บทที่ 16

"ท่านบรรณาธิการเมิ่งของจวนแม่ทัพ แล้วก็ท่านลุงของหม่อมฉัน ท่านอ๋องเป็นคนจงใจขวางไว้ใช่ไหมเพคะ?"

ซ่งซือเหยามองตาเสิ่นเผย นางคิดไม่ถึงว่าเสิ่นเผยจะแอบช่วยนาง

บรรณาธิการถูกขวางไว้ ซ่งซือเหยาออกจากจวนแม่ทัพก็จะมีผู้ขัดขวางน้อยลง

ในทำนองเดียวกัน หากไม่มีการขัดขวางของขุนนางซ่ง ซ่งซือเหยากลับไปที่จวนเจิ้นเป่ยโหวก็จะง่ายขึ้น

เสิ่นเผยรู้สึกประหลาดใจที่ซ่งซือเหยารู้เรื่องนี้ "คุณหนูสองตระกูลซ่งทราบข่าวได้เร็วจริงๆ"

ข่าวเหล่านี้ล้วนเป็นอวี๋เซียงไปสืบมาแล้วมาบอกซ่งซือเหยา

อวี๋เซียงเป็นสาวใช้มือหนึ่งของฮูหยินติ้งอันโหว การได้รับข่าวพวกนี้นั้นเป็นเรื่องง่ายมาก

"ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ" ซ่งซือเหยากล่าวด้วยเสียงสงบ

"คุณหนูสองตระกูลซ่งเป็นหมอของข้า การช่วยเหลือคุณหนูสองตระกูลซ่งก็คือการช่วยตัวข้าเองด้วย ข้ายินดี" เสิ่นเผยกล่าวอย่างมั่นใจ

ซ่งซือเหยามีรอยยิ้มที่แทบจะมองไม่เห็นบนริมฝีปาก อ๋องหลิงผู้มีอำนาจสะเทือนฟ้าบางครั้งก็มีนิสัยเหมือนเด็กน้อยเช่นกัน

"ท่านอ๋อง หม่อมฉันไปก่อนนะเพคะ พรุ่งนี้จะมาใหม่เพคะ" ซ่งซือเหยากล่าว

"เว่ยซิน ไปส่งคุณหนูสองตระกูลซ่งที" เสิ่นเผยสั่ง

เว่ยซินอ้าปากและยื่นมือเชิญ "คุณหนูสองตระกูลซ่ง เชิญขอรับ"

ซ่งซือเหยาพยักหน้า หันหลังแล้วจากไป

"ท่านอ๋อง กระหม่อมก็ขอทูลลาพ่ะย่ะค่ะ" หมอเทวดาเฟิงก็อยากตามไปด้วย เขามีอะไรจะถามซ่งซือเหยา แต่กลับถูกเสิ่นเผยเรียกไว้ "วันนี้หมอเทวดาเฟิงมาจวนอ๋องมีธุระอะไร?"

"กระหม่อมได้ยินมาว่าคุณหนูสองตระกูลซ่งจะมารักษาขาให้ท่านอ๋อง ก็เลยอยากมาดูว่ามีอะไรตรงไหนที่จะพอช่วยได้บ้างพ่ะย่ะค่ะ" หมอเทวดาเฟิงได้ให้ความสนใจซ่งซือเหยาตั้งแต่เขาพบนางในวันนั้น

"เจ้าเคยรู้จักกับคุณหนูสองตระกูลซ่งมาก่อนเหรอ?" เสิ่นเผยถามอีกครั้ง

แววตาที่หมอเทวดาเฟิงมองซ่งซือเหยาเมื่อกี้ตกอยู่ในสายตาของเสิ่นเผยตลอด แต่เขาไม่สะดวกที่จะถามเพราะซ่งซือเหยายังอยู่

"ไม่รู้จักพ่ะย่ะค่ะ" หมอเทวดาเฟิงก็รู้ว่าตัวเองเสียมารยาทไปหน่อย เขาจึงอธิบายว่า "ท่านอ๋อง คุณหนูสองตระกูลซ่งคล้ายกับผู้อาวุโสของกระหม่อมท่านหนึ่งจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่ตอนนี้กระหม่อมยังไม่แน่ใจว่าใช่นางหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"

"ผู้อาวุโสที่เจ้าพูดถึงคือใครกันเหรอ?" เสิ่นเผยถามต่อ

"ท่านอ๋อง ผู้อาวุโสท่านนั้นถ่อมตัวมาตลอดพ่ะย่ะค่ะ รอให้กระหม่อมยืนยันตัวตนของคุณหนูสองตระกูลซ่งได้แล้วค่อยทูลพระองค์ได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ?" หมอเทวดาเฟิงถาม

"ไม่จำเป็น ตัวตนของคุณหนูสองตระกูลซ่งข้าจะไปตรวจสอบเอง" เสิ่นเผยประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าหมอเทวดาเฟิงจะปฏิเสธที่จะตอบเขาเพื่อผู้อาวุโสที่ไม่รู้จักคนนั้น

หมอเทวดาเฟิงมีทักษะการแพทย์ที่โดดเด่น สถานะในวงการแพทย์ในเมืองหลวงก็ไม่มีใครเทียบได้ ตระกูลผู้สูงศักดิ์ก็ยังต้องให้ความเคารพเขา

คนที่ทำให้เขาปกป้องได้แบบนี้ ต้องไม่ใช่บุคคลธรรมดาแน่นอน

"พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง"

ตอนที่หมอเทวดาเฟิงออกมา ซ่งซือเหยาก็ได้นั่งรถม้าออกไปนานแล้ว

หมอเทวดาเฟิงสีหน้าผิดหวัง เขากลับไปที่สำนักแพทย์อันดับหนึ่ง และรีบเขียนจดหมายฉบับหนึ่งอย่างรวดเร็ว

"ศิษย์พี่สาม ช่วงนี้ท่านได้ข่าวของอาจารย์บ้างไหม..."

ในเวลานี้ รถม้าของซ่งซือเหยาก็ได้จอดอยู่ที่หน้าประตูของจวนเจิ้นเป่ยโหวแล้ว

ขณะที่นางอยู่ในรถม้าก็ได้ยินเสียงวุ่นวายของข้างนอกแล้ว

"ซ่งซือเหยา เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้นะ? เจ้าทำร้ายแม่ข้าได้ แต่ไม่กล้าออกมายอมรับเหรอ?"

"ท่านรองหัวหน้าเมิ่ง คุณหนูของข้าน้อยไม่ได้อยู่ที่จวนเจ้าค่ะ ขอเชิญท่านออกไปด้วยเจ้าค่ะ"

ตอนที่ซ่งซือเหยาไปจวนอ๋องหลิงกลัวว่าหงเฉาขาไม่สะดวก จึงได้ทิ้งอวี๋เซียงไว้

นางได้ยินเสียงอวี๋เซียงกับเมิ่งจ้านถิง จึงรีบเปิดม่านรถม้าลง ก็เห็นอวี๋เซียงหน้าบูดขวางอยู่หน้าเมิ่งจ้านถิง

"ซ่งซือเหยา เจ้าไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้! ไม่อย่างนั้นข้าจะให้เจ้าไปฝังเป็นเพื่อนแม่ข้า!" เมิ่งจ้านถิงยังคงตะโกนต่อไป

"เจ้าจะให้ข้าไปฝังเป็นเพื่อนอย่างไรเหรอ?" เสียงเย็นชาของซ่งซือเหยาดังมาจากข้างหลังเมิ่งจ้านถิง

เมิ่งจ้านถิงหันกลับมา มองซ่งซือเหยาที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าประหลาดใจ

เขาแต่งงานกับซ่งซือเหยามาหลายเดือน แต่ไม่เคยพบว่านางสวยน่าทึ่งขนาดนี้มาก่อน

ซ่งซือเหยาเป็นคนโกหก ก่อนหน้านี้อยู่กับเขา แม้แต่ความงามก็ยังซ่อนเอาไว้

เขาไม่เคยใคร่ครวญตัวเองเลย เป็นเพราะเขาไม่เคยมองซ่งซือเหยาเลยต่างหาก

หลังจากประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง เมิ่งจ้านถิงก็ถูกครอบงำด้วยความโกรธอย่างรวดเร็ว เขาถามด้วยเสียงโกรธว่า "ซ่งซือเหยา เจ้าเป็นคนไม่ให้หมอของสำนักแพทย์อันดับหนึ่งมารักษาแม่ข้าใช่ไหม?"

กลางดึกของเมื่อวาน ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองตระกูลเมิ่งล้มป่วยอย่างกะทันหัน แม่นางหลัวก็ส่งคนไปเชิญหมอที่สำนักแพทย์อันดับหนึ่งทันที แต่หมอที่สำนักแพทย์อันดับหนึ่งกลับบอกว่าไม่สามารถรักษาได้

พอฟ้าสาง หลังจากเมิ่งจ้านถิงเลิกงานกลับมาได้ยินเรื่องนี้ก็ไปเชิญหมอที่สำนักแพทย์อันดับหนึ่งด้วยตัวเอง

หมอที่สำนักแพทย์อันดับหนึ่งบอกเขาโดยตรงว่าตั้งแต่นี้เป็นต้นไป หมอทุกคนในสำนักแพทย์อันดับหนึ่งขอปฏิเสธการรักษาให้ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองตระกูลเมิ่ง

เมิ่งจ้านถิงถามอีกครั้ง พวกเขาก็ไล่เขาออกมาโดยตรง

เขาคิดไปคิดมาแล้วรู้สึกว่าต้องเป็นซ่งซือเหยาเป็นคนทำแน่นอน เลยวิ่งมาหาเรื่องซ่งซือเหยาที่นี่

"ไม่ใช่" ซ่งซือเหยารังเกียจที่จะทำเช่นนี้

"ซ่งซือเหยา เจ้ากล้าทำไม่กล้ารับเหรอ!? นังใจร้าย! ใจดำอำมหิต…"

เพียะ!

เสียงตบหน้าดังสนั่นหวั่นไหวหล่นใส่แก้มเมิ่งจ้านถิง จนคนรอบข้างถึงกับอึ้ง

ซ่งซือเหยาเสียงราวกับน้ำแข็ง "เมิ่งจ้านถิง ข้ารังเกียจที่จะตัดทางรอดของพวกเจ้าด้วยวิธีนี้ด้วยซ้ำ"

นางเป็นหมอ นางสามารถเลือกที่จะไม่ช่วยชีวิตคนได้ แต่นางจะไม่ห้ามคนอื่นไม่ให้ไปช่วยคน

"คราวหน้ากล้ามาก่อเรื่องอีก จะตีให้ขาหัก! ไสหัวไปซะ!" ซ่งซือเหยาตะคอก

เมิ่งจ้านถิงตกใจ เมื่อกี้ต้องเป็นภาพลวงตาแน่ๆ ทำไมเขารู้สึกถึงเจตนาฆ่าบนตัวของซ่งซือเหยา

เจตนาฆ่าแบบนี้เขาเคยเห็นเฉพาะในตัวเจิ้นเป่ยโหวที่เคยผ่านการต่อสู้มามากมายและฆ่าศัตรูมานับไม่ถ้วนเท่านั้น

"ซ่งซือเหยา เจ้ากล้าตบข้าเหรอ?"

"นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ข้าตบเจ้าแล้ว ยังไม่ชินอีกเหรอ?" ซ่งซือเหยามองไปที่แขนของเมิ่งจ้านถิงที่แขวนอยู่บนหน้าอก

เมิ่งจ้านถิงระแวดระวังจนถอยหลังหนึ่งก้าว

เขาจะบาดเจ็บไม่ได้อีกแล้ว วันนี้เพื่อนร่วมงานถามเรื่องบาดเจ็บของเขา เขาไม่กล้าพูดว่าโดนซ่งซือเหยาทำร้าย

โดนผู้หญิงทำร้ายจนเป็นแบบนี้ เสียหน้ามากจริงๆ!

"ซ่งซือเหยา เจ้าไม่ได้ทำก็จะดีที่สุด ไม่งั้นข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่นอน"

พอเมิ่งจ้านถิงเห็นว่าเอาเปรียบไม่ได้ เขาจึงทิ้งคำพูดที่โหดร้ายไว้แล้ววิ่งหนีไป

ซ่งซือเหยามองไปที่อวี๋เซียงแล้วสั่งว่า "อวี๋เซียง ต่อไปถ้าเขามาอีก ตีไล่เขาไปโดยตรง!"

"เจ้าค่ะ คุณหนู"

เมิ่งจ้านถิงกลับไปจวนแม่ทัพ ยืนอยู่ตรงหน้าฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองตระกูลเมิ่งด้วยสีหน้าหดหู่

"คุณชายสี่ หมอล่ะเจ้าคะ?" แม่นางหลัวถามอย่างกังวล

"พวกเขาปฏิเสธการรักษา" เมิ่งจ้านถิงกล่าวว่า "ข้าจะไปเชิญหมอที่สำนักแพทย์อื่นอีกที"

"คุณชายสี่ อาการป่วยของท่านแม่กินยาของสำนักแพทย์อันดับหนึ่งมาตลอด หมอที่สำนักแพทย์อื่นไม่สามารถระงับอาการป่วยของท่านแม่ได้เลยเจ้าค่ะ" แม่นางหลัวอธิบาย

เมิ่งจ้านถิงยืนอยู่กับที่ หัวใจเต็มไปด้วยความจนใจ เขาไม่เข้าใจว่าเมื่อก่อนหมอในสำนักแพทย์อันดับหนึ่งสุภาพกับเขามาก ทำไมจู่ๆ ทัศนคติก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วขนาดนี้

"พี่สะใภ้สาม ยาของหมอเทวดาเฟิงยังมีอยู่ไหม?" เมิ่งจ้านถิงถาม

"เหลือเม็ดสุดท้ายแล้วเจ้าค่ะ" แม่นางหลัวตอบ

เมิ่งจ้านถิงราวกับได้ตัดสินใจอะไรบางอย่าง "พี่สะใภ้สาม ป้อนยาเม็ดสุดท้ายนี้ให้ท่านแม่กินเถอะ"

ภายในสองสามวันนี้ จักรพรรดิชางหลงน่าจะออกคำสั่งแล้ว เขาเป็นตัวเลือกที่มีแนวโน้มมากที่สุดสำหรับตำแหน่งหัวหน้า

ตราบใดที่เขาได้รับตำแหน่งหัวหน้า เมื่อถึงตอนนั้นก็สามารถใช้อำนาจในมือให้หมอสำนักแพทย์อันดับหนึ่งมารักษาแม่ของเขาได้

"เจ้าค่ะ" แม่นางหลัวป้อนยาเม็ดสุดท้ายเข้าปากฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสอง

ไม่นานหลังจากนั้น ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองก็ฟื้นขึ้นมา

แต่สิ่งนี้ไม่ได้เพิ่มความสุขให้กับจวนแม่ทัพเลย แต่กลับทำให้รู้สึกหดหู่มากยิ่งขึ้น

ต่อไปหากไม่ยาของสำนักแพทย์อันดับหนึ่งแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองจะต้องตายอย่างแน่นอน

จวนเจิ้นเป่ยโหว หอบรรพบุรุษ

"อะไรนะ? ซ่งซือเหยาตบท่านพี่ถิงอีกแล้วเหรอ? นางบ้าไปแล้วเหรอ?" ซ่งอวี่เอ๋อร์ทั้งกังวลทั้งโกรธ "ข้าจะออกไป! แก้แค้นให้ท่านถิง!"