราวนั้นพวกเขารู้ว่าต้องหลบหนี แต่เพราะ‘หลี่ปี้’ หัวหน้าโจรป่าออกความคิดให้เขาสวมรอยเป็นจงเหลียงโส่ว เพื่อประวิงเวลาให้พวกผองได้หลบหนี เขายอมทำด้วยคราวแรกเพราะเป็นคำสั่ง แต่เมื่อไม่มีใครเห็นผิดสังเกต ในเวลานั้นที่เขาสืบรู้ จงเหลียวโส่วไม่มีผู้ใดชื่นชอบนัก บ้านเดิมของจงเหลียงโส่ว เองก็แทบไม่สนใจไยดี เรียกได้ว่าการส่งจงเหลียงโส่วมาเป็นทหารนั้นคือการถีบหัวเขาส่งออกไปจากตระกูล เขาทำลายโฉมหน้าตัวเองจนเกิดรอยแผลขนาดใหญ่ เพื่อมิให้คนในสกุลเดิมจำได้ ใช้ชีวิตเป็นจงเหลียวโส่วมาสองปี จนกระทั้งหลี่ปี้กลับมาอีกครั้งและให้เขาช่วยเหลือ โดยข่มขู่หากเขามิยอมทำตามจะเปิดโปงเรื่องที่เขาสวมรอยเป็นจงเหลียงโส่ว เขายอมช่วยเหลือแม้รู้ว่าผิด อาจมิใช่เพราะเกรงจะถูกเปิดเผย แต่เพราะสงสารเด็กน้อยผู้นั้นมากกว่า หลังจากนั้นเขารับรู้มาว่าเด็กชายที่เขาลักพาตัวกลายเป็นเด็กผิดปกติ คล้ายว่าเขาจดจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้ และหยุดตัวเองในวัยเจ็ดขวบ แม้ยามนี้เขาอายุสิบสี่แล้วก็ตาม ทว่า...ถ้าเขาไม่ทำ เฉียนอิ๋นอิ๋นคงให้ผู้อื่นจัดการ และเห็นที่ว่าเพื่อได้ในสิ่งที่นางต้องการ ต่อให้ต้องกำจัดผู

“พี่สาว! ปลา! ได้ปลาแล้ว!” กัวจื่อหรานจับปลาออกจากปลายหอกแล้วโยนขึ้นฝั่งใกล้กับที่หญิงสาวยืนอยู่ นางกลับตกใจที่ปลาตัวใหญ่ลอยมาตรงหน้าโดยไม่มีการบอกกล่าว เจ้าปลาชะตาอาภัพดิ้นรนอยู่บนพื้นหญ้า นางเกรงว่าผลงานที่กัวอี้เซียวภูมิใจจะดิ้นหนีตกน้ำไปจึงรีบตะครุบไว้ ผิวปลาที่เป็นเมือกลื่นทำให้นางจับปลาตัวนั้นไม่อยู่กลับลื่นไหลหลุดลงน้ำไปต่อหน้าต่อตา “หยุดนะ!เจ้าปลา!” หลินอวี้เจินร้องอย่างลืมตัว เสียงร้องของหญิงสาวเรียกสายตาของสองพี่น้องสกุลกัวให้หันมามอง กัวจื่อหรานเห็นหญิงสาวแทบกระโจนลงมาในธารน้ำ ด้วยความรีบร้อนทำให้นางเหยียบก้อนหินใต้น้ำเสียหลักล้มลงก้นกระแทกพื้นน้ำ “พี่สาว!” กัวอี้เซียวร้องอย่างตกใจ แต่กัวจื่อหรานผลักหอกจับปลาให้น้องชายถือแล้วรีบวิ่งไปประคองหญิงสาวที่นั่งแช่อยู่ในน้ำ “ลุกไหวหรือไม่” เขาถามน้ำเสียงเปี่ยมล้นด้วยความห่วงใย แต่เมื่อเห็นสีหน้ายับยู่ของนางก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ “เพราะท่าน!” นางขึงตาใส่เขาแล้วพยายามยันกายลุกขึ้น เจ็บกายไม่เท่าอับอายที่ตัวเองตกลงในน้ำเช่นนี้“เหตุใดเป็นข้าเล่า” ดวงตาของเขาไล่สำรวจว่านางบาดเจ็บที่ใดบ้าง แต่เสื้อผ้านางที่เปียกน้ำรัดร

หญิงสาวอยากหัวเราะให้ความคิดอันฮึกเหิมของตนเอง ก่อนที่จะเดินกลับไปจุดเดิม นางต้องออกจากที่นี่ให้ได้เสียก่อนในห้องมืดมิดมากและอากาศค่อนข้างหนาวเย็นจนนางคาดเดาไว้นี่เป็นเวลากลางคืน หวังว่านางคงไม่หมดสตินานไปนักนะ เกรงว่าผู้อื่นเป็นห่วงหรือไม่ห่วงจิตใจเบิกบานเมื่อครู่หม่นลงไปนางพยายามสลัดความคิดที่ชวนให้กลัดกลุ้มแล้วลองขยับกายเพื่อจะลุกขึ้นนั่ง โชคยังเข้าข้างเพราะสองมือสองเท้าไม่ถูกมัดไว้ แต่นางขยับตัวนั่งได้เพียงครู่เดียว บานประตูก็ถูกเปิดออก แสงสลัวจากตะเกียงดวงน้อยทำให้เสี้ยวหน้าของบุรุษที่ปกปิดด้วยผ้าสีดำ ทว่ารอยแผลเป็นที่รอบกรอบใบหน้านั้นเด่นชัดเกินจะปกปิดได้มิดชิด“นายกองจง?”เสียงแหบแห้งของหญิงสาวทำให้บุรุษในชุดดำสะดุ้งตามด้วยเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินเข้ามาใกล้ๆ วางตะเกียงในมือลงแล้วจึงดึงผ้าที่ปิดใบหน้าออก“ขออภัยแม่นางหลินเป็นอย่างยิ่ง” จงเหลียวโส่วหรือปี้จื่อเอ่ยราวกับยอมจำนนกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะเขาเองมิได้คิดทำร้ายกับนาง “ข้าทำด้วยความจำใจ”“ท่าน...” นางรู้สึกคอแห้งเป็นผุยผง จงเหลียวโส่วลุกพรวดออกไปด้านนอกครู่เดียวก็กลับมาพร้อมถุงหนังบรรจุน้ำ แม้เรี่ยวแรงของหญ

“ใต้...” ยังไม่ทันเอ่ยจบประโยค ปี่จื้อที่ลดการป้องกันตัวเองลงก็ถูกฝ่ามืออีกฝ่ายกระแทกใส่หน้าอกจนร่างกระเด็นกระดอนไปกระแทกกับผนังหินผาด้านหลัง กระอักโลหิตออกมาจนเสื้อเปื้อนเปรอะ “บัดซบ! ไฉนเป็นเจ้า! นายกองจง!” เสียงตวาดดังลั่นราวเสียงฟ้าผ่าทำให้คนที่อยู่หลังบ้านประตูสะดุ้งสุดตัวเมื่อตั้งสติได้ หลินอวี้เจินก็รู้ในทันทีว่าเจ้าของเสียงนั้นคือกัวจื่อหราน! แวบแรกคือความตื่นเต้นยินดี แต่ครู่ต่อมานางคิดได้ว่าเสียงกระบี่เมื่อครู่เป็นจงเหลียงโส่วปะทะกับกัวจื่อหรานเป็นแน่ นางเกรงว่าทั้งสองจะได้รับบาดเจ็บเพราะเข้าใจผิด จึงรวบรวมเรี่ยวแรงเดินไปที่ผลักบานประตูออกทันที “กัวจื่อหราน!” น้ำเสียงของนางแหบแห้งอยู่บ้าง ทว่ากลับรั้งกระบี่ที่หมายจะฟาดฟันคนที่นั่งนิ่งไร้การตอบโต้หลินอวี้เจินเห็นร่างสูงถือกระบี่ชะงักค้างในอากาศ นางรีบกระโจนเข้าไปกางแขนขวางเอาไว้ก่อน “หยุดนะ!” “เจ้า!”กัวจื่อหรานลดกระบี่ลง เขาควรดีใจที่เห็นนางปลอดภัย แต่กลับเกิดระลอกความไม่พอใจที่เห็นนางกางแขนออกปกป้องผู้อื่นเช่นนี้“ท่านจะทำร้ายคนผู้นี้มิได้” พูดจ