All Chapters of พิชิตใจท่านเพื่อครองตำแหน่ง! หมอเทวดาหญิงชนะเรียบ: Chapter 11 - Chapter 20

"นางมาทำอะไร?"ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองยังคงโกรธอยู่ หลังจากที่ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งทำให้นางโมโหจนหมดสติไป ซ่งอวี่เอ๋อร์ก็ไม่ได้อยู่รับใช้นางยังไม่ทันสิ้นเสียงนาง เท้าข้างหนึ่งของซ่งอวี่เอ๋อร์ก็ได้ก้าวเข้ามาในห้องแล้วเห็นซ่งอวี่เอ๋อร์ไม่มีมารยาทเช่นนี้ สีหน้าของนางก็น่าเกลียดมากยิ่งขึ้นซ่งอวี่เอ๋อร์ได้ยินคำพูดนี้ ในใจก็ไม่พอใจมาก หลังจากทำความเคารพแล้ว นางกลับยิ้มและพูดว่า "ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสอง ได้ยินว่าวันนี้ท่านโดนโบย ข้าจึงมาเยี่ยมท่านเจ้าค่ะ"นางเป็นทุกข์ งั้นทุกคนก็ต้องเป็นทุกข์ให้หมดฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองโกรธมากเมื่อได้ยินเช่นนี้ "ทำไม? เจ้ามาเพื่อเยาะเย้ยข้าเหรอ?"นางออกแรงเยอะเกินไป กระชากบาดแผลบนตัวจนเจ็บปวดมากขึ้นไปอีกซ่งอวี่เอ๋อร์ตื่นตระหนก "ไม่ใช่แน่นอนเจ้าค่ะ"นางหันไปมองเมิ่งจ้านถิง "ท่านพี่ถิง เดิมทีวันนี้แม่ข้าไม่ได้อยากให้พี่สองเข้าจวนเลย คิดไม่ถึงว่านางจะหาผู้ช่วยมาเจ้าค่ะ""ใครเหรอ?" เมิ่งจ้านถิงถาม"อ๋องหลิงเจ้าค่ะ"ซ่งอวี่เอ๋อร์สังเกตสีหน้าของเมิ่งจ้านถิง เมิ่งจ้านถิงสีหน้าเปลี่ยนไป เต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ "อย่างนาง? นางจะสามารถเชิญอ๋องหลิงมาช่วยได้?""ข้

ผู้ที่มาถ่ายทอดพระราชโองการคือหวังฝู ขันทีของจักรพรรดิชางหลง"คุณหนูสองตระกูลซ่ง รับพระราชโองการด้วยเถิด" หวังฝูมองไปที่ซ่งซือเหยาซ่งซือเหยาคุกเข่าลง หวังฝูเอ่ยปากว่า "ฮ่องเต้ตรัสว่า ให้คุณหนูสองตระกูลซ่งมาพบข้าในวังเดี๋ยวนี้""หม่อมฉันรับพระราชโองการเพคะ" ซ่งซือเหยาลุกขึ้นยืน"คุณหนูสองตระกูลซ่ง เชิญ" น้ำเสียงของหวังฝูเป็นปกติโดยไม่มีอารมณ์ใดๆ"ลำบากขันทีหวังแล้วเจ้าค่ะ" ซ่งซือเหยาสีหน้าสงบ ไม่โอหังไม่หมิ่นตนหวังฝูอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้ว ในแววตาเป็นประกายตอนที่ซ่งซือเหยาเดินตามหวังฝูออกจากประตูจวนเจิ้นเป่ยโหว ขุนนางซ่งก็เลิกงานกลับมาพอดีพอเขาเห็นหวังฝูก็เข้ามาต้อนรับด้วยสีหน้ายิ้มแย้มทันที "ไม่ทราบว่าขันทีหวังจะมาน่ะขอรับ ขออภัยที่ไม่ได้ออกไปต้อนรับขอรับ""ขุนนางซ่งเพิ่งจะกลับมา จะไปต้อนรับได้อย่างไร?" หวังฝูถามขุนนางซ่งยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนแล้วเริ่มสั่งสอนซ่งซือเหยาว่า "ซือเหยา ทำไมเจ้าไม่รู้จักมารยาทแบบนี้ล่ะ? ขันทีหวังมาก็ไม่ยอมให้ขันทีหวังอยู่ดื่มชาก่อน รอข้ากลับมาค่อยมาต้อนรับขันทีหวัง"ไม่รอให้ซ่งซือเหยาเอ่ยปาก หวังฝูก็แย่งพูดก่อน "ข้าได้รับคำสั่งจากฮ่องเต้ให้มาเช

"เว่ยซิน!"สายตาของเสิ่นเผยที่มองเว่ยซินนั้นเย็นเฉียบถึงกระดูก ใช้คนต้องไม่สงสัย ถ้าสงสัยก็จะไม่ใช้ในเมื่อเขาเลือกที่จะเชื่อซ่งซือเหยา เขาก็จะเชื่อใจนางเว่ยซินยังคงไม่มั่นใจ แต่เขาต้องเชื่อฟังคำสั่งของเสิ่นเผย"ขออภัย...""รอข้ารักษาขาของท่านอ๋องหายแล้ว ค่อยขอโทษข้า" ซ่งซือเหยาขัดจังหวะคำพูดของเว่ยซิน"ขอรับ คุณหนูสองตระกูลซ่ง ขอแค่ท่านรักษาขาของท่านอ๋องข้าให้หาย อย่าว่าแต่ขอโทษเลยขอรับ ต่อไปจะให้เว่ยซินไปบุกน้ำลุยไฟแทนท่าน ก็จะไม่ปฏิเสธเด็ดขาดขอรับ" เว่ยซินสาบานอย่างจริงจัง"ท่านอ๋อง ขาของพระองค์ได้รับบาดเจ็บจากภายนอกไม่ผิดเพคะ แต่สาเหตุที่ทำให้พระองค์ได้รับบาดเจ็บจริงๆ คือยาพิษเพคะ แรงภายนอกในเวลานั้นน่าจะไม่เพียงพอที่จะทำให้ขาของพระองค์ได้รับบาดเจ็บ แต่พระองค์กลับได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก เพราะพิษได้เข้าสู่กระดูกแล้วเพคะ เปลี่ยนกระดูกของพระองค์ให้บางและกรอบ แม้แตะเบาๆ ก็จะแตกละเอียดได้เพคะ"ซ่งซือเหยาอธิบายว่า "โชคดีที่ท่านอ๋องมีร่างกายที่แข็งแรงและมีทักษะการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง ไม่เช่นนั้น กระดูกขาของท่านอ๋องคงจะแตกเป็นชิ้นๆ จากการถูกโจมตีครั้งนั้นแล้วเพคะ คงไม่ใช่แค่กระดูกหัก

"คุณหนู ไม่มีคำสั่งจากฮูหยินชรา ท่านออกจากหอบรรพบุรุษไม่ได้นะเจ้าคะ" ซีหลานเตือนซ่งอวี่เอ๋อร์เต็มไปด้วยความมั่นใจ "ไม่มีคำสั่งแล้วจะทำไม? ข้ามีวิธีแล้วกัน!"นางโบกมือให้ซีหลาน "เจ้ามานี่สิ...""คุณหนู ท่านเก่งจริงๆ เจ้าค่ะ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ข้าน้อยจะไปจัดการเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ"ความมืดกลืนกินเมฆก้อนสุดท้าย ปกคลุมไปทั่วฟ้าดินเงามืดลับๆ ล่อๆ อยู่ในจวน สุดท้ายก็หายไปกับความมืดกลางดึกจวนเจิ้นเป่ยโหวเปลวไฟพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าและมีควันหนาทึบคนแรกที่พบว่าไฟไหม้คือคนเฝ้าประตูจวน"ไฟไหม้! ไฟไหม้!”คนเฝ้าประตูร้องเสียงดังและรีบวิ่งไปที่หอบรรพบุรุษพร้อมกับถังน้ำในเวลาเดียวกันทุกคนในจวนก็ตกใจตื่นจากการหลับใหล"หอบรรพบุรุษไฟไหม้ได้อย่างไร? อวี่เอ๋อร์ยังอยู่ข้างใน!" ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งคว้าคนเฝ้าประตูแล้วถาม"บ่าวไม่ทราบขอรับ บ่าวกำลังออกลาดตระเวนตอนกลางคืน จู่ๆ ก็เห็นแสงไฟ..."ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งไม่ต้องการได้ยินคำพูดไร้ประโยชน์ของคนเฝ้าประตู นางยังคงถามต่อไปว่า "เห็นคุณหนูสามออกมาจากข้างในไหม?"คนเฝ้าประตูส่ายหัวแล้วพูดว่า "บ่าวไม่...""ช่วยคน! ใครก็ได้ วันนี้ใครสามารถช่วยคุณหน

โบยยี่สิบที แล้วอดข้าวสามวัน นี่ไม่ใช่แค่จะเอาชีวิตซ่งซือเหยาเท่านั้น แต่ยังต้องการให้นางถูกทรมานจนตายด้วย!สาวใช้ได้ยินคำสั่งก็วิ่งเข้ามาหาซ่งซือเหยา สายตาซ่งซือเหยาเต็มไปด้วยความเย็นชา หลบในชั่วพริบตา สาวใช้ห้าหกคนล้มลงบนพื้นทั้งหมดแล้วร้องไห้เสียงดัง"ขาข้า!""แขนข้า!"ซ่งซือเหยากลับไปยังที่เดิมและปรบมือ "ยังมีใครอีกไหม? มาพร้อมกันเลย!"คนใช้เหล่านั้นได้ยินก็มีสีหน้ากลัว จึงถอยกลับ หวังว่าจะไม่ถูกเจ้านายจับได้ พวกเขาไม่อยากแขนขาหักซ่งอวี่เอ๋อร์เคยเห็นซ่งซือเหยาหักแขนของเมิ่งจ้านถิง นางคิดว่าเป็นเพราะเมิ่งจ้านถิงไม่ได้ตั้งตัว จึงทำให้ซ่งซือเหยาทำได้สำเร็จไม่คิดว่าซ่งซือเหยาจะเก่งขนาดนี้จริงๆเพียงแต่ว่า ซ่งซือเหยาล้มฟื้นคืนสติปัญญา ตาไม่บอดหูไม่หนวกก็ช่างเถอะ ทำไมศิลปะการต่อสู้ยังแข็งแกร่งขึ้นอีก?ซ่งอวี่เอ๋อร์ไตร่ตรองไม่ทันและตะโกนใส่ซ่งซือเหยาต่อไปว่า "พี่สอง นี่พี่จะต่อต้านท่านย่าเหรอ? การล่วงเกินผู้ใหญ่เป็นความอกตัญญูอย่างยิ่ง!""เรียกคนมา จับนางไว้ แล้วฟาดแรงๆ!" วันนี้ฮูหยินชราต้องลงโทษซ่งซือเหยาให้ได้ นางต้องการสร้างอำนาจพอนางออกคำสั่ง ไม่ว่าคนใช้จะกลัวแค่ไหนก็ต้อ