All Chapters of ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ภาค3: Chapter 21 - Chapter 30

สุกี้นั้นคิดว่าเป็นมิคกี้ สุกี้จึงไม่รอช้าอีกต่อไปเขาลุกขึ้นนั่งท่ามกลางความมืด หลังจากนั้นสุกี้ปลดตะขอกางเกงของนิกกี้แล้วใช้มือล้วงเข้าไปในกางเกงใน พร้อมกับจับท่อนเอ็นของนิกกี้ออกมา สุกี้ไม่รีรออะไรอีกต่อไปเขาจึงรูดส่วนปลายออกและก้มลงอมด้วยความเมามันส์ และอารมณ์ที่อยากได้มิคกี้มาเนิ่นนาน สุกี้จึงตั้งใจทำอย่างสุดฝีมือเพื่อให้มิคกี้พอใจเมื่อนิกกี้ได้รับสัมผัสอันเร่าร้อนของสุกี้ที่มอบให้ และเขารู้สึกแปลกใจทำไมลีลารักของสุกี้นั้นเปลื่ยนไปอย่างมาก เพราะครั้งนี้สุกี้ทั้งดูดอมไล้เลียอย่างดูดดื่ม พร้อมกับใช้ริมฝีปากรูดท่อนเอ็นของเขาอย่างหิวกระหายใคร่อยาก“อ่า อ่า อ่าส์” นิกกี้เสียวอย่างมากเขาจึงครางออกมาอย่างไม่รู้ตัวสุกี้คิดว่าเป็นมิคกี้เขาจึงรีบทำรูดขึ้นลงอย่างไว เพราะต้องการกลืนกินน้ำในกายของมิคกี้ เพื่อเป็นการยืนยันว่ารักมิคกี้อย่างจริงใจ ซึ่งช่วงเวลานี้สุกี้มีความสุขอย่างมาก ในส่วนของนิกกี้ก็ไม่ต่างกัน จนเขารู้สึกเสียวที่ท่อนลำ เพราะสุกี้รูดอมดูดอย่างหนักหน่วง จนนิกกี้ไม่สามรถทานทนได้อีกต่อ เขาจึงเริ่มเกร็งตัวแอ่นสะโพกเพื่อที่จะพ่นน้ำในกายออกมาด้วยความเสียวซ่านที่เกินต้าน นิกกี้ทนไม่

บอมบอมและมิคกี้ต่างแยกย้ายกันกลับคนละทาง มิคกี้จึงได้มาส่งบอมบอมที่บ้าน ซึ่งมาในครั้งนี้เขาค่อนข้างเต็มใจมา ไม่เหมือนแต่ครั้งก่อนหน้านี้ที่แสนจะอึดอัดเมื่อได้อยู่กับบอมบอม เมื่อทั้งคู่มาถึงที่บ้านต่างรีบลงจากลงและพาแมวน้อยสีส้มออกมาดูเล่น“น่ารักมากเลยนะ” บอมบอมเอ่ยขึ้น“ใช่ ตอนนี้เจ้าหนูมีแม่แล้วนะ” มิคกี้ยิ้มอย่างสดใจ“ใครแม่” บอมบอมสงสัย“ก็นายไง หรือว่านายอยากเป็นพ่อเหรอ หรือจะเปลื่ยนรสนิยมแล้ว”“ไม่ได้เปลื่ยนหรอก เป็นแม่ก็ได้แล้วพ่อล่ะ”“เดี๋ยวเราเป็นเอง”“ก็ดีลูกเราจะได้มีพ่อมีแม่แต่ยังไม่ชื่อเลยนิสิ” บอมบอมมีท่าทีครุ่นคิดอย่างหนัก“เราชื่อมิคกี้ นายชื่อบอมบอม ถ้าเอามารวมกันจะเป็นชื่ออะไรดี” มิคกี้มีท่าทีครุ่นคิดเช่นเดียวกัน“มอมมอม ไง เอา มอม้าของนายมาใส่ชื่อเราดีไหม”“มอมมอม ชื่อเหมือนหมาเลย อีกอย่างกลัวเรียกผิด แล้วดันเรียกนายว่ามอมมอมจะยุ่งไปใหญ่นะ”“มิคกี้นายว่าเราเป็นหมาเหรอ” บอมบอมหน้ามุ่ยทันที“เปล่าเราพูดเล่นแค่นั้น ใครจะคิดอย่างนั้นได้นายทั้งน่ารักและจิตใจดี” มิคกี้อมยิ้ม“แล้วไป ถ้างั้นเรามาเชลฟี่กันดีกว่า เดี่ยวเราอุ้มแมวไว้นายเป็นคนถ่ายก็แล้วกันนะ”“ได้ ถ่ายคู่เลยนะ

วันนี้สุก้าได้ไปเที่ยวกับก็อตทั้งวันจึงทำให้เขาเริ่มรู้สึกดีๆ กับก็อตมากขึ้น ถึงแม้เขายังไม่สามารถที่จะลืมมิคกี้ได้ แต่ในเมื่อภาพตรงหน้าที่เขาเห็นนั้น มีเพียงแต่บอมบอมที่ได้ยืนเคียงข้างมิคกี้ตลอดเวลา ถึงแม้สุก้าอยากให้เป็นตัวเขาเองแต่ก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ และเขาก็ไม่สามารถที่จะไปสู้รบต่อกรแย่งชิงมิคกี้กับบอมบอมได้เลยหลังจากสุก้าอาบน้ำเสร็จเขาก็นอนครุ่นคิดเรื่องมิคกี้อยู่เบนเตียง และช่วงเวลาเดียวกันนั้นนั่นเองที่ก็อตได้โทรมาหาเขา ซึ่งสุก้าก็ยินดีรับแต่โดยดี เพราะเขาก็รู้สึกเคว้งและอยากมีคนมาปลอบใจเขาอยู่เหมือนกัน“ทำอะไรอยู่” เสียงก็อตดังขึ้น“ก็ไม่ได้ทำอะไรหรอก นอนเล่นๆ คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”“คิดถึงคนอื่นหรือเปล่า แต่พี่อยากให้สุก้าคิดถึงพี่มากกว่าคนอื่น”“อยู่ด้วยกันมาทั้งวันจะมาคิดถึงอะไรกันอีกล่ะ”“พี่ไม่ได้เห็นหน้าสุก้าแค่ชั่วโมงเดียวก็เหมือนไม่ได้เห็นเป็นหมื่นปี”“พูดไปเรื่อย” สุก้าอดยิ้มไมได้ เพราะคำพูดกับหน้าตาของก็อตนั้นไปคนละทางกันทีเดียว ซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมก็อตต้องมาติดพันเขา ทั้งๆ ที่น้องรหัสของก็อตออกจะน่ารักมากกว่าเขาอีก ซึ่งตรงนี้สุก้าก็ยอมรับอย่างใจจริงว่าบอมบ

ความสัมพันธ์ของสุก้าและก็อตได้คืบหน้าไปอย่างมาก เพราะห้วงเวลานี้มิคกี้ไม่ได้ตามจีบสุก้าอีกแต่อย่างใด เพราะมัวไปอยู่กับบอมบอมเนื่องด้วยต้องช่วยกันเลี้ยงลูกแมว จึงเป็นโอกาสอันดีที่ก็อตทำคะแนน สุก้าจึงเริ่มใจอ่อนขึ้นมาบ้าง และในเย็นนี้สุก้าจึงตกปากรับคำก็อตมาที่บ้านของเขา เพื่อมากินอาหารฝีมือกิตพ่อเลี้ยงเดี่ยว “กินให้เต็มทีเลยนะลูก วันนี้เป็นฝีมือพ่อเอง”กิตเอ่ยขึ้นพร้อมมองทั้งสองอย่างใคร่เอ็นดู “ครับคุณพ่อ”สุก้ารับคำ สุก้าถูกปากรสชาติอาหารที่ทำแบบง่ายๆแต่อร่อย เขาจึงทานอาหารมื้อนี้จนหมด หลังจากนั้นก็เข้าไปช่วยก็อตล้างชามในห้องครัว แต่ฝนฟ้าไม่เป็นใจดันตกมาอย่างมาก จนสุก้าหวั่นวิตกกลัวกลับบ้านไม่ได้ เมื่อล้างถ้วยชามเสร็จเขาจึงรีบออกมานั่งห้องรับแขก “พี่ต้องขอโทษด้วยไม่น่าชวนสุก้ามาที่บ้านเลย”ก็อตรู้สึกผิดแสดงออกทางสีหน้าอย่างชัดเจน “ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ มันเป็นเหตุสุดวิสัยที่เราไม่สามารถจะรู้ได้” “ขอบใจมากนะ ที่พูดให้พี่ได้สบายใจขึ้นมาบ้าง” ทั้งสองนั่งคุยกันเป็นเวลานานฝนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหายตก ก็อตจึงต

นิกกี้ได้ขับรถพาสุกี้ไปยังเหมืองแร่ที่เขาทำงานในช่วงเสาร์อาทิตย์นี้ ช่วงแรกสุกี้ก็ไม่พอใจและโวยวาย แต่เมื่อโดนขู่ว่าจะฟ้องพ่อกับแม่ ซึ่งสุกี้กลัวมากเลยต้องตามใจนิกกี้ไปยังเหมืองแร่“ไม่พอใจพี่เหรอ” นิกกี้เอ่ยขึ้น“แต่ที่พี่ทำลงไปเพื่อสุกี้นะ มิคกี้เขาชอบบอมบอม สุกี้น่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรอ พี่พูดตรงๆ เลยก็แล้วกัน ขนาดหน้าน้องเหมือนสุก้าคนที่มิคกี้เคยรัก มิคกี้ยังไม่สนใจเลย ทำไมน้องสุกี้ไม่เห็นคุณค่าในตัวเองบ้างล่ะ”“ไม่ต้องมาตอกย้ำสุกี้หรอก”“ไม่ได้ตอกย้ำ แต่พี่อยากให้สุกี้มองคนที่รักตัวตนสุกี้บ้าง” นิกกี้เหล่ตามองเพื่ออยากเห็นสีหน้า“ใคร”“พี่ไง”สุกี้หันไปมองนิกกี้ที่กำลังยิ้มอยู่ ซึ่งสุกี้ก็พอรู้บ้างเพราะพฤติกรรมของนิกกี้บ่งบอกมาอย่างชัดเจน แต่สุกี้แกล้งไม่รับรู้และยอมรับ“พี่ก็รู้นี่ว่าสุกี้ไม่ได้รักพี่”“ถ้าไม่ได้รักแล้วยอมเป็นของพี่ทำไม”“เผลอตัวไปหน่อย” เมื่อสุกี้พูดจบเขาก็ครุ่นคิดว่าเป็นอย่างที่นิกกี้บอกหรือไม่“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ไปอยู่กับพี่ที่เหมืองช่วงมหาวิทยาลัยปิด สุกี้อาจจะพบคำตอบก็ได้นะ”“ได้ สุกี้ก็เบื่อตามตื้นคนอื่นเหมือนกัน หันมาลองรักคนที่รักเราชีวิตอาจมีสีสันที่สดใส