บทที่ 19

โบยยี่สิบที แล้วอดข้าวสามวัน นี่ไม่ใช่แค่จะเอาชีวิตซ่งซือเหยาเท่านั้น แต่ยังต้องการให้นางถูกทรมานจนตายด้วย!

สาวใช้ได้ยินคำสั่งก็วิ่งเข้ามาหาซ่งซือเหยา สายตาซ่งซือเหยาเต็มไปด้วยความเย็นชา หลบในชั่วพริบตา สาวใช้ห้าหกคนล้มลงบนพื้นทั้งหมดแล้วร้องไห้เสียงดัง

"ขาข้า!"

"แขนข้า!"

ซ่งซือเหยากลับไปยังที่เดิมและปรบมือ "ยังมีใครอีกไหม? มาพร้อมกันเลย!"

คนใช้เหล่านั้นได้ยินก็มีสีหน้ากลัว จึงถอยกลับ หวังว่าจะไม่ถูกเจ้านายจับได้ พวกเขาไม่อยากแขนขาหัก

ซ่งอวี่เอ๋อร์เคยเห็นซ่งซือเหยาหักแขนของเมิ่งจ้านถิง นางคิดว่าเป็นเพราะเมิ่งจ้านถิงไม่ได้ตั้งตัว จึงทำให้ซ่งซือเหยาทำได้สำเร็จ

ไม่คิดว่าซ่งซือเหยาจะเก่งขนาดนี้จริงๆ

เพียงแต่ว่า ซ่งซือเหยาล้มฟื้นคืนสติปัญญา ตาไม่บอดหูไม่หนวกก็ช่างเถอะ ทำไมศิลปะการต่อสู้ยังแข็งแกร่งขึ้นอีก?

ซ่งอวี่เอ๋อร์ไตร่ตรองไม่ทันและตะโกนใส่ซ่งซือเหยาต่อไปว่า "พี่สอง นี่พี่จะต่อต้านท่านย่าเหรอ? การล่วงเกินผู้ใหญ่เป็นความอกตัญญูอย่างยิ่ง!"

"เรียกคนมา จับนางไว้ แล้วฟาดแรงๆ!" วันนี้ฮูหยินชราต้องลงโทษซ่งซือเหยาให้ได้ นางต้องการสร้างอำนาจ

พอนางออกคำสั่ง ไม่ว่าคนใช้จะกลัวแค่ไหนก็ต้อ