All Chapters of กุหลาบรักซาตาน: Chapter 41 - Chapter 50

ไม่มีความคิดเห็นใดจากบุรุษตรงหน้า เรเน่ต์เจ็บจี๊ดในใจเมื่อนัยน์ตาสีฟ้าเข้มที่เคยแทบจะหลอมละลายเธอได้บัดนี้สะท้อนเพียงความเฉยเมยเฉื่อยชา เกิดอะไรขึ้น...เขายกเลิกการเดินทางไปเดย์ตันก็เพราะแม่ม่ายแสนสวยคนนั้นใช่หรือไม่ คิดมาถึงแค่นี้ก็แทบจะทนไม่ไหว ถ้าไม่คิดทำอะไรสักอย่างเซอร์เรนัล์ฟต้องหลุดมือเธอไปในสักวัน๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐อิสลินรู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อความมืดโรยตัวลงมาห่มคลุมท้องฟ้าจนมืดหมองไปหมด ก่อนนิทราอันยาวนานหญิงสาวรับรู้ว่ามีนายแพทย์เข้ามาดูอาการและจัดยาให้ท่ามกลางความเป็นห่วงเป็นใยของป้าลิลลี่และอีวี่ที่คอยเฝ้าไม่ห่าง ทว่าไม่เห็นเงาของเซอร์เรนัล์ฟที่เธอรับรู้จากแม่บ้านว่าเขาไม่มีแม้แต่เวลาว่างเพราะติดว่าต้องคอยดูแลเพื่อนสาวคนใหม่ที่ชื่อเรเน่ต์ซึ่งมาหาเขาเมื่อตอนสาย ตอนที่เธอช่วยเหลือตัวเองแทบไม่ได้เพราะไข้ขึ้นสูง เธอเห็นแต่ป้าลิลลี่เดินเข้าออกภายในห้องเพื่อเช็ดตัวให้และเห็นอีวี่หอบตุ๊กตาหมีกับบาร์บี้มาให้กำลังใจมามี้ของหนูน้อยบนเตียง ถึงแม้ตอนลืมตาตื่นในความง่วงงุนขณะความร้อนได้ทุเลาลงแล้วก็ยังเห็นลูกสาวในชุดนอนกำลังนั่งแต่งตัวให้ตุ๊กตาอยู่ข้าง ๆ ไม่ไปไหน“อีวี่...” / “มามี้ขา...มาม

“ฉันจะไปหาเสื้อคลุมค่ะ” / “คุณคงไม่ต้องใช้มัน” / “แต่ฉันหนาวค่ะ ไคลน์ และก็ง่วงมากด้วย”“แน่ใจหรือว่าง่วง ป้าลิลลี่บอกผมว่าคุณหลับทั้งวัน” / “คุณสนใจด้วยหรือคะ ในเมื่อตอนกลางวันคุณกำลังมีแขก...เอ้อ...”อิสลินไม่พูดต่อและไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามือที่พยายามจิกข่วนจับแขนเขาไว้แน่นตอนไหน เธอกำลังจะพลั้งเผลอพรั่งพรูสิ่งที่คิดออกไปและมันอาจเป็นเรื่องกวนใจเขาก็ได้“ช่างมันเถอะค่ะ แต่ตอนนี้ฉันอยากหลับ” หญิงสาวพูดปัดทว่าวงแขนแกร่งกลับกระชับแน่นขึ้น“คุณก็เลยบอกอีวี่ว่าผมไม่มีเวลาว่าง ผมบอกแล้วว่าผมอาจมีธุระแต่มันไม่ได้สำคัญถึงขนาดไม่มีเวลาส่วนตัว”“แต่ฉันต้องบอกลูกให้เข้าใจค่ะว่าแกไม่ควรไปรบกวนคุณให้มาก เพราะฉันรู้ดีว่าเราสองคนควรต้องทำตัวอย่างไร เราเป็นแค่คนอาศัยของคฤหาสน์หลังนี้เท่านั้นค่ะ”“และคุณคงอยากบอกผมด้วยใช่ไหมว่าผมไม่ใช่พ่อของอีวี่”ร่างบางชะงักไปกับคำพูดเชิงตัดพ้อซึ่งเธอไม่คิดว่าจะได้ยิน อิสลินหลบตาชายหนุ่มก่อนได้ยินเขาพูดต่อ“แล้วถ้าผมอยากจะรับแม่หนูน้อยไว้ ในเมื่อเดเรกทิ้งลูกของมันไปแล้ว”“เพื่ออะไรกันคะ ไคลน์?” หญิงสาวเริ่มหายใจขัดเมื่อได้ยินเช่นนั้น ความดีใจและเสียใจเหมือนประดังเข้

“ชุดราตรีของคุณผู้หญิงค่ะ คุณเซอร์เรนัล์ฟสั่งมาไว้ให้คุณผู้หญิงใส่ไปงานเลี้ยง”ป้าลิลลี่พูดจบก็แสร้งเหลือบมองไปทางอื่นเพราะเห็นว่าหญิงสาวเริ่มมีสีหน้าไม่ดีนัก“มันเป็นชุดที่สวยมากค่ะ แต่ว่า...งานเลี้ยงของเขาไม่ได้เกี่ยวกับฉันเลยนะคะป้าลิลลี่ เพราะฉะนั้นอาจไม่จำเป็นที่ฉันต้องไปร่วมด้วย”“คุณผู้หญิงคะ” หญิงวัยกลางคนถอนใจก่อนเข้าไปจับชายผ้าของชุดแสนสวย “มันเป็นคำสั่งของคุณเซอร์เรนัล์ฟค่ะ เธอบอกว่าคุณผู้หญิงอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ก็ควรมีส่วนร่วมในการจัดงาน”“เขาไม่ได้บังคับใช่ไหมคะ?” / “ไม่ได้บังคับหรอกค่ะ แต่...เป็นคำพูดที่ดูจริงจังมาก” จริงจังของเซอร์เรนัล์ฟก็มีความหมายไม่ต่างจากการบังคับนั่นแหละ อิสลินเม้มปากเข้าหากันแน่นขณะมองชุดตรงหน้าอย่างสับสน เขาอยากจะกลั่นแกล้งอะไรกันอีกในเมื่อทุกอย่างก็เป็นกิจธุระของเขา แต่หากปฏิเสธไปคนที่จะพลอยลำบากคือแม่บ้านคนเก่าแก่ที่มาคอยดูแลเธอกับลูก๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ เมื่อสนธยาโรยตัวลงมาโอบล้อม คฤหาสน์แสนสวยก็เปล่งประกายท่ามกลางแสงไฟลานตา โดยเฉพาะวิหารจำลองของเทพีอัฟโฟรไดท์ในสวนไคกัตที่สว่างไสวและเต็มไปด้วยซุ้มไม้ดอกหลากสีประดับประดาไว้เพื่อต้อนรับแขกผู้มาเยือ

หญิงสาวจำต้องยุติการสนทนาซึ่งเป็นที่น่าเสียดายยิ่งนักสำหรับสตีเฟน“ครับ...เชิญตามสบายครับ หวังว่าเราคงได้พบกันอีกนะครับ คุณอีฟ” ชายหนุ่มจำต้องปล่อยให้ร่างบอบบางในชุดราตรีแสนสวยเดินตรงไปยังกลุ่มผู้ชายที่กำลังยืนดื่มและคุยกันอยู่ก่อนผละออกไปอีกทางของสถานที่จัดเลี้ยง อิสลินก้าวไปตามทางเดินซึ่งปูลาดด้วยหินหลังสอบถามแอนดรูว์ถึงได้รู้ว่าป้าลิลลี่พาหนูน้อยไปที่คฤหาสน์ อาจไม่มีอะไรน่าห่วงแต่เธอก็อยากเบาใจว่าแม่ลูกสาวตัวน้อยจะไม่ซุกซนไปไหนจริง ๆ ที่ตึกหลังใหญ่ทรงแอนทีกตอนนี้เงียบเชียบ ทุกคนคงเข้าไปอยู่ที่งานเลี้ยงในสวนกันหมด จะมีก็แต่แสงสว่างจากโคมไฟอาบไล้ไปทั่ว หญิงสาวไม่ได้เข้ามาที่นี่หลังเดเรกขายทุกอย่างไปหมดทั้งที่อยู่ใกล้แค่นี้ ทว่ากลิ่นไอแห่งวันคืนเก่า ๆ ก็ยังอบอวลในที่ซึ่งเป็น บ้าน ของเธอมาแต่ก่อน อิสลินเผลอเดินขึ้นไปถึงชั้นบนและนิ่งนึกอยู่นานว่าป้าลิลลี่จะพาอีวี่ไปอยู่ส่วนไหนของบ้าน คฤหาสน์ใหญ่โตห้องหับก็มากมายและไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนไปอย่างไรตั้งแต่ เขา เข้ามาเป็นเจ้าของคนใหม่ของที่นี่ อาจเป็นห้องนั้นกระมัง...มีบางอย่างดึงดูดให้ร่างอรชรเดินตรงไปยังห้องซึ่งเคยเป็นห้องนอนของเธอและประตูไม่

“ไม่! ฉันจะไม่ร้องขออะไร จะไม่ขอความเห็นใจจากคุณ!” อิสลินร้องไห้พลางส่ายหน้าไปมา เรือนผมที่ถูกรวบไว้ด้านหลังหลุดออกมาจนยุ่งสยายอยู่บนไหล่ขาวเนียน เขาทำให้เธออดสูตัวเองเป็นที่สุดกับบทลงทัณฑ์สวาทที่กำลังจะเริ่มต้น เธอหนีไม่ได้อีกแล้วทว่าหัวใจดวงนั้นกลับยังดึงดันไม่ยอมย่อถอย“วันหนึ่งฉันจะไปจากที่นี่ ไปในที่ที่ไม่ต้องเจอคุณอีกตลอดชีวิต!”“ไม่มีที่นั่น!” เซอร์เรนัล์ฟเลื่อนริมฝีปากหนาได้รูปมาขบกลีบปากสีชมพูแรง ๆ ก่อนคำรามเสียงต่ำ “จะมีก็แต่สวรรค์ที่คุณต้องถูกจองจำไปชั่วชีวิต!” ร่างงามที่อยู่ในสภาพเกือบและถูกรั้งข้อมือไว้เหนือศีรษะบนเก้าอี้นวมแข็งเกร็งไปหมดทั้งตัวเมื่อชายหนุ่มก้มลงไปดูดกลืนยอดถันที่กำลังชูชันท้าทายสายตาอันหื่นหิว เซอร์เรนัล์ฟไม่สนใจงานเลี้ยงของเขาอีกต่อไปและไม่ใส่ใจว่าใครจะนึกสงสัยว่าเขาหายไปไหนตอนนี้“ฮื้อ...ฮื้อ” อิสลินครางเสียงดังในลำคอหนัก ๆ ทุกครั้งที่ใบหน้าคร้ามเข้มฟอนเฟ้นลงบนเนินเนื้ออวบสล้างที่ไหวกระเพื่อม เรียวลิ้นร้อนที่ตวัดไปมาบนส่วนปลายสีชมพูเข้มซึ่งไวต่อสิ่งเร้าจุดความซาบซ่านทว่าก็เพียงเศษเสี้ยวในความทรมานที่ถาโถม“อีฟ...บอกผมสิว่า...ได้โปรด”ร่างสูงใหญ่ควบคุมต