บทที่ 15

"เว่ยซิน!"

สายตาของเสิ่นเผยที่มองเว่ยซินนั้นเย็นเฉียบถึงกระดูก ใช้คนต้องไม่สงสัย ถ้าสงสัยก็จะไม่ใช้

ในเมื่อเขาเลือกที่จะเชื่อซ่งซือเหยา เขาก็จะเชื่อใจนาง

เว่ยซินยังคงไม่มั่นใจ แต่เขาต้องเชื่อฟังคำสั่งของเสิ่นเผย

"ขออภัย..."

"รอข้ารักษาขาของท่านอ๋องหายแล้ว ค่อยขอโทษข้า" ซ่งซือเหยาขัดจังหวะคำพูดของเว่ยซิน

"ขอรับ คุณหนูสองตระกูลซ่ง ขอแค่ท่านรักษาขาของท่านอ๋องข้าให้หาย อย่าว่าแต่ขอโทษเลยขอรับ ต่อไปจะให้เว่ยซินไปบุกน้ำลุยไฟแทนท่าน ก็จะไม่ปฏิเสธเด็ดขาดขอรับ" เว่ยซินสาบานอย่างจริงจัง

"ท่านอ๋อง ขาของพระองค์ได้รับบาดเจ็บจากภายนอกไม่ผิดเพคะ แต่สาเหตุที่ทำให้พระองค์ได้รับบาดเจ็บจริงๆ คือยาพิษเพคะ แรงภายนอกในเวลานั้นน่าจะไม่เพียงพอที่จะทำให้ขาของพระองค์ได้รับบาดเจ็บ แต่พระองค์กลับได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก เพราะพิษได้เข้าสู่กระดูกแล้วเพคะ เปลี่ยนกระดูกของพระองค์ให้บางและกรอบ แม้แตะเบาๆ ก็จะแตกละเอียดได้เพคะ"

ซ่งซือเหยาอธิบายว่า "โชคดีที่ท่านอ๋องมีร่างกายที่แข็งแรงและมีทักษะการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง ไม่เช่นนั้น กระดูกขาของท่านอ๋องคงจะแตกเป็นชิ้นๆ จากการถูกโจมตีครั้งนั้นแล้วเพคะ คงไม่ใช่แค่กระดูกหักง่ายๆ เหมือนที่เป็นอยู่ตอนนี้แล้วเพคะ"

หลังจากได้ยินคำพูดของซ่งซือเหยา แสงเย็นก็แวบขึ้นมาในดวงตาของเสิ่นเผย ราวกับภาพสะท้อนของภูเขาน้ำแข็งอายุพันปี พราวและเจาะกระดูก

เว่ยซินพูดด้วยความโกรธว่า "ใครถึงได้โหดร้ายกับท่านอ๋องขนาดนี้? รอข้าน้อยตรวจสอบเจอจะต้องสับมันเป็นชิ้นๆ แน่!"

"นี่ไม่ใช่สิ่งที่โหดร้ายที่สุด สิ่งที่โหดร้ายที่สุดคือพิษนี้จะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตในระยะเวลาอันสั้น มันจะกัดกินกระดูกทั่วร่างกายของพระองค์ทีละเล็กทีละน้อยจนกว่าจะกินกระดูกทั้งหมดจึงจะตายได้ ในช่วงเวลานี้คนจะประสบกับความเจ็บปวดเหมือนโดนลูกศรหมื่นดอกแทงหัวใจ ไม่สามารถระงับความเจ็บปวดได้ ต้องเจ็บปวดไปจนตายเพคะ"

ซ่งซือเหยามองไปที่เสิ่นเผย "ท่านอ๋อง ขาของพระองค์น่าจะเริ่มเจ็บแล้วใช่ไหมเพคะ?"

กระดูกสันหลังของเสิ่นเผยรู้สึกเย็น เสื้อของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็น สีหน้าก็ซีดเซียว

เขาไม่กล้าจินตนาการว่า ถ้าไม่ได้เจอกับซ่งซือเหยา ชีวิตที่เหลือของเขาจะอยู่ต่อไปอย่างไร?

แล้วทำไมคนที่วางยาพิษเขาคนนั้นถึงไม่เอาชีวิตเขาโดยตรง ต้องทำกับเขาด้วยวิธีโหดเหี้ยมเช่นนี้ทำไม?

"คุณหนูสองตระกูลซ่งพูดถูกทั้งหมด เพียงแต่หลายปีมานี้ข้าค้นหาหมอที่มีชื่อเสียงไปทั่วทิศทั่วแดน ไม่มีใครหาสาเหตุที่แท้จริงของอาการบาดเจ็บที่ขาของข้าได้เลย ข้าจึงฝากความหวังสุดท้ายไว้กับอาจารย์ของหมอเทวดาเฟิง"

เสิ่นเผยมองไปที่ซ่งซือเหยา "คุณหนูสองตระกูลซ่ง ขาของข้ายังสามารถรักษาให้หายได้หรือเปล่า?"

"มีหม่อมอยู่ ย่อมรักษาได้เพคะ" ซ่งซือเหยามีน้ำเสียงยืนยัน

ในชั่วขณะนี้ความตึงเครียดในใจของเสิ่นเผยก็ได้มลายหายไป เสียงมลายก็อึกทึกและระเบิดหมอกควันในใจของเขา

ซ่งซือเหยากล่าวต่อว่า "วันนี้หม่อมฉันจะฝังเข็มให้พระองค์ก่อนนะเพคะ จากนั้นพระองค์ให้ความร่วมมือในการเสวยยาที่ข้าปรุง แต่เพื่อที่จะรักษาขาของพระองค์ให้หายขาด ยังจะต้องใช้สมุนไพรอีกตัวเพคะ"

เว่ยซินอดใจไว้ไม่ไหว "คุณหนูสองตระกูลซ่ง ต้องการสมุนไพรชนิดไหนท่านสั่งมาได้เลยขอรับ ข้าจะให้คนไปซื้อเดี๋ยวนี้ขอรับ"

"หาซื้อไม่ได้หรอก" ซ่งซือเหยาพูดอย่างใจเย็น

"หาซื้อไม่ได้เหรอขอรับ? มันคือสมุนไพรอะไรกัน? ท่านบอกมา ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหน ข้าก็จะนำมันมาวางตรงหน้าให้ได้ขอรับ" เว่ยซินท่าทางมุ่งมั่น

"พิษนี้เรียกว่าแมลงกลืนวิญญาณ ยาแก้พิษเพียงอย่างเดียวคือหญ้าพันปี" ซ่งซือเหยากล่าว

แมลงกลืนวิญญาณ พิษเหมือนชื่อ กัดกินกระดูกมนุษย์เหมือนกลืนกินวิญญาณ เปลี่ยนคนให้กลายเป็นศพเดินได้

"หญ้าพันปีเหรอขอรับ? ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย ข้าจะส่งคนไปตามหาเดี๋ยวนี้ขอรับ" เว่ยซินรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยราวกับว่าเขาเห็นความหวังแล้ว

"ไม่ต้อง ข้ามีอยู่ แต่แค่มันยังไม่โตเท่านั้น"

หญ้าพันปีอยู่ในกำไลดูดวิญญาณของซ่งซือเหยา หากไม่มีวิญญาณ กำไลดูดวิญญาณจะไม่สามารถเติบโตได้และไม่สามารถใช้เป็นยาได้

ซ่งซือเหยาไม่ต้องการเปิดเผยมากเกินไป นางจึงเปลี่ยนหัวข้อ "ท่านอ๋อง เรามาเริ่มฝังเข็มกันเถอะเพคะ"

นางได้หยิบกล่องยาออกมาจากกำไลดูดวิญญาณตั้งนานแล้ว กำไลดูดวิญญาณเป็นความลับของนาง แน่นอนว่านางไม่สามารถเอาอะไรออกจากกำไลดูดวิญญาณต่อหน้าคนนอกได้

นางเปิดกล่องยาและหยิบเข็มเงินออกมา ขณะที่นางกำลังจะฝังเข็ม พ่อบ้านก็มารายงานว่า "ท่านอ๋อง หมอเทวดาเฟิงมาพ่ะย่ะค่ะ"

เสิ่นเผยไม่ได้ตอบในทันที แต่มองไปที่ซ่งซือเหยาแล้วถามว่า "ตอนที่คุณหนูสองตระกูลซ่งทำการฝังเข็มจะอนุญาตให้คนอื่นอยู่ด้วยได้ไหม?"

"อนุญาตเพคะ" ซ่งซือเหยากล่าว

นางไม่เคยกลัวคนอื่นแอบเรียนรู้ทักษะการแพทย์ของนาง เพราะหากไม่มีนางสอนเป็นการส่วนตัว คนอื่นสามารถมองเห็นได้เพียงรูปแบบเท่านั้นไม่ได้เรียนรู้ถึงจิตวิญญาณ

"เชิญเขาเข้ามา" สิ่งที่เสิ่นเผยคิดคือหมอเทวดาเฟิงรักษาขาของเขามาตลอด ถ้าซ่งซือเหยาจะถามอาการขาของเขา หมอเทวดาเฟิงจะค่อนข้างชัดเจน

หมอเทวดาเฟิงเพิ่งก้าวเท้าเข้าไปในห้องได้ข้างเดียว ก็เห็นว่าซ่งซือเหยาเริ่มฝังเข็มรักษาขาของเสิ่นเผยแล้ว

สายตาของเขามองไปที่กล่องยาข้างๆ ทันใดนั้นก็ตกตะลึงจนยืนนิ่งไป

กล่องยานั้นเขาคุ้นเคยกับมันมาก

"หมอเทวดาเฟิง เชิญขอรับ" เสียงของพ่อบ้านทำให้หมอเทวดาเฟิงกลับมาได้สติ

เขารีบเดินไปข้างๆ ซ่งซือเหยา จ้องมองวิธีการฝังเข็มของซ่งซือเหยาอย่างใจจดใจจ่อ แม้กระทั่งลืมทำความเคารพให้เสิ่นเผย

ซ่งซือเหยาปักเข็มเร็วมาก นางฝังเข็มเสร็จก็เงยหน้าขึ้น เห็นหมอเทวดาเฟิงกำลังจ้องมองนางอยู่

"หมอเทวดาเฟิงมีอะไรหรือเปล่า?"

หมอเทวดาเฟิงถามว่า "วิธีการฝังเข็มที่คุณหนูสองตระกูลซ่งทำเมื่อกี้เรียกว่าเข็มนพเก้าคืนวิญญาณใช่ไหมขอรับ?"

"ถูกต้อง" ซ่งซือเหยาสงสัย "หมอเทวดาเฟิงรู้วิธีการฝังเข็มของข้าได้อย่างไร?"

วิธีการฝังเข็มนี้เป็นสิ่งที่นางคิดค้นขึ้นมาเอง ยังไม่เคยสอนให้ใครเลย

หมอเทวดาเฟิงระงับอารมณ์อล้วยิ้ม "ข้าเคยเห็นผู้อาวุโสท่านหนึ่งใช้วิธีการฝังเข็มนี้ ข้าก็เลยจำได้ขอรับ"

ซ่งซือเหยารู้ว่าหมอเทวดาเฟิงไม่ได้พูดความจริง แต่นางก็ไม่ได้ถามต่อว่าผู้อาวุโสคือใคร นางแค่ถามว่า "ก่อนหน้านี้หมอเทวดาเฟิงรักษาขาให้ท่านอ๋องมาตลอดเหรอ?"

"ข้าเองขอรับ"

"ทักษะการแพทย์ไม่เลว ถ้าไม่ได้ท่าน ขาของท่านอ๋องคงรักษาไว้ได้นานแล้ว" ในน้ำเสียงของซ่งซือเหยาก็ชื่นชมอย่างไม่ปิดบัง "เมื่อเวลาผ่านไป หมอเทวดาเฟิงจะกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่"

"ขอบคุณคุณหนูสองตระกูลซ่งขอรับ" หมอเทวดาเฟิงกล่าวอย่างสุภาพ

เว่ยซินอดไม่ได้ที่จะถาม "คุณหนูสองตระกูลซ่ง หมอเทวดาเฟิงมีชื่อเสียงไปทั่วทิศทั่วแดน ทุกคนก็รู้กันไปทั่ว สิ่งนี้ไม่ถือว่าเป็นผู้ยิ่งใหญ่เหรอขอรับ?"

ซ่งซือเหยาพูดอย่างมีไหวพริบ "หมอเทวดาเฟิงยังมีช่องว่างสำหรับความก้าวหน้า"

หมอเทวดาเฟิงไม่ได้โกรธ เพียงแต่ตกใจเท่านั้น ในโลกนี้จะมีใครอีกที่กล้าแสดงความคิดเห็นกับเขาเช่นนี้ ยกเว้นคนนั้น?

แต่คนนั้นกลับ...

เว่ยซินสีหน้าตกใจ ซ่งซือเหยากล้าว่าหมอเทวดาเฟิงขนาดนี้ งั้นทักษะการแพทย์ของนางจะต้องเก่งขนาดไหน? นางเป็นคนแบบไหนกัน?

"คุณหนูสองตระกูลซ่ง ขาของข้าขยับได้แล้ว!" ทันใดนั้นเสิ่นเผยก็ตะโกนออกมา

"ปรากฏการณ์ปกติเพคะ เป็นปฏิกิริยาของเส้นประสาท พระองค์ไม่ได้เป็นคนขยับเองเพคะ" ซ่งซือเหยาสีหน้าสงบ

หมอเทวดาเฟิงกับเว่ยซินก็มามุง นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นขาของเสิ่นเผยขยับนับตั้งแต่เขาได้รับบาดเจ็บ ทั้งคู่ต่างเต็มไปด้วยความสุข

เสิ่นเผยก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น "การฝังเข็มครั้งแรกของคุณหนูสองตระกูลซ่งก็มีผลขนาดนี้ มันน่าทึ่งจริงๆ!"

"เอาล่ะ การฝังเข็มของวันนี้จบลงแล้วเพคะ พรุ่งนี้ท่านอ๋องว่างตอนไหนเพคะ? หม่อมฉันจะมาต่อ" ซ่งซือเหยาสีหน้านิ่ง

"ข้าว่างตลอด" น้ำเสียงของเสิ่นเผยเบาลงมาก

ซ่งซือเหยาเก็บกล่องยา ยื่นยาให้เว่ยซิน แล้วกำชับวิธีกินยา จากนั้นก็ลุกขึ้น "ท่านอ๋อง หม่อมฉันทูลลาเพคะ"

"รอเดี๋ยว"

เสิ่นเผยเรียกหยุดซ่งซือเหยา "คุณหนูสองตระกูลซ่ง เจ้าจะคิดค่ารักษาอย่างไร?"

"วันนี้ไม่คิดค่ารักษาเพคะ เป็นการตอบแทนบุญคุณท่านอ๋องเพคะ"

"ตอบแทนบุญคุณ?" เสิ่นเผยรู้สึกสับสน