บทที่ 14

ตอนที่ซ่งซือเหยาเดินออกประตูวัง ขอบฟ้าก็เต็มไปด้วยแสงสีแดงของดวงอาทิตย์ตกยามเย็นแล้ว

ความมืดกำลังใกล้เข้ามาแล้ว

นางขึ้นรถม้าและเริ่มเดินทางกลับจวน

กลับมาถึงเรือนของตัวเอง หงเฉาก็มาต้อนรับ ยื่นชาให้นางถ้วยหนึ่ง "คุณหนู ท่านกลับมาแล้วเหรอเจ้าคะ ฮ่องเต้เรียกพบท่านไม่ได้มีอะไรใช่ไหมเจ้าคะ?"

"ไม่มีอะไรมาก ถามถึงการวางแผนในอนาคต แล้วก็เรื่องรักษาขาให้อ๋องหลิงด้วย"

ซ่งซือเหยาหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบ เห็นใบหน้าของหงเฉามีความสุขมากจึงถามว่า "เรื่องอะไรทำให้เจ้ามีความสุขมากขนาดนี้?"

"ทางบ้านใหญ่ นายท่านกลับมาแล้วพอรู้ว่าฮูหยินชราขังคุณหนูสามไว้ในหอบรรพบุรุษจึงได้ไปขอขมา แต่ถูกด่าไล่ออกมาเจ้าค่ะ คุณหนูสามยังถูกขังอยู่ในหอบรรพบุรุษอยู่เลยเจ้าค่ะ" หงเฉาพูดด้วยรอยยิ้ม

"คุณหนู คิดไม่ถึงว่าในเรื่องนี้ฮูหยินชราจะมีเหตุผลมากกว่าขุนนางซ่งและฮูหยินผู้เฒ่าซ่งนะเจ้าคะ" อวี๋เซียงพูดตัดพ้อ

"นางไม่ใช่มีเหตุผล แต่ผลประโยชน์ของตัววเองได้รับความเสียหาย"

ซ่งซือเหยาอธิบายว่า "ซ่งอวี่เอ๋อร์เป็นผู้หญิงที่มีความสามารถมากที่สุดในเมืองหลวง และรูปร่างหน้าตาของนางก็ไม่เลวเลย นอกจากชื่อเสียงที่ดีของนางแล้ว นางยังเป็นที่รู้จักในฐานะคุณหนูสามของจวนเจิ้นเป่ยโหว ตราบใดที่นางไม่ทำผิด ในอนาคตนางจะต้องมีชีวิตแต่งงานที่ดีอย่างแน่นอน อย่างน้อยก็ไม่เลวร้ายไปกว่าจวนแม่ทัพ"

"ตอนนี้ชื่อเสียงของซ่งอวี่เอ๋อร์ป่นปี้แล้ว แผนการทั้งชีวิตของฮูหยินชราก็สูญเปล่า และยิ่งไปกว่านั้น บอกกับเกิดเรื่องใหญ่ในจวน นางกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย นางรู้สึกว่าสถานะของตัวเองถูกมองข้าม นี่คือเหตุผลที่นางโกรธจริงๆ"

"ส่วนนางไล่ท่านลุงข้าออกมา เป็นแค่วิธีการวางอำนาจของนางเท่านั้น นางอยากกอบกู้สถานะของตัวเองกลับคืนมา"

หงเฉากล่าวเสริมว่า "ข้าโตมาในจวนกับคุณหนูตั้งแต่เด็กๆ พี่อวี๋เซียงพี่ไม่รู้อะไร ฮูหยินชราเป็นคนที่เก่งที่สุด ตอนที่ชายชรายังมีชีวิตอยู่ นางออดอ้อนชายชราจนหัวหมุนไปหมด ทำให้ชายชราไม่ชอบท่านโหว แล้วก็พาลไม่ชอบพวกคุณชายกับคุณหนูไปด้วย น่ารังเกียจมาก"

"ฮูหยินข้าสนิทกับแม่ของคุณหนูมาก ก่อนหน้านี้ข้าตามฮูหยินข้ามาที่นี่บ่อยๆ ข้าไม่เคยได้ยินแม่ของคุณหนูพูดเรื่องนี้มาก่อนเลย" อวี๋เซียงกล่าว

"ฮูหยินผู้เฒ่าของข้าเป็นคนตรงไปตรงมา กตัญญูกตเวที แม้ว่าฮูหยินชราจะทำอะไรไม่ดี นางทนได้ก็ทน ทนไม่ได้ก็จะพูดออกมาต่อหน้า" หงเฉาพูดถึงฮูหยินท่านโหวตาแดง นางกังวลว่าจะกระตุ้นความเสียใจของซ่งซือเหยา จึงกลั้นน้ำตากลับไป

"คุณหนู ในจวนนี้พวกเขาดูเหมือนญาติพี่น้องของท่าน แต่จริงๆ แล้วเป็นเสือสิงห์กระทิงแรดกันหมด ต่อไปท่านต้องระมัดระวังให้มากขึ้นนะเจ้าคะ" อวี๋เซียงพูดด้วยความเป็นห่วง

หากไม่ใช่เพราะสงครามบ้านั่น ซ่งซือเหยาจะยังคงเป็นคุณหนูของจวนเจิ้นเป่ยโหว

ตอนนี้สงครามได้พรากญาติของนางไปหมดแล้ว เหลือนางเพียงคนเดียวที่อยู่รอด

ซ่งซือเหยาฟังการสนทนาระหว่างทั้งสองอย่างเงียบๆ นางไม่มีความทรงจำมากนักเกี่ยวกับเหตุการณ์ในอดีตที่หงเฉาและอวี๋เซียงพูดถึง ในเมื่อบ้านใหญ่โหดเหี้ยมขนาดนี้ งั้นตอนนางลงมือก็จะไม่แสดงความเมตตาเด็ดขาด

"พวกเขาผยองได้อีกไม่นานแล้ว อวี๋เซียง พรุ่งนี้ไปซื้อคนกลับมาหน่อย เรามีกำลังคนไม่เพียงพอ"

"เจ้าค่ะ" อวี๋เซียงกล่าว

หงเฉารายงานว่า "คุณหนู เมื่อกี้หลังจากที่ท่านเข้าวังไป มีคนเก่าแก่ของเราเมื่อก่อนนี้มาหา บอกว่าอยากกลับมาเจ้าค่ะ"

"พวกเขาเป็นใคร?" ซ่งซือเหยาถาม

"นอกจากแม่นมเหอแล้ว พวกเขาล้วนเคยทำงานหยาบในบ้านสองเจ้าค่ะ มีแม่ครัว คนเฝ้าประตู เก็บกวาด คนที่เคยอยู่ในแต่ละเรือนของบ้านสองเมื่อก่อนนี้เจ้าค่ะ หลังจากฮูหยินผู้เฒ่าเสียชีวิตไปแล้ว ทางบ้านใหญ่ก็เลิกจ้างโดยอ้างว่าประหยัดค่าใช้จ่าย ขายได้ก็ขายไปเจ้าค่ะ แม่นมเหอเป็นคนของเรือนฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าค่ะ" หงเฉาอธิบาย

"ท่านป้าเกลียดแม่ข้ามากขนาดนั้น นางกลับยอมรับคนของเรือนแม่ข้า?" ซ่งซือเหยาสับสนเล็กน้อย

"ข้าน้อยก็รู้สึกแปลกมากเจ้าค่ะ เป็นไปได้ไหมที่ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านใหญ่ทำสิ่งนี้โดยมีจุดประสงค์เพื่อทำให้คนนอกคิดว่านางมีคุณธรรมเจ้าค่ะ" หงเฉาถาม

"ถ้านางคิดได้แบบนี้ วันนี้นางคงไม่ขวางข้าไว้ที่ประตูหรอก" ซ่งซือเหยาค่อยๆ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "คนอื่นไม่เอา ไม่เอาแม่นมเหอคนนี้คืนมา"

"เจ้าค่ะ คุณหนู"

ใต้แสงเทียนทั้งสามคนคุยกันจนดึกดื่นถึงเข้านอน

วันรุ่งขึ้น

ซ่งซือเหยากำลังกินอาหารเช้าอยู่ แม่นมเหอก็มาถึงแล้ว

นางเดินไปหาซ่งซือเหยาแล้วคุกเข่าลงดังตุบ "คุณหนู ในที่สุดข้าน้อยก็ได้เจอท่านแล้ว เห็นท่าน ข้าน้อยราวกับได้เห็นฮูหยินผู้เฒ่าที่เสียไปแล้วเลยเจ้าค่ะ"

นางร้องไห้ไปพูดไป ดูเหมือนว่าจะเสียใจจริงๆ

"ลุกขึ้นเถอะ แม่นม" ซ่งซือเหยามองแม่นมเหอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสงบ "ถ้าแม่ข้ารู้ว่าเจ้ามีความจงรักภักดีแบบนี้ต้องมีความสุขมากแน่"

"ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าน้อยควรทำเจ้าค่ะ ฮูหยินผู้เฒ่าดีกับข้าน้อยมากเจ้าค่ะ ต่อไปข้าน้อยจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อดูแลคุณหนูให้ดีเจ้าค่ะ" แม่นมเหอสัญญา

ซ่งซือเหยาพยักหน้า "ก่อนหน้านี้เจ้าเป็นคนของเรือนแม่ข้า คุ้นเคยกับกฎของที่นี่ดี ต่อไปเจ้าอยู่กับหงเฉา ดูแลนางและช่วยนางจัดการเรือน"

"เจ้าค่ะ คุณหนู"

ซ่งซือเหยาเหลือบมองหงเฉา หงเฉาก็เอ่ยปากทันทีว่า "แม่นมมากับข้า"

แม่นมเหอทำความเคารพให้ซ่งซือเหยา แล้วตามหงเฉาไป

ซ่งซือเหยากินอาหารเช้าเสร็จก็ไปที่จวนอ๋องหลิง

"คารวะท่านอ๋องเพคะ"

"คุณหนูสองตระกูลซ่งไม่ต้องเกรงใจ เชิญนั่งสิ" เสิ่นเผยมองไปที่ซ่งซือเหยา เห็นนางสวมกระโปรงสีขาว บนหัวมีเพียงปิ่นไม้เพียงอันเดียว ดูเหมือนทั้งตัวจะสวยใสไร้มลทินมากขึ้น

เขารู้ว่าแม่ของซ่งซือเหยาเพิ่งเสียชีวิตไปเพียงเดือนกว่าๆ นางยังอยู่ในช่วงไว้ทุกข์ การแต่งกายควรเรียบร้อย

แต่ยิ่งเป็นสิ่งที่สวยงามยิ่งไม่ต้องตกแต่งมากเกินไป

ซ่งซือเหยามีรูปลักษณ์ที่ทำให้คนไม่สามารถละสายตาได้

ในขณะเดียวกัน ซ่งซือเหยาก็มองไปที่เสิ่นเผยเหมือนกัน

เสิ่นเผยยังคงสวมชุดพิธีการ ท่าทางเย็นชา ไม่มีความอบอุ่นเลยแม้แต่นิด เหมือนภูเขาสูงตระหง่านที่ตั้งอยู่ระหว่างสวรรค์กับโลก สง่างาม หยิ่งผยองและครอบงำไม่สามารถเข้าถึงได้

ทั้งสองสบตากัน มันเหมือนกับภูเขาน้ำแข็งสองลูกชนกัน ทันใดนั้น ภูเขาน้ำแข็งในใจของเสิ่นเผยก็ถูกชนจนเกิดช่องว่างเล็กน้อย

ซ่งซือเหยายังคงสงบและพูดว่า "ท่านอ๋อง เรามาเริ่มกันเถอะเพคะ"

เสิ่นเผยมีความคาดหวังและความกังวลใจ "เราจำเป็นต้องเปลี่ยนสถานที่กันไหม?"

"ได้เจ้าค่ะ" ซ่งซือเหยาคิดว่าเสิ่นเผยมีบางอย่างที่ต้องปิดบัง ในฐานะหมอ นางต้องเคารพความเป็นส่วนตัวของผู้ป่วย

เมื่อมาถึงห้องนอนของเสิ่นเผย เสิ่นเผยก็พูดว่า "ต้องขึ้นเตียงไหม?"

ซ่งซือเหยาฟังแล้วรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เสิ่นเผยดูจริงจังและบริสุทธิ์

"ไม่ต้องเพคะ แค่นั่งก็พอเพคะ"

เว่ยซินช่วยถอดรองเท้าและถุงเท้าให้เสิ่นเผย ซ่งซือเหยานั่งยองๆ ยื่นมือไปสัมผัสขาของเสิ่นเผย

ทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก ใกล้จนเสิ่นเผยได้กลิ่นหอมจากเส้นผมของซ่งซือเหยา

กลิ่นนั้นมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวมาก หัวใจที่กระสับกระส่ายของเสิ่นเผยก็สงบลงทันที

"ท่านอ๋อง ขาของท่านถูกวางยาพิษเพคะ" ซ่งซือเหยากล่าว

"ถูกวางยาพิษเหรอ?" ดวงตาของเสิ่นเผยเผยความตกใจ

"คุณหนูสองตระกูลซ่ง ท่านเข้าใจผิดหรือเปล่าขอรับ? ขาของท่านอ๋องข้าได้รับบาดเจ็บในสนามรบ ข้าอยู่ข้างๆ เห็นกับตาตัวเอง ไม่ใช่ถูกวางยาพิษขอรับ" เว่ยซินใจร้อนเล็กน้อย เขาสงสัยในตัวซ่งซือเหยาอยู่แล้ว