All Chapters of กุหลาบรักซาตาน: Chapter 61 - Chapter 70

“อีวี่น่ะ...เป็นโซ่ทองที่คล้องหัวใจของอีฟกับคนที่เธอรักมาตลอด ถึงแม้ว่าวันเวลานั้นจะผ่านไปนานแค่ไหน การหย่าระหว่างผมกับเธอทำให้ใคร ๆ ต่างคิดว่า เดเรก เพียซ ช่างเป็นผู้ชายใจจืดใจดำ ทิ้งลูกเมียไปตอนที่กิจการของตัวเองกำลังมีปัญหา แต่ไม่มีใครแม้แต่คนเดียวรู้ว่าเราสองคนต่างเต็มใจมอบอิสรภาพให้แก่กันหลังจากที่ต้องเป็นคู่สามีภรรยาแต่ในนามมานานแล้ว”คนพูดถอนใจขณะคนฟังตั้งใจที่จะรับรู้คำกล่าวหลังจากนั้น“เมื่อห้าปีก่อนผมกับครอบครัวได้เจรจาสู่ขอลูกสาวคนสวยของอาร์โนล เบอร์กแทรนช์ เขาไม่ปฏิเสธเพราะกิจการของครอบครัวกำลังประสบปัญหาอย่างหนักถึงขั้นใกล้ล้มละลาย มันเป็นความต้องการของพ่อกับแม่ที่อยากให้ผมเกี่ยวดองกับเพื่อนสนิทของท่านในฐานะลูกเขย และที่อีฟแต่งงานกับผมเพราะต้องทำตามความต้องการของคุณอาร์โนลที่กำลังต่อสู้กับมะเร็งระยะสุดท้าย มันดูเหมือนเป็นเรื่องผลประโยชน์ทางธุรกิจแต่ทุกอย่างก็เหมาะเจาะเพราะผมต้องการคู่ชีวิตในแบบเจ้าสาวของผม...เจ้าสาวที่ไม่ได้รักและไม่ต้องการอะไรแถมยังเต็มใจที่จะอยู่กับผู้ชายที่อยากปิดบังสถานะความเป็นชายรักชายอย่างผม”“คุณกับอีฟไม่ได้รักกัน แต่อย่างน้อยอีวี่ก็เกิดมาจากความผ

“โอ!...พระเจ้าช่วย! นั่นมันรองเท้าของคุณผู้หญิง” นัยน์ตาสีฟ้าเข้มเบิกโพลงเมื่อเห็นหลักฐานต่างหน้าว่าอิสลินได้ไปจากเขาและลูกแล้ว“บางที...ฉันอาจว่ายน้ำข้ามไป” น้ำเสียงอันเจ็บปวดของอิสลินก้องเข้ามาในความคิดของชายหนุ่ม และในเสี้ยววินาทีนั้นเองที่เขานึกได้ว่าจะตามหาเธอได้ที่ไหน ร่างสูงใหญ่รีบวิ่งอ้อมไปทางด้านหลัง ริมฝั่งน้ำที่มองเห็นเกาะแมนฮัตตันอยู่ไกลลิบ“คุณเซอร์เรนัล์ฟ! นั่นคุณจะทำอะไร...อย่าครับ!” บอดี้การ์ดที่วิ่งตามมาพยายามตะโกนเรียกทว่าไม่ทันร่างสูงใหญ่ที่ถอดรองเท้าก่อนกระโดดลงไปในน้ำ คนที่ตระหนกเป็นที่สุดคืออีวี่ที่แม่บ้านอุ้มตามมาทีหลัง“แด๊ดดี้...แด๊ดดี้อย่าไป!” เด็กหญิงร้องไห้จนป้าลิลลี่ต้องกอดร่างเล็กไว้แน่น“โอ!...พระเจ้า!...คุณหนูอย่าร้องไห้ค่ะ เดี๋ยวแด๊ดดี้จะกลับมา”“ป้าครับ แถวนี้เรือบ้างไหม” ชายร่างยักษ์ปรี่เข้ามาถามเมื่อเห็นเซอร์เรนัล์ฟว่ายออกไปไกลท่ามกลางห้วงน้ำกว้างใหญ่เบื้องหน้า“มะ...มีค่ะ มีเรือพาย แต่มันเก่ามากแล้วนะคะ” / “ไม่เป็นไรครับ เราต้องรีบออกไปเดี๋ยวนี้ไม่อย่างนั้นคุณเซอร์เรนัล์ฟต้องแย่แน่”“ค่ะ...มันอยู่ตรงนั้นค่ะ” หญิงวัยกลางคนชี้ไปยังเรือพายขนาดเล็กที่ค

“กอน เธอะ เรนโบว์ (Gone The Rainbow) มามี้ร้องเพลงนี้ให้อีวี่ฟังใช่ไหม”เด็กหญิงพยักหน้า แก้มยุ้ยและปากจิ้มลิ้มเป็นสีชมพูกุหลาบใต้แสงไฟนวล “มามี้ร้องเพลงนี้...ก่อนอีวี่จะนอน”เซอร์เรนัล์ฟยิ้มจางและกดศีรษะน้อย ๆ นั้นแนบอกขณะเอนร่างลงบนเบาะนุ่มเพื่อไม่ให้ลูกสาวเห็นคราบน้ำที่หยดลงทางหางตาตอนที่เขาร้องเพลงขับกล่อมแม่หนูท่ามกลางความเงียบสงัดในสวนอันสงบงามShule,shule,shule-a-roo, Shule-a-rak-shak,shule-a-ba-ba-coo. When I saw my sally babby beal,Come bibble in the boo shy lorey.บุรุษผู้เคยถือดีและหยิ่งทะนงบัดนี้เป็นแค่ชายคนหนึ่งที่ยอมจำนนหัวใจและยอมให้ชีวิตทั้งชีวิตแก่จิตวิญญาณอันบอบบางในอ้อมแขน ทำนองแสนเศร้าคลอเคล้าอยู่ในแสงเงินยวงที่คนฟังหลับใหลอย่างเป็นสุขโดยมิได้สำเหนียกความหมายบอกเล่าถึงผู้หญิงคนหนึ่งร้องเห่กล่อมลูกเมื่อชายคนรักต้องเดินทางสู่สนามรบในสงคราม อิสลินคงเหมือนผู้หญิงคนนั้นที่ต้องอยู่เพียงลำพังกับอีวี่โดยไม่รู้ชะตากรรมของคนที่เธอรัก เธอคิดว่าเขาตายไปแล้วในคืนนั้นและใช้ชีวิตอยู่อย่างเหว่ว้าเดียวดายในเวลาที่เขาคิดแต่เคียดแค้นและหวังแต่จะเอาคืน“อีวี่...” ชายหนุ่มกระซิบอยู่กั

“ค่ะ...ป้าซิลวี่” ร่างบอบบางภายใต้เสื้อเชิ้ตขาวกางเกงเดนิมรัดรูปตอบรับเสียงที่ดังมาจากห้องด้านหน้าของร้านตัดชุดซึ่งเป็นตึกทรงโบราณตั้งอยู่บนถนนสายเล็ก ๆ อันเงียบสงบในแถบโมนาโก-วิลล์ ของนครรัฐเล็ก ๆ ทว่าหรูหรานาม โมนาโก อิสลินวางฝ่ามือลงบนตัวหุ่นที่ใช้ขึ้นโครงชุดผ้าไหมจับเดรปสีงาช้างแสนสวยของเหล่าสาวสังคมชั้นสูง ดวงตากลมโตสีน้ำตาลบนวงหน้างามใต้กรอบเรือนผมที่ถูกขมวดมวยหลวม ๆ ด้านหลังจับจ้องไปยังงานฝีมือที่ตัวเองไม่ได้มีความถนัดแต่แค่มาช่วยญาติสนิทของบิดาที่เธอหลีกลี้หนีมาอยู่ด้วย แน่นอนว่าซิลวี่ เจ้าของร้าน ลา เบล ซึ่งอยู่ที่นี่เพียงลำพังเพราะสามีและลูก ๆ อยู่ต่างเมืองไม่รู้เหตุผลที่แท้จริงว่าทำไมอิสลินจึงตัดสินใจมาขอพักอยู่ด้วยกะทันหัน หญิงสาวให้เหตุผลว่าเธอหย่ากับเดเรกและตอนนี้อีวี่ก็อยู่ในความปกครองของผู้เป็นพ่อ ญาติของเธอไม่ถามอะไรและยินดีให้อยู่ช่วยเป็นลูกมือทำผ้าแทนลูกจ้างคนเก่าที่ลาออกไปพอดี ทุกอย่างดูเหมือนจะลงตัวแต่อิสลินก็ยังมีแผนลึก ๆ ในใจ เธอหนีเซอร์เรนัล์ฟมาก็จริงแต่ไม่ได้คิดจะทอดทิ้งอีวี่ หญิงสาวคิดว่าเธอต้องตัดใจจากลูกไปสักพักและรอกระทั่งเซอร์เรนัล์ฟแต่งงานกับเรเน่ต์ก็จะห

และเร็วกว่าความคิดที่อิสลินปักมันลงบนต้นแขนหนาใหญ่เต็มแรง การตอบโต้ของเธอได้ผล ร่างสูงใหญ่หยุดรุกรานและถอนริมฝีปากออกทั้งยังคลายวงแขนจากการกอดรัด อิสลินคิดว่าเธอทำสำเร็จกระทั่งเห็นหยดเลือดซึมออกมาบนแขนเสื้อของชายหนุ่มที่มีรอยขาดจากคมปากกา“ไคลน์!” ร่างบางปล่อยอุปกรณ์ลงพื้นก่อนยกมือขึ้นปิดปากอย่างตระหนก เธอแค่อยากให้เซอร์เรนัล์ฟหยุดแต่ไม่คิดว่ารอยแผลบนต้นแขนนั้นลึกและมีเลือดไหลออกมาจนน่าตกใจ“ไคลน์!” เรียวปากสีกุหลาบสั่นระริก ร่างเล็กขมวดเกร็งในช่องท้องและพาลจะทรงไม่อยู่ แต่เซอร์เรนัล์ฟกลับยืนนิ่งไม่ขยับ เขาจับจ้องดวงหน้าซีดในโดยไม่รู้สึกขุ่นแค้นแม้แต่น้อย เวลาราวหยุดไปชั่วขณะก่อนที่ประตูด้านหน้าจะถูกผลักเข้ามา“เป็นอย่างไรบ้างคะ...คุณเซอร์เรนัล์ฟ...ว้าย!...เกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมแขนคุณมีเลือดออกมากอย่างนั้น!” เสียงเอ็ดอึงของซิลวี่ทำให้อิสลินยิ่งตื่นตกใจ หญิงวัยกลางคนปรี่เข้ามาดูใกล้ ๆ ก็หน้าเสียเมื่อเห็นหยาดโลหิตซึมออกมาบนต้นแขนของชายหนุ่ม“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณซิลวี่ ผมซุ่มซ่ามเองแต่ไม่ได้เจ็บอะไรมาก ก็แค่อุบัติเหตุเล็กน้อยครับ”“ตายแล้ว! เลือดออกมากขนาดนี้ไม่เรียกว่าเล็กน้อยแล้วล่ะค่ะ อ