บททั้งหมดของ ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ภาค3: บทที่ 11 - บทที่ 20

สุกี้แฝดผู้น้องรู้สึกคับข้องใจอย่างมาก ทั้งบอมบอมและสุก้าต่างเป็นก้างชิ้นโตที่ขวางคอเขาไว้ สุกี้จึงตัดสินใจไปหามิคกี้ที่บ้านเพียงคนเดียว แต่ไปในชื่อสุก้าเพราะก่อนหน้านี้เขาหัดเลียนแบบท่าทางของสุก้าไว้บ้างพอสมควร เมื่อสุกี้มาถึงบ้านของมิคกี้เขาก็ต้องพบกับความผิดหวัง เพราะมิคกี้ไม่อยู่ไปสมาคมกับคุณหญิงโสภิตา จึงมีเพียงนิกกี้ที่อยู่บ้านเพียงคนเดียวเท่านั้น “สุกี้หรือสุก้าล่ะคนนี้”นิกกี้ถามทันทีหลังจากลงมาข้างล่างเพื่อต้อนรับแขก “สุก้า”สุกี้พูดช้าๆราบเรียบ “อย่ามาโกหกพี่เลย กิริยาท่าทางสามารถเลือนแบบกันได้ แต่กับดวงตาไม่สามารถที่จะทำได้หรอกนะสุกี้ “รู้ทันอีกแล้วพี่นิกกี้เนี่ย” “ทำไมมาคนเดียว” “เป็นแฝดที่ไม่ได้ตัวติดกัน ทำไมจะไปไหนมาไหนคนเดียวไมได้ล่ะ” “ได้ ถ้าไม่ได้ปลอมเป็นอีกคนน่ะ” “ถ้ามิคกี้ไม่อยู่ สุก้ากลับก็แล้วกัน ลาล่ะ” “จะรีบไปไหน”นิกกี้จับมือสุกี้ไว้ “มิคกี้ไม่อยู่นี่จะให้อยู่ทำไม หรือว่าพี่นิกกี้อยากให้สุกี้อยู่” “เปล่า พี่แค่อยากให้รอมิคกี้ก่อนแ

เมื่อบอมบอมเข้ามาในมหาวิทยาลัยเขาก็ได้พบกับมิคกี้ที่นั่งคุยกับสุกี้และสุก้าอย่างอารมณ์ดี จนสร้างความหงุดหงิดในใจของบอมบอมอย่างมาก แถมบิวเพื่อนรักของเขาวันนี้ก็ยังไม่มาอีก แต่ด้วยความเป็นบอมบอมที่มีความมั่นใจเต็มร้อยและไม่กลัวใคร เขาจึงเดินเข้าไปหาทั้งสามคนอย่างแน่วแน่ “หวัดดีเพื่อนๆ”บอมบอมเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อมาถึงซุ้มที่ทั้งสามนั่งคุยกัน บอมบอมไม่รอให้ใครเชิญให้นั่ง เพราะเขาก็ค่อนข้างแน่ใจอยู่เหมือนกันว่าคงไม่มีใครบอกให้เขานั่งเป็นแน่ “วันเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาไปไหนกันบ้างเหรอ”บอมบอมหันหน้ามามองมิคกี้ “เราไปบ้านมิคกี้กี้มา มีอะไรหรือเปล่า”สุกี้เอ่ยขึ้นมา “อ่อ ไม่มีอะไรหรอก นายคงไม่ได้เจอมิคกี้ใช่ไหม เพราะมิคกี้อยู่กับเราที่สมาคมของคุณหญิงโสภิตา ว่าแต่ไปบ้านมิคกี้แล้วเจอใครบ้าง อย่าบอกนะว่าเจอพี่นิกกี้” “บอมบอม”สุกี้มองค้อน “เรียกทำไม ชื่อเราก็ออกเสียงง่ายอยู่นะว่าไหม”บอมบอมหันไปมองมิคกี้ที่กำลังอารมณ์ครุ่นเคือง มิคกี้ไม่ได้กลัวสุกี้เขาใจผิด แต่เขากับกลัวสุก้าต่างหากที่ตอนนี้นั่งนิ่งไม่ยอมพูดจาอ

มิคกี้ยังไซร้ซอกคอของบอมบอมไม่หยุด ส่วนอีกมือเขาก็ปลดกระดุมของบอมบอมออกทีละเม็ดจนหมด “มิคกี้นายจะทำอะไรนะอย่านะ” “ไหนบอกว่าอยากโดนเราไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องมาแกล้งไร้เดียงสาไม่เคยผ่านมือชาย ดูนายน่าจะผ่านมาเป็นสิบอย่างแน่นอน” “เราไม่เคยมีอะไรกับใครนายอย่ามากล่าวหาเรานะ” “แสดงว่าเราเป็นคนแรกของนายว่างั้น” “ใช่” “เชื่อตายเลย” มิคกี้เงยหน้าขึ้นเขาเปิดเสื้อขงบอมบอมออกจนเผยเห็นนมชมพูอย่างจัง เพียงแวบแรกที่เห็นทำให้มิคกี้เกิดอารมณ์ขึ้นมาทันที เขาจึงก้มลงกัดขบนมชมพูของบอมบอมทันที ส่วนอีกมือก็บี้ขย้ำบิดจนบอมบอมครางออกมาอย่างไม่ตั้งใจ “อ่า อ่า อ่าส์” มิคกี้ได้ยินเสียงครางของบอมบอม เขาจึงเงยหน้ามองและเห็นเป็นใบหน้าของสุก้า มิคกี้พยายามสลัดหน้าสองสามครั้งเพื่อให้ภาพนั้นจางหาย “สุก้า” เมื่อบอมบอมได้ยินมิคกี้เรียกสุก้า เขารู้สึกน้อยใจขึ้นมาทันที บอมบอมจึงยกเข่าแทงเข้าไปที่เป้ากางเกงของมิคกี้ “โอ๊ย” ด้วยความเจ็บและจุกมิคกี้จึงปล่อยบอมบอมทันที ส่วนบอมบอมก็รีบด

ยูโรมองหน้าบิวอยู่พักหนึ่ง หลังจากนั้นเขาเดินเข้าไปหาบิวและจับศีรษะของบิวไว้ พร้อมประกบปากดันลิ้นเข้าไปภายในปากของบิว ในทีแรกบิวตกใจพยายามดิ้น แต่เมื่อได้สติเขาคิดได้ว่านี่ยูโรคนที่เขารัก บิวจึงปล่อยกายปล่อยใจตามแรงปรารถนาของตัวเองอย่างไม่ขัดขืน “ชอบใช่ไหม”ยูโรถอนริมฝีปากออกจากปากของบิวแล้วเอ่ยขึ้น “ใช่ชอบอยากให้นายทำแบบนี้ แต่อย่างว่านายทำไม่เป็น” ด้วยน้ำเสียงและกิริยาของบิวที่ดูแคลนยูโรอย่างหนัก เขาจึงรู้สึกโมโหและอยากทำให้บิววรู้ให้ได้ว่าเขาเก่งเรื่องแบบนี้ ส่วนบิวแกล้งท้าทายเพราะเขาอยากได้ยูโรเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว “ได้” เมื่อยูโรพูดจบก็ผลักร่างของบิวล้มลงบนโซฟา หลังจากนั้นเขาทาบทับร่างของบิวไว้ ยูโรก้มลงไซร้ซอกคอของบิววอย่างบ้าคลั่ง จนบิวเคลิ้มในความเสียวซ่านสุดขั้วร่างกายสั่นสะท้าน ยูโรยังไม่หยุดอยู่แค่นั้นเขาถลกเสื้อของบิวขึ้นและเลื่อนมากัดหัวนมชมพูดของบิวอย่างรุนแรง “โอ๊ย เจ็บ”บิวร้องลั่นและดันร่างของยูโรออกแต่ไม่เป็นผล บิวพยายามดิ้นเพราะรู้สึกเจ็บ พอยูโรเปลื่ยนมาใช้ปลายลิ้นไล้เลียอย่างอ่อนละมุนขึ้น

หลังเลิกเรียนเป็นอีกครั้งที่ก็อตตัดหน้ามิคกี้ เขาได้พาตัวของสุก้าออกไปนอกมหาวิทยาลัย เพราะสุกี้ได้ช่วยให้ก็อตและสุก้าได้ไปด้วยกัน “เย็นนี้เราไปเที่ยวไหนกันดีไหม”ก็อตเอ่ยขึ้น “ไม่ไปหรอกสุก้าต้องกลับบ้านมันก็เย็นแล้วด้วย” “ไปหาอะไรกินแถวนี้ก็ได้แล้วค่อยกลับ” “ไม่เอาหรอก” “ต้องกินซิ เดี๋ยวพี่จะพาไปกินไอศกรีมอร่อยๆกินไหม” “ไม่กินหรอก” “ใช่สิ พี่ไม่ได้รวยเหมือนคนอื่นเขา สุก้าเลยไม่ค่อยอยากไปไหนกับพี่ ส่วนคนที่สุก้าอยากไปด้วยเขาไปกลับใครก็ไม่รู้เนาะ” ด้วยสุก้ามีนิสัยที่เกรงใจคนพอสมควร เขาจึงไม่อยากปฏิเสธก็อตซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่คณะ และอีกอย่างหนึ่งเขายังรู้สึกเศร้าใจหลังจากสุก้าโกหกว่ามิคกี้ไปกลับบอมบอม แต่สุก้าหารู้ไม่ว่าสุกี้นั่นแหละที่ลากมิคกี้ไปที่อื่นหาใช่บอมบอม “ก็ได้ แค่กินไอศรีมพอนะ” “แน่นอนอยู่แล้วสุก้า แค่ไปกินไอศกรีมกับพี่แค่นี้ก็ดีใจมากแล้ว” “ถ้างั้นเราก็ไปกันเถอะ” ก็อตและสุก้าเดินเดียงคู่ข้ามสะพานลอยไปยังอีกฟาก เพื่อที่จะไปกินไอศกรีมที่ก็อตเชิญช