Share
บทที่ 46
Related chapters
กุหลาบรักซาตาน บทที่ 47
“สวัสดีครับ คุณอิสลิน ผมสตีเฟน ไมเซอร์ ครับ” / “สวัสดีค่ะ”อิสลินตอบรับสัน ๆ ซึ่งก่อนหน้านั้นคำทักทายรื่นหูด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานของสตีเฟนกลับไปกระทบความรู้สึกของคนอีกคน“ชุดของมิสซิสเพียซสวยมากเลยนะคะ ไมทราบว่าสั่งตัดที่ไหนคะนี่” เรเน่ต์ซักไซ้“ฉันยืมเขามาค่ะ รู้สึกอึดอัดด้วยซ้ำ คิดอีกทีน่าจะใส่ชุดที่สบายกว่านี้มางาน”“มันสวยมากต่างหากครับ และยิ่งมาอยู่บนหุ่นที่สวยอย่างคุณอิสลินก็ยิ่งเพอร์เฟ็ค” หญิงสาวในชุดราตรีออกาการเขินเล็ก ๆ กับคำชมของสตีเฟนที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขารู้สึกพึงพอใจแค่ไหน แต่คนที่ไม่ปลื้มคือเซอร์เรนัล์ฟซึ่งเริ่มมีสีหน้าบึ้งตึงขณะยืดลำตัวยืนตรงแต่ถูกอีวี่รั้งแขนไว้“แด๊ดดี้...อีวี่หิวค่ะ พาอีวี่ไปทานขนมอร่อย ๆ หน่อยซีคะ” หนูน้อยเขย่ามือคนตัวโตก่อนที่เรเน่ต์จะเข้ามาสมทบด้วยการสอดมือคล้องแขนเซอร์เรนัล์ฟไว้“โอ...หนูอีวี่หิวหรือคะ เซจ...ฉันว่าเราพาหนูอีวี่ไปที่โต๊ะตรงโน้นดีกว่านะคะ มีขนมอร่อย ๆ เต็มไปหมดเลย”“เย้ ๆ ...จริงหรือคะ ไปค่ะแด๊ดดี้ เราไปกันเลย” อีวี่ตาวาวขณะกุมมือของร่างสูงใหญ่ที่ยังมีทีท่าลังเลกระทั่งเรเน่ต์พูดขึ้น“ไปกันเถอะค่ะ เซจ...คุณอิสลินเธอไม่เหงาหรอกนะ
กุหลาบรักซาตาน บทที่ 48
หญิงสาวจำต้องยุติการสนทนาซึ่งเป็นที่น่าเสียดายยิ่งนักสำหรับสตีเฟน“ครับ...เชิญตามสบายครับ หวังว่าเราคงได้พบกันอีกนะครับ คุณอีฟ” ชายหนุ่มจำต้องปล่อยให้ร่างบอบบางในชุดราตรีแสนสวยเดินตรงไปยังกลุ่มผู้ชายที่กำลังยืนดื่มและคุยกันอยู่ก่อนผละออกไปอีกทางของสถานที่จัดเลี้ยง อิสลินก้าวไปตามทางเดินซึ่งปูลาดด้วยหินหลังสอบถามแอนดรูว์ถึงได้รู้ว่าป้าลิลลี่พาหนูน้อยไปที่คฤหาสน์ อาจไม่มีอะไรน่าห่วงแต่เธอก็อยากเบาใจว่าแม่ลูกสาวตัวน้อยจะไม่ซุกซนไปไหนจริง ๆ ที่ตึกหลังใหญ่ทรงแอนทีกตอนนี้เงียบเชียบ ทุกคนคงเข้าไปอยู่ที่งานเลี้ยงในสวนกันหมด จะมีก็แต่แสงสว่างจากโคมไฟอาบไล้ไปทั่ว หญิงสาวไม่ได้เข้ามาที่นี่หลังเดเรกขายทุกอย่างไปหมดทั้งที่อยู่ใกล้แค่นี้ ทว่ากลิ่นไอแห่งวันคืนเก่า ๆ ก็ยังอบอวลในที่ซึ่งเป็น บ้าน ของเธอมาแต่ก่อน อิสลินเผลอเดินขึ้นไปถึงชั้นบนและนิ่งนึกอยู่นานว่าป้าลิลลี่จะพาอีวี่ไปอยู่ส่วนไหนของบ้าน คฤหาสน์ใหญ่โตห้องหับก็มากมายและไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนไปอย่างไรตั้งแต่ เขา เข้ามาเป็นเจ้าของคนใหม่ของที่นี่ อาจเป็นห้องนั้นกระมัง...มีบางอย่างดึงดูดให้ร่างอรชรเดินตรงไปยังห้องซึ่งเคยเป็นห้องนอนของเธอและประตูไม่
กุหลาบรักซาตาน บทที่ 49
“ทำไมคุณต้องคิดว่าฉันอยากมีผู้ชายคนใหม่ ในเมื่อสิ่งที่ฉันอยากได้มากที่สุดตอนนี้คืออิสรภาพ! คุณมัดมือมัดเท้าฉันด้วยความเกลียดชังยังไม่พอ แต่คุณยังเฆี่ยนตีฉันให้เจ็บปวดด้วยคำพูดที่พยายามยัดเยียดความเลวให้ฉันทุกอย่าง ไคลน์...คุณคงอยากได้ยินว่าฉันคิดอะไร จะบอกให้ก็ได้ว่าฉันเกลียดคุณ!”“อยากพูดอะไรตอนนี้ก็พูดเสียให้พอเถอะ อีฟ!” เซอร์เรนัล์ฟแผดเสียงสนั่นก่อนกระชากร่างของอิสลินตามไปและผลักลงบนเก้าอี้นวมตัวใหญ่หลังโต๊ะทำงาน จอมซาตานในร่างเทพบุตรตรึงมือหญิงสาวที่ออกแรงใช้เข่าดันร่างสูงใหญ่ซึ่งโถมทับลงมาโดยไม่คิดถึงชุดแสนสวยว่ามันจะฉีกขาด ทว่ากลับเป็นความพยายามที่สูญเปล่าเพราะกำลังของคนตัวโตมากกว่าหลายสิบเท่า ชายหนุ่มขบกรามนูนเมื่อโทสะร้ายฉาดฉายออกมาทางดวงตาคมวับ“จะพูดว่าเกลียดผมอีกสักกี่หนก็ได้ แต่หลังจากนี้ไปคุณจะพูดแค่คำว่า ได้โปรด เท่านั้น!”“ไม่! ฉันจะไม่อ้อนวอนขออะไรจากคนใจดำอย่างคุณ ปล่อยฉัน! ฮื้อ...”อิสลินพยายามแอ่นร่างขึ้นเพื่อดันเขาออกแต่นั่นเท่ากับยิ่งโหมกระพือไฟอารมณ์ของอีกฝ่ายให้ลุกช่วง“ฉันจะร้องให้คนช่วย” หญิงสาวไม่ยอมแพ้ / “ก็ร้องไป! ไม่มีใครอยู่ที่นี่นอกจากคุณกับผม”“ไคลน์!”
กุหลาบรักซาตาน บทที่ 50
“ไม่! ฉันจะไม่ร้องขออะไร จะไม่ขอความเห็นใจจากคุณ!” อิสลินร้องไห้พลางส่ายหน้าไปมา เรือนผมที่ถูกรวบไว้ด้านหลังหลุดออกมาจนยุ่งสยายอยู่บนไหล่ขาวเนียน เขาทำให้เธออดสูตัวเองเป็นที่สุดกับบทลงทัณฑ์สวาทที่กำลังจะเริ่มต้น เธอหนีไม่ได้อีกแล้วทว่าหัวใจดวงนั้นกลับยังดึงดันไม่ยอมย่อถอย“วันหนึ่งฉันจะไปจากที่นี่ ไปในที่ที่ไม่ต้องเจอคุณอีกตลอดชีวิต!”“ไม่มีที่นั่น!” เซอร์เรนัล์ฟเลื่อนริมฝีปากหนาได้รูปมาขบกลีบปากสีชมพูแรง ๆ ก่อนคำรามเสียงต่ำ “จะมีก็แต่สวรรค์ที่คุณต้องถูกจองจำไปชั่วชีวิต!” ร่างงามที่อยู่ในสภาพเกือบและถูกรั้งข้อมือไว้เหนือศีรษะบนเก้าอี้นวมแข็งเกร็งไปหมดทั้งตัวเมื่อชายหนุ่มก้มลงไปดูดกลืนยอดถันที่กำลังชูชันท้าทายสายตาอันหื่นหิว เซอร์เรนัล์ฟไม่สนใจงานเลี้ยงของเขาอีกต่อไปและไม่ใส่ใจว่าใครจะนึกสงสัยว่าเขาหายไปไหนตอนนี้“ฮื้อ...ฮื้อ” อิสลินครางเสียงดังในลำคอหนัก ๆ ทุกครั้งที่ใบหน้าคร้ามเข้มฟอนเฟ้นลงบนเนินเนื้ออวบสล้างที่ไหวกระเพื่อม เรียวลิ้นร้อนที่ตวัดไปมาบนส่วนปลายสีชมพูเข้มซึ่งไวต่อสิ่งเร้าจุดความซาบซ่านทว่าก็เพียงเศษเสี้ยวในความทรมานที่ถาโถม“อีฟ...บอกผมสิว่า...ได้โปรด”ร่างสูงใหญ่ควบคุมต
กุหลาบรักซาตาน บทที่ 51
“ใช่! ฉันหลอกคุณ” อิสลินเถียงไม่ลดละ “ฉันอยากให้คุณได้รู้เสียบ้างว่าเวลาทำให้คนอื่นต้องเจ็บปวด เขาจะรู้สึกยังไง”“ถ้ามีมีดคุณก็คงจะแทงผมตายไปแล้วใช่มั้ย ผมถามว่าใช่มั้ย อีฟ!” เซอร์เรนัล์ฟแผดเสียงก้องและนั่นทำให้อีกฝ่ายชะงักไปกับคำพูดนั้น เขาทำเหมือนเสียใจ แต่เธอรู้ว่าไม่ใช่ ถ้าลองเขาข่มเหงเธอได้ขนาดนี้ก็คงไม่กลัวความเจ็บปวดที่ย้อนกลับไปหาตัวเองบ้าง“ค่ะ” น้ำตาของหญิงสาวถั่งไหลขณะฝืนเอ่ยสิ่งที่ทำให้หัวใจบอบช้ำ“ถ้ามันจะหมายถึงอิสรภาพของฉัน...อิสรภาพตลอดกาล...จากคุณ!”“คุณไม่มีวันได้รับมัน!” เซอร์เรนัล์ฟก้มลงไปหาวงหน้าหวานที่เบือนหลบ เสียงห้าวนั้นเย็นเยือกยิ่งกว่าอุณหภูมิติดลบใจกลางขั้วโลก“คุณไม่มีวันได้เห็นแสงสว่างจากอิสรภาพ เพราะทุกอย่างในชีวิตคุณมันพังพินาศไปหมดแล้ว!”“อย่า!...ไคลน์...อย่านะคะ!” ร่างเล็กกรีดร้องเมื่อฝ่ามือหนาตะปบลงมาบนเนินถันอวบเปลือยก่อนจะขยำขยี้มันเต็มแรง อิสลินสะดุ้งเฮือกเมื่อเรียวขาถูกยกขึ้นพาดบนเอวหนาอีกหน แต่คราวนี้เขาไม่ยอมผ่อนปรนให้เธอวางแผนเอาคืนได้เป็นครั้งที่สอง“คนบ้า! คนเลว ...ปล่อยฉัน!” เสียงกรีดแหลมที่ดังสลับกับเสียงร้องไห้เหมือนทะลุเข้าหูซ้ายแล้วหายอ
กุหลาบรักซาตาน บทที่ 52
“อีฟ...โอ...พระเจ้า!” ซาตานร้ายเริ่มคลายอารมณ์ดีเดือดแต่เลือดสูบฉีดไหลพล่านไปทั่วร่าง บทรักร้อนแรงที่เขาไม่ตั้งใจให้เกิดบนโต๊ะทำงานยิ่งทำให้ความตื่นเต้นเพิ่มขึ้นทวีคูณ“อา...อีฟ...ผมต้องการคุณ” ใบหน้าคร้ามคมโน้มลงไปยังทรวงสวยก่อนปล่อยมือหญิงสาวให้เป็นอิสระ อิสลินอ่อนยวบเหมือนขี้ผึ้งถูกไฟลนและปลดปล่อยร่างกายให้เขากระทำตามอำเภอใจ“ไคลน์...ไคลน์” ร่างเล็กขานชื่อเขาเบา ๆ และเก็บกลืนก้อนสะอื้นไม่ให้ลอดออกมา เธอไม่อยากเห็นตัวเองในตอนนี้ซึ่งคงไม่ต่างจากโสเภณีไร้ราคาอย่างที่เขาตราหน้าไว้จริง ๆ ในเวลาที่ความทุกข์นำพาหญิงสาวดิ่งลงต่ำความสุขกลับนำพาชายหนุ่มทะยานขึ้นสูง ร่างใญ่โตขยับสะโพกรัวเร็วเมื่อสรวงสวรรค์เคลื่อนต่ำลงมาเห็นรำไร มือหนาช้อนรับบั้นท้ายกลมกลึงไว้แน่นเพื่อให้การสอดประสานยิ่งล้ำลึกกระทั่งความรู้สึกสุดท้ายลอยฟ่องไปยังรังรองแห่งฉิมพลี แค่นี้เองที่เขาต้องการ...ร่างอรชรผ่อนลมหายใจเมื่อใบหน้าคมคายซวนซบลงกับอกอวบนุ่ม หญิงสาวแทบไม่รับรู้ถึงความสุขจะมีก็แต่อาการปวดตุบ ตุบขณะเซอร์เรนัล์ฟยังไม่ยอมถอนตัวเองออกไป กล้ามเนื้ออันแข็งแกร่งโดยเฉพาะที่แกนกายคลายอาการเกร็งลงแล้ว ทว่าอิสลินยังได้ยินเส
กุหลาบรักซาตาน บทที่ 53
“ไคลน์...” อิสลินเบือนหน้านองไปด้วยน้ำตาเมื่อเซอร์เรนัล์ฟถอนริมฝีปากออก ทว่าเขาอยากกอดเธอไว้แบบนี้หากแต่หญิงสาวกลับผละออกจากวงแขนแกร่ง“ฉันจะไปหาลูก ส่วนคุณกลับไปงานเลี้ยงเถอะค่ะ คุณเรเน่ต์คงรอนานแล้ว” หญิงสาวทิ้งน้ำเสียงอันเจ็บช้ำก่อนเดินจากไปโดยไม่ยอมหันกลับมามองใบหน้าคมคายที่วูบลงอย่างเห็นได้ชัด เซอร์เรนัล์ฟขบกรามแน่นก่อนที่สักพักจะเดินตามไปซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับที่ร่างระหงในชุดราตรีสีเงินคว้านคอลึกก้าวออกมาจากมุมมืดอีกด้านหนึ่ง ดวงตาคมบนใบหน้าฉาบด้วยเมคอัพสีจัดมองไปยังบานประตูที่เปิดอ้าก่อนจะเดินเข้าไปภายในห้องและปิดประตูลงอย่างเงียบเชียบ“เซจ” เรเน่ต์เข่นเคี่ยวเคี้ยวฟันขณะนึกถึงภาพบาดตาหน้าห้องเมื่อครู่ เธอเดาอะไรไมเคยผิด เซอร์เรนัล์ฟรู้สึกกับแม่หม้ายสาวคนนั้นเกินกว่าผู้อยู่อาศัย ดวงตารื้นน้ำกวาดไปรอบห้องเห็นเอกสารกับปากกาหล่นกระจัดกระจายข้างโต๊ะทำงาน ร่างระหงเดินเข้าไปใกล้และถึงกับผงะเมื่อเห็นเบลเซอร์ของชายหนุ่มกองอยู่บนพื้นก่อนที่จะก้มลงหยิบบราเซียไร้สายที่พลัดหล่นไม่ห่างกันมากุมไว้แน่น“ไม่! เซจ...นี่มันบ้าอะไร คุณเข้ามาหาความสุขกับแม่หม้ายนั่นตอนฉันอยู่ในงานเลี้ยงหรือนี่!”เ
กุหลาบรักซาตาน บทที่ 54
“มิสซิสเพียซ คุณมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าคะ ถ้ามีอะไรที่อยากระบายก็บอกฉันได้นะคะ” เรเน่ต์เอ่ยพลางถอนใจ “หรือว่าคุณไม่สบายใจเรื่องของเซจกันล่ะคะ ถ้าเป็นเรื่องเจ้าของบ้านคนใหม่ เซจก็เป็นคนแบบนั้นล่ะค่ะ” คราวนี้สายตาของอิสลินเลื่อนมาจับจ้องใบหน้าจริงจังของคนพูด“ฉันรู้ดีค่ะว่าจริง ๆ แล้วเซจเป็นคนยังไง ฉันรู้ใจเขาดีกว่าใครเพราะเราคบกันมานานพอที่จะทำให้ฉันรู้ว่าถึงแม้เซจจะเป็นคนจริงจังแค่ไหนแต่เขาก็ยังมีด้านที่อ่อนหวานและโรแมนติก ถึงเขาจะเป็นคนไม่ชอบพูดแต่เวลาทำอะไรก็มักไม่ธรรมดาเสมอ เหมือนอย่างการเปิดคฤหาสน์จัดงานเลี้ยงเพื่อเปิดเผยให้คนในแวดวงสังคมได้รับรู้เรื่องระหว่างเขากับฉันก็นับว่าเป็นการกระทำที่น่าประทับใจมาก”จริงสินะ...งานเลี้ยงที่เขาจัดขึ้นอย่างอลังการก็เพื่อเปิดตัวคนรู้ใจให้สังคมรับทราบและผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ใช่ใครแต่เป็นคนที่นั่งตรงหน้าเธอนี่เอง“อีวี่จ๊ะ ลูกเข้าไปเล่นกับบาร์บี้ข้างในก่อนนะคะ” อิสลินเอ่ยกับลูกสาวที่พยักหน้ารับและกลับเข้าไปในบ้านแต่โดยดีก่อนจะหันกลับมายังเรเน่ต์ “ฉันกับเซจวางแผนกันค่ะว่าเราจะแต่งงานกันอีกไม่นานนี้ เขาบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมและสามารถช่วยงา
Latest chapter
